Ναυαγοί με τον Παύλο Τσίμα

Για τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών η επιλογή δέκα δίσκων αποδείχθηκε δύσκολη άσκηση. Είναι χιλιάδες τα κομμάτια που γνωρίζει, που έχει ακούσει και φυσικά που έχει παίξει ως πιανίστας. Ο Γιάννης Βακαρέλης παραδέχεται ότι η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι καλογερική. «Σε κάνει να ζεις σε ένα μικρόκοσμο», θα πει ενώ εξηγεί πώς το πιάνο διευκόλυνε την κοινωνική του ζωή.   

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης βρίσκεται μπροστά σε μία μεγάλη πρόκληση. Τι θα έκανε αν έπρεπε να ζήσει για ένα χρονικό διάστημα ολομόναχος σε ένα έρημο νησί και μπορούσε να πάρει λίγα πράγματα μαζί του, ανάμεσά τους και δέκα δίσκους; Ποιους θα διάλεγε και γιατί; Ο νυν υπουργός Παιδείας και τέως υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης απαντά στο podcast «Οι Ναυαγοί».

Αυτός ο κύκλος των «Ναυαγών» ξεκινάει με μια σπουδαία καλλιτέχνιδα, που έχει κερδίσει τον θαυμασμό μας, όχι γιατί έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ένα δώρο, το δώρο της φωνής της. Αλλά για τον τρόπο με τον οποίο υπηρετεί αυτό το χάρισμα 55 χρόνια τώρα.  Η Δήμητρα Γαλάνη θα μας μιλήσει για τις φωνές που τη χάραξαν και τη χαράζουν ακόμα, για τη μουσική σήμερα, για τις νέες γενιές και για πρόσωπα μυθικά που είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνεργαστεί. 

Η εκπομπή του από το 1975 μέχρι σήμερα, θεωρείται η καλύτερη μουσική εκπομπή στο ραδιόφωνο. Η σχέση του με τη μουσική ξεκινάει από πολύ νωρίτερα, όταν στρατιώτης έκανε μια εκπομπή στη Λάρισα, για να βρεθεί μετά στη Music Box, ως υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου και να προτείνει δίσκους του άγνωστου τότε Bob Dylan. Ο Γιάννης Πετρίδης, που έμαθε μουσική πολλές γενιές, είναι ο «ναυαγός» του Παύλου Τσίμα, που του βάζει τον δύσκολο περιορισμό να πάρει μαζί του μόνο 10 αγαπημένα τραγούδια. Ποια διάλεξε, τι λέει για τα ταξίδια του στην Ευρώπη και την Αμερική και πώς θέλει να τον θυμούνται; 

​​Οι «Ναυαγοί» επιστρέφουν με ένα ταξίδι στον χρόνο κι ένα podcast ξεχωριστό και ιδιαίτερο εξαιτίας του προσώπου που «φιλοξενεί». Ένα podcast από το παρελθόν, από το μακρινό 1989. Τότε που ο Παύλος Τσίμας με τον Δημήτρη Δανίκα είχαν ζητήσει στον Μάνο Χατζιδάκι να κάνει μια ραδιοφωνική εκπομπή, να πει ό,τι θέλει και να μας ταξιδέψει στον μουσικό του κόσμο. Δεκαετίες αργότερα ακούγοντάς τον να διατυπώνει τις σκέψεις του και να διαλέγει μουσική καταλαβαίνεις πόσο εξαιρετικά επίκαιρος και μοναδικός είναι. Μια αναπάντεχη εκπομπή προσωπικής εξομολόγησης.  Ποιο θα ήταν το πρώτο κομμάτι που θα διάλεγε ν΄ ακούσουμε;

Ο Νίκος Βατόπουλος, δημοσιογράφος για πάνω από τρεις δεκαετίες στην «Καθημερινή» και συγγραφέας των βιβλίων «Περπατώντας στην Αθήνα» και «Οι μικροί δρόμοι της Αθήνας», φτάνει «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα. Παιδί της οδού Πατησίων, θυμάται να περιδιαβαίνει στα 15 του την Κυψέλη, με μια μικρή Kodak Instamatic στην τσέπη και να φωτογραφίζει κτίρια και γωνίες της πόλης. Σήμερα, έχει αποτυπώσει στην στήλη του στην εφημερίδα αλλά και στα δύο βιβλία του, όλη την τοπιογραφία της Αθήνας, σαν ένα είδος αστικής αρχαιολογίας, χωρίς να νιώθει «νοσταλγός του παρελθόντος» αλλά ένας ευαίσθητος καταγραφέας της μεταπολεμικής περιόδου, που διασώζει εικόνες και μνήμες από την ζωή που άφησε τα ίχνη της στην πόλη. Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το παρελθόν και το παρόν της Αθήνας, σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών, με την κάμερα του Νίκου Βατόπουλου.Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Diamonds and Rust (Joan Baez), Ave Maria (Bryn Terfel), Περιμπανού (Μ. Χατζιδάκις), Io che amo solo te (Sergio Endrigo), Imagine (J. Lennon)

Η Γιάννα Αγγελοπούλου φτάνει «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα. Έχει ήδη διασχίσει δύο «πελάγη», τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Η κ. Αγγελοπούλου μιλάει για τη διαφορά που είχαν αυτές οι δύο μεγάλες υποθέσεις που ανέλαβε, για πώς ξεκίνησε σε «λευκό χαρτί» τον σχεδιασμό των εκδηλώσεων για την επέτειο των 200 χρόνων, γιατί επέλεξε να μην υπάρχει ένα κεντρικό σχέδιο εορτασμών αλλά να συμμετέχουν με ιδέες φορείς, δήμοι και πρωτοβουλίες, και για την καινοτόμα απόφαση να μην υπάρξει οικονομική στήριξη από το κράτος. Απαντά επίσης γιατί φόρεσε ένα πιρπιρί, ένα ντουλαμά και άλλες τοπικές φορεσιές και ποιες ήταν οι εμπειρίες της από τις 100 πόλεις σε όλη την Ελλάδα και τις πολλές χώρες στο εξωτερικό που επισκέφτηκε στη διάρκεια της προετοιμασίας για την επέτειο. Και κάνει τον δικό της απολογισμό για το τι έμαθε, τι κέρδισε και τι ήταν μάθημα ζωής από αυτές τις δύο μεγάλες εθνικές υποθέσεις. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Υπάρχω (Στ. Καζαντζίδης), Ρόζα (Δ. Μητροπάνος), Ας κρατήσουν οι χοροί (Δ. Σαββόπουλος), Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (Μ. Λοΐζος), Ναμπούκο (Μ.Κάλλας), Τολμώ (Μαρινέλλα-Χατζής), Περασμένες μου αγάπες (Μαίρη Λίντα)

Ο Μιχάλης Ρέππας -το ένα μέλος του διδύμου Ρέππας-Παπαθανασίου που έγραψε ιστορία στην τηλεόραση, στο θέατρο και το σινεμά- είναι ο «Ναυαγός» του Παύλου Τσίμα. Γεννήθηκε στο Λουτράκι και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει μαθηματικός αλλά στον σεισμό του '81 πήρε την απόφαση να κάνει αυτό που ήθελε και πέρασε στη Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Τον σημάδεψε θεατρικά το Άλσος Παγκρατίου και η Ελεύθερη Σκηνή και θυμάται ακόμη ότι παιδάκι έμεινε δύο ώρες ακίνητο και μαγεμένο στο σινεμά με το «Θάνατος στη Βενετία», κι ας μην καταλάβαινε ακριβώς τι γινόταν στην ταινία. Το «προξενιό» για να γίνουν συγγραφικό δίδυμο με τον Παπαθανασίου το έκανε η Άννα Βαγενά και θεωρεί ότι δάσκαλός τους στον μηχανισμό της φάρσας ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος, ως προς τη φόρμα και ο Σταμάτης Φασουλής ως προς τη νέα θεατρική γλώσσα που έφερε το Ελεύθερο Θέατρο. O Μιχάλης Ρέππας μιλάει για τη συνεργασία με τον Θανάση Παπαθανασίου, τους καβγάδες και τον τρόπο που αλληλοσυμπληρώνονται, εδώ και 34 χρόνια, από τις «Τρεις Χάριτες», μέχρι το φετινό «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» και για το συμπέρασμα που κατέληξε για την κωμωδία στα τόσα χρόνια που την υπηρετεί.Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Ο πόλεμος της Μανταλένας (Μ. Χατζιδάκις), Ανέμεσα Σύρο και Τζια (Μ. Θεοδωράκης), Κυριακές στα Τρίκαλα (Γ. Μαρκόπουλος), Οι πίσω μου σελίδες (Δ. Σαββόπουλος), Καινούργια τώρα ζωή (Β. Μοσχολιού), Μαύρο βελούδο (Α.Μάνου), Το δικό σου το μαράζι (Γ. Μητσάκης), Summer in the city (Lovin Spoonful)

Αυτοδίδακτος κινηματογραφιστής, που βιοπορίζεται από άλλο επάγγελμα, ο Σωτήρης Τσαφούλιας φτάνει «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα. Ο σκηνοθέτης που έκανε αίσθηση με τη σειρά «Έτερος εγώ», μιλάει για την Πυθαγόρεια φιλοσοφία και για τη μυθολογία που φανερώνει την ιδιοσυστασία ενός λαού και τη σκέψη του, διαχρονικά. Γεννημένος στον Πειραιά, με πατέρα και παππού καπετάνιους, σπούδασε ναυτιλιακά στην Αγγλία αλλά μπάρκαρε και στο γκαζάδικο του πατέρα του για 6 μήνες σε ένα «συναρπαστικό ταξίδι». Η αγάπη για το σινεμά επανήλθε, βούτηξε στους αρχαίους συγγραφείς και επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του απ΄ την αρχή. Πιστεύει ότι «καλλιτεχνία είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι και ζεις» και είναι κατηγορηματικά αντίθετος σε κάθε είδους κακοποίηση των άλλων, πόσο μάλλον στο όνομα της τέχνης. Ανάμεσα στο Χόλιγουντ και την Ελλάδα θα προτιμούσε τη «γειτονιά του», σαν μια μικρή πράξη εθνικής αντίστασης ενώ πιστεύει ότι «Έλληνας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι».Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Να παίζει το τρανζίστορ (Μαρινέλλα), Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τον Νότο (Θάνος Μικρούτσικος), Να τανε το ΄21 (Γ. Νταλάρας), Πέντε Έλληνες στον Άδη (Παπαϊωάννου), Για κοίτα με στα μάτια (Α. Πάνου), Ασ΄ τον τρελό στην τρέλα του (Α. Πάνου).

Μεταξύ δημοσιογραφίας και ιστορίας κινείται αυτό το επεισόδιο των Ναυαγών, με καλεσμένο του Παύλου Τσίμα τον Αλέξη Παπαχελά. Στο επίκεντρο το βιβλίο του «Ένα σκοτεινό δωμάτιο», προϊόν έρευνας που κράτησε 25 χρόνια και καλύπτει την περίοδο από τον Απρίλιο του 1967 έως τον Ιούλιο του 1974. Είχε προηγηθεί το βιβλίο «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας», για τα αίτια που οδήγησαν στη δικτατορία του 1967. Ο Αλέξης Παπαχελάς αφηγείται τι του άφησαν αυτά τα χρόνια έρευνας, παραλειπόμενα από τις συναντήσεις του με τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, τους μύθους που δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, τον χορό των πρακτόρων και τη σχέση της CIA με τον Γιώργο Παπαδόπουλο, τι έγινε με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο, μια βουτιά στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας και στο πώς μια τόσο μεγάλη τραγωδία έγινε από τόσο μικρούς ανθρώπους. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Κλέφτικος ΙΙ (Σκαλκώτας), κυρά Γιώργαινα (Γιάννης Καλατζής), Είμαστε δυο, είμαστε τρεις (Μίκης Θεοδωράκης), Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη (Σταμάτης Κόκοτας), Εκεί στο νότο (Λαυρέντης Μαχαιρίτσας), Blowing in the wind (Bob Dylan), My baby just cares for me (Nina Simone).

Γιάννης Πετρίδης. Ένα όνομα συνυφασμένο για πολλές γενιές με τη μουσική. Ο άνθρωπος που έχει τη μεγαλύτερη δισκοθήκη στην Ελλάδα και η εκπομπή του στο ραδιόφωνο, από το 1975 μέχρι και σήμερα, θεωρείται η καλύτερη του είδους. Ο Παύλος Τσίμας τον καλεί σαν «ναυαγό» και του βάζει τον πιο δύσκολο όρο: να πάρει μαζί του μόνο 10 αγαπημένα μουσικά κομμάτια. Μια συζήτηση με τον άνθρωπο που θέλει να τον θυμούνται σαν «αυτόν που έλεγε τις ιστορίες πίσω απ΄τα τραγούδια». Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Beatles (Please please me), Ray Charles (Hit the road Jack), Nat King Cole (Nature boy), West Side Story (Maria), Steppenwolf (Born to be wild), Μίκη Θεοδωράκη (Απρίλη μου), Μάνου Χατζιδάκι (Κέλομαί σε Γογγύλα), David Bowie (Blackstar), Talking Heads (Once in a lifetime), Beatles (A day in the life), Rolling Stones (She’s a rainbow), Joni Mitchell (Carey), Elton John (Your song), Supremes (Where did our love go)

Η Κάτια Δανδουλάκη έπαιξε μαζί με μορφές του θεάτρου, όπως η Έλλη Λαμπέτη και η κυρία Κατερίνα, αλλά με την ίδια αγάπη έπαιξε και στην τηλεόραση, από τη Μάρμω στους «Πανθέους», και τη Βίρνα στη «Λάμψη», μέχρι σήμερα την Ανέτ στις «Άγριες Μέλισσες». Μοιράστηκε 32 χρόνια κοινής ζωής με τον Μάριο Πλωρίτη, που της γνώρισε πολύ σπουδαίους ανθρώπους αλλά το κυρίαρχο χαρακτηριστικό ήταν ότι οι δυό τους γελούσαν πολύ και με τα ίδια πράγματα. Διαφωνεί με το κίνημα #MeToo, γιατί πιστεύει ότι «δεν χρειάζεται να περάσεις από κρεβάτια για να πετύχεις». Είναι η «ναυαγός» του Παύλου Τσίμα και διαλέγει 10 αγαπημένα της τραγούδια. Ακούστηκαν αποσπάσματα από τα τραγούδια: Let it be (Beatles), Αστρολόγοι (Γ. Νταλάρας), The Wall (Pink Floyd), You are not alone (Michael Jackson), Hello (Lionel Richie), Back to Black (Amy Winehouse), Καμιά φορά (Μαρινέλλα), Ρόζα (Δ. Μητροπάνος), Ποτέ δεν θα μπω σ’ άλλο σώμα (Σ. Κραουνάκης), Πανσέληνος (Χ. Αλεξίου)

Ο Γιάννης Ξανθούλης, χαρισματικός γραφιάς της εφημερίδας, του θεάτρου και της λογοτεχνίας έρχεται «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα. Θυμάται τα παιδικά χρόνια στην Αλεξανδρούπολη, που ο ήχος τους ήταν η… νότα «Μηηη», των απαγορεύσεων, αλλά και το ραδιόφωνο που του κρατούσε με τις ώρες συντροφιά. Περιγράφει την οικογένειά του ως «σουρεαλιστική», με τον ίδιο να δηλώνει ότι θα γίνει «ποιητής», να πίνει κρυφά ούζο γιατί νόμιζε ότι έτσι δεν θα μεγαλώσει, και να αλλάζει το «ποιητής» -επειδή πέθαιναν όλοι νέοι-  σε «συγγραφέας». Μαθητής έγραψε μια δική του Εγκυκλοπαίδεια, όπου κατέγραφε τα πιο απίθανα και παράλογα πράγματα. Σε μια απολαυστική συζήτηση ο Γιάννης Ξανθούλης θυμάται πώς βρέθηκε να γράφει ευθυμογράφημα στις εφημερίδες, τα πρώτα του θεατρικά έργα, τη συνεργασία του με τον Λάκη Λαζόπουλο, την Ελεύθερη Σκηνή, την Αλίκη Γεωργούλη στο θέατρο «Αποθήκη», τη μοναδική «φρικτή» εμπειρία του ως ηθοποιός, το πέρασμά του από το ραδιόφωνο και την παντοτινή σχέση του με το γράψιμο. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Dave Brubeck (Take five), Βίκυ Μοσχολιού (Το τραμ το τελευταίο), Ν. Κηπουργού (Το τραγούδι του σπουργίτη), Μ. Χατζηδάκι (Τα παιδιά του Πειραιά), Ζωή Φυτούση (Φέρτε μου ένα μαντολίνο), Ελίζα Μαρέλι (Απόδραση για δύο), Άλκηστις Πρωτοψάλτη (Φωτογραφία), Yann Tiersen (Summer 78), Παντελής Θαλασσινός (Το πεθαμένο λικέρ), Σήμα εκπομπής του Γ. Ξανθούλη (Ρ/Σ Σκάι), Μαρινέλλα (Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες)

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 15 χρονών και μαζί έχασε και κάθε ενδιαφέρον για τις σχολικές επιδόσεις. Συνήθιζε να λέει μυθικά ψέματα στους καθηγητές του και πέρασε μια εκρηκτική νεότητα, σαν «η ψυχή του πάρτι», ασχολήθηκε με το χορό -σολίστας στη σχολή της Ζουζούς Νικολούδη- και το θέατρο, επιβεβαιώνοντας τους φόβους των γονιών του ότι «θα γίνει θεατρίνος». Θυμάται απίθανες ιστορίες από τα χρόνια της Νέας Υόρκης με “sex & drugs & rock ‘n roll”, τη ζωή του με την Ίζαμπελ και τα απρόβλεπτα στο γαμήλιο πάρτι τους, τη γνωριμία με την Πάτι Σμιθ, τη Μπιάνκα Τζάγκερ και τη Γιόκο Όνο. Οι ουσίες και η υπερβολή της ξέφρενης ζωής τον κούρασαν και το 1975 επιστρέφει στην Αθήνα και αρχίζει να ασχολείται με το σινεμά, το θέατρο και πολύ αργότερα με το ραδιόφωνο, διαμορφώνοντας ένα μοναδικό στυλ εμφάνισης και συμπεριφοράς. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας είναι ο «ναυαγός» του Παύλου Τσίμα και έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί και πολλά τραγούδια να θυμηθεί.Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Beatles (A day in the life), Rolling Stones (She's like a rainbow), Sinatra (That’s life), Marvin Gaye (What’s going on), Santana (Soul sacrifice), Patti Smith (People have the power), Bryan Ferry (Love is a drug), Μάνος Χατζηδάκις (Όταν έρχονται τα σύννεφα), Miles Davis (Big Time), Amy Winehouse (Don’t go to strangers), David Bowie (Absolute beginners)

Πολυγραφότατος συγγραφέας, από τα 18 του, «έμπλεξε» με την πολιτική στα 52 του, πιστός στη ρήση του Λόρενς Ολίβιε ότι «ο μόνος τρόπος να γίνουν τα πράγματα είναι να τα κάνεις», έζησε σε live τηλεοπτική μετάδοση μια κρίσιμη περιπέτεια υγείας και έχει πάντα σαν μότο ζωής «την καλοσύνη των ξένων». Ο Πέτρος Τατσόπουλος έρχεται «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα και θυμάται μια πλούσια σε εμπειρίες διαδρομή. Από το ΠΙΚΠΑ που βρέθηκε μωρό, την υιοθεσία του, τα νεανικά χρόνια και τα βιβλία, την εμπλοκή του στην πολιτική, το ντοκιμαντέρ για το 1821 στον ΣΚΑΙ και τον θόρυβο που δημιουργήθηκε, την περιπέτεια να βρεθεί από το τηλεοπτικό στούντιο στο χειρουργείο και να βγει απόλυτα υγιής. Απαντάει σε όλα και για όλους και διαλέγει μερικά από τα αγαπημένα του τραγούδια.  Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Καίτη Χωματά (Χριστινάκι), Γιάννης Καλαϊτζής (Επιπόλαιος), Elvis Presley (A little less conversation), Duffy (Mercy), Renato Carosone (Tu vuo fa l’Americano), Please, please (James Brown), Μπλε (Πιάνω φωτιά)

Η Άννα Διαμαντοπούλου από τα 26 της χρόνια που ανέλαβε νομάρχης Καστοριάς μέχρι το τελευταίο εγχείρημα της υποψηφιότητας για επικεφαλής του σημαντικού διεθνούς οργανισμού ΟΟΣΑ, έχει διανύσει μια μεγάλη πολιτική πορεία: βουλευτής, υπουργός, Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έρχεται «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα, με τις αγαπημένες της μουσικές, και θυμάται τον αυστηρό κομμουνιστή πατέρα της, την ΠΑΣΠ των φοιτητικών χρόνων και τη συμμετοχή της σε φεμινιστικές διαδηλώσεις, με συνθήματα όπως «Γυναίκα χωρίς άντρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο». Αναφέρεται στον «νόμο Διαμαντοπούλου για την Παιδεία», στο Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη και για τις ευκαιρίες και τους κινδύνους του νέου ψηφιακού κόσμου. Δηλώνει τεχνοκράτης και ρεαλίστρια και θεωρεί ότι μπαίνουμε σε μια «συγκλονιστική εποχή».

Ο Πέτρος Μάρκαρης -ο πιο πολυδιαβασμένος και πολυμεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας- γεννήθηκε και μεγάλωσε σ΄ ένα από τα Πριγκηπόννησα, τη Χάλκη. Στην εφηβεία του η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου τελείωσε το αυστριακό λύκειο. Θυμάται τον επιθετικό εθνικισμό του κράτους προς τις μειονότητες, που ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις φιλικές σχέσεις μεταξύ Τούρκων και Ρωμιών. Πήγε στη Βιέννη για οικονομικές σπουδές, αλλά τον κέρδισε η μεγάλη του αγάπη για το θέατρο. Ταξίδεψε σ’ όλη την Ευρώπη και στο τότε Ανατολικό Βερολίνο μαγεύτηκε από τις παραστάσεις έργων του Μπρεχτ, ο οποίος τον καθόρισε. Η μπρεχτική «αποστασιοποίηση» είναι φανερή και στο πρώτο του θεατρικό «Η ιστορία του Αλί Ρέτζο» -που ξεγέλασε τη λογοκρισία της χούντας κι έγινε μεγάλη επιτυχία- αλλά και στα αστυνομικά του μυθιστορήματα, με τα οποία είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο. Είναι ο «ναυαγός» του Παύλου Τσίμα και μιλάει για όλα: για τη συνεργασία του ως σεναριογράφος με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, για την «Ανατομία ενός εγκλήματος», για το πώς γεννήθηκε ο ήρωάς του «αστυνόμος Χαρίτος», για την «τριλογία της κρίσης», για την κατάσταση της πολιτικής και του πολιτισμού σήμερα και για το νέο βιβλίο που ετοιμάζει. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Bizim Adalar, Τα Ελληνοτουρκικά, Brahms (2η συμφωνία), Μάνος Χατζιδάκις (Ο Μεγάλος Ερωτικός), Μίκης Θεοδωράκης (Canto General, Los Libertadores), Gino Paoli (Sapore di Sale), Mozart (Symphony 40), Camino de Santiago

Ο Παύλος Τσίμας, με αφορμή τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, φιλοξενεί έναν ξεχωριστό «ναυαγό», τον καθηγητή της πολιτικής επιστήμης Στάθη Καλύβα. Συνομιλούν για τα ιστορικά στερεότυπα με τα οποία έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές στην Ελλάδα και για τη συνεχή σύγκριση με το παρελθόν, που καταλήγει να μας βάζει «σ’ ένα σπιράλ αυτομαστίγωσης και μιζέριας». Για τον ρόλο των ηρώων αλλά και των διπλωματών στην ελληνική επανάσταση και πώς αυτά τα πρόσωπα καταγράφηκαν στο «αφήγημα» που πέρασε στους πολίτες για τον αγώνα του 1821. Γιος ‘Ελληνα ναυτικού και μιας Γαλλίδας γραμματέως, που συνάντησε στο λιμάνι της Μασσαλίας, ο Στάθης Καλύβας μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη, πήγε στη Λεόντειο Σχολή - μ΄ ένα διάλειμμα 2 χρόνων στη Μασσαλία- και ακολούθησαν οι σπουδές στο Πολιτικό της Νομικής τη δεκαετία του 80 και το διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Θυμάται περιστατικά από την ακαδημαϊκή καριέρα του στα Πανεπιστήμια, πρώτα του Yale και τώρα της Οξφόρδης, για τη διαμάχη που ξέσπασε και την κριτική που δέχθηκε το άρθρο του για «την κόκκινη τρομοκρατία» και διαλέγει 10 αγαπημένα μουσικά κομμάτια. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Sergio Endrigo (L’ Arca di Noè), Michel Sardou (Une fille aux yeux clairs), City (Am fenster), Φατμέ (Ψέματα),  Stranglers (Nice n sleazy), Κώστας Καφάσης (Συνείδησή μου), Dire straits (Sultans of swing), Σωκράτης Μάλαμας (Πριγκιπέσσα).

Πώς πείθεις μια πολυεθνική σαν την Philip Morris να δημιουργήσει στην Ελλάδα -στο αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης- μία από τις τρεις μονάδες της στον κόσμο για την παραγωγή εναλλακτικών προϊόντων καπνού; Μια επένδυση 300 εκατομμυρίων που δημιούργησε σταδιακά 400 νέες θέσεις εργασίας, για τα γνωστά σήμερα σε όλους IQOS. Και πώς μια από τις πιο παλιές και επιτυχημένες καπνοβιομηχανίες σαν την «Παπαστράτος» γεφυρώνει τις συνήθειες του παρελθόντος με τις ανάγκες του μέλλοντος; Ο CEO της εταιρείας Χρήστος Χαρπαντίδης έρχεται στο φανταστικό νησί του Παύλου Τσίμα με 10 αγαπημένους του δίσκους για να μιλήσουν όχι μόνο για την φιλοσοφία πίσω από τις επιχειρηματικές κινήσεις, αλλά και για τη δική του κοσμοθεωρία. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: With or without you (U2), Casta Diva (Maria Callas), Summer is almost gone (Doors), Άμα δείτε το φεγγάρι (Μαρινέλλα), Μίλησέ μου (Μάνος Χατζηδάκις), Αθήνα μου (Κωνσταντίνος Αργυρός), Nocturnes Op. 9 No 2 (Chopin), Peasant pas de deux (Giselle), Tears in heaven (Eric Clapton)

Διδάσκει Ιστορία στη Νομική Σχολή, είναι συγγραφέας 22 βιβλίων (επιστημονικών και λογοτεχνικών), ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και λατρεύει την ορειβασία. Η Λένα Διβάνη δεν πλήττει ποτέ με τον εαυτό της και αποδεικνύεται μια ιδανική ναυαγός στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα. Μεγάλωσε στον Βόλο αλλά νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά. Έμβλημά της είναι το travel light, γιατί πιστεύει ότι στη ζωή για να ταξιδέψεις -κυριολεκτικά και μεταφορικά- πρέπει να μην ανήκεις ολόψυχα κάπου. Μικρό παιδάκι απαντούσε ότι όταν μεγαλώσει «θέλει να γίνει σοφός», να καταλάβει δηλαδή τον κόσμο. Θυμάται τα υπερκομματικοποιημένα χρόνια, όταν ήταν φοιτήτρια, και ότι στη ζωή της τελικά όλα ήρθαν μόνα τους: το πανεπιστήμιο, τα βιβλία, τα σπίτια. Από σύμπτωση βρέθηκε και ορειβάτης και διηγείται εκπληκτικές περιπέτειες στα βουνά του κόσμου, που έγιναν μαθήματα ζωής. Θεωρεί ότι αυτό που την οδηγούσε πάντα είναι «η ψυχική διαθεσιμότητα» να ανακαλύπτει νέα πράγματα. Ακούστηκαν αποσπάσματα από: Κάποιος γιορτάζει (Μαρία Φαραντούρη & Λάκης Παππάς), Rolling Stones (Wild horses), Van Morrison (The way young lovers do). Paco de Lucia (Entres dos aguas), Sufjan Stevens (Mystery of love), Michael Nyman (The piano), Μαρία Δημητριάδη (Ο Μπελογιάννης ζει), Μπετόβεν (Ωδή στη χαρά).