باچراغ

خیلی به مشاجره‌ها و اختلاف‌نظرهای ساده‌ی روزمره در یک رابطه‌ی عاطفی فکر نمی‌کنیم. به نظرمان این بگومگوها و موضوع‌ها دم‌دستی و بی‌معنی هستند. اما همین‌ها مثل چاله‌هایی تکراری در مسیر رفت‌وآمد هر روز، حجم بزرگی ا ز توان ما را می‌گیرند. اگر به این چاله‌های تکراری فکر کنیم و با آنها مواجه شویم شاید بتوانیم درس‌های مهمی را بیاموزیم.

توجه کردن یک کار است، فعلی است با پیچیدگی خیلی زیاد. وقتی صحبت‌های معلمی را نمی‌شویم، یا وقتی ماشین پیش رویمان را نمی‌بینیم، مساله فقط با گفتن و شنیدن «حواست را جمع کن» حل نمی‌شود. باید بیشتر درباره‌ی فرآیندها و محدودیت‌های توجه بدانیم.

از واقعیت مرگ گریزی نداریم. همه‌ی ما روز و جایی از زندگی با آن روبرو می‌شویم. چطور می‌توان با جای خالی عزیزی که تا همین چند روز پیش کنار ما بوده کنار آمد؟

خیلی از کارها را برای بقا می‌کنیم. بعضی کارها را هم به‌خاطر تشبیه و تنبیه؛ مثل بقیه‌ی موجودات. اما بعضی کارهای دیگر هستند که با این انگیزه‌ها سازگار نمی‌شوند. انگیزه‌ی ما برای آنها چیست؟

آیا نقطه‌ی بهینه‌ی اعتماد به نفس، جایی بین غرور و فروتنی است؟ شاید بهتر باشد مساله را طور دیگری ببینیم تا به راه حل برسیم. وقتی کسی اعتماد به نفس دارد، دقیقاُ به چه چیزی اعتماد دارد؟

اعتماد به‌نفس انگار مثل یک الاکلنگ است. گاهی زیادی بالا میرود و گاهی هم زیادی پایین. بالا و پایین این الاکلنگ با ما چه‌کار می‌کند؟ اصلاً می‌توانیم متوجهش باشیم؟

چطور میشه که ما گاهی تقلب می‌کنیم، یا از بار مسئولیت شونه خالی می‌کنیم یا دروغ می‌گیم؟ چه حساب و کتابی توی ذهنمون اتفاق می‌افته که جاهایی، کم یا زیاد، پامون رو کج می‌ذاریم؟

در قصه‌ها و رمان‌ها با شخصیت‌های داستان همراه می‌شویم و در شهرها و دنیاهای واقعی و خیالی قدم می‌زنیم. شهرها و مکان‌های داستانی راهی به ما می‌دهند تا هم نویسنده را بشناسیم، و خودمان و شهر و دنیای واقعیمان را.

همه‌ی روابط و فعالیت‌های ما مثل هم نیستند. بعضی کارها مثل یک بازی فوتبالند، جایی شروع می‌شوند و در نقطه‌ای هم به پایان می‌رسند. اما بعضی بازی‌ها پایانی ندارند؛ مثل بازی علم، بازی آموزش، بازی خانواده و ...

ما از سختی‌ها گریزانیم. عجیب هم نیست، چون سختی‌ها سختند. اما راحتی هم می‌تواند مضر و مخرب باشد. نقطه‌ی تعادل کجاست؟ چطور می‌توانیم قوی و سالم بمانیم و با سختی زندگی مواجه شویم؟