غم بر خانه :)

همه ی ما نیاز به شنیده شدن داریم. این اپیزود با صدای شماست.ممنون که به ما اعتماد کردین. ما رو میتونید در کانال تلگرام و یوتیوب دنبال کنید.

صبر :)ــــــــــــــــــــــــــــــــگر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری دانی که رسیدن هنر گام زمان است ــــــــــــــــــــــــــــــــبا حمایت های شما رفقا ما به اپیزود دهم رسیدیم. ممنون از انرژی های خوب شما.

«کسانی که به تنهایی نزیسته‌اند نمی‌دانند که سکوت چگونه انسان را می‌ترساند و نمی‌دانند که چگونه می‌شود که انسان با خودش حرف می‌زند و این‌ که انسان چگونه در آرزوی کسی به سوی آینه‌ها می‌گریزد و کسانی که به تنهایی نزیسته‌اند این‌ همه را نخواهند دانست.»----------------------------شما رفقا میتونید از طریق کانال یوتیوب و تلگرام غمبرخانه فایل صوتی و تصویری این اپیزود رو دریافت کنید. ممنون از حمایت های شما رفقا

از وسایل قدیمی گرفته تا فکرهای قدیمی همشون رو توی ذهنمون نگه داشتیم.چرا؟بعضی از جنگ ها برای ما نیست خب چرا ادامه میدیم؟شاید وقتشه بعضی از ادم ها فکرها کارها رو رها کنیم. این اپیزود واسه کسایی هست که درگیر رها کردن هستن .کانال یوتیوب و اینستاگرام ما رو هم دوست داشتین دنبال کنید.

انتخاب با ماست که شجاعانه زندگی کنیم یه نه!همه‌مون فکر می‌کنیم آدمای شجاع نمی‌ترسنولی راستشو بخوای، ترس همیشه هست.شجاعت یعنی با ترس راه بری، ولی نذاری اون فرمونو بگیره دستش.این اپیزود درباره‌ی همین لحظه‌هاییه که صدا توی سرت می‌گه: "نکن، شکست می‌خوری"، اما بازم یه قدم برمی‌داری.شجاعت همون "نه" گفتن به چیزی‌ه که همه "آره" می‌گن.همون اعترافیه که می‌گی: "می‌ترسم… ولی ادامه می‌دم."اگه تو هم بارها ترسیدی، اما هنوز داری ادامه می‌دیاین اپیزود حرف توئهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــما رو میتونید در اینستاگرام و یوتویوب دنبال کنید.

«بعضی زخم‌ها خون ندارن، ولی هر روز باهاشون زندگی می‌کنیم.زخم‌هایی که از یه نگاه، یه جمله، یا یه ترک ساده شروع شدن و سال‌ها بعد هنوز همراهمونن.این اپیزود درباره‌ی همون زخمای پنهونه… زخمایی که قایم‌شون کردیم، ولی هنوز صدا دارن.شاید شنیدنش، شبیه دست گذاشتن روی زخمی باشه که مدت‌هاست ندیدیمش.»برای حمایت از ما لطفا به دوستاتون معرفی کنید.

برای همه ی چیزهایی که از دست داده ایم. برای این که در جوانی دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم. ما هر چه را که باید از دست داده باشیم ، از دست داده ایم. ما بی چراغ، راه افتادیم ...اگه تو هم مثل ما چیزی توی زندگیت از دست دادی ، این اپیزود مال توعه.اینجا غمبر خونس..

گاهی اون بچه‌ی توی ما هنوز داره گریه می‌کنه.گریه‌هایی که خفه شد، احساساتی که جدی گرفته نشد، ترس‌هایی که مسخره شد…این اپیزود درباره‌ی همون کودکیه که هنوز توی اتاق مونده، با درِ نیمه‌باز، با نگاهی که دنبال توجهه.اگر حس می‌کنی یه جایی از درونت هنوز ساکت نشده، این اپیزود برای توئه.

ما کنار هم زندگی می‌کنیم، ولی خیلی وقت‌ها انگار فرسنگ‌ها از هم دوریم.یکی صدای آژیر رو می‌شنوه، یکی صدای چای قل‌قل توی کتری.این اپیزود درباره‌ی اون شکافیه که بین دل‌هامون افتاده، وقتی نمی‌تونیم حس همدیگه رو کامل بفهمیم،  (: ولی هنوز یه چیزی ته دلمون می‌گه: من می‌خوام کنارت باشم... حتی اگه بلد نباشم چطور

( این اپیزود قیل از این روزهای تلخ ضبط شده )شاید تو هم یه نسخه‌ی دیگه از خودت رو توی ذهنت داری…کسی که یه مسیر دیگه رو رفت، یه کار دیگه رو شروع کرد، یه زندگی دیگه رو ساخت — فقط تو خیال.توی این اپیزود از اون زندگی حرف می‌زنم.از حسرتی که ته شب می‌مونه.از فکرایی که خاموش نمی‌شن.و از این سؤال:"اگه یه انتخاب دیگه کرده بودم… چی می‌شد؟"

تو دنیایی که همه دنبال خاص بودنن، ما تو این اپیزود درباره یه چیز ساده ولی گمشده حرف می‌زنیم: ارزشِ یک زندگی معمولی.از آرامش کارهای روزمره تا لذت‌های کوچیکی که کسی براش کف نمی‌زنه ولی عمیقاً واقعی‌ان.یه گفت‌وگو صادقانه درباره این‌که چرا لازم نیست همیشه بدرخشی تا زندگی‌ات معنا داشته باشه.

کمی صحبت رفاقتی