บันทึกนึกขึ้นได้

เรามองในสิ่งที่เราอยากเห็น เราไม่ได้เห็นในสิ่งที่ใครสักคนกำลังเป็น คุณกำลังมีความรัก หรือคุณกำลังตกหลุมอยู่ในความรู้สึกที่คิดไปเองว่ามันคือความรัก คุณกำลังชอบเค้า หรือคุณกำลังเพลิดเพลินอยู่ในจินตนาการว่าการได้รักเค้านั้นมันวิเศษณ์ขนาดไหน หลายครั้งที่เราเจ็บปวดกับความรัก เจ็บปวดกับใครสักคน เพราะเราเองที่ตกหลุมพรางความคิด ภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมาเอง จนละสายตาไม่มองสิ่งที่เป็นอยู่จริงๆ เพราะติดอยู่กับสิ่งที่เข้าใจไปคนเดียวอยู่ข้างใน

การเยียวยาหลังการเลิกรา มันไม่ได้ใช้เวลาแค่วันสองวัน มันต้องปล่อยให้ตัวเองให้ทบทวนหลายๆอย่าง ปล่อยให้ตัวเองได้ช่างมันกับหลายความรู้สึก แต่ถ้าคุณยังรู้สึกคิดถึงเค้ามาก เจ็บปวดกับภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่มันแว้บเข้ามาให้คุณเจ็บจี๊ดๆ ยังรู้สึกอยากฟาดหน้าเค้าสักป้าป ที่ทำไมถึงทำกับเราได้ขนาดนี้ คุณน่าจะยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเซไฮ ว่าไงเพื่อนกับเค้าหรอกนะ ก่อนที่จะอยากกลับไปเป็นแบบนั้น ลองทำความเข้าใจตัวเองให้ได้ก่อน ว่าที่จริงแล้วเราจบกับความรู้สึกในอดีตแล้วหรือยัง

บางครั้งก็เข้าใจนะว่า เป็นเรื่องลำบากใจอยู่เหมือนกันที่จะเริ่มต้นใหม่กับใคร เพราะเราตั้งระดับของคนที่เราต้องการไว้สูงเหลือเกิน บางทีเข้ามาแล้วไม่ได้คล้ายกับแฟนเก่า หรือไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนคนเก่า เราก็ไม่โอเค แต่ก็มีบางคนที่อยากเข้ามา แล้วตัวเราเองก็เริ่มกลัว กลัวแบบที่เคยเจอมา กลัวอะไรหลายๆ อย่าง เลยไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักที

มันโอเคแหละ ที่เราจะยังรู้สึกกับมัน เพราะความเจ็บปวดที่เราพบเจอ หยั่งลงลึกไปในจิตใจ บางทีความเจ็บปวดพวกนี้ไม่ได้มาจากการเกิดอุบัติเหตุอะไรพวกนั้นอย่างเดียว การเสียคนรัก หรือการจบกับความสัมพันธ์อันเป็นพิษ ก็เป็นอีกสาเหตุให้เราเจ็บปวดยาวนาน เหมือนมีแผลเป็นอยู่ในใจแบบนี้อยู่ ผมเคยบอกตัวเองนะว่า บางทีการที่เรารักใครสักคน ก็ไม่ได้หมายความว่า เราควรจะต้องอยู่กับเค้า ไม่ได้หมายความว่า เราไม่คู่ควร หรือเค้าไม่ควรคู่ พูดกันตรงๆ เราสามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้ ในขณะที่ข้างในลึกๆ ยังมีเรื่องบางอย่างที่เจ็บปวดอยู่

ทุกคนบอกและมองออกว่าควรออกมา แต่มีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่อยากเดินกลับไป เพราะว่ามันง่ายกว่าการเริ่มใหม่ ? เพราะว่าเราอ่อนแอเกินกว่าจะรับความเจ็บปวดแบบที่ยังไม่เคย เลยต้องกลับไปยอมรับความเจ็บปวดแบบเดิม ? ในเมื่อความเชื่อมันไม่มีเหลืออยู่แล้ว ทำไมเราถึงเลือกที่จะกลับไปหา Toxic Relationship ครั้งนี้อีก ?

การค้นพบความซ้ำซาก จำเจ เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติในการเป็นคนอย่างเราๆ เพราะเมื่อเราชอบอะไร เราจะต้องการสิ่งนั้นอยู่ตลอดเวลา ต้องการมันมากขึ้น แล้วเราก็เข้าใจไปเองว่า สิ่งนั้นจะยังคงทำให้เรารู้สึกแบบนั้นอยู่ตลอด โดยที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไร เป็นเรื่องปกติที่เราจะหลงไหลในเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกประหลาดใจ ทำให้หัวใจเต้นรัว หรือเรื่องราว เหตุการณ์ทำให้เราลืมช่วงเวลาชีวิตธรรมดาๆ ณ ปัจจุบันขณะ ไปสักระยะ จนทำให้เรากลายเป็นคนเสพติดความตื่นเต้นแบบเรื้อรัง บางคนยินดีที่จะอยู่ในโลกแฟนตาซีที่สร้างขึ้นมาเอง คิดว่าความสุขที่พบเจอจะไม่มีวันหายไป หลายครั้งที่เราพยายาม บังคับใครอีกคนให้เปลี่ยน มากกว่าที่จะยอมรับ หรืออยู่กับความเปลี่ยนแปลง ที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิต ที่มันอาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างที่เคยคิด แต่มันก็ทำให้เราได้เรียนรู้ และเข้าใจอะไรในชีวิตได้ลึกขึ้น ลองสำรวจตัวเองว่านั่งอยู่ในโลกของใคร ยังอยู่ในโลกของเค้าใช่มั้ย หรือควรออกมาหาโลกของตัวเองสักที ?

เคยเชื่อว่าเรามีคุณค่า จากการถูกให้ค่าโดยใครสักคน และในวันที่ใครคนนั้นเดินจากไป นั่นทำให้รู้สึกว่าผมไม่มีคุณค่าอะไรหลงเหลืออยู่เลย แต่จะทำอย่างไรเมื่อ Self Esteem หายไปจนหมดหลังเลิกรา ?

โซเชียลมีเดียไม่ใช่เครื่องมือที่ดีสำหรับคนอกหัก มันคือเครื่องทรมานจิตใจตัวเอง เสมือนการบำเพ็ญทุกรกิริยาทางอ้อม 🙂 ทุกอย่างมันง่ายไปหมดที่จะทำให้เราล่วงรู้ความลับที่ไม่น่ารู้ ทุกอย่างดูเร้าให้เราเข้าไปสอดส่อง ไม่ว่าจะด้วยความเสียใจ ความโกรธ หรือความแค้น เราเอาเวลาต่อจากนี้ อุทิศให้กับการ stalking แฟนเก่า แต่ยิ่งตามก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งรู้ชีวิตของเขาหลังการเลิกรา ยิ่งทำให้เราเริ่มต้นใหม่ได้ยากขึ้น แต่จะเลิกตามได้ยังไง ในเมื่อใจมันยังอยากรู้อยู่เลย ?

การจากลาเป็นความเจ็บปวด ฟังดูเป็นประโยคธรรมดา ที่เอาไปพูดกับคนที่สมหวังกับความรัก เขาก็จะมองว่า มันเป็นประโยคดาดๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย แต่พอถึงวันที่มันเกิดขึ้นกับเรา วินาทีที่เค้าบอกกับเราว่า พอก่อนมั้ย ลดความสัมพันธ์ของเราลงดีกว่า แล้วไอ้ประโยคอะไรพวกนี้ มักจะมาในวันสำคัญๆ ที่มันยิ่งทำให้เราจำแม่น แต่สำหรับบางคน การจากลา อาจในรูปแบบของความเงียบ แบบที่ ไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ก็หายไป ติดต่อไม่ได้ ไลน์ไม่ตอบ แต่โซเชียลมีเดียอัพเดทตลอด ทิ้งไว้เพียงแค่คำถามที่เกิดขึ้นในใจว่า เออ กูผิดอะไร แล้วคำถามพวกนี้มันวนซ้ำ มันอยู่นาน เราเองจะไม่สามารถหาคำตอบที่มันมาทำให้เรารู้สึกดีกับมันได้ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

ทุกวันที่ผ่านไปคือความเจ็บปวด เจ็บแบบที่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เจ็บแบบที่ไม่มีคนเข้าใจ เจ็บแบบที่ข้างนอกดูปกติ สบายดี เวลาที่ใครมองเข้ามา แต่ข้างในเรากรีดร้องเสียงดัง แต่มีเพียงแค่เราที่ได้ยินเสียงนั้นอยู่คนเดียว

ตามชื่อตอนเลย

การไม่รู้ว่าความสุขของตัวเองคืออะไร มันเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่จะน่าเศร้าขึ้นไปอีก ถ้าเรารู้ว่า ความสุขของเรา เป็นความสุข ที่ขึ้นอยู่กับคนอื่น

ผ่านมาเดือนครึ่งแล้ว ลองกลับไปถามตัวเองหน่อยไหม ว่าสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้เมื่อต้นปี ได้เริ่มทำอะไรแล้วหรือยัง

บางทีก็ไม่จำเป็นต้องรอให้มีอีเว้นอะไรใหญ่ในชีวิตเกิดขึ้นก่อน เราถึงจะเริ่มเรียนรู้อะไรจากมันได้ บางทีการนั่งอยู่เฉยๆ ขับรถไปทำงาน ยืนอยู่บนบีทีเอส นอนมองเพดานระหว่างรอให้หลับ มันก็ทำให้เรานึกถึงอะไรที่ผ่านมา แล้วเรียนรู้กับมันได้เหมือนกัน

บางทีเราก็มีวันที่รู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากที่จะรับรู้เรื่องราวของใคร แม้กระทั่งเรื่องของตัวเอง เป็นวันที่รู้สึกเหนื่อยไปหมด มองไปทางไหนก็รู้สึกว่า มันมีแต่ความรู้สึกแย่ๆ ครอบคลุมเต็มไปหมด