In herinnering

Een leven vol vriendschap, verbinding en humor Vandaag blikt Gerard Tamson terug op het leven van Jan Hulzebosch, een man die door velen herinnerd wordt als een echte verbinder. Samen met Derk Slot, een goede vriend van Jan, en Gert Hulzebosch, zijn oudste zoon, halen we herinneringen op aan zijn leven. Jan werd geboren op het platteland van Bruchterveld op 14 juli 1956 en overleed onverwacht op 31 augustus 2023. Hij leefde een leven dat gekenmerkt werd door humor, trouw en een diep gevoel van verantwoordelijkheid. Opgroeien in Bruchterveld Jan groeide op in Bruchterveld, een klein dorp nabij Hardenberg. Als buurjongen en vriend woonde Derk Slot letterlijk aan de andere kant van de sloot. Jan’s familie was anders, wat Derk beschreef als “relaxter”. Zo hadden zij al vroeg een televisie, waar buurtkinderen samenkwamen om programma’s als “Thierry de Slingeraar” te kijken. Vanaf jonge leeftijd was Jan een echte verbinder. Hij groeide op in een hechte gemeenschap waar buren elkaar vanzelfsprekend hielpen. Of het nu ging om een koe die moest kalven of hulp bij het voeren van de dieren op de boerderij,  Vriendschap en kattenkwaad Jan en Derk waren onafscheidelijk in hun jeugd. Ze deden alles samen: in een oude Volkswagen scheurde ze door de weilanden. Hoewel het leven hen op latere leeftijd soms wat uit elkaar dreef, vonden ze elkaar altijd weer. Volgens Derk was de vriendschap met Jan er een die nooit veranderde. “Jan stond altijd klaar, zelfs als hij zelf andere dingen te doen had.” Het gezinsleven en werk Jan trouwde in 1983, een gebeurtenis die door velen werd herinnerd als de mooiste bruiloft ooit. Twee jaar later werd zijn oudste zoon Gert geboren, gevolgd door twee dochters en een jongere zoon. Als vader was Jan betrokken, maar gaf hij ook zijn kinderen veel vrijheid en verantwoordelijkheid. “Hij zei altijd: ‘Doe waar je blij van wordt’ en ‘Wees trots op jezelf.’ Die uitspraken blijven altijd bij ons,” vertelt Gert. Jan werkte als docent pluimveehouderij op een praktijkschool in Barneveld. Het was een plek waar hij niet alleen lesgaf, maar ook veel internationale studenten ontmoette. Hij genoot van het contact met mensen en zocht altijd naar manieren om hen iets mee te geven. Uitdagingen en kracht Jan kende ook moeilijke periodes in zijn leven. In 1996 kreeg hij een burn-out, een periode waarin hij letterlijk terugkeerde naar zijn roots door bij zijn zus in Bruchterveld te verblijven. Zijn vrouw gaf hem letterlijk een schop in handen en moedigde hem aan om actief te blijven. Jan herstelde en vond langzaam weer zijn balans. Een ander zwaar moment was toen hij een buurman moest reanimeren na een zelfmoordpoging. Dit trauma bleef hem lang bij en had een diepe impact op zijn kijk op het leven en oprechtigheid. Vrijheid en verbinding Jan was een man die vrijheid en verantwoordelijkheid altijd hand in hand liet gaan. Hij had een sterke afkeer van teveel regels en regulering, maar wist tegelijkertijd altijd mensen met elkaar te verbinden. “Hij wist altijd iemand te vinden die kon helpen als hij zelf iets niet kon. Hij bracht mensen samen, en dat ging heel ongedwongen,” herinnert Gert zich. Zijn reizen naar China en Afrika waren een van zijn grote passies. Maar voor Jan draaide het niet om wat hij kon bereiken of verkopen; het waren de ontmoetingen met mensen die hem het meest bijbleven. Het onverwachte afscheid In 2023 werd bij Jan lymfeklierkanker vastgesteld. Hoewel de ziekte goed te behandelen was en hij halverwege de behandeling schoon verklaard werd, overleed hij plotseling aan een sepsis, n.a.v. een luchtweginfectie. Zijn overlijden kwam als een schok voor iedereen. “Het was alsof iemand een ongeluk kreeg; er was geen tijd om afscheid te nemen,” vertelt Gert.    See omnystudio.com/listener for privacy information.

In dierendag-special van de podcast In herinnering deelt Anneke herinneringen aan haar geliefde hond Bauke, die 13 jaar lang in haar leven was. Bauke, een Friese kruising met een unieke bruin-witte verschijning, was meer dan zomaar een huisdier; ze was voor Anneke een bron van zorgzaamheid, loyaliteit en onvoorwaardelijke liefde. Anneke vertelt hoe Bauke haar hart stal vanaf het eerste moment: “Ik zei altijd voor de grap: Bauke is de liefde van mijn leven, maar ze was dat echt.” Door haar zorgzame aard, ontwikkelde Bauke een band met de andere huisdieren in huis, alsof ze een verpleegster of maatschappelijk werkster was. “Als het een mens was geweest, was ze dat geworden, ze was altijd bezig met zorgen voor anderen.” Baukes speelse geest kwam het sterkst naar voren in haar liefde voor water: “Zij had echt lol in haar hondenleven, vooral als we samen gingen zwemmen. Ze deed haar best om mij voor te blijven.” “Met Bauke was er altijd een directe verbinding, zonder ruis zoals bij mensen. Zij begreep mij en ik haar.” Bauke overleed vorig jaar maart. Anneke bewaart haar as als dierbare herinnering: “Ze was een verrijking van mijn leven. Door haar leerde ik hoe belangrijk het is om altijd schouders eronder te zetten en te genieten van de momenten die je samen hebt.”  See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Geniet van vandaag en blijf niet hangen in zorgen over morgen. Frits Brink was als burgemeester een echte verbinder en voorbeeld van nieuwe bestuur.Een levensverhaal in rust, leiderschap en liefdevolle nalatenschap. Toen Frits Brink op 14 februari 1946 geboren werd in Haren, kon niemand voorspellen dat hij uiteindelijk zou uitgroeien tot een burgemeester met een verbindende visie, een pionier in bestuurlijke veranderingsprocessen en een geliefde vader en grootvader. Op 1 april 2025 overleed hij.  Zijn zoon, Paul Brink, blikt in deze In Herinnering terug op het leven van zijn vader: "Mijn vader had een eenvoudige maar krachtige levensfilosofie: ‘Mik de pijl hoog, hij zakt bij het vliegen' Dat schreef hij elk jaar in zijn agenda," vertelt Paul. Het typeerde Frits’ vooruitstrevende en optimistische karakter, van zijn vroege carrière als politiecommandant tot zijn jarenlange burgemeesterschappen. “Rustig blijven en het goede doen” – Een jeugd vol inspiratie Als zoon van een tuinman en huisvrouw groeide hij op in een hardwerkend gezin, waarin liefde en ambitie centraal stonden.  Dat respect bleek ook tijdens moeilijke situaties in zijn leven. Zo bleef Frits kalm toen hij en zijn vrouw ooit geconfronteerd werden met een gewapende overvaller in hun slaapkamer. “Rustig blijven en de situatie inschatten,” zou een van zijn belangrijkste lessen in het leven worden Van burgemeester tot verbinder Frits’ carrière als burgemeester begon in 1980 in Nieuwleusen, waar hij als jonge bestuurder indruk maakte door zijn benaderbare, toegankelijke leiderschapsstijl. “Mijn vader wilde als burgemeester altijd tussen de mensen staan en samenwerken om iets goeds achter te laten voor de gemeenschap,” legt Paul uit. Deze insteek zette hij voort in Stadskanaal, waar hij te maken kreeg met een zware economische crisis door het faillissement van Philips. Toch bleef hij onvermoeid zoeken naar oplossingen, zoals het opzetten van een groot vakantiepark dat de regio een toeristische impuls gaf. In Veenendaal kwam Frits terecht in een compleet andere omgeving, middenin de  Biblebelt. Met zijn kalme houding en verbindende visie wist hij ook daar brede steun te vinden. “Hij paste zich moeiteloos aan de cultuur en had oprechte interesse in de mensen. Dat maakte hem tot een geliefde burgemeester.” Meer dan een bestuurder Naast zijn werk als burgemeester vervulde Frits ook belangrijke rollen als voorzitter van de NCRV en later als president bij de wereldluchtvaartorganisatie Fédération Aéronautique Internationale (FAI). Bij de NCRV toonde hij zijn vooruitstrevendheid door artiesten zoals Paul de Leeuw naar de omroep te halen, ondanks verzet vanuit conservatieve hoek. Bij de FAI bracht hij diverse landen samen, waarbij hij zowel Arabische als Westerse belangen wist te verenigen. De les van Frits: In het nu leven Ondanks de diagnose ALS bleef hij zich niet richten op het einde, maar juist op elke dag die hem gegeven was. “Hij was nooit iemand die lang stil bleef staan bij boosheid of verdriet,” zegt Paul. “Hij gaf ons altijd mee: geniet van vandaag en blijf niet hangen in zorgen over morgen.” Die filosofie werd ook zichtbaar toen zijn kleindochter Frédérique mishandeld werd omdat zij weigerde een label te accepteren. Frits was trots op haar antwoord: "Ik ben wie ik ben, en jij mag zijn wie jij bent." Hij zag haar daad als een weerspiegeling van zijn eigen leven: oordelen niet, maar verbinden wel. “Het kon minder” Frits Brink liet in het leven een blauwdruk achter van inspiratie, rust en positiviteit. Het Groningse gezegde “Het kon minder” typeerde zijn nuchtere kijk op uitdagingen en tegenslagen. Het was zowel steun als een reminder om het leven te relativeren en te waarderen. Gerard Tamson spreekt met Paul Brink over zijn vader Frits See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat gebeurt er als dementie niet alleen herinneringen wegneemt, maar juist diep begraven geheimen naar de oppervlakte brengt? In deze aflevering van In herinnering deelt Hans Siepel het indrukwekkende levensverhaal van zijn moeder, Jacoba Roos. Haar laatste maanden blijken een zoektocht naar heling en erkenning. Jacoba groeide op in armoede, doorstond de oorlog en pijnlijk familietrauma, waar binnen haar gezin nooit over gesproken werd. Pas tijdens haar dementie kwamen in flarden de ware toedracht en emoties van haar jeugd en volwassen leven boven: geheimen rond liefdeloosheid, seksueel misbruik en verlies kwamen als puzzelstukjes aan het licht. Haar openhartigheid dwong het hele gezin – en met name haar zoon – om stil te staan bij hun eigen emoties en haar verleden niet langer te ontkennen. Welke rol speelde religie in Jacoba’s leven, en hoe gaven haar laatste woorden het dieptepunt én berusting weer? En hoe veranderde dit proces de kijk van haar familie op dementie? Benieuwd hoe geheimen uit het verleden een familie kunnen helen? Luister de aflevering van de over Jacoba Roos en ontdek waarom haar verhaal 21 jaar na haar overlijden nog steeds resoneert. De inhoud van deze aflevering bevat details en reflecties met betrekking tot seksueel misbruik, gedeeld vanuit de persoonlijke ervaring en visie van Jacoba Roos, verteld door haar zoon. Het verhaal is persoonlijk en biedt geen universele waarheid of conclusies. De interpretaties, emoties en herinneringen zijn uniek voor de situatie van Jacoba Roos, zoals ze zich ontvouwde in haar dementieproces.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Han was een kaars die aan twee kanten tegelijk brandde. Daardoor gaf ze heel veel licht, maar was ze eerder opgebrand." Freek Steinmann spreekt ontroerend openhartig over zijn geliefde Hanneke Peters, die op 45-jarige leeftijd overleed. In de nieuwste aflevering van de podcast ‘In Herinnering’ blikt hij samen met presentator Gerard Tamson terug op haar leven vol liefde, zorg en uiteindelijk, intens lijden. Hanneke, of Han zoals iedereen haar noemde, groeide op in het kleine Venselderheide, als dochter van caféhouders. Van jongs af aan trok ze zich het lot van zwakkeren aan, mensen én dieren. “Ze koos uit een soort automatisme altijd partij voor de zwakkere, of dat nu op straat was, op school, of op het werk,” vertelt Freek. “Ze stond als eerste klaar om iemand te helpen.” Minder zichtbaar was de strijd die Han met zichzelf voerde. Op jonge leeftijd ontwikkelde zij een dwangstoornis na een traumatische inbraak thuis. “Ze kon niet slapen als haar lijstjes niet waren afgewerkt. Het hele gezin leed hieronder,” Liefde op het toneel Hanneke vond de liefde bij Freek, die ze leerde kennen via het amateurtoneel. “We voelden allebei dat er iets tussen ons groeide.Tijdens een bepaalde scène, waarin er een dans werd uitgevoerd en we elkaar de hand vasthielden… Dat was voor ons allebei het moment van, hé, hier gebeurt iets.”   Op haar dertigste probeerde Hanneke haar medicatie af te bouwen om moeder te kunnen worden, maar dit leidde tot heftige klachten en paniekaanvallen. “Ze heeft vier stoppogingen gedaan, maar kwam er telkens slechter uit,” vertelt Freek. Uiteindelijk trok haar mentale gezondheid het leven leeg. “Al haar passies werden opgaven. Haar wereld werd steeds kleiner, tot alles te zwaar werd.” Met hulp van haar naasten koos Hanneke uiteindelijk voor het stopzetten van eten en drinken, een zwaar en langdurig proces. “De huisarts kwam elke dag langs om te checken: ‘Is dit wat je wil?’ Han bleef volhouden: dit is wat ik wil.” Tot het laatst bleef Han een voorbeeld van aandacht voor anderen. Freek: “Wat ik van haar meeneem, is dat je oog moet hebben voor anderen. Tijd is het kostbaarste wat je kunt geven.”   Wil je ook het levensverhaal van je geliefde delen? Mail naar Gerard.tamson@dpgmedia.nlSee omnystudio.com/listener for privacy information.

"Hij bleef doorgaan tot het geregeld was" – Het levensverhaal van Ton Huinink  Ton Huinink, geboren op 17 maart 1950 in Borculo en overleden op 30 augustus 2022 in Winterswijk, was een man die met vastberadenheid door het leven ging. Zijn dochter Bauke deelt een persoonlijk portret van haar vader, waarin zij terugblikt op belangrijke herinneringen en levenslessen. Ton groeide op in een gezin met vier broers en werd vaak omschreven als een koppige, maar vastberaden man. Hij was een doorzetter: als anderen zeiden dat iets onmogelijk was, vond Ton een manier om het toch voor elkaar te krijgen.  Een veelzijdige carrière Na zijn HBS-opleiding en een periode bij de marine begon Ton aan een carrière in de logistiek. Hij werkte bij bedrijven als Motraq en Hyster., waar hij zijn kennis van processen en talen – waaronder Frans – inzette. Later startte hij zijn eigen adviesbureau, Huinink Consultancy. In deze rol hielp hij bedrijven als interim-manager om afdelingen op orde te krijgen. Met zijn praktische aanpak en doorzettingsvermogen wist hij vaak de onderste steen boven te halen, tot het moment dat hij na een auto-ongeluk zijn werk fysiek niet meer kon volhouden. Liefde voor muziek en kunst Muziek speelde een grote rol in het leven van Ton en zijn gezin. Zijn vrouw speelde dwarsfluit en citers, en samen traden zij op in verzorgingshuizen. Ton stond dan achter het mengpaneel, altijd ondersteunend en betrokken. Een nummer dat hen bijzonder dierbaar was, "Sierra Madre del Sur," werd op hun begrafenissen gespeeld en blijft voor Bauke een symbool van hun gezamenlijke energie en liefde. Levenslessen en afscheid Ton was iemand die zijn kinderen belangrijke levenslessen meegaf, zoals “het is nooit zo donker of er komt weer licht” en “fouten maken is oké, zolang je ervan leert.” Bauke vertelt dat deze woorden haar hebben geholpen in moeilijke periodes, zoals haar scheiding, en nu doorwerken in haar eigen rol als ouder. De laatste jaren van zijn leven waren zwaar door ziekte en ziekenhuisopnames, maar zelfs toen vond Ton manieren om zijn leven te vullen met betekenis. Een cruise naar Noorwegen, ondanks de fysieke uitdagingen, werd een laatste reis waar hij intens van genoot. Kort na zijn terugkomst van de reis overleed hij. Bauke sluit af met de woorden: "Als ik nu terugkijk, zie ik hoe bijzonder het was dat hij er altijd voor ons was. Zijn steun, humor en advies blijven bij mij, en in zijn kleinkinderen zie ik steeds weer een stukje van hem terug.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Leven en de strijd van Henri Lagarde (1966 – 2005) Henri Lagarde groeide op in Wageningen en Ede, als een kleurrijke en scherpe persoonlijkheid. Van jongs af aan worstelde hij met zichzelf: hij voelde zich niet thuis in zijn lichaam. Toch vond Henri uiteindelijk zijn plek binnen de levendige house- en gabberscene van de jaren 90, waar hij even gewoon zichzelf kon zijn. “Hij was een ontzettend lieve jongen met een goed hart, ondanks een superzwaar leven,” vertelt zijn beste vriend Mark Bosch. “Toch stond hij licht en positief in het leven. Ik heb vaak gedacht: hoe houd je dat vol?” In de house-scene vond Henri acceptatie: “Iedereen was vriendelijk en open, je mocht zijn wie je was.” Buiten die veilige bubbel was het leven moeilijker. Henri werd op school en op straat veel gepest en gediscrimineerd vanwege zijn uiterlijk en zijn openheid over zijn identiteit. Groepen jongeren stonden regelmatig onder zijn raam te schreeuwen, schelden en gooiden met eieren naar het huis. “Ze zaten hem de hele tijd te treiteren. Soms stonden wel vijftien jongens voor zijn raam,” herinnert Mark zich. Contact met de school en de politie leverde niets op. Gelukkig bood Henri’s familie, met name zijn moeder en zussen, hem altijd onvoorwaardelijke steun. Zijn vader had het aanvankelijk lastig, maar uiteindelijk kwam er verzoening. Toch eisten het voortdurende pesten en het gebrek aan acceptatie hun tol. In juni 2005, uitgeput en wanhopig, koos Henri voor een zelfgekozen dood. Het verdriet bij zijn geliefden was groot. Mark vertelt Henri’s verhaal in de hoop dat het leidt tot meer begrip en reflectie: “Eigenlijk mag iedereen zijn wie die is. Ik hoop dat wie destijds meedeed aan het pesten zich achter de oren krabt. Dit zijn geen kwajongensstreken meer. Mensen vergeten hoe krachtig en kwetsend woorden kunnen zijn. Laat Henri’s verhaal aanzetten tot meer verdraagzaamheid en oprechtheid.” Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.   muziek: Antony and the Johnsons - What can I do ?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Over leven, liefhebben en doorzetten: het levensverhaal van familie Cohen- Peters 50 jaar Drie-eenheid: ‘Anders dan anders, maar wel heel bijzonder’ knokken, vallen en weer opstaan Zevenaar  Mike Peters vertelt in de podcast IN HERINNERING openhartig over het bijzondere leven dat hij samen met zijn moeder Anneke Cohen Rodrigues en zijn tweelingbroer Mark Peters leidde. Een verhaal, vol liefde, veerkracht en doorzettingsvermogen.   Samen vanaf het beginMike en Mark, een eeneiige tweeling, worden geboren met een lichamelijke beperking. Hun moeder Anneke, geboren in 1941 in Haarlem, neemt de zorg voor haar twee zoons volledig op zich. “Wij vormden een drie-eenheid. Dat was vanaf het begin zo en dat is altijd zo gebleven,” vertelt Mike. Die hechte band bleek ook onmisbaar toen het gezin in 1978 na een scheiding alleen verder ging: “Vanaf onze achtste vormden mijn moeder, mijn broer en ik een hecht team.” Opvoeden met vrijheid en doorzettingsvermogenAnnekes vader overleefde als Joodse onderduiker de Tweede Wereldoorlog dankzij de dapperheid van zijn vrouw, die ook meerdere mensen onderdak bood. Die strijdlust gaf Anneke ook door aan haar zoons. “Van moeders geleerd: ga ervoor, ook al lijkt het onrealistisch. Ondervindt het zelf,” zegt Mike over haar opvoedstijl. Tradities en betrokkenheidDe familie kende haar eigen tradities: verjaardagen werden uitbundig gevierd, net als de succesvolle niertransplantaties van de broers. Moeder Anneke toonde ook maatschappelijke betrokkenheid als gemeenteraadslid en zette zich in voor het zwakkere in de samenleving. “Zij leerde ons sociale hart te laten spreken,” aldus Mike. Zware verliezenBegin 2021 overlijdt Mark, slechts twee maanden later gevolgd door Anneke. Mike blijft alleen achter. “Na Marks overlijden was ik geamputeerd, want ik was mijn tweelingbroer kwijt. Na mama was ik ook onthoofd. Op dat moment was ik helemaal niks meer,” bekent hij. Toch vindt hij kracht in de herinneringen en de lessen die hij meekreeg: “Blijf vooral genieten, vallen, knokken en weer doorgaan, maar altijd de blik vooruit.” Dagelijks contact in herinneringenNog altijd spreekt Mike zijn moeder en broer dagelijks toe via sociale media. Het houdt de herinnering levend en geeft troost. “Ik schrijf ze iedere dag nog een digitale kaart: ‘Lieve Mama, lieve Mark…’” Moeder Anneke Cohen Rodrigues Geboren op 29-9-1941   Overleden op 30-4-2021. Tweelingbroer Mark Peters Geboren op 2–9–1970   Overleden op 1–3-2021.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rond de geboortedag van Sharon halen Saskia en Ronald Velders herinneringen op aan hun dochter Sharon, die op 7 juli 1998 werd geboren en op 5 oktober 2016 plotseling overleed aan de gevolgen van een herseninfarct. Sharon werd omschreven als lief, zorgzaam en vastberaden. Ze was sociaal en had een hechte band met haar broer Bram. Ze hield van muziek en speelde gitaar. Ondanks haar verlegenheid koos ze voor een studie International Business in Amsterdam. Muziek speelde een belangrijke rol in Sharons leven. Al op jonge leeftijd zong en danste ze, en op haar vijftiende kreeg ze haar eerste gitaar. “Ze schreef teksten over haar dromen, familie en – als het moeilijk was – over alles wat op haar hart lag.” Haar puberteit werd overschaduwd door de diagnose diabetes op elfjarige leeftijd. “Vanaf dat moment was haar leven niet meer onbezorgd,” vertellen haar ouders. Toch bleef Sharon positief. “Ze liet zich niet tegenhouden: ze voetbalde, ging uit en genoot van het leven.” In de zomer van 2016 leek ze gelukkiger dan ooit. Ze had allerlei plannen voor haar nieuwe leven in Amsterdam, toen het noodlot toesloeg. “Ze heeft daar maar vier weken gewoond. Op 1 oktober werd ze niet lekker, kreeg ze een herseninfarct, en enkele dagen later overleed ze.” De familie kijkt terug op een bewogen afscheid, maar vindt ook troost in de manier waarop Sharon voortleeft in hun herinneringen. Om haar te blijven herdenken organiseren ze jaarlijks een zomerse borrel op haar verjaardag: “Het is zo ontroerend om te zien hoeveel mensen door Sharon verbonden zijn. Iedereen heeft een eigen verhaal met haar.” “We praten veel over haar en houden haar zo in leven,” zegt Saskia. Ronald vertelt dat Sharon soms nog steeds ‘aanwezig’ lijkt te zijn, bijvoorbeeld wanneer haar favoriete muziek plotseling op de radio klinkt.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Yvonne deelt een intiem portret over haar ouders, Nel de Jong en Chris de Vreede. Ze spreekt over hun eenvoudige, maar betekenisvolle levens in Zoetermeer en Nootdorp, hun tradities, uitdagingen en de liefde die hen tot het einde verbond. Chris, geboren vlak na de oorlog, was een hardwerkende en handige man, bekend om zijn creativiteit en zijn praktische oplossing voor alles wat zijn ogen zagen. “Wat zijn ogen zagen, maakten zijn handen,”  Nel, het oudste meisje uit een warm gezin, werd huisvrouw na haar huwelijk. Hoewel ze stil en praktisch was, straalde ze liefde en verantwoordelijkheid uit voor haar gezin. “Mijn moeder was een trouw persoon. “Mijn moeder zei ook aan het einde: je vader was geen makkelijke man, maar wel een lieve man. Dat was eigenlijk samengevat hoe ik het als kind zag,” zegt Yvonne. Chris was geen prater – bij conflicten trok hij zich terug, wat de sfeer bepaalde in huis. Toch bleef de genegenheid: “Als het goed was, kwam hij altijd bij mijn moeder in de keuken zitten als zij aan het koken was.” Het einde van Nel werd getekend door ziekte, maar ook door dankbaarheid: “Ik heb een mooi leven gehad en ik ben niet bang voor de dood,” zei ze in haar laatste weken. Elf weken na haar overlijden stierf Chris. “Als ik nu terugkijk: hij is aan een gebroken hart overleden,” zegt Yvonne daarover.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Henk Havenkamp, geboren op 15 augustus 1944 in Hulshorst, was een man die in stilte grote indruk maakte op zijn omgeving. Zijn vrouw Joke kijkt met warme herinneringen terug op hun leven samen. Henk stond bekend om zijn zorgzaamheid, bescheidenheid en toewijding, zowel in zijn werk als automonteur, in de kerk als koster, én als buurtbuschauffeur. Zijn liefde voor anderen en zijn talent om rust te brengen, vooral voor Joke zijn van blijvende betekenis.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Een audiomonument aan een gewoon, dapper en ondeugend leven – met als kern liefde, humor, en de mysterieuze code '11'.  In de podcast ‘In herinnering’ deelt Pia het levensverhaal van haar partner Roelf, die op 25 februari 2022 op eigen verzoek afscheid nam van het leven met euthanasie. Een portret vol liefde, humor, galgenhumor en levenslessen. Pia en Roelf leerden elkaar kennen op het rugbyveld in Arnhem en waren bijna veertig jaar samen. Roelf groeide op in een schippersgezin – nuchter, hardwerkend en zuinig – terwijl Pia uit een warm, Amsterdams nest kwam. Die verschillen zorgden soms voor aanpassingen, maar Roelf omarmde het levensgenieten van Pia’s familie. “Hij vierde het leven,” herinnert Pia zich.Een zware nierziekte en latere kanker tekenden Roelfs leven, maar hij klaagde nooit en bleef positief: “Je krijgt maar één kans hier.” De komst van een donornier op 1 januari 1992 gaf hem letterlijk een tweede leven. “Toen liep hij buiten en zei: Ik hoor het gras weer groeien. Zo helder ben ik weer in mijn hoofd”, vertelt Pia. Hij herontdekte zijn stad, bleef actief bij de rugbyclub en genoot intens van vakanties, waaronder een droomreis naar Alaska. Na 17 jaar huidkanker, als bijwerking van zijn medicijnen kwam de klap: ALS. Samen planden ze het afscheid. Roelf wilde geen bloemen, maar graag een donatie aan een dierenasiel: “Ik heb liever dat mensen geen kransen kopen, maar doneren.” In de laatste dagen bleef er ruimte voor humor. Op zijn ‘laatste avondmaal’ koos hij ondeugend voor een frikandel speciaal. “Heel veel mensen zouden dat verschrikkelijk vinden, maar wij lagen in een deuk,” zegt Pia. Bijzonder was de geheime code ‘11’, een levenslang privé-gelukssymbool tussen Roelf en Pia. Zelfs op de rouwkaart en kist kwam  ‘11’ terug. Pia: “Niemand weet wat het betekent. Ik ga het ook nooit vertellen.” Zijn levenshouding klinkt nog altijd door: “Vier het leven!” waren Roelfs laatste woorden tegen haar, nog in de badkamer.“ ZSee omnystudio.com/listener for privacy information.

"Soms lijkt het alsof ze zo dichtbij is, alsof ze me met haar licht en gedicht begeleidt."   Kirsten Waanders: Dichter van Lichtpuntjes en Liefdevolle Herinneringen In deze aflevering van In Herinnering het verhaal van Kirsten Waanders Scholten over haar moeder, Mannie Scholten.Haar verhaal is een ode aan de liefde en de kracht van poëzie om mensen te verbinden. Speciaal op de geboortedag van haar moeder, 31 mei staan we stil bij het leven van haar moeder.   Kirsten is een dichter die haar passie vond in het schrijven van persoonlijke gedichten voor uitvaarten. Voor Kirsten begon het dichten rond  het overlijden van haar moeder, Mannie Scholten, twaalf jaar geleden. Uit verdriet ontstond traditie: elk jaar schrijft zij een gedicht ter nagedachtenis aan haar moeder. “Het zijn lichtpuntjes die ik geef,” vertelt Kirsten. “Een soort cadeautjes voor nabestaanden.” De gedichten van Kirsten raken een snaar bij mensen. Haar intuïtieve schrijfstijl, vaak gevoed door wat zij een “energetisch gevoel” noemt, brengt troost in verdriet. Ze gelooft sterk in de verbinding met haar moeder, die ze nog steeds voelt. “Soms lijkt ze zo dichtbij, alsof ze me met haar licht begeleidt,” zegt Kirsten.  Kirstens carrière als dichter nam een vlucht nadat een uitvaartleider haar vroeg een gedicht te schrijven. Dit leidde tot het moment waarop haar werk voor een rouwwandeling werd voorgedragen voor ouders die kinderen verloren. “Het voelde goed, alsof dit is wat ik moet doen,” vertelt Kirsten. Nu schrijft ze regelmatig voor diverse ceremonies. De deur van moeder Mannie stond altijd open, het  huis was een ontmoetingsplek voor vrienden, klanten en buren. Samen met haar man werkte ze keihard in hun bouwbedrijf, terwijl ze hun vier kinderen opvoedde met dezelfde Twentse mentaliteit: “Niet lullen maar poetsen.” Volgens Kirsten blijft haar moeder altijd aanwezig. “Onze kinderen praten nog steeds over haar en zien haar in kleine signalen, zoals een roodborstje dat tegen een raam tikt." Het roodborstje brengt hen vaak signalen door, om bijzondere dagen te verschijnen. Niet alleen de kinderen zien haar in kleine signalen. Op haar sterfdag, afgelopen 9 april zaten er ineens 2 in de boom in onze tuin.  Kirstens jaarlijkse gedicht voor haar moeder vormt een traditie die emoties verweeft met haar groei als persoon. In haar nieuwste werk deelt ze hoe de jaren zonder haar moeder een proces van zelfontwikkeling en introspectie hebben gebracht. “Dankzij haar voel ik me dichterbij mezelf dan ooit." "Haar licht blijft mijn pad verlichten.” In dat kader schrijft Kirsten ook veel over bewustzijn en persoonlijke ontwikkeling, ook daarmee hoop zij mensen lichtpuntjes en inzicht te brengen. Alle facetten komen voorbij, ook de feestelijkheden. “Want het leven moet natuurlijk gevierd worden. Iets waar mijn moeder ook zo goed in was” Mannie werd geboren op * 31 mei 1949 en overleed op 9 april 2013See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de 1e aflevering van de 3e serie van de podcast ‘In Herinnering’, het leven van Marleen Smits. Dochter Fleur en moeder Ans brengen Marleens levensverhaal tot leven. Marleen werd geboren op 8 mei 1970 en overleed op 13 januari 2023 Haar levensverhaal weerspiegelt kracht, liefde en het vermogen om ondanks tegenslagen door te gaan. Als moeder was Marleen zorgzaam en geduldig. Zij en Fleur deelden een speciale band, onder andere door hun gezamenlijke liefde voor paarden. "We hebben zoveel mooie momenten gedeeld op stal, dat zijn herinneringen die ik altijd met me meeneem," Ondanks haar ziekte bleef Marleen vol kracht en optimisme: "Ze was niet haar ziekte, ze wilde niet gezien worden als patiënt." In 2019 begon Marleens strijd tegen kanker. Na borstkanker, een goedaardige hersentumor en uiteindelijk alvleesklierkanker bleef ze haar familie moed en steun geven. Haar moeder omschreef haar als een daadkrachtige persoonlijkheid: "Ze gaf niet op, en zelfs met één verlamde arm bleef ze knokken." Terwijl haar fysieke gezondheid afnam, liet Marleen iets bijzonders achter: een spraakbericht voor haar familie. "Ik wil mijn stem achterlaten, zodat jullie me altijd kunnen herinneren," zei ze huilend. Haar stem, kracht en liefde blijven een inspiratiebron voor haar naasten.  Marleen gaf haar familie voor haar afscheid een duidelijke wens mee: "Ga door, blijf sterk en zorg goed voor jezelf."See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de laatste In Herinnering van seizoen 2 deelt Antoinette haar ontroerende verhaal over Ben Evers, haar echtgenoot van bijna 47 jaar. Samen met Gerard Tamson blikt ze terug op zijn kleurrijke leven, vol liefde, humor en onuitwisbare herinneringen. “Ben hield niet van zwart,” vertelt ze. “Alles moest kleur hebben – in huis, in het leven én in ons huwelijk.” Het verhaal van Ben is een eerbetoon aan een bijzondere man die ondanks zijn plotselinge overlijden een warme indruk achterlaat bij iedereen die hem kende. Ben Evers werd op 24 oktober 1956 geboren in Hoenderloo. “Opa gaf hem mee: ‘Let jij goed op oma en de familie?’ Dat bleef hem zijn hele leven bij. Hij genoot van de natuur rondom het huis en bracht zoveel mogelijk tijd buiten door,”  Ben ging werken bij de provincie als cartograaf. Hij stond erom bekend deze rol verrassend in te kleuren. “Hij zei altijd: zwart is geen kleur. Ons huis had witte muren, maar die gingen we kleuren met geel en taupe. En winkelen deden we alleen als de kleding kleurrijk was.” Zijn liefde voor kleuren was niet alleen praktisch, maar symboliseerde ook zijn levenshouding. “Hij keek naar de wereld met een glimlach,” zegt Antoinette. “Nooit chagrijnig. Dat heb ik van hem geleerd: hoe moeilijk het leven soms ook is, zoek samen naar een lichtpunt.” Vanaf medio mei is IN HERINNERING terug. Dank voor het luisteren en tot in seizoen 3  See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de tweede aflevering het vervolg over de herinneringen van Jos en Trudy over hun ouders Theet en Anneke. Een verhaal vol warmte, humor, veerkracht en onvoorwaardelijke liefde. Humor was, ondanks uitdagingen een stevige basis in het familieleven. Een bijzonder onderdeel van hun leven was 'de blauwe engel', een brommobiel waarin Theet door de regio toerde. “Waar papa en mama reden, was er altijd leven,” herinnert Jos zich. "De blauwe engel ging snel genoeg om weg te komen, maar langzaam genoeg om te stoppen, het raampje open te draaien, en even een gesprekje aan te knopen." “Hoe je leeft, is vaak afhankelijk van wat het leven je brengt. Maar uiteindelijk draait alles om de nabijheid van degene die je liefhebt.” Tijdens de begrafenis van Theet werd zijn kist en graf versierd met Palmpasen takken. Dit had een bijzondere betekenis, omdat Theet zelf geld had gegeven aan de kerk om mooie takken te regelen, waarmee uiteindelijk zijn uitvaart werd verrijkt. Deze gebaren onderstrepen zijn levenshouding: zorgzaam, verbonden met zijn omgeving en dienstbaar tot het einde.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vandaag de eerste aflevering van een tweeluik over het verhaal van Anneke en Theet Kraaijvanger. In deze aflevering van In Herinnering blikken Trudy en Jos, de kinderen van Anneke en Theet Kraaijvanger, terug op het bijzondere leven van hun ouders. Een verhaal over een onverwoestbare liefde, keihard werken, verdriet, maar vooral over saamhorigheid. “Ze waren ontzettend gek op elkaar,” vertelt dochter Trudy.  Anneke en Theet leerden elkaar kennen in hun vroege twintiger jaren, tijdens een kermis in de jaren ‘50. Een dieptepunt in hun leven was het tragische verlies van hun dochter Jeanet in 1974 bij een verkeersongeluk. “Onze moeder was intens verdrietig, bijna lamgeslagen,” zegt Trudy. “Mijn vader vond de kracht om ons gezin door die periode te trekken, ondanks zijn eigen verdriet.” Pas decennia later, tijdens de laatste levensfase van Anneke en Theet, kwam dit verlies opnieuw naar voren, en vonden ze samen een manier om dit een plek te geven. “Het verdriet bleef altijd bestaan, maar het werd een deel van wie ze waren.” Anneke overleed op Moederdag 2023 na een lange periode van Alzheimer, waarin Theet haar liefdevol heeft verzorgd. “Toen zij er niet meer was, bleef hij achter, maar het werd steeds duidelijker dat hij niet zonder haar kon." Een bijzonder moment vlak voor Theets overlijden was de herbegrafenis van Jeanet. Haar graf werd verplaatst naar het familiegraf, waar Theet en Anneke later samen zouden komen te liggen. “Het was alsof de cirkel eindelijk rond was,"  Volgende week deel twee van dit bijzondere verhaal, waarin we onder andere horen over de legendarische "Blauwe Engel" en de betekenis van de Palmpasentak in hun gezin. Anneke Kraaijvanger, ☆ 28 augustus 1933 ✝️ 14 mei 2023Theet Kraaijvanger,  ☆ 7 november 1934 te Wehl. Overleden op het Hoogfeest van de Heilige Josef op 19 maart 2024 te Wehl.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Levenslessen uit een liefdesverhaal: Janny, Henk en die ene onthulling" In deze aflevering duiken Gerard Tamson en Henk, weduwnaar van Janny, in het levensverhaal van een bijzondere vrouw. Jannie Jacobs, geboren in Bennekom op 20 augustus 1951 en overleden in Veenendaal op 7 november 2021  Henk vertelt hoe hun ontmoeting bij een bar in Veenendaal  onvergetelijk was: “Ik weet nog precies hoe zij uit de auto stapte. Als iets in mijn hoofd dat zei: dát is haar.” Het was liefde op het eerste gezicht. Janny bleek een nuchtere en liefdevolle vrouw. Samen doorstonden ze zowel mooie als moeilijke tijden, zoals de zware astma-aanvallen die Janny vanaf haar jeugd had. Janny was niet alleen een toegewijde echtgenote, maar ook een liefdevolle moeder die haar kinderen vertroetelde en beschermde: “Een moeder zoals een moeder hoort te zijn – als een kloek die altijd om haar kuikens heen loopt.” Maar zoals elk leven kent ook dit verhaal zijn onverwachte wendingen. Want wat gebeurt er als liefde zich op een andere manier uit? Als trouw en spanning soms lijken te botsen? In dit eerlijke relaas deelt Henk niet alleen de mooie momenten met Janny, maar ook een onthulling die het verhaal een verrassende laag geeft. Een klein incident, een menselijke misstap – maar eentje die alles zegt over hun bijzondere band. Wat gebeurde er echt? Dat ontdek je aan het einde van deze aflevering…   De laatste jaren werden overschaduwd door problemen veroorzaakt door Parkinson, waarbij Janny steeds verder van zichzelf vervreemd raakte. Henk deelt indringend: “Ze was niet meer zichzelf, en vier jaar voor haar dood had ik haar al losgelaten.” Toch blijft ze voor hem aanwezig in elk aspect van het leven: “Janny is overal nu, haar ziel verweeft zich met alles om ons heen. Bij elk lied en bij elke herinnering zie ik haar weer voor me.” Janny werd geboren op 20 augustus 1951 en overleed 7 november 2021See omnystudio.com/listener for privacy information.

Sjoerd Witjes overleed onverwacht op 42-jarige leeftijd. Zijn moeder, Ada, deelt herinneringen aan haar zoon die meer voor anderen betekende dan hij zelf besefte: “Hij zei altijd dat hij geen vrienden had, maar bij zijn afscheid waren er zoveel mensen.  Jammer dat hij dat zelf nooit zo voelde.” Sjoerd was een gedreven activist. Tijdens zijn studententijd richtte hij vakbond Akku op en voerde actie voor beter onderwijs, op de Dam, het Malieveld en zelfs vastgeketend aan een spoorlijn. Humor was nooit ver weg: na een bijeenkomst zong hij de voicemail van Mark Rutte vol met alle coupletten van de Internationale. Het paste perfect bij zijn geest, serieus als het moest, luchtig als het kon. Naast zijn idealen had Sjoerd een enorme passie voor fietsen. Zijn appartement stond vol met fietsen. Hij legde bijzondere tochten af, zoals een rit van 3.000 kilometer langs de kust van Ierland. Bescheidenheid en toewijding zijn woorden die bij hem pasten. Sjoerd Witjes is geboren op 24 januari 1981 in Nijmegen en overleden op 31 januari 2023 in Den Haag. Hij is 42 jaar oud geworden.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Fabian draaide het om: hij dacht niet aan wat hij verloor, maar aan wat hij nog wel had." In deze aflevering van "In Herinnering" brengen we een eerbetoon aan het leven van Fabian, een jongen die ons inspireert met zijn heldere blik en onwrikbaar vertrouwen in de mensheid. We spraken met Margot Naber, zijn moeder, die ons meeneemt langs de momenten uit Fabians leven. Geboren op 10 juni 1994 in Velp, kwam Fabian te vroeg ter wereld, maar zat boordevol levenskracht en wijsheid. Al vanaf jonge leeftijd stond hij positief in het leven en was hij een ware verbinder. Fabian trok de aandacht met zijn ontwapenende uitstraling en bijzondere intelligentie, eigenschappen die iedereen om hem heen raakten. Fabians leven was niet zonder uitdagingen. Op driejarige leeftijd werd bij hem x-gebonden agammaglobulinemie gediagnosticeerd, een zeldzame immuunstoornis waardoor hij bijzonder kwetsbaar was voor infecties. Ondanks deze obstakels leefde Fabian vol overgave en inspireerde hij met zijn veerkracht en sterke familiebanden. Gedurende zijn jeugd en tienerjaren hielp zijn liefde voor lezen en leren hem de wereld te begrijpen. Hoewel zijn gezondheid hem beperkte, bleef Fabian onverstoord optimistisch. Fabian overleed op 19 december 2023, kort voor kerst. In de dagen daarna voelde zijn familie zijn aanwezigheid sterk. "Fabian heeft niet voor niets geleefd." Ze blijven zijn liefde voor het leven voortzetten via de onlangs opgerichte Fabian Foundation, die steun biedt aan jongeren en gezinnen die voor soortgelijke uitdagingen staan. Maar ook door het door zijn moeder uitgebrachte boek: Het verhaal van Fabian, Het leven van mijn zoon met een zeldzame afweerstoornis Luister naar de volledige aflevering om mee te gaan in het inspirerende verhaal van Fabian en hoe hij voortleeft. Heb jij een verhaal dat je wilt delen? Neem dan contact met ons op via tip@gelderlander.nl. See omnystudio.com/listener for privacy information.