DiscoverCultureel Persbureau
Cultureel Persbureau
Claim Ownership

Cultureel Persbureau

Author: Cultureel Persbureau

Subscribed: 4Played: 139
Share

Description

Nieuws en achtergronden van het Cultureel Persbureau
169 Episodes
Reverse
'Mensen die zich traditioneel bij links vinden horen willen geen kritiek leveren op woke omdat ze bang zijn dat ze hulp en steun bieden aan rechts, en dat willen ze zeker niet. En toch hebben ze het gevoel dat er iets mis is, iets dat niet echt links is aan het woke discours. Dat is wat ik probeer te ontwarren in dit boek.' Susan Neiman is een beroemd links denker. De in Amerika geboren filosoof bekleedt een leerstoel in Berlijn. Vorige maand, eind maart 2023, verscheen haar boek 'Links ≠ Woke'. Ze analyseert daarin de filosofische denkbeelden die bij veel mensen leven die streven naar dekolonisatie, gelijkheid voor en emancipatie van allerlei gemarginaliseerde groepen. Die denkbeelden blijken te vaak ontleend aan filosofen en publicisten die iedereen met een hart voor gerechtigheid zou moeten mijden: fascisten en antisemitische mensen die hun werken schreven tijdens, of in aanloop naar, het Derde Rijk. Zij stelt: 'Links is altijd beter geweest in het bevechten van zijn broeders, zusters en neven dan in het bevechten van de fascisten.' In deze podcast gaat het - onder veel anderen - over Carl Schmitt. Deze filosoof wordt bewonderd vanwege zijn antikoloniale uitspraken, terwijl hij die heeft gedaan in het nazi-Duitsland van 1942. We hebben het ook over Michel Foucault, wiens gedachten over macht en rechtvaardigheid  een hele generatie hebben beïnvloed. Susan Neiman houdt vooral ook een hartstochtelijk pleidooi voor een herwaardering van de Verlichting, wier waarden bestaan uit universalisme en solidariteit. 'Fascisme of neo-fascisme groeit over de hele wereld in reactie op alle problemen die het neoliberalisme heeft veroorzaakt. Als linkse mensen dat niet serieus en eensgezind onder ogen zien, zitten we echt in de problemen, want het andere waar de wereld door bedreigd wordt is de klimaatcrisis, en de klimaatcrisis zal nooit aangepakt worden als we in deze tribalistische formaties blijven hangen.' 'Dus ja, ik ben bezorgd, en ik heb dit boek geschreven uit die bezorgdheid, uit het gevoel dat veel mensen die ik ken ofwel naar het midden opschuiven ofwel hun politiek engagement helemaal laten varen omdat ze zich niet meer politiek thuis voelen'. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Half maart ging ik kijken bij de Hamlet van de Toneelmakerij, een voorstelling die speciaal was gemaakt in en voor Amsterdam-West. Ik had wat vragen over die voorstelling, schreef ik in de recensie, en die vragen zouden we bespreken in een podcast met Abdelkader Benali, de bewerker van de tekst, en Paul Knieriem, de regisseur. Anderhalf uur voor de opname werd Abdelkader Benali, terwijl hij met zijn dochtertje van school naar huis fietste, op straat lastig gevallen door een man die hem verweet dat hij het recht niet had om Hamlet te vertalen, zoals de belager in kwestie ook geen dreadlocks mocht dragen. Het leidde tot een dusdanig bedreigende situatie dat Abdelkader Benali zich niet in staat voelde om aan de podcast mee te werken. Daarom nu een gesprek met alleen Paul Knieriem, de regisseur. En natuurlijk hebben we het over hoe en waarom het juist nodig is om de verhalen van Shakespeare steeds weer aan een nieuwe generatie te blijven vertellen. De hele transcriptie van de podcast, met ook een melding van ‘Fat Ham’ een nieuwe, geruchtmakende Hamletbewerking door James Ijames, een Zwarte auteur, die sinds nu op Broadway furore maakt, vind je op de site. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
De nieuwe serie nerdpodcasts van Cultuurpers gaat over de vraag hoe je theater laat aansluiten bij je publiek, en wat er gebeurt als de beroepskijker op zijn eigen manier blijft kijken. We praten met Bran Remie, auteur en bedenker van de succesvolle Enschedese theaterserie 'Huize Enschede', elders op onze website juichend besproken. Bran Remi stelt dat marketing geen oplossing is om nieuwe doelgroepen aan te boren. Je moet het aanbod aanpassen: "In Enschede heb je wel veel culturele instellingen, maar ik zie daar nauwelijks studenten. En dan zijn er 24000 studenten hier in Enschede. Niemand komt hier kijken, komt naar ons theater toe. Ze weten niet dat het bestaat. Dan kunnen we alle voorstellingen via marketing pushen, en zeggen: Dit is echt iets heel erg leuks voor jullie, maar dan laten ze dat gewoon van zich af laten glijden. Dus ik dacht: als we nu hun verhalen naar het podium brengen, dan kunnen we ze beter introduceren in de theaterwereld." Cultuurpers bestaat dankzij donaties. Doneer nu! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Marijn Lems heeft een hobby die mooi samenvalt met zijn werk als recensent voor NRC Handelsblad, Theaterkrant en Cultuurpers. Hij speelt namelijk ontelbaar veel games, ziet bizar veel televisieseries en gaat ook nog eens meer naar het theater dan menig collega zich kan permitteren. Elk jaar maakt hij een tot-lijst aan, die hij op Facebook plaatst. Ooit was dat de aanleiding voor de eerste aflevering van deze serie, en nu is het een mooie aanleiding om er, met een nieuwe lijst, weer eens wat dieper op in te gaan. Gastheer Wijbrand Schaap voegt er zijn eigen jaarlijst aan toe. Die begint met het einde van alles. Voorzien van een nieuwe tune, gemaakt door componist Mees Rijken, staat de Cultuurpers Nerdpodcast zo klaar voor een nieuw jaar, waarin we het weer over onbegrijpelijke dingen gaan hebben die we niet uitleggen. Een podcast, kortom, waar de echte cultuurnerd zich uitermate welkom zal voelen, en de niet-kenner zich kan laven aan dingen die je allemaal niet kunt delen op verjaardagsfeestjes. Omdat die er toch even niet zijn. En dan hebben we ook nog een kotsende schrijver en Frouke. Luisteren doe je hier, doneren kan via deze link. En dat is dus echt nodig! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
De zalen stromen maar moeilijk vol, technici hebben hun lampen aan de wilgen gehangen, maar de kaarten zijn niet aan te slepen voor Trojan Wars van Het Nationale Theater. Daarom praten we in deze langverwachte Nerdpodcast (de AVROTROS vindt de tune echt vreselijk) met Cees Debets, de directeur van dat grote Haagse theaterbedrijf. Marijn Lems heeft toevallig ook een paar voorstellingen gezien. Dus een mooie kans om het ook nog over Hebriana te hebben, de voorstelling waar hij maar moeilijk zijn vinger achter kon krijgen. Cees Debets heeft daar zo zijn niet geheel onafhankelijke eigen ideeën over. En dan gaat het natuurlijk over de gekmakende onzekerheid in de sector: hoe lang kunnen ze open, voor hoeveel mensen, en kunnen we een volgende lockdown vermijden? Dit alles in een wereld waarin niemand weet waar die aan toe is en directeuren, journalisten en vooral marketeers zich alle haren uit de hoofd krabben over de vraag wat ze moeten doen. En dan gaat het ook nog over ABBA! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
‘Zoals voor veel mensen betekent het theaterfestival echt wel wat. Net als de Fringe is het niet meer weg te denken. Ik heb er artistieke vriendschappen mogen sluiten, ik heb er ruzies kunnen maken, ik heb er mensen ontmoet van wie ik dacht dat het tegenstanders waren, die medestrijders bleken te zijn. Want er zijn niet alleen voorstellingen, er wordt ook heel veel gepraat. Het is echt zo’n brandpunt in het jaar waar iedereen samenkomt. Dat hebben we nodig, om elkaar in de ogen te kunnen te kijken. Nu helemaal, nu het niet meer online hoeft.’ Tobias Kokkelmans werd kort voor het festival aangesteld als directeur van het Nederlands Theaterfestival. Kokkelmans komt uit Rotterdam, waar hij werkte als festivaldramaturg van O., voorheen bekend als de Operadagen. Hij zit al 15 jaar in het festivalwezen, en is blij met deze volgende stap in zijn carrière. Ik praat met hem in deze podcast over zijn plannen, zoals over meer uitwisseling, niet alleen tussen de Amsterdam Fringe en het Nederlands Theaterfestibal, maar ook met theater in het buitenland. En natuurlijk over het publiek: ‘Het festival is straal uitverkocht. Ook de voorstellingen waar dankzij de coronacheck de anderhalve meter is losgelaten. Ik sprak Noraly Beyer bij de voorstelling Gliphoeve, die geprogrammeerd staat in het Bijlmerparktheater. Ik vroeg haar hoe ze daar verzeild was geraakt en zij zei: aanbod doet volgen. Dat vond ik een prachtige uitspraak. Er komt publiek op af en ook publiek dat elkaar voor het eerst tegenkomt.’ Hij is de derde directeur van het festival, gaat hij het ook helemaal anders doen? ‘Wat Arthur Sonnen als oprichter heeft gedaan: hij is de traditie begonnen om een juryselectie te tonen, en zijn opvolger Jeffrey Meulman heeft er echt een publieksfestival gemaakt. Ik krijg weer een andere taak.’ En wat gaat die zijn? ‘Een reden waarom ik heel graag wilde solliciteren: de Fringe en het Nederlands theaterfestival zijn twee hele mooie paradijselijke eilandjes in de oceaan van podiumkunsten, en daar wil ik meer bootjes in laten varen. Meer uitwisseling dus, en meer vervlechting. Het zijn totaal verschillende publieksgroepen en verschillende  soorten makers. Ik wil ervoor gaan zorgen dat die elkaar vaker tegenkomen.’ Al te innig mag het niet worden: ‘Het moet geen fusie worden, want fusie is ruzie. Voorbeelden te over.’ Heel erg concreet zijn zijn plannen nog niet, maar hij heeft wel wensen: ‘We leven nu in een tijd waarin jongere generaties heel veel te vertellen hebben aan oudere generaties, maar andersom moet ook mogelijk zijn dat oudere generaties hun ervaring delen met jongeren. Ik denk aan intergenerationele uitwisseling. Dus misschien kan Gijs Scholten van Aschat een cursus paaldansen doen bij de Fringe. Je kunt het zo gek niet bedenken, al weet ik niet of Gijs Scholten van Aschat daar behoefte aan heeft.’ Luister hier naar alle andere plannen van Tobias Kokkelmans. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
‘We dachten dat het een goed idee was om na anderhalf jaar ellende niet meteen te beginnen met het meest kritische perspectief, maar juist te benadrukken hoe goed het was om weer bij elkaar te zijn.’ In deze podcast blikken Marijn Lems en Wijbrand Schaap met Guy Weizman terug op zijn ‘Staat van het Theater’, de traditionele opening van het theaterseizoen. Weizman verraste het aanwezige publiek op het Nederlands Theaterfestival met een liefdevolle ouverture door het voltallige ensemble van NITE, die elk voor zich in de microfoon riepen hoe goed het was om weer live bij elkaar te zijn. Daarna ging Weizman de diepte in, en hoe. ‘Het was voor mij de grootste vraag over welke onderwerpen ik het niet wilde hebben. Ik vond het belangrijk om geen lege uitspraken te doen. Normaal mag ik mijn mening en visie op een manier op de planken te zetten op een manier die arti0stiek is, en afwijkt van wat een journalist doet.’ Weizman ging in op de cancelcultuur, vanuit een heel persoonlijk motief: ‘Wat ik het mooiste aan de cultuursector vindt, is dat hij vol zit met mensen die de wereld willen verbeteren. Ik doe mijn best te werken aan een wereld die iets positiever is dan de wereld die ik om me heen zie. In die poging ben ik bang dat we zo bang zijn om fouten te maken, dat we uiteindelijk niets meer durven te zeggen. Er zijn ook mensen die niet met mij willen samenwerken omdat ik als joodse Marokkaan uit Israël kom. Ik vind dat heel pijnlijk.’ Luister hier naar de hele podcast (45 minuten). Ook om erachter te komen waarom de gastspreker die Guy Weizman opvoerde, zoveel extra indruk maakte. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
We hebben het over de niet-bezoeker van theater. Omdat het er vorige week over ging op Theaterfestival Boulevard en daarna op sociale media naar aanleiding van dit bericht. Wie zich daarover heel sterk uitliet, was toneel- en scenarioschrijver Jan Veldman (o.a. Theatergroep Jan Vos). ‘Ik denk dat het elitair vinden van theater een elitair idee is, en in ieder geval een cliché. En waarom zou het slecht zijn dat en kunstenaar zich in een elitaire hoek plaatst? Je moet maken wat je goeddunkt, en niet wat het publiek naar jou idee goed vindt.’ En waar staan al die gegevens over hoe elitair theater dan wel niet zou kunnen zijn? Op de site van het CBS: Statline.  Het zou natuurlijk allemaal alleen maar aan de marketing kunnen liggen, maar die marketeers worden weer aangestuurd door makers. Ook iets wat – volgens jan Veldman – in Nederland veel sterker is dan bijvoorbeeld in Duitsland. Marijn Lems: ‘Er zijn steeds meer jonge makers die de weg zoeken naar het publiek. Maar het schrijven van teksten daarover is best nog wel lastig,’ Veldman: ‘Soms haalt de maker de peper uit de marketingtekst, en dat is een beetje dom natuurlijk.’ Marijn Lems: ‘Er is ook te weinig ruggespraak tussen makers en programmeurs over hoe een voorstelling het beste bij het publiek kan worden gepresenteerd.’ En dan hebben we het ook nog over comedian Rogier Kahlman, die op facebook klaagde over te weinig inkomsten uit zijn comedyshow, wat leidde tot wat discussie. Hij blijkt bevriend met Marijn Lems en een oud-leerling van Jan Veldman. Dus hebben we het erover. Over hoe het beeld op facebook kan afwijken van de realiteit. Daardoor zal hij – dankzij deze podcast – nog eens een hele grote worden. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Er gebeurt enorm veel in het theater, deze zomer, omdat veel zomerfestivals speciale coronaedities hebben waar ze heel veel laten zien van wat er afgelopen jaar tijdens de gedwongen sluiting van theaters op zolderkamers is gemaakt. Een van die vorostellingen was Die Hexe, van Club Gewalt, een fris puntheaterbandje/theatercollectief dat deze zomer te zien is/was op Theaterfestival Boulevard. Nerd 1, Marijn Lems, kent een paar leden persoonlijk, Wijbrand Schaao, Nerd 2, schreef een niet zo enthousiaste recensie over hun voorstelling. Hij vond het allemaal veel te luchtig, terwijl het thema, hekserij en angst voor vrouwelijke bevrijding, best wel een stevige aanpak nodig heeft. Reden genoeg om erover van gedachten te wisselen met de makers zelf, dus hebben we ze gebeld en dat levert een opvallend verhelderend gesprek op, ook al zat het complete team - inclusief ongeboren kroost - in een auto op weg naar Den Bosch. Vlak voor ze de parkeergarage binnenrijden hebben we het over lichtheid, zwaarte, punk en Rammstein. En over hoe lastig het is om naar een toon te zoeken als je geen publiek hebt.  --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Podiumpoëzie wordt doorgaans in Nederland minder hoog geacht dan geschreven poëzie. Terwijl podiumdichters juist zo sterk kunnen raken. Alleen tijdens de Nacht van de Poëzie, elk jaar in Utrecht, eren we de performers onder de poëten. Daarna zijn het weer de grapjassen die kunnen rijmen, waarvoor ze vaak versleten worden. Spoken Word, de aan de hiphop ontsproten podiumpoëzie, staat weer wat lager op de literaire Olympus. De verwarring in literair Nederland was dus groot toen Amanda Gorman, een Spoken Word-artist van net iets boven de twintig, vanaf het hoogste podium van de VS de hele wereld wist te beroeren. Gevraagd om een vertaling bood uitgever Meulenhoff aan om de internationaal gelauwerde literaire dichter Marieke Lucas Rijneveld met die klus te eren, ook al spreekt die nauwelijks engels en ontbreekt het hun aan ervaring als vertaler. Journalist en fashion activist Janice Deul vroeg zich in De Volkskrant af waarom er geen jonge, zwarte spoken word artist was gezocht voor de vertaling van het legendarische spoken word-gedicht The Hill We Climb van Amanda Gorman, uitgesproken bij de inauguratie van Joe Biden. Daarna brak een shitstorm los waarin geroepen werd dat het kennelijk een eis was dat mensen die iets niet meegemaakt hadden niet als vertaler konden optreden van iemand die iets meegemaakt had. Janice Deul schreef natuurlijk iets anders, maar op sociale media lees je niet de bron, alleen de reacties. Marijn Lems en Wijbrand Schaap kijken met Janice Deul terug op wat inmiddels een soort 'TranslationGate' is geworden. Alles blijkt, zoals altijd, veel genuanceerder te liggen, maar in een wereld die door cancel culture en racistische verkiezingswinst voor BBB, FvD, JA21 en PVV wordt bepaald, maken we liever van een redelijk verzoek een oorlogsverklaring. We spreken over de noodzaak van een ruimere blik in de literaire wereld, en minder angst voor het onbekende. Het is een aangenaam gesprek, met iemand die - na haar Volkskrant-artikel - wereldwijd gevraagd is voor interviews, maar in Nederlandse media genegeerd wordt. Daarom exclusief op Cultuurpers. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Pianospelen zonder handen is best moeilijk. Met één hand is het al bijna onmogelijk, al kwam Paul Wittgenstein er een heel eind mee. De pianist - en oudere broer van de beroemde filosoof Ludwig Wittgenstein - verloor zijn rechterarm in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Hij zette zich met enige verbetenheid aan het trainen van zijn linkerarm en kon dankzij het familiefortuin een paar beroemde componisten pianowerk laten schrijven, speciaal voor de linkerhand. Hij had er matig succes mee, al worden die werken nog steeds gespeeld. In De Verschrikkelijke Wittgenstein, een lunchtheatervoorstelling in het Amsterdamse Theater Bellevue, zien we Paul Wittgenstein terug in 1951, wanneer hij werkt als pianoleraar bij rijke New Yorkers. Regisseur en schrijver Roeland Hofman gebruikt deze situatie als uitgangspunt voor een bizar uurtje toneel waarin bloed vloeit. Acteur Martijn Nieuwerf speelt de getroebleerde eenarmige pianoleraar in de van hem bekende, ontwapenende stijl. Naast hem zien we Isabelle Houdtzagers Billy de Walle als twee over het paard getilde vroegpubers en Tobias Nierop als de butler die niet genoemd is naar de wereldberoemde econoom Stiglitz, al zou dat zomaar kunnen. Het stuk is overigens buitengewoon grappig. Ik ging een inspeelvoorstelling kijken, en vroeg regisseur Hofman en titelrolspeler Nieuwerf naar de achtergronden.  De voorstelling gaat aanstaande zondag in première en is dan tot en met 26 te zien in Theater Bellevue, Amsterdam, steeds om half een 's middags. Inlchtingen: http://theaterbellevue.nl/wittgenstein.  Meer van Cultuurpers? Word lid.  --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Louis Janssens is een jonge, ambitieuze theatermaker uit Vlaanderen. Met een reeks lovende recensies achter zijn naam lijkt hij zonder moeite zijn plek in de theaterwereld te hebben gevonden. Dit jaar is hij een prominente gast op Theaterfestival Boulevard in Den Bosch. Zijn nieuwste stuk, 'Desire', gaat op 3 augustus in première in de Verkadefabriek. De voorstelling belicht het delicate thema van verlangen en het zogenaamde 'blauwe uur' - dat betoverende moment tussen nacht en dag waarop de wereld zich op de grens van twee werelden bevindt. Het is een moment vol melancholie, waar oude verlangens vervagen en nieuwe ontstaan. Dit stuk, dat hij samen met drie jonge acteurs heeft gecreëerd, is een diepe duik in de complexiteit van menselijke emoties, verlangens en dromen. Janssens' aanpak is collaboratief. Na het schrijven van talrijke teksten nodigde hij zijn medespelers uit om bij te dragen aan het script. Het resultaat is een unieke monoloog, vertolkt door alle vier de acteurs, die het publiek meeneemt op een reis langs de vele facetten van verlangen - van de dingen die we begeren tot de dingen die we vermijden. In dit interview duiken we dieper in de inspiratie achter 'Desire', de samenwerking met de acteurs en Janssens' visie op theater in de moderne wereld. Het is een openhartig gesprek over kunst, passie en het constante streven naar betekenis in een steeds veranderende wereld. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
'We kennen bijvoorbeeld sinds 2016 de Wet Normering Topinkomens. Dat wil zeggen dat in de semipublieke sector de hoogsten in een organisatie niet boven een bepaalde norm mogen uitkomen. Er zijn dirigenten die in avond evenveel verdienen als het hele orkest kost. Dat is natuurlijk bizar. Dan vraag ik me altijd af hoe het kan dat zij de dans ontspringen, dat zij onder die wet uit weten te komen.' Dit zegt Ellen Hardy, die op 2 maart jl promoveerde aan de Universiteit van Maastricht op een onderzoek naar de financiering van kunst. Zij ontdekte onder meer dat kunstenaars die subsidie ontvangen nauwelijks weten welke rechten ze hebben. Instellingen die subsidies verlenen weten vaak ook niet eens welke verplichtingen zij hebben jegens 'hun' kunstenaars. Dat blijkt helemaal pijnlijk te zijn wanneer het gaat om kunstprijzen. Want die zijn vaker dan we denken gewoon subsidie. Waarover je dus mag klagen.  Wie ook aanschuift in deze podcast, is Renée Steenbergen. Zij publiceerde dit jaar een krachtig boek, De Kunst van Anders, waarin zij een heldere analyse maakt van wat er misgaat in de kunstsector. Kern van haar betoog: in het hele subsidiesysteem zijn we vergeten om wie het gaat: makers en hun publiek. Die zijn we allebei hard aan het kwijtraken in een woud van regels die niemand meer kent. Zij liep in haar onderzoek tegen een angstcultuur aan: 'Er is mij wel gevraagd waarom ik geen individuele kunstenaars en makers heb geïnterviewd voor mijn boek. Maar ik heb het geprobeerd en ze zeiden allemaal: "Ik wil wel off the record praten, maar niet onder naam want dan verlies ik opdrachtgevers". Ze zijn heel afhankelijk van die instellingen.  Zo is het sinds 2011 ook bij wet geregeld. De instellingen zijn de poortwachters die de kwaliteit moeten bewaken van de kunst die ze tonen. En daarmee heeft de kunstenaar een dubbele laag over zich heen gekregen waaraan hij verantwoording moet afleggen.[...] Dat heeft de positie van de kunstenaars alleen maar verslechterd.' Cultuurpers heeft je donaties hard nodig. Doneer nu. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
In  de derde aflevering van de podcast KunstZINnig gaat journalist Jasmijn  Huisman met de stadsdichter van Amsterdam, Gershwin Bonevacia, in  gesprek over de manier waarop poëzie zin geeft aan zijn leven: ‘Er is  altijd een vuur in mij dat ik niet kan ontkennen. Ik heb niet de keus  gemaakt om te schrijven, ik kan gewoon niet anders.’ Gershwin  Bonevacia is sinds 2019 stadsdichter van Amsterdam. Hij werkt samen met  organisaties als het van Gogh Museum en de Openbare Bibliotheek  Amsterdam. Recent verscheen zijn tweede dichtbundel ‘Toen ik klein was,  was ik niet bang’. In deze bundel gaat hij op zoek naar zijn jongere  zelf en gaat hij het dialoog aan met de jonge Gershwin, oftewel ‘Gush’.  In deze bundel beschrijft hij zijn jeugd, waarin hij geconfronteerd  wordt met onder andere dyslexie en racisme. In  schrijven en dichten vindt Gershwin een diepe noodzaak: ‘Als ik niet  schrijf, kan ik gebeurtenissen moeilijker verwerken. Pas op het moment  dat ik het opschrijf, kan ik het analyseren en dan uiteindelijk  loslaten.’ --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
‘Het contact dat je als cabaretier met je publiek maakt, is voor mij het hoogst haalbare.’ Toen cabaretier Thjum Arts (1993) rond 2018 begon door te breken als cabaretier, vroeg hij zich af of dit wel was wat hij écht wilde. Moest hij het als mens wel willen om zoveel over zichzelf te praten? Met een studie sociaal werk zou hij zich immers ook kunnen inzetten voor de ander. Toch bleef cabaret lonken, juist door het diepere contact dat er kan ontstaan met het publiek. Connectie Cabaret gaat voor hem niet alleen om de lach, maar ook over wat je wilt vertellen en welke connectie je wilt maken. Al van jongs af aan heeft Arts de neiging om zijn filosofische observaties te delen, maar werd dat lang niet altijd juichend ontvangen. Het podium werd in zijn leven dé plek waarin hij zichzelf en zijn gedachtes kwijt kon. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Guilherme Miotto is artistiek leider van Corpo Maquina, een bijzonder dansgezelschap dat is gevestigd in Breda en Tilburg. Dit jaar staat hij, onder andere, met de voorstelling Tak. op Festival Boulevard in Den Bosch. Een voorstelling, voortkomend uit een eerder project in een stadswijk van Den Bosch. Zes vrouwen met wie hij daar werkte, vormen nu een ensemble waarmee hij grote plannen heeft. “Ze brengen een leven met zich mee. Dat mis ik enorm als ik met jonge mensen werk.” We praten over hoe hij zijn werk inricht. Een gesprek met stiltes. Over wachten tot het loskomt. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Je komt hier met twee voorstellingen, born to protest en born to manifest. Ze gaan over kwetsbaarheid. Maar de titels komen niet erg kwetsbaar over. Oorspronkelijk had ik geen titel. Iemand kwam op met ‘Born to’ en toen bedacht ik dat het mooi zou zijn om daar ‘manifest’ achter te zetten. Het gaaat immers om een verschijnen, een vertonen. Toen er ook een openluchtversie van zou komen, heb ik daar ‘protest’ van gemaakt. In het Frans is ‘manifester’ immers ‘protester’. Dat Frans heb je meegenomen uit je geboorteland Kameroen? Ja. Ik heb vervolgens bedacht dat ‘born to protest’ een openluchtversie zou worden, en de titel werkt omdat het gaat om een groep zwarte mannen en een vrouw, die op straat optreedt. Dat is geen norm om dat zo in een groep op straat te zien, en dus is het een protest tegen die norm. Identiteit speelt dus een grote rol. Nu gaat het om zwarte dansers in een witte stad, met die titel, daar gaan mensen zich mogelijk aan storen. Was dat ook de bedoeling? Niet echt, al is het wel mijn bedoeling om mensen aan te spreken op hun stereotyperingen. In Dresden, waar ik net vandaan kom, speelden we voor een totaal ander publiek dan ik in Engeland gewend ben. De performers maakten zich daar zorgen over. Toen zei ik: veroordeel hen niet, omdat je ook niet wilt dat zij jou veroordelen. Dat was een goede les voor ze. Je hebt bij diverse balletgezelschappen gewerkt, ook in Hamburg, en nu bij het Britse Royal Ballet. Hoe kwam dat tot stand? Ze waren op zoek naar aansluiting met andere publieksgroepen, en wilden ook de Hiphop verkennen. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en solliciteerde. In het gesprek met hun voelde ik een ambitie om daadwerkelijk een stap te zetten naar een inclusiever gezelschap. Ik vond het fascinerend om mee te doen, niet om alles te veranderen, maar om ze te informeren over hoe het er in andere gemeenschappen aan toe gaat. Hoe doe je dat? Ik ben erg geinteresseerd in jeugdwerk en gemeenschapswerk. Ik hoop mijn ervaringen daarin aan hen mee te geven. Het belangrijkste is dat de groepen waar ik mee werk zich welkom  voelen in datt gebouw. Daarom wil ik alle repetities ook openbaar maken. Dan komen er meer dansers en choreografen uit andere groepen kijken, en geïnspireerd raken. Je baseert je op Hiphop. Dat is een stijl die erg gaat over mannelijke overheersing en kracht. Hoe breng je daar kwetsbaarheid in? Dat is een zoektocht, maar ik begin er al mee dat ik mijn twee dochters (van 2 en 6 jaar) meeneem naarr alle repetities. Dat helpt mij in het overbrengen van empathie en begrip tijdens de repetities. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Theaterfestival Boulevard gaat deze zomer, net als vorig jaar, door. Alles is aangepast aan ‘corona’: veilig op anderhalve meter, geplaceerd, met registratie voor de horeca, maar wel nog gewoon een stuk of honderd voorstellingen. In deze podcast spreek ik met Nina Aalders en Tessa Smeulers, verantwoordelijk voor de programmering van Boulevard. Zij bleven aan het roer, nadat de geliefde en gevierde festivaldirecteur Viktorien van Hulst dit jaar vertrok omdat ze een baan kreeg als directeur van het Fonds Podiumkunsten. Nina: ‘Als iemand die zo belangrijk is geweest voor het festival weggaat, voel je van alles, maar we hebben ook geleerd hoe stevig het festival inmiddels staat, ook in zo’n storm als nu.’ Perfect Storm En het was een ‘perfect storm, kunnen we zeggen. Het kwam van alle kanten. Niet alleen de directeur is weg, maar ook het festivalhart verdween. En Corona duurt alweer anderhalf jaar. Tessa: ‘Onze vaste ontwerper, Teun Mosk, heeft met ons meegedacht over hoe we ons het beste tot onze nieuwe plek, in het Zuiderpark, kunnen verhouden. Dat het uitnodigend is en dat we de natuur waarin we staan niet ontkennen. Dat is gelukt. Het ziet er waanzinnig uit.’ Alles moet op anderhalve meter. Dus geen bustours met die leuke Frits, maar alles op de fiets. In de zalen geen volle rijen, maar zitjes. Kan het reguliere theater nog wat van jullie leren? Nina: ‘We zijn een festival. We moeten onszelf elk jaar opnieuw uitvinden. Om nu net als in de schouwburg stoelen leeg te laten vallen voelde voor ons als business as usual. We vonden het namelijk niet usual wat we dit jaar voor onze kiezen hebben gehad. We hebben ook te maken met makers die voor bepaalde locaties maken. Het is een balanceeroefening tussen verschillende belangen, maar dit jaar was het extra zo. We komen elke week nieuwe uitdagingen tegen.’ Tessa: ‘Het is een festival organiseren, midden in een natuurramp. Niets is business as usual. Datt harde werken heeft ook een beloning nodig. Dat we door kunnen gaan, is zo bijzonder. We staan bij de opening allemaal een potje te grienen.’ Bondgenoten Hoe gaat dat eigenlijk, een festival programmeren tijdens lockdowns en quarantaine? Nina: ‘We wisten aan het begin van het jaar nog niet wat we konden. We konden ook niet gaan kijken, en hebben vooral veel gesprekken gehad. Soms moesten we dan alsnog cancelen. Er waren ook repetities in Duitsland gepland, die we moesten stoppen. Dat ging niet over kleine zalen, maar ook over de grote producties. We hebben risico’s genomen, waarvan het niet voorstelbaar is dat ze gelukt zijn, zoals Joseph Toonga, die uit Engeland komt. Maar tegelijk is de grote productie van Artemis afgelast omdat die in Duitsland repeteerde.’ Tessa: ‘Makers waren ook huiverig om voorstellingen te bedenken voor grote aantallen toeschouwers. We hebben veel mensen het vertrouwen moeten geven in lange gesprekken.’ Nina: ‘Je raakt er een beetje aan gewend dat je het echt niet weet, dit jaar.’ Tessa: ‘Alleen dankzij je bondgenoten kun je in deze tijden overeind blijven.’ Hoe het dan toch allemaal gelukt is: luister naar deze podcast. En ga gewoon kijken in Den Bosch. Het kan. Het is veilig. Het is de moeite waard. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Met zijn opiniestuk in de Volkskrant haalde hij zich de gramschap op de nek van geinfabrikanten als Bert Brussen en Hans Teeuwen. In niet mis te verstane persoonlijke aanvallen werd 'Suck My Dick Zijp' verweten een 'genderneutrale rotkop'  te hebben, die aantoonde dat 'woke' mensen geen humor hadden. Reden voor de wakkere nerds, Marijn Lems en ik, ook wel de lachebekjes van de Nerdpodcast genoemd, om humordeskundige Dick Zijp eens stevig aan de tand te voelen. Zijp spreekt met ons via de telefoon vanaf zijn onderduikvakantieadres. Het gaat over het interview met comedyvernieuwster Ilse Warringa in de Volkskrant van 10 juli jongstleden, waarin zij, naast een warm pleidooi voor meer warm begrip voor elkaar, ook haar onvrede liet blijken met mensen die vonden dat je over bepaalde kwetsbare personen geen grappen mocht maken. Volgens de maakster van De Luizenmoeder is het maken van grappen over minderheden juist een vorm van erkenning. Humor is dus niet links Dat was reden voor Zijp om in de pen te klimmen, vertelt hij, want humor is volgens hem helemaal niet zo links, als middel om mensen zich gewaardeerd te laten voelen door een foute grap. Humor, zo legt hij uit, is meestal een tikje rechts of reactionair, en meer bedoeld om de bestaande verhoudingen te bevestigen. Iets wat Hans Teeuwen dan weer helemaal met hem eens is. Enfin, daar valt natuurlijk genoeg over te mompelen, en dat doen we dan ook, 50 minuten lang, met nog een leuke rol voor onze Afrikaans sprekende Warringa-robot. Luister voor het slapen gaan, want het is gegarandeerd slaapverwekkend! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Ooit begonnen we deze serie omdat we het gruwelijk oneens waren over sommige dingen, maar in de praktijk pakt dat toch weer anders uit. In aflevering 14 van deze boeiende serie insidersgesprekken over theater en wat dies meer zij, spreken we over een paar voorstellingen van het Holland Festival en blikken we vooruit naar de festivalzomer. Zo blijkt de nieuwe coronaversie van De Parade opeens iets te zijn waar Wijbrand weer graag voor op pad gaat, namelijk, zoals Marijn vertelt: een diner met tweee voorstellingen waarvan er minstens 1 buiten je eigen bubbel valt. Ook buiten de bubbel voor beiden was overigens Pierrot Lunaire van Klangforum Wien, en eigenlijk ook Age of Rage van ITA, die voor beiden te gortig was. En dan duikt opeens de naam van Erik Snel op, oprichter van het Utrechtse gezelschap Aluin. Marijn en Wijbrand zijn het eens over diens capaciteiten om de klassieke tragedies wel te kunnen vertalen naar iets met inhoud en zeggingskracht. En dan gaat het ook nog over katholiek theater. Wat ze daarmee bedoelen? Luister hier naar de zomerspecial van de nerdpodcast! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
loading
Comments 
Download from Google Play
Download from App Store