De Zaak X

Na een vechtscheiding in 2010 vertrekt de 70-jarige Christina naar België. Ze emigreert samen met haar moeder, en leeft daar van haar AOW. Vijftien jaar later wordt haar zaak behandeld in de rechtbank: ze wordt verdacht van fraude én drugssmokkel. Na het overlijden van haar moeder, in 2012, meldde Christina dat niet, waardoor ze nog elke maand AOW van haar moeder ontving. Dat is strafbaar. Daarnaast verdenkt het Openbaar Ministerie haar van drugssmokkelen. Nadat ze opnieuw emigreerde, nu naar Oostenrijk, smokkelde ze wekelijks met de trein drugs naar haar nieuwe thuisland. Toen ze daarvoor in de gevangenis zat, gaf ze dat niet door aan de Nederlandse overheid, waardoor ze ook onterecht AOW voor zichzelf ontving. In de rechtbank was de inmiddels 85-jarige vrouw niet aanwezig. Vanwege gezondheidsproblemen kon ze niet naar de rechtbank komen. Ze woont nu in Spanje. Verslaggever Jorina Haspels volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Wat ik wel apart vond is dat het zo’n zaak behandeld wordt, terwijl het OM enorme achterstanden heeft en zedenzaken niet behandeld kunnen worden. Dan vraag je je wel af of we onze tijd niet een beetje beter kunnen gebruiken.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na veertig jaar huwelijk wordt Ellen (72) gedood door haar eigen man Harry (78). Als hij zich daarvoor moet verantwoorden in de rechtbank, geeft hij aan dat hij dat deed op haar eigen verzoek. Harry vertelt namelijk dat zijn vrouw steeds meer last kreeg van haar gezondheid. Daardoor leefde ze steeds geïsoleerder, legt hij uit. Ook werd zijn rol steeds groter, geeft hij aan: „Ik moest leren mijn gevoelens uit te schakelen, en de stabiele factor zijn.’’ In de rechtbank vertelt Harry dat Ellen een verzoek tot euthanasie deed, maar dat dat werd afgewezen. Daarop vroeg ze hem om hulp bij haar dood, zo zegt hij. Dat heeft hij gedaan, en enkele dagen later belde hij de huisarts. Als de politie onderzoek doet, wordt een notitieboekje van Ellen gevonden, waarin ze schreef: „Mijn filmrolletje is op, ik wil rust hebben. Mijn lieve en zorgzame man heeft me begeleid tot de dood ons scheidt. Hij heeft nu recht op een normaal leven, waar hij in alle rust van kan genieten. Hij is ook al 78, dat geeft hem rust.’’ In de rechtbank vertelt Ellens broer John dat hij Harry’s daad niet als moord ziet. Hij is ervan overtuigd dat Harry Ellen heeft geholpen met het doel haar uit haar lijden te verlossen, en niet omdat hij van haar af wilde. Verslaggever Stijn Tielemans volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Wat me dan wel bijblijft is dat je hulp bij zelfdoding wel vaker hoort, maar dat dit echt wat anders is. In dit geval is het echt de ‘helper’ geweest die actief het leven van de ander heeft beëindigd. Dat moet heel zwaar en verdrietig zijn geweest. Ik denk dat dat voor een buitenstaander heel moeilijk te bevatten is om zover te gaan.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Stationsplein in Utrecht staat al jarenlang bekend als een onprettige plek ‘s avonds. Er wordt gehangen, er wordt gedeald en gestolen. Maar op een avond gaat het écht mis voor de 19-jarige Esmat. Tijdens een vechtpartij steekt hij drie mannen neer. Esmat groeide op in Afghanistan en vertelt in de rechtbank dat hij een zware jeugd had. De taliban kwam op, en hij vluchtte naar Europa. Die vlucht duurde vijf jaar. In Nederland woonde hij in een azc, bij een pleeggezin en nu zelfstandig. Vaak gaat hij naar het Bollendak, om te chillen en te blowen. Zo ook op een warme zomeravond in juli 2024. Die avond loopt uit de hand, als Syriërs en Afghanen in gevecht raken. Esmat pakt een mes, en steekt drie mannen, zegt het OM: één in zijn rug, een ander in zijn schouder en de derde in zijn arm. Hij vindt zelf dat hij geen keuze had: „Ik moest mezelf verdedigen. Als ik dat mes had teruggegeven, was dat mijn dood geweest.’’ Verslaggever Ard Schouten volgt de zaak namens AD Utrechts Nieuwsblad: „Ik vind het heel dubbel, ik denk dat we ons geen moment echt kunnen verplaatsen in wat er met je gebeurt als je uit je land moet vluchten waar de Taliban in opkomst is.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na een halfuur in de rechtbank vindt verdachte Hakan K. het wel weer genoeg. „Kunnen we niet een einde brengen aan dit gesprek?’’, vraagt hij de rechters. De 45-jarige K. staat voor de rechter omdat hij meerdere ouderen zou hebben opgelicht. Hij stond bij hen aan de deur en vroeg of hij de telefoon mocht gebruiken of vroeg om een pinpas, omdat hij zonder benzine zou staan, iets verderop. Vervolgens nam hij met die pinpas geld op van de oudere slachtoffers. In de rechtbank heeft hij het niet bepaald naar zijn zin. Al snel wil hij weer weg: „Wat wilt u nou precies? Kunnen we niet een einde brengen aan dit gesprek? Het zit er wel een beetje op voor mij. Ik heb antwoorden gegeven, we hebben samen beelden bekeken, het is toch netjes gegaan, of niet?’’ Verslaggever Michiel van Gruijthuijsen volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Maar op een gegeven moment ging Hakan heel erg in de contramine. Hij wilde niet meer meewerken. Hij was het zat in de rechtbank en wilde graag weer naar de gevangenis toe.”See omnystudio.com/listener for privacy information.

Op een vrijdagavond zijn Rens en Joyce aan het werk bij een telecomwinkel in Oud-Beijerland. Terwijl een ouder echtpaar in de winkel staat, komen er ineens twee gewapende mannen binnen. Ze willen telefoons hebben. Beide personeelsleden worden gedwongen de kluis te openen en er worden 23 iPhones meegenomen. Dankzij politieonderzoek worden de telefoons teruggevonden en wordt Soufiane opgepakt. In de rechtbank geeft hij aan dat hij snel geld wilde verdienen. Het is niet zijn eerste keer in de rechtbank: zijn strafblad telt al zeven pagina’s. Als de rechter vraagt waarom hij dit deed en of hij besefte hoe heftig dit is, geeft hij aan dat hij daar niet over nadacht: „Toen ik vast zat ging ik wel nadenken hoe dat zou zijn. Als het bij mij zou gebeuren zou ik ook geschrokken zijn, en ik zou het echt niet leuk vinden.’’ Rechtbankverslaggever Niels Dekker volgt de zaak namens AD Rotterdams Dagblad: „Ik vond dat hij op elke vraag heel koeltjes, bijna emotieloos antwoordde. Hij zegt spijt te hebben, maar er zat totaal geen gevoel bij wat hij zei.’’  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Bijna vijftig jaar waren Peter en Ellen samen, maar in de zomer van 2024 is het leven van de 82-jarige vrouw voorbij. Ze is gedood door haar eigen man. In de rechtbank vertelt Peter over de laatste fase van hun leven samen: „Ik was wanhopig. Ze had vreselijke reuma en zat de hele dag te verrekken van de pijn. Ik kon het gewoon niet meer aanzien.’’ Jarenlang hadden ze het samen goed, maar hun leven en hun huis verslonzen, legt Peter uit. „Opeens zag ik dat mesje liggen, van de kaas. In een opwelling dacht ik: nu moet ik het doen. Dan is het maar gebeurd.’’ Vervolgens probeerde hij zichzelf van het leven te beroven, maar dat mislukte. Verslaggever Iris van den Boom volgt de zaak namens AD Amersfoortse Courant: „Na zo’n zaak kom je met een heel triest gevoel naar buiten, eigenlijk voor alle partijen. Het meest afschuwelijk is het voor de nabestaanden, de zoon en de broer. Echt vreselijk dat je geliefde familielid er opeens niet meer is, door toedoen van een ander.’'See omnystudio.com/listener for privacy information.

Tot drie keer toe probeerde Jamal met babbeltrucs kwetsbare ouderen op te lichten. Twee keer lukte dat, de derde keer ging het voor hem mis, en werd hij een dag later opgepakt. Maar in de rechtbank legt hij uit dat hij onschuldig zou zijn. Bij het eerste incident komen er loodgieters in huis. Maar eigenlijk vraagt de bewoner zich af waarom, want er is niets aan de hand. Als hij dat doorheeft, is er al voor veel geld weggenomen. Bij een volgende vrouw zou er lekkage zijn, en moet ze checken of de kluis ook nat is. Dat is niet zo, maar later is de inhoud van de kluis wel weg. Bij de derde keer heeft de bewoonster door dat er iets niet klopt, en een dag later komt Jamal vast te zitten. In de rechtbank zegt Jamal dat hij onschuldig is: hij vindt het vervelend voor de mensen, maar hij was het niet, zegt hij. En dat zijn telefoon en auto werden gebruikt in de omgeving van de diefstallen? Dat komt volgens hem doordat hij voor zijn werk overal komt. Verslaggever Stijn Tielemans volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Dat hij op zo’n manier misbruik maakt van kwetsbare mensen.. Dat blijft elke keer pijnlijk om te horen.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als de moeder van de 1-jarige Rico ’s morgens bij zijn bedje komt, krijgt ze de schrik van haar leven: hij ligt niet in zijn bed. Ze maakt haar partner wakker, en als het jongetje ook niet beneden is, zien ze op de deurbelcamera een onbekende man met hem lopen. Het is de 54-jarige Ahmet, die zich in de rechtbank moet verantwoorden. Daar vertelt hij dat hij een jongetje hoorde huilen, en dat hij wilde helpen, ‘want zo is hij’. Hij ontkent dat hij de peuter misbruikte en dat hij het jongetje juist wilde terugbrengen toen de politie hem op straat vond met het slachtoffer. In eerdere verhoren vertelde de verdachte de politie juist dat hij het slachtoffer wel misbruikte, in een huis vlakbij dat van de slachtoffers. In hun verklaringen vertellen de ouders hoe machteloos ze zich voelen: „ Met pijn in mijn hart constateer ik dat ik heb gefaald als hoofd van ons gezin en als vader van onze zoon. Hoe en wanneer gaan wij hem überhaupt uitleggen wat er is gebeurd?’’ Verslaggever Iris van den Boom volgt de zaak namens AD Amersfoortse Courant: „Hij zat helemaal klem met zichzelf. En dat vond ik heel naar. Ik had echt met hem te doen.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als de relatie tussen Gizem (17) en Baris (18) uitgaat, wordt hij boos. Diezelfde avond volgt een explosie bij haar huis. Baris ontkent dat hij daarbij betrokken is, maar uit zijn Snapchat-gesprekken blijkt iets anders: ,,Boys wie heeft c6?'' Met een c6 bedoelt hij een cobra 6, een explosief. Baris controleerde zijn ex-vriendin vaak. Zo wilde hij de pincode van haar telefoon, zodat hij kon zien met wie ze contact had. Ook belde hij haar vaak. Als Gizem tijdens een feestje niet opnam, belde hij haar vijftig keer. Vervolgens besloot hij om langs te gaan, waarna het uit de hand liep. Daarover blijft hij later nog steeds boos, en zoekt hij haar op school op. Als Gizem en een vriendin vervolgens bij hem in de auto stappen, volgt een dollemansrit. Baris remt op onverwachte momenten, waarna de vriendin uitstapt en naar huis loopt. Later zet hij Gizem bij het huis van die vriendin af, om vervolgens urenlang voor de deur te blijven wachten. Diezelfde avond vindt er een explosie plaats bij het huis van Gizem. Rechtbankverslaggever Niels Dekker volgt de zaak namens AD De Dordtenaar. „Je ziet dat het blijkbaar een soort van normaal is dat de volgende stappen worden ingezet. Dat je als ex-vriendje gewoon denkt: „Oh, ik ben boos. Ik ga een aanslag plegen. Dat vind ik wel een bizarre ontwikkeling.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als de Rotterdamse Nadia na een werkdag ‘s avonds over straat loopt, ziet ze dat een man haar achtervolgt. Op het moment dat ze omkijkt, wordt er zwavelzuur over haar heen gegooid en raakt ze zwaargewond. Zwavelzuur is een gootsteenontstopper en zorgt dat Nadia voor haar leven lang verminkt is. In de rechtbank zitten twee verdachten: José en Amory. José is via Snapchat gevraagd een klus te doen en hij zegt dat hij de vrouw alleen achtervolgd heeft, Amory ontkent elke betrokkenheid en beroept zich op zijn zwijgrecht. In de rechtbank leest de slachtofferadvocaat van Nadie en verklaring voor. „Jullie hebben niet alleen mijn huid beschadigd, maar ook mijn ziel. Waarom hebben jullie dit gedaan? En waar heb ik dat aan verdiend?’ Verslaggever Adrianne de Koning volgt de zaak namens AD Rotterdams Dagblad: „Het is voor haar heel lastig waarom zij nou verminkt moest worden, en dat zullen we ook nooit weten. Dat maakt het voor haar heel moeilijk.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als Mark op een ochtend door zijn vriend Tameem gevraagd wordt om mee te gaan naar Tameems oude school, vindt hij dat prima. Samen gaan ze naar de school, waar Tameem een afspraak heeft. Althans, dat dénkt Mark. Als Tameem weer naar buiten loopt, springt hij snel achterop en roept: ,,Rijden, rijden!'' Mark rijdt weg en ziet pas later dat Tameem een grote bak met telefoons heeft meegenomen. Die telefoons zijn van leerlingen die een tentamen maakten en hun telefoon moesten inleveren. Mark wist niks van het plan, vertelt hij in de rechtbank, en hij wil er ook niks mee te maken hebben. Daarnaast werd er ook nog váls geld in zijn slaapkamer gevonden. Rechtbankverslaggever Niels Dekker volgt de zaak namens AD De Dordtenaar. Hij zat zelf óók op Het Stedelijk Dalton Lyceum en hoorde veel bekende details in de rechtbank: „Het schoolgebouw is nog nagenoeg identiek aan die tijd, dus dat is wel makkelijk qua ingangen en dergelijken.’See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de zomer van 2023 wordt de toen 76-jarige Ans bestolen door Hamse. Hij steelt haar handtas en wil wegrijden, maar Ans gaat voor zijn auto staan. Ze wordt aangereden door Hamse en raakt zwaargewond. Maanden later overlijdt ze, en dan is de grote vraag voor de rechter: is Hamse hiervoor verantwoordelijk? Nadat ze is aangereden, belandt Ans in het ziekenhuis. Daar viert ze haar 77ste verjaardag. Enkele maanden later overlijdt ze aan de gevolgen van een COPD-aanval. In de rechtbank vertelt haar familie over hun moeder: „Beste Hamse, dit is Ans na de aanrijding en maanden voor haar overlijden”, zegt haar schoonzoon, terwijl foto’s van haar verwondingen in de rechtbank worden getoond. De advocaten van Hamse D. vragen om vrijspraak van de verdachte: ,,Het is niet zo dat ze is overleden door de verwondingen van het ongeval, maar door een longziekte waar ze al jaren aan leed.’’ Verslaggever Michiel van Gruijthuijsen volgt de zaak namens AD Haagsche Courant en bezoekt haar in het ziekenhuis: ,,Dat was gewoon niet leuk om te zien natuurlijk. Ik zag er een vrouw liggen met heel veel energie, die bij wijze van spreken eigenlijk vastgeketend lag in een ziekenhuisbed.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Agent Willem werd door een relschopper van zijn fiets getrokken. Als agenten tijdens de jaarwisseling van 2023-2024 moeten ingrijpen in Delft, loopt het behoorlijk uit de hand. Een van de aanwezige agenten is Willem. Hij wordt door een man in een grijs trainingspak van zijn fiets gegooid. Die verdachte is de 31-jarige Ismail. Hij moet zich in de rechtbank verantwoorden nadat hij werd herkend op camerabeelden. Rechercheurs zagen een foto van hem op sociale media, waarop ze hem op meerdere punten herkenden van de beelden van die avond. Zelf ontkent Ismail dat hij het was: „Ze hebben me herkend aan mijn oren? Dat vind ik heel knap, maar ze hebben niet mijn gouden tanden gezien? Die zie je gewoon als ik praat?’’ Hij zegt dat hij die avond een feestje wilde vieren: „We hebben gewoon vuurwerk afgestoken. Geen illegaal vuurwerk, ik zou niet weten waar je dat moet kopen.’’ Volgens het Openbaar Ministerie is het wel duidelijk dat Ismail degene is die agent Willem van zijn fiets trok: „Ik snap niet dat je aan zoiets meedoet, en al helemaal niet dat je een agent van zijn fiets trekt. Deze mensen staan klaar om iedereen te helpen, je hoort hen met respect te behandelen." Verslaggever Stijn Tielemans volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „De politie hoopt dat het vuurwerkverbod gaat helpen op dit soort avonden. Dat moeten we in de praktijk nog zien. Wat er ook gebeurt is dat politie en justitie bekende raddraaiers op dit soort avonden een gebiedsverbod of meldplicht opleggen.See omnystudio.com/listener for privacy information.

In juni 2024 ontploft bij een slijterij aan het Spui in Den Haag een explosief. Twee nachten later gebeurt bij een andere slijterij hetzelfde, en wéér een nacht later ontploft er opnieuw een explosief bij de slijterij aan het Spui. Dan wordt een man opgepakt: de 70-jarige Everardo M. Justitie verdenkt hem ervan dat hij de bommen heeft geplaatst. Bij een van de slijterijen wordt namelijk een lollystokje gevonden, met zijn dna erop. En als de politie verder onderzoek doet, blijkt dat zijn telefoon in de bewuste nachten in de buurt van de slijterijen is geweest. Toch blijft de verdachte in de rechtbank ontkennen dat hij de explosieven plaatste, terwijl zijn kleding op video te zien is: „Dus iemand liep rond met uw kleren aan, nam uw telefoon mee en liet uw DNA achter?’’, vraagt de rechter. „Dat is toch wel een gek verhaal?’’ „Ja, dat is een beetje gek,’ gaf de verdachte toe. De verdachte vertelt tijdens de zitting dat hij moeite heeft zijn boosheid te beheersen. „Ik wil graag leren hoe ik mijn boosheid kan voorkomen, want anders ontplof ik.’’ Na een tijdje is hij klaar met de zitting: „Ik ben op, ik heb geen zin meer om te praten. Ik leg het in uw handen.’’ Verslaggever Michiel van Gruijthuijsen volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Het wordt een vrij lastig vonnis, want het is duidelijk dat deze man hulp nodig heeft. Dat zegt hij zelf ook. Maar als je eerst een paar jaar cel moet uitzitten, en dan pas een behandeling krijgt, dan is het natuurlijk de vraag hoeveel zin dat nog heeft. Zeker gezien zijn leeftijd.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.

Jarenlang vergreep een onbekende wielrenner zich aan vele vrouwen in de omgeving van Leiden, Gouda en Zoetermeer. De man fietste voorbij en greep de vrouwen bij hun bil, borst of vagina. Tót hij ontdekt werd en zich in de rechtbank moet verantwoorden. In de rechtbank vertelt Nicolien hoe ze haar favoriete rondje liep, door een park dat haar zeer dankbaar is. „Ik zie vanuit mijn ooghoek dat je naast me fietste, en voel hoe jij me bij mijn bil grijpt. Sindsdien schrik ik als ik een wielrenner zie.’’ Uiteindelijk worden er camerabeelden van de man gemaakt. Hij heeft zeker dertig vrouwen betast en moet zich in de rechtbank verantwoorden. Hij blijkt een hyperseksuele stoornis te hebben. Verslaggever Serena Hofman volgt de zaak namens AD Groene Hart: „Je betrekt zoiets gelijk op jezelf, stel je voor dat je aan het wandelen of fietsen bent, en ineens komt iemand langs je die je ergens op je lichaam vastpakt, dat kan elke vrouw overkomen.’’See omnystudio.com/listener for privacy information.