Iemand

Wanneer Nina Blom in 1975 wordt geboren, is ze kerngezond. Tot er steeds meer onverklaarbare medische problemen opduiken en Nina in een rolstoel belandt. Veertien jaar lang wordt ze thuis toegewijd verzorgd door haar moeder. Of toch niet? Na veertien jaar ontdekt Nina dat haar moeder haar niet verzorgt, maar juist steeds zieker maakt. Nina is slachtoffer van het Münchhausen by Proxy Syndroom. Heb je nood aan een gesprek nav deze aflevering, dan kan je terecht bij Tele-onthaal of De Zelfmoordlijn

Een zuster met een burn-out: het lijkt tegenstrijdig. Maar Josephine Blommaert kan erover meespreken. Voor haar was het klooster geen plaats om rustig te bidden, maar om te werken: vrouwen helpen bevallen, zieken verzorgen, doden afleggen, huizen verbouwen, in de tuin werken, pedicure spelen. Tot het haar ook te veel werd. Een zware burn-out, waardoor ze zelfs niet meer kon spreken, was het gevolg. En toen ze het klooster wilde verlaten, stond haar een koude douche te wachten.

Jan d’Halleweyn is al 8 jaar met pensioen en dat is al even lang met frisse tegenzin. Want hij had de mooiste job ter wereld. Zijn carrière als diplomaat bracht hem in maar liefst 12 landen. Hij keek, luisterde en proefde zijn bewogen leven lang naar en van de wereld. En nu kijkt de wereld vanaf de muren van zijn huiskamer naar hem.

Eind 1979 begint Gilbert aan zijn eerste reis als treinbestuurder. Het is een droom die uitkomt: rijden met zijn eigen trein. Elke dag een beetje reizen. Maar wat als er plots iemand voor je trein springt? En nog eens? En nog eens? Gilbert maakte het niet één keer, maar ácht (!) keer mee. En acht keer liep het fataal af. Dit is een Iemand van Emma Ducheyne, Lotte Nijsten en Katoo De Langhe. Heb je nood aan een gesprek nav deze aflevering, dan kan je terecht bij Tele-onthaal of De Zelfmoordlijn.

Yaël is 27 jaar en groeide op in een streng gelovige broedergemeenschap: de Vergadering van Gelovigen. Wanneer ze 25 jaar is, besluit ze de Vergadering de rug toe te keren, en de wereld waar ze lang geen deel van mocht zijn te ontdekken. Audiomaker Anke Van Meer blikt met Yaël terug op haar eerste stappen in een wereld die plots heel anders klinkt. 'Yaël' is een verhaal over zoeken, twijfelen en vrij zijn. Een verhaal waar a capella liederen ingeruild worden voor een nieuwe meerstemmigheid.

Op haar achttiende sjokte Carole Delaey met toeristenpaarden over de Brugse kasseien. Dertig jaar later werd ze de eerste vrouw die het tot gaucho schopte in Latijns-Amerika. Met een cowboyhoed op haar hoofd galoppeerde ze over eindeloze woeste prairies. Haar leven in Latijns-Amerika maakte van haar een ontwortelde wilde vrouw, maar ze vond er de vrijheid waar ze al haar hele leven naar zocht.

Nora groeit op in een gezin waar iedereen een andere familienaam heeft dan zij. Haar stiefvader haalt zijn schouders op als ze om uitleg vraagt, haar moeder wil geen oude koeien uit de gracht halen en de hele familie zwijgt. Nora zoekt haar leven lang naar antwoorden, de onzekerheid over haar afkomst blijft knagen. Als Nora zelf 75 is laat haar 101-jarige vader plots van zich horen en krijgt ze de kans om snel 75 jaar in te halen.

Steven maakte jarenlang deel uit van de elitetroepen van het Belgisch Leger. Tot op een dag niets meer lukte. Zijn nieuwe missie: huisvader. Door een posttraumatische stressstoornis werd hij op non-actief geplaatst. Alles wat hij doet, doet hij met de toewijding en de discipline van een militair. Maken dat de kinderen naar school gaan, de strijk, de was ... Maar 's nachts, wanneer er geen afleiding is, vindt het verleden zijn weg terug. Dit is een Iemand van Wederik De Backer en Lucas Derycke.

Liliane zat bijna 50 jaar lang opgesloten in allerlei instellingen waar ze niet thuishoorde. Ze moest er elektroshocks, inspuitingen, dwangbuizen en vernederingen doorstaan. "Heel mijn jong leven hebben ze mij afgepakt." In 1988 publiceerde ze haar verhaal onder het pseudoniem "Rosalie Niemand".

Emiel is 20 als hij in 1951 vertrekt naar Korea, om er als vrijwilliger te gaan vechten. Tegen zijn familie heeft hij niets gezegd. Net als vele andere Belgische jongeren wordt hij aangetrokken door het avontuur. Maar al gauw wordt duidelijk dat de strijd in de Koreaanse bergen bittere ernst is.

Eind de jaren 50. Rita is vijftien en kent een onbezorgde jeugd. Tot ze ontdekt welk familiegeheim al vijftien jaar voor haar verborgen wordt gehouden. Een verhaal over verzetsstrijders en collaborateurs, over gevangenissen en ondervragingen door de Duitsers, over een spionne die soldaten geheimen ontfutselde in bed, maar vooral: over zwart en wit en alle grijstinten daar tussenin.

In Café Odal, een berucht café in het Antwerpen van de jaren ’70 verenigen zich twee werelden die niet verder uit elkaar kunnen liggen. Vader Bert, de leider van de Vlaamse Militanten Orde, zet in de gelagzaal Duitse marsmuziek op de pick-up. En ondertussen leert zoon Karl Eriksson zichzelf in de kelder banjo spelen, gehuld in Indische gewaden en geurend naar patchoeli. De ene droomt van een wereldrijk, terwijl de andere droomt van de wereld. Maar hun levens blijven met elkaar verweven.

Iedereen doet het wel eens, zijn eigen naam googelen. Maar toen immobiliënmakelaar Erika Cool dat een paar jaar geleden voor het eerst deed, schrok ze. Ze botste op de Erika Cool van veertig jaar geleden. En op een hoofdstuk uit haar leven dat ze al lang afgesloten had. In de tijd dat er nog geen internetzoekmachines bestonden en een ander leven beginnen nog veel gemakkelijker was dan nu. Erika Cool heeft haar levensverhaal neergeschreven in het boek ‘Update. Mijn verleden als pornoactrice’.

In 1936 wordt Cornelis geboren in een groot en warm nest in het Antwerpse Schipperskwartier. Maar al snel voelt hij dat er iets niet klopt. Het liefst bladert hij in modemagazines en droomt hij van een toekomst als ballerina. In Amsterdam begint hij een relatie met een man. Tot de zedenpolitie hem oppakt en het land uitzet. Jarenlang spaart hij voor een, toen nog illegale, geslachtsoperatie in Casablanca. In 1971 vertrekt hij naar Marokko om voor eeuwig terug te keren als: Corinne Van Tongerloo.

Hij is een bekend figuur in de Gentse straten: straatmuzikant Mikhail Bezverkhni. In zijn vioolkist ligt een kaartje: “Winnaar Koningin Elisabethwedstrijd 1976”. Sjofele kleren, een baard van een paar dagen, een beschilderde viool en een koffiebekertje met munten voor zijn voeten. Maar zijn vioolspel is zo virtuoos, dat geen enkele voorbijganger nog aandacht heeft voor de andere straatmuzikanten. From hero to zero, zou je denken, maar als je het hem vraagt, krijg je een verbijsterend verhaal.

Het is zomer 2015 als Ise Ahmed Duale Somalië moet ontvluchten voor de terreur van Al Shabaab. Met de hulp van een smokkelaar komt hij helemaal alleen in België terecht. Zonder ouders, zonder familie. Hij vraagt asiel aan en belandt in het centrum van Kapellen. Drie maanden later leert reporter Layla El-Dekmak hem kennen via het meter en peterproject van het opvangcentrum in Kapellen. Zij wordt zijn meter, hij haar metekind. Anderhalf jaar lang volgt zij hem op zijn ontdekkingsreis in België.

Het was een groot spektakel in 2011 in Nederland. Diederik Stapel, internationaal gerenommeerd prof. sociale psychologie, valt keihard van zijn pied-de-stal. Al jaren blijkt hij de boel te belazeren. Zijn bevindingen, die in tientallen hoog aangeschreven tijdschriften gepubliceerd zijn, blijken verzonnen. Hij wordt meteen ontslagen uit al zijn academische functies. Na zijn ontmaskering zegt een vriend hem: je bent je onderzoeksdomein kwijt, maar je hebt er voor je hele leven een bij: jezelf.

Een bescheiden vervalser die tienduizenden levens redt, Adolfo Kaminsky (91), een Franse jood van Russisch-Argentijnse komaf, zou wereldberoemd kunnen zijn. Moeten zijn. Hij is waarschijnlijk de meest succesvolle documentenvervalser ooit. In de 2de wereldoorlog gaf hij 14000 joden een nieuwe identiteit. En redde hen zo van een zekere dood in de kampen. Maar al die jaren zweeg hij over zijn daden. Omdat hij moest. Een verzetsman houdt zichzelf verborgen. Maar vooral omdat hij zo bescheiden is.

Ben is pedofiel. Een geboren pedofiel. Dat weet hij al meer dan 30 jaar. “De een is hetero, de ander is homo, en er zijn er een aantal, de unlucky bastards, die de pedofielenprijs winnen. En helaas kan over de prijs niet gecorrespondeerd worden.” Al 30 jaar worstelt Ben met de vraag hoe je een gelukkig leven kunt leiden als pedofiel. Zonder kinderen te misbruiken, zonder naar kinderporno te kijken. Dat lukt hem vrij goed. Maar hij merkt dat andere jonge pedofielen het veel moeilijker hebben.

Coskun Cörüz, directeur van het Centrum Internationale Kinder Ontvoering (IKO), geeft duiding bij het verhaal van Hetty. (zie: Iemand, episode Hetty)