«Η Ελλάδα, μετά την κρίση του 2009, έχει μεν ορθοποδήσει –από το 2017-2018 και μετά δεν είναι εκεί που ήταν–, αλλά υπάρχει ένα κλίμα που βαραίνει. Και οικονομικά και κοινωνικά και ίσως και πολιτικά» εξηγεί ο πρώην υπουργός και καθηγητής Οικονομικών, Τάσος Γιαννίτσης, μιλώντας στη Βασιλική Σιούτη και στο podcast Lifo Politics. Όσον αφορά τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, απαντά πως, κατά τη γνώμη του, μια κυβέρνηση έχει να διαλέξει μεταξύ του να δώσει κάποια επιδόματα για να ικανοποιήσει εκλογικά κοινά ή να ασκήσει πολιτικές που θα πάνε την Ελλάδα πιο μπροστά, χωρίς να μοιράσει τώρα τα επιδόματα και τις φοροαπαλλλαγές, αλλά να χρησιμοποιήσει τα χρήματα που έχει για να δημιουργήσει μια πιο ανθεκτική, από οικονομική, κοινωνική και πολιτική πλευρά, χώρα – ο ίδιος τάσσεται σαφώς υπέρ της δεύτερης επιλογής. «Ο καθένας δέχεται τις συνέπειες των επιλογών του» λέει και συνεχίζει: «Αυτό που μας λείπει είναι ένας μεγάλος εθνικός στόχος ή ένα πλέγμα μεγάλων εθνικών στόχων». Για τις επενδύσεις πιστεύει πως έχουν αυξηθεί, αλλά είναι «πολύ παρακάτω από το 2009 και πολύ παρακάτω από αυτό που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε.», ενώ για το ασφαλιστικό εκτιμά ότι προσπάθησε να το λύσει, αλλά βρήκε εμπόδια. Στηλιτεύει, επίσης, τη νοοτροπία των ελληνικών κυβερνήσεων να αφήνουν άλυτα τα μεγάλα προβλήματα για να τα βρουν οι επόμενοι.Για την Ε.Ε. λέει ότι τον έχει απογοητεύσει «όχι μόνο για τα διεθνοπολιτικά, όπου κινείται με τον τρόπο που κινείται, όχι μόνο γιατί μια χώρα όπως οι ΗΠΑ, που έχουν κατρακυλήσει εκεί που έχουν κατρακυλήσει, δείχνει την εικόνα που δείχνει, αλλά και διότι θυμάμαι, όταν μπαίναμε στην Ε.Ε., που λέγαμε –και το πιστεύαμε– ότι μπαίναμε στην Ευρώπη των αξιών, της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους και αυτά βλέπουμε πως υποχωρούν βαθμιαία και φθίνουν. Παρ’ όλα αυτά», εξηγεί, «προφανώς θα προτιμούσα να μένω στην Ευρώπη έστω κι έτσι, παρά σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου».
Η Μονή της Αγίας Αικατερίνης, στο Όρος Σινά, η οποία έχει διασώσει σπάνιους πνευματικούς και πολιτιστικούς θησαυρούς και έχει επιβιώσει από ιστορικά επικίνδυνες συγκυρίες, κινδυνεύει σήμερα να χάσει την περιουσία της αλλά και τον ίδιο τον χαρακτήρα που διατηρεί εδώ και αιώνες.Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η Μονή Σινά και γιατί διοικείται σήμερα από Έλληνες μοναχούς; Ποιο είναι στην πραγματικότητα το ρωσικό ενδιαφέρον; Ο Νικόλαος Φύσσας μάς δίνει τις απαντήσεις και μιλά για άγνωστα στο ευρύ κοινό ιστορικά συμβάντα, όπως τον μυθιστορηματικό τρόπο με τον οποίο υπεξαίρεσαν οι Ρώσοι τον Σιναϊτικό Κώδικα και τον μυστηριώδη ρόλο του κόμη Ιγνάτιεφ, πρέσβη της Ρωσίας στην Υψηλή Πύλη και ανθρώπου πίσω από τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.
Ζούμε σε μια εποχή που η Ρωσία έχει απομακρυνθεί από την Ευρώπη, η Τουρκία έχει έρθει κοντά με τη Ρωσία, αλλά η Ευρώπη βλέπει την Τουρκία ως σύμμαχο για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία. Πώς ήταν όμως οι σχέσεις αυτές τα τελευταία 200 χρόνια;Ο Θάνος Βερέμης, ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας με πλούσιο συγγραφικό έργο πάνω στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία και την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, μας μιλά για τις ελληνορωσικές σχέσεις από την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης και του Ιωάννη Καποδίστρια μέχρι την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου και τη σημερινή. Ο κ. Βερέμης μας εξηγεί ποια ήταν η σχέση της Ρωσίας με την Τουρκία στις αρχές του 20ού αιώνα και τους λόγους που συνήφθη η συμμαχία του Βλαντίμιρ Λένιν με τον Μουσταφά Κεμάλ το 1921. Μας μιλά για τις σχέσεις της Ρωσίας με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Συζητάμε επίσης για τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856) ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του γεωπολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ της Ρωσίας και των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, όταν αυτές τη χτύπησαν στην Κριμαία για να περιορίσουν την παρουσία της στον Νότο, ένα ιστορικό γεγονός που φαίνεται να αποτελεί τραυματική μνήμη για τη Ρωσία. Τελικά, πόσο επηρεάζει το ιστορικό βάθος των σχέσεων της Ρωσίας με τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης τις εξελίξεις της σημερινής εποχής;
Η κ. Ρόζα Βασιλάκη μιλάει στο Lifo Politics για την αριστερά του 20ού αιώνα, λέγοντας πως ήταν διεκδικητική στη λογική της εμβάθυνσης της ισότητας και πέτυχε πολλά τότε, είτε ως κυβερνώσα είτε ως αντιπολίτευση πιέζοντας, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι μια ηττημένη αριστερά που προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι με όρους ρεαλισμού, κάτι που παραπέμπει στις λογικές της δεξιάς και όχι της αριστεράς. «Έχει χαθεί η αριστερά των οραμάτων» λέει και περιγράφει πώς απώλεσε τα βασικά της χαρακτηριστικά. Επίσης, αναφέρει πως η σημερινή αριστερά δεν θέτει πια την πολιτική ατζέντα· στη Δύση, και όχι μόνο, τη θέτει η άκρα δεξιά. Επισημαίνει πως «πολύ συχνά οι νέοι δεν αντιλαμβάνονται την άκρα δεξιά ως συντηρητικοποίηση αλλά ως κάτι επαναστατικό που χτυπάει το κατεστημένο». Πρόκειται για τη λογική του αντισυστημισμού, όπως εξηγεί, που όμως δεν είναι στην πραγματικότητα αντισυστημισμός γιατί η άκρα δεξιά δεν επιδιώκει να αλλάξει το σύστημα.Η ακροδεξιά γίνεται αντιληπτή ως αντισυστημική, σύμφωνα με την κ. Βασιλάκη, επειδή «όλος ο υπόλοιπος πολιτικός λόγος αποκλείει τις ανησυχίες των ανθρώπων που τους πετάει έξω η Ιστορία».Εκτιμά ότι η ακροδεξιά είναι «ένα αντικίνημα που ανεβαίνει», ενώ η αριστερά σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει περιέλθει στην εντελώς αντίθετη κατάσταση. Όπως λέει, σήμερα «είναι μια lifestyle αριστερά».
Ο Βάιος Γκανής, ένας από τους πιο γνωστούς προέδρους αγροτικών συλλόγων της χώρας, με πλούσια συνδικαλιστική δράση εδώ και πολλά χρόνια, πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια αποκάλυψης του σκανδάλου των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ και είναι ένας από τους μάρτυρες που έχουν καταθέσει στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Στο σημερινό επεισόδιο του πόντκαστ εξηγεί πώς στήθηκαν οι απάτες με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Μιλά για το πελατειακό σύστημα και τα ρουσφέτια των υπουργών που παραμένουν ως είχαν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και τους ανύπαρκτους ελέγχους ακόμα και στα βιολογικά προϊόντα. Περιγράφει πώς το ελληνικό βαμβάκι πηγαίνει στην Τουρκία με φορτηγά για τα γερμανικά εργοστάσια που βρίσκονται εκεί, λόγω φθηνού εργατικού δυναμικού και κόστους, και στα οποία φτιάχνονται ρούχα γνωστών brands. Αποκαλύπτει ότι πολλοί αγρότες δεν έχουν αποζημιωθεί ακόμα για τις καταστροφές που προκάλεσε η κακοκαιρία «Ντάνιελ» και λέει επίσης ότι «τα αγροτικά πόρσε Καγιέν είναι στο Κολωνάκι» και αγοράζονται από επιδοτήσεις που λαμβάνουν εικονικοί αγρότες.
Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Σπύρος Βλαχόπουλος, δηλώνει υπέρ της αναθεώρησης του Συντάγματος και υποστηρίζει ότι όλη η διαδικασία της ποινικής εξέτασης για τους υπουργούς πρέπει να πάει στους κανονικούς δικαστές. «Όσο υπάρχει όμως η συγκεκριμένη ρύθμιση του άρθρου 86 του Συντάγματος, πρέπει να τηρείται», λέει. «Όταν υπάρχει μια κακή συνταγματική διάταξη, υπάρχει η δυνατότητα αναθεώρησης του Συντάγματος για να την αλλάξουμε» εξηγεί. «Στο άρθρο 110 του Συντάγματος υπάρχει συντεταγμένη η αναθεωρητική διαδικασία. Όσο υπάρχει αυτό το άρθρο 86, το τηρούμε». Από τη στιγμή που η Βουλή αποφάσισε τη σύσταση της Προανακριτικής Επιτροπής (Επιτροπής Προανακριτικής Εξέτασης), η γνώμη του είναι ότι θα έπρεπε να συνεδριάσει, να καλέσει μάρτυρες και να καταλήξει σε ένα πόρισμα. «Χωρίς μάρτυρες, με την αποστολή ενός υπομνήματος από τον εξεταζόμενο, δεν έχεις ουσιαστική εξέταση και δεν έχεις κανονικό πόρισμα». Εξηγεί ότι, σύμφωνα με την έννομη τάξη που έχουμε, το πού θα πάει μια ποινική διαδικασία δεν είναι στην ευχέρεια του υπόπτου ή του κατηγορούμενου και επισημαίνει ότι, όταν γίνεται σωστά η διαδικασία της Προανακριτικής και καλούνται μάρτυρες, μπορεί να προκύψουν νέα στοιχεία για άλλα πρόσωπα ή άλλα αδικήματα. «Βγάζουμε έξω μια διαδικασία η οποία θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμη», λέει. Ο Σπύρος Βλαχόπουλος θεωρεί σημαντικό πρόβλημα την απουσία θεσμικών αντίβαρων. «Η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που ουσιαστικά υπακούει στην κυβέρνηση και στον εκάστοτε πανίσχυρο πρωθυπουργό, κάνει ό,τι θέλει. Πρέπει να υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να κάνει ό,τι θέλει». Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη, την οποία θεωρεί επικίνδυνη για τη δημοκρατία, όπως λέει. «Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, που είναι το ultimum refugium, τότε δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αν ο πολίτης αισθανθεί ότι δεν μπορεί να βρει το δίκιο του ούτε στη Δικαιοσύνη, τότε δεν έχει πλέον καμία ελπίδα. Ακόμα χειρότερη για την εμπιστοσύνη του πολίτη είναι η αίσθηση ότι εδώ εμείς δεν καταφέρνουμε τίποτα και πρέπει να μας έρθουν απ’ έξω οι Ευρωπαίοι Εισαγγελείς. Εξαιρετικά επικίνδυνο για τη δημοκρατία, σε μια εποχή που αυξάνονται οι αντισυστημικές ψήφοι και η λαϊκιστική προσέγγιση». Ο Σπύρος Βλαχόπουλος είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διδάσκει επίσης στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και έχει γράψει πολλά βιβλία και άρθρα, κυρίως για θέματα Συνταγματικής Ιστορίας και ερμηνείας του Συντάγματος. Είναι επίσης μέλος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και πρόεδρος της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής.
Παρότι η ισχύς τους μειώνεται, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η ισχυρότερη δύναμη στο διεθνές σύστημα, αναφέρει στο Lifo Politics o καθηγητής Στρατηγικής, Αθανάσιος Πλατιάς. «Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έλεγχε το 50% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ τώρα ελέγχει το 25%». Η πτώση αυτή είναι πιο έντονη, εξηγεί, γιατί για πρώτη φορά, λόγω της ανόδου της Κίνας, έχει συστημικό ανταγωνιστή. Καθώς αυξάνεται η ισχύς της Κίνας, το διεθνές σύστημα, από μονοπολικό που ήταν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, «μπορούμε τώρα να πούμε ότι είναι διπολικό, με την έννοια ότι υπάρχουν δύο μεγάλες δυνάμεις». Στην ερώτηση αν μπορούμε να μιλάμε για έναν νέο ψυχρό πόλεμο, απαντά ότι μπορούμε να μιλήσουμε για έναν δεύτερο ψυχρό πόλεμο, ο οποίος όμως διαφέρει κατά πολύ από τον πρώτο.Ο κύριος ωφελημένος από τον πόλεμο στην Ουκρανία, σύμφωνα με τον κ. Πλατιά, είναι η Κίνα και ο κύριος χαμένος είναι η Ευρώπη. Θεωρεί ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου υπήρξε μια χρυσή ευκαιρία να έρθει η Ρωσία πιο κοντά στην Ευρώπη.Eπίσης, ότι τα χρόνια που είναι ο Ερντογάν στην εξουσία, η Τουρκία παρουσιάζει μέσο όρο οικονομικής ανάπτυξης 5,4%. «Που σημαίνει ότι η ισχύς της έχει πάει 250% πιο πάνω. Ταυτόχρονα, το ίδιο διάστημα η Ελλάδα έχασε το 30% της ισχύος της στα δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης. […] Αυτό άλλαξε την οικονομική ισορροπία δυνάμεων, με ό,τι σημαίνει αυτό και για τη στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων, γιατί όταν δεν έχεις ισχυρή οικονομία, δεν μπορείς να έχεις ισχυρή άμυνα». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου; «Έχουμε κατάρρευση του Διεθνούς Δικαίου και της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων, οι ΗΠΑ στρέφονται προς την ανατολή, η Ε.Ε. δεν έχει βρει τον βηματισμό της ή προσπαθεί να τον βρει με λάθος τρόπο και δημιουργεί μια ευκαιρία στην Τουρκία να εισέλθει ως δούρειος ίππος στα ευρωπαϊκά μέσω της αμυντικής συνεργασίας» αναφέρει. Δεν συμφωνεί με όσους θεωρούν την Ευρώπη ανίσχυρη. «Η Ελλάδα μπορούσε να έχει μια πιο ισόρροπη στρατηγική, διάλεξε να ακολουθήσει μια τυφλή φιλοδυτική και αντιρωσική στρατηγική, οπότε δεν μπορούσε να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο. Η Τουρκία διαφοροποιήθηκε. Έπαιξε αυτόν τον ρόλο και τον έπαιξε επιτυχημένα». εκτιμά ο κ. Πλατιάς. Το ίδιο, όπως λέει, ισχύει και για τη σχέση μας με τη Μέση Ανατολή. Το κεντρικό ζήτημα της χώρας αυτήν τη στιγμή είναι να δημιουργήσει ισχύ και να μην περιμένει από τρίτους να της λύσουν τα προβλήματα, αναφέρει, υποστηρίζοντας ότι όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την οικονομική ανάκαμψη. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα αυτήν τη στιγμή στην εξωτερική πολιτική, όπως τονίζει, δεν είναι οι αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας, αλλά η ισχύς της χώρας, η οποία έχει απομειωθεί, ειδικά σε σχέση με τον στρατηγικό της αντίπαλο. Οπότε το κύριο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι να χτιστεί ισχύς, οικονομική, στρατιωτική και αναζήτηση συμμάχων.
«Τα κοινοτικά χρήματα θα μπορούσαν να στηρίξουν την πραγματική κτηνοτροφία, αλλά αντί για αυτό, όπως αποκαλύπτεται, υπάρχει ένα οργανωμένο δίκτυο που αφαιμάζει κοινοτικούς πόρους με πολιτική κάλυψη», αναφέρει στο Lifo Politics ο πρώην υπουργός Οικονομικών και καθηγητής, Νίκος Χριστοδουλάκης, επικεφαλής του ινστιτούτου InSocial και μέλος του Πολιτικού Κέντρου του ΠΑΣΟΚ. Ο Ν.Χριστοδουλάκης επισημαίνει πως «πολλοί νόμιζαν ότι η κρίση θα φέρει έναν εξαγνισμό της ελληνικής κοινωνίας, οι κρίσεις όμως φτωχαίνουν τις κοινωνίες και τις κάνουν πιο εχθροπαθείς. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας». «Η κρίση μας έκανε χειρότερους» λέει.Υποστηρίζει πως καθήκον της κυβέρνησης που εξελέγη το 2019, και ξανά το 2023, θα ήταν, «αντί να κομπάζει με διάφορες αερολογίες περί επιτελικού κράτους, να δει τι μπορεί να συμμαζέψει θεσμικά γι’ αυτήν τη χώρα, να κάνει τους θεσμούς να λειτουργούν καλύτερα».«Βλέπω επαναλαμβανόμενα μοτίβα πελατειακών συμπεριφορών»Ο πρώην υπουργός Οικονομικών αναφέρει ότι το Ταμείο Ανάκαμψης δίνει τη δυνατότητα στη χώρα να ανασυνταχθεί επενδυτικά, «αλλά μέχρι τώρα, μόνο αυτό δεν γίνεται. […] Αντ’ αυτού, βλέπουμε μια διαδικασία αναθέσεων και κατανομής των κονδυλίων που κανείς δεν γνωρίζει, και αντί να αυξηθούν οι επενδύσεις, ήρθε ο ΟΟΣΑ πριν από έναν μήνα και προειδοποίησε ότι υπάρχει σοβαρή κάμψη». «Να δημοσιευτούν τα ονόματα των επιχειρήσεων που ενισχύονται από το πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης»Αρκετές επιχειρήσεις επωφελούνται από την αδιαφάνεια του Ταμείου Ανάκαμψης, λέει, και προτείνει, αν η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει ότι πραγματικά υπηρετεί έναν εθνικό στόχο με αυτήν τη μεγάλη επενδυτική ενίσχυση που είχε από την Ε.Ε. «να δημοσιεύσει τα ονόματα των επιχειρήσεων που ενισχύονται από αυτό το πρόγραμμα».«Η golden visa εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τη χώρα»Για το καθεστώς της golden visa υποστηρίζει ότι πρέπει να καταργηθεί ολοσχερώς, όπως έκαναν άλλες χώρες της Ε.Ε. οι οποίες είδαν τους μέγιστους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί.«Επιδοματοκρατία» Υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση διατηρεί έναν μηχανισμό επιδομάτων ο οποίος παρεμβαίνει μόλις εκδηλώνεται μια κρίση, για να αμβλύνει τις αντιδράσεις.«Υπέρ του ReArm, αλλά με όρους»Δηλώνει υπέρ του επανεξοπλισμού της Ε.Ε., αλλά θεωρεί ότι πρέπει να τεθούν τρεις όροι: α) να μην περικοπούν κοινωνικά κονδύλια, β) να ελεγχθεί από την Ε.Ε. η όρεξη της Γερμανίας να αποκτήσει τον ισχυρότερο στρατό της Ευρώπης σε λίγα χρόνια και γ) να αποκλειστεί η Τουρκία.
Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα μετά την κρίση, η χώρα πατάει πολύ καλύτερα στα πόδια της απ’ ό,τι πριν και τα δημοσιονομικά έχουν μπει σε μια τάξη, λέει στο LiFO Politics ο δημοσιογράφος και διευθυντής του BusinessDaily.gr Γιάννης Παπαδογιάννης. Οι προσδοκίες μας, όμως, ότι τα πράγματα θα άλλαζαν πολύ μετά την κρίση ήταν υπερβολικές, εκτιμά. «Αν δούμε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε περάσει πολλές κρίσεις χωρίς να έχουμε αντλήσει μαθήματα, ώστε να αλλάξει το κράτος. Πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι εικόνα των πολιτών. Δεν συμφωνώ με αυτό. Όπου μπαίνουν κανόνες, ο κόσμος προσαρμόζεται και σέβεται». Η νοοτροπία του «άσ’ το και βλέπουμε» που κυριαρχεί στη διαχείριση του ελληνικού κράτους δεν υπάρχει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αναφέρει, αλλά «υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα τα οποία επωφελούνται από τα προβλήματα της λειτουργίας του ελληνικού κράτους». «Η χώρα είναι προσανατολισμένη στο πώς να απορροφά επιδοτήσεις, αλλά όχι παραγωγικά. Όταν μπήκαμε στην Ε.Ε. ήμασταν πάνω από την Ισπανία και την Πορτογαλία εισοδηματικά. Τώρα δεν υπάρχει καμία σύγκριση». Κίνδυνος χρεοκοπίας εκτιμά ότι δεν υπάρχει σήμερα. Όπως αναφέρει: «Ο κίνδυνος σήμερα δεν είναι η χρεοκοπία αλλά μια στασιμοκατάσταση στην οποία η χώρα δεν θα αναπτύσσεται, και ένα μέρος της κοινωνίας τη βιώνει ήδη».
Βιώνουμε έναν «υβριδικό τρίτο παγκόσμιο πόλεμο»; Ο δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων, Κώστας Ράπτης, υποστηρίζει πως ναι. Για το Ιράν αναφέρει πως είναι καταδικασμένο από την ιστορία και τη γεωγραφία να παίζει έναν πρωτεύοντα ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις, ενώ για το Παλαιστινιακό λέει ότι: «Μπορεί να επιλυθεί, μπορεί και όχι. Μπορεί να διαιωνίζεται αιματηρά, αλλά δεν μπορεί να ενταφιαστεί». Εκτιμά πως ακόμα και αν εξαρθρωθεί η Χαμάς, στην Παλαιστίνη θα υπάρχει πάντα ένας φορέας αντίστασης «γιατί υπάρχει το υλικό». Στη Δυτική Όχθη, άλλωστε, δημιουργούνται καθημερινά αντιστασιακές οργανώσεις βάσης που δημιουργούνται από νέους σε διάφορες πόλεις. Στο σημερινό podcast των LiFO Politics μιλάει και ο ευρωβουλευτής Νικόλας Φαραντούρης από τις Βρυξέλλες για την πρόσφατη επίσκεψή του στη Συρία. Ο Ν. Φαραντούρης αναφέρεται στη δύσκολη κατάσταση που συνάντησε εκεί και στους κινδύνους που βιώνουν καθημερινά οι χριστιανικοί πληθυσμοί και οι μειονότητες.
Η εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή επηρεάζει άμεσα την ελληνική ναυτιλία, η οποία διαθέτει περίπου 5.800 πλοία στην ποντοπόρο ναυτιλία, εκ των οποίων 120-140 περνούν καθημερινά από τα στενά του Ορμούζ», αναφέρει ο υπουργός Ναυτιλίας, Βασίλης Κικίλιας.«Από τη στιγμή που παρατηρείται κλιμάκωση στην περιοχή, η πρώτη μας έγνοια είναι η ασφάλεια των ναυτικών.», σημειώνει.Στο ερώτημα σχετικά με την ασφάλεια των θαλάσσιων μεταφορών, ο υπουργός τονίζει ότι αυτή αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα. Επισημαίνει ότι, παρότι είχαν προγραμματιστεί 17-20 έλεγχοι σε πλοία της ακτοπλοΐας, πραγματοποιήθηκαν σχεδόν 180, ενώ προσθέτει πως πολλοί λιμενικοί που εργάζονταν σε γραφεία, έχουν πλέον μετακινηθεί στα λιμάνια. «Μόνο στον Πειραιά, έχουν προστεθεί 90 λιμενικοί», λέει.Αναφερόμενος στους πρόσφυγες και μετανάστες που εισέρχονται από τις θαλάσσιες οδούς, επιμένει στον διαχωρισμό μεταξύ των δύο. «Πρόσφυγες υπάρχουν και χρήζουν προστασίας. Οι παράνομοι μετανάστες, όμως, δεν μπορούν να εισέρχονται στη χώρα. Αν αυτό δεν το διασφαλίσει η Ε.Ε., τότε θα στραφεί κατά των ίδιων των λαών της», υποστηρίζει. Παράλληλα, επισημαίνει πως τυχόν στοιχεία για παράνομες επαναπροωθήσεις θα πρέπει να αποστέλλονται στη Δικαιοσύνη, ενώ σημειώνει ότι όσοι λιμενικοί δεν τηρούν τις νόμιμες διαδικασίες αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις.Σε ό,τι αφορά το ναυάγιο της Πύλου, δηλώνει ότι θα αναμείνει τα αποτελέσματα της δικαστικής διερεύνησης, υπογραμμίζοντας πως συμφωνεί με την ανάγκη να βιντεοσκοπούνται όλες οι επιχειρήσεις του Λιμενικού για λόγους διαφάνειας.«Το Λιμενικό Σώμα φυλάσσει τα σύνορα, αλλά ταυτόχρονα σώζει ζωές — η διάσωση είναι μέρος των υποχρεώσεών του», επισημαίνει. Καταλήγει, λέγοντας πως το Λιμενικό έχει δεχτεί υπερβολικά και άδικα πυρά από ορισμένους πολιτικούς και οργανώσεις, την ώρα που θα έπρεπε να αναδεικνύεται ο ρόλος των διακινητών, οι οποίοι είναι εκείνοι που «βάζουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές».
Το 2025 έχει ορισμένες ομοιότητες με το 2012, όταν το πολιτικό σύστημα κατακερματίστηκε, καθώς ούτε σήμερα έχουμε δύο μεγάλα κόμματα κοντά στο 40%, όπως συνέβαινε στα χρόνια πριν από την κρίση. Ακόμα και η Νέα Δημοκρατία, που άγγιξε αυτά τα ποσοστά στις τελευταίες εκλογές, σήμερα απέχει πολύ και αδυνατεί και αυτή να τα προσεγγίσει ξανά, ενώ το ΠΑΣΟΚ παραμένει μικρομεσαίο κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιστρέψει στα πολύ χαμηλά ποσοστά που είχε πριν από την κρίση.Σε αυτήν τη συνθήκη, οι δύο πολιτικοί πρωταγωνιστές του 2012 επιδιώκουν να επιστρέψουν ξανά στο προσκήνιο, καθώς θεωρούν ότι δεν έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με την ιστορία και επιθυμούν να έχουν άλλη μία ευκαιρία. Όλες οι υπόλοιπες συνθήκες όμως, πλην του κατακερματισμού, της ρευστότητας και της απογοήτευσης, διαφέρουν σημαντικά. Το κυριότερο είναι ότι δεν υπάρχει καμία προσδοκία, καθώς δεν είναι ορατή μια εναλλακτική πρόταση που να στηρίζεται σε ρεαλιστική βάση. Όσο για την οργή, αυτή δεν έχει τα χαρακτηριστικά του 2012 και εκφράζεται από τα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα. Τόσο ο Αντώνης Σαμαράς, όμως, όσο και ο Αλέξης Τσίπρας είναι δύο συστημικοί παίκτες.Άλλο ένα κοινό σημείο τους είναι ότι και οι δύο αναφέρονται στον «πατριωτισμό» ως πολιτικό στίγμα, δίνοντάς του ωστόσο αρκετά διαφορετικό περιεχόμενο. Για τον Αντώνη Σαμαρά αυτό είναι ένα σταθερό και διαχρονικό πλαίσιο, για τον Αλέξη Τσίπρα ωστόσο είναι ένα καινούργιο στοιχείο η επίκληση στον πατριωτισμό, την ασφάλεια και τη φύλαξη των συνόρων.«Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει στον νου του να φτιάξει ένα μεγάλο κόμμα», εκτιμά ο πολιτικός αναλυτής και διευθυντής ερευνών της OpinionPoll, Ζαχαρίας Ζούπης. «Πιθανόν να θέλει να φτιάξει ένα κόμμα για να πιέσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη». «Ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι μπορεί να φτιάξει ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα για να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά στην τελευταία ομιλία του μίλησε με ορίζοντα το 2030». Ο κ. Ζούπης αναφέρει ότι στις μετρήσεις της OpinionPoll το 75% απαντά ότι δεν θα στήριζε μια κίνηση του Τσίπρα. «Εχει μια τεράστια αντισυσπείρωση, που θυμίζει τις εποχές που το αντισύριζα μέτωπο ήταν πολύ ψηλά».
Το Ισραήλ δεν έχει στρατηγική εξόδου. Έχει στρατηγική εθνοκάθαρσης», υποστηρίζει ο Σωτήρης Ρούσσος, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με ειδίκευση σε θέματα Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Την περίοδο 1997-2000 ήταν βασικό στέλεχος στην ομάδα οργάνωσης της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας «Συναντήσεις των Αθηνών», μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Σήμερα η Χαμάς έχει συρρικνωθεί πάρα πολύ και σε μαχητές και σε υποδομές, αναφέρει, αλλά ακόμα και αν εξουδετερωθεί πλήρως, «άλλες οργανώσεις θα πάρουν τη θέση της». Αρχικοί στόχοι του Ισραήλ ήταν η εξουδετέρωση της Χαμάς –χωρίς αυτό να είναι σαφές τι σημαίνει – και η απελευθέρωση των ομήρων, λέει στο Lifo Politics ο κ. Ρούσσος. Οι στόχοι αυτοί δεν επιτεύχθηκαν στο σύνολό τους. Όπως αναφέρει, «η πλήρης εξάλειψη της Χαμάς είναι αδύνατη, καθώς και η σύγκρουση η ίδια παράγει νέα μέλη για τη Χαμάς ή όποια οργάνωση τη διαδεχθεί. Παραμένουν πάνω από 30 όμηροι στα χέρια της Χαμάς, υπάρχουν και κάποιοι που είναι νεκροί και παραμένουν και αυτοί στα χέρια της Χαμάς». Για να ξαναγίνει η Γάζα όπως ήταν πριν από την επίθεση, «χρειάζονται περίπου 60 δισεκατομμύρια δολάρια». «Αυτό που πέτυχε η Χαμάς με το χτύπημα της 8ης Οκτωβρίου ήταν ότι ξαναέφερε το παλαιστινιακό στο κέντρο της διεθνούς συζήτησης» υποστηρίζει ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων. «Μέχρι τότε το Παλαιστινιακό βρισκόταν στο περιθώριο». Επισημαίνει, όμως, ότι κανένας Παλαιστίνιος δεν περίμενε τόσο μεγάλης σφοδρότητας επίθεση από το Ισραήλ, για το οποίο η λύση των δύο κρατών “δεν υπάρχει”». Αναφερόμενος στον Αμερικανό πρόεδρο, λέει ότι «ο Τραμπ διαχώρισε τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία από την ομαλοποίηση των σχέσεων της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ και δίνει μία άλλη τροπή», χαρακτηρίζοντας την πολιτική αυτή «κακό σημάδι για το Ισραήλ». «Υπάρχει μία ανησυχία στο Ισραήλ από τις κινήσεις του Τραμπ. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς θα συμπεριφερθεί και το αμερικανοεβραϊκό λόμπι και αν θα μπορέσει να πιέσει τον Τραμπ. Οι Ρεπουμπλικανοί ιστορικά είναι πιο ανεξάρτητοι όσον αφορά το εβραϊκό λόμπι από τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι είναι απολύτως εξαρτημένοι από τη βοήθεια και την υποστήριξη του εβραϊκού λόμπι για διάφορους λόγους. Ο Τραμπ δεν στήριξε την εκλογή του στο λόμπι του Ισραήλ και γι’ αυτό έχει έναν βαθμό ανεξαρτησίας», λέει.
Η νέα εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Αλεξάνδρα Σδούκου, εξηγεί πως οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι για το κόμμα της και την κυβέρνηση, καθώς, όπως υποστηρίζει, «Τα Τέμπη επηρέασαν το θυμικό όλων μας», αλλά «υπήρξε και παραπληροφόρηση». Παραδέχεται ότι η κυβέρνηση έχει κάνει λάθη, τα οποία προστίθενται στη φθορά, θεωρεί, όμως, ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά τα Τέμπη και επηρέασαν το πολιτικό κλίμα, μαζί με τις «θεωρίες συνωμοσίας» που, όπως λέει, διακινήθηκαν. Η Αλεξάνδρα Σδούκου αναφέρει ότι «Ποτέ κανένας στη χώρα δεν πήρε στα σοβαρά τον ελληνικό σιδηρόδρομο και το πώς θα έπρεπε να επενδύσουμε ως χώρα σε αυτό» και «Η Ελλάδα πρέπει να φτιάξει τα τρένα, τελεία. Αυτή είναι μία δέσμευση της κυβέρνησης και θα αξιολογηθεί αν θα τη φέρει εις πέρας». Επισημαίνει, επίσης, ότι η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται λαμβάνοντας υπόψιν τα στοιχεία και όχι με βάσει εντυπώσεις. «Δεν θα στηθούν λαϊκά δικαστήρια, επειδή το ζητάει ο μικροκομματισμός κάποιων».
Οι δύο πολιτικοί συντάκτες συζητούν για τη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία και τις ιδιαιτερότητές της, ενώ παράλληλα αναφέρονται στον ρόλο της δημοσιογραφίας και το πολιτικό ρεπορτάζ. Μιλάνε ακόμα για τα λάθη και τα σοβαρά προβλήματα των κομμάτων εξουσίας, για τα χρέη των κομμάτων και τη στρατηγική που ακολουθούν. Τελικά έχουμε αντιπολίτευση στη χώρα; Ο δημοσιογράφος Χάρης Ιωάννου είναι κατηγορηματικός σε αυτό: «Έχουμε πάρα πολλή αντιπολίτευση στη Βουλή, για όλα τα γούστα. Tο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει διαμορφωθεί μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Οι δύο δημοσιογράφοι συμφωνούν ότι «ζούμε σε πολιτικές συνθήκες που δεν έχουμε ξαναζήσει».
Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης δηλώνει στο Lifo Politics ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει εκφράσει την απαίτησή της προς την ιταλική κυβέρνηση και τη διοίκηση της HellenicTrain (που ανήκει στον ιταλικό κρατικό όμιλο Ferrovie dello Stato Italiane -FS Group),να κάνουν σοβαρές επενδύσεις σε νέα τρένα με δικά τους χρήματα (σ.σ. κάτι που ήταν συμβατική τους υποχρέωση, όταν την πήραν έναντι μόνο 45 εκατομμυρίων ευρώ). «Τα τρένα που κυκλοφορούν σήμερα στο ελληνικό δίκτυο, τα οποία είναι κυριότητας του ΟΣΕ, και τα μισθώνει η Hellenic Train κάθε χρόνο, είναι μεγάλης παλαιότητας, με αποτέλεσμα να έχουμε συχνές βλάβες και η ποιότητα της υπηρεσίας να μην είναι καθόλου καλή· αυτό πρέπει να αλλάξει». Ο αναπληρωτής υπουργών Μεταφορών, που έχει αναλάβει την ανάταξη του ελληνικού σιδηρόδρομου, δηλώνει ότι θα φέρουν στον ΟΣΕ «έναν τεχνικό σύμβουλο διεθνούς κύρους με αποδεδειγμένη εμπειρία», τον οποίο όμως δεν έχουν βρει ακόμα. Για το θέμα της «Ομάδας Αλήθειας» που απασχόλησε πρόσφατα την επικαιρότητα, μετά το ρεπορτάζ του inside story (που αποκάλυψε ότι η εταιρεία Blue Skies που δημιούργησαν οι Θωμάς Βαρβιτσιώτης και Γιάννης Ολύμπιος της V+O Group, απασχολούσε από το 2018 τους διαχειριστές της, καθώς και εργαζόμενους στην επικοινωνία και στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας και του Μαξίμου), ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης δεν θέλησε να κάνει κάποιο σχόλιο και απάντησε ότι εκείνος εργάστηκε στην Blue Skies πριν από δέκα χρόνια, όταν η ΝΔ δεν ήταν στην κυβέρνηση. Υπερασπίστηκε, ωστόσο, την «Ομάδα Αλήθειας» απέναντι σε όσους την κατηγορούν για τις αναρτήσεις της για τα Τέμπη, αναφέροντας ότι «Ποτέ δεν έχει στοχοποιήσει συγγενείς των Τεμπών» (σ.σ. πράγματι η ΟΑ έχει κάνει δεκάδες βίντεο για τα Τέμπη και σε αυτά δεν ειρωνευόταν τους συγγενείς, αλλά τους τεχνικούς συμβούλους τους). Ο Κ. Κυρανάκης αναφέρει ότι η στοχοποίηση των συγγενών έχει γίνει από ανώνυμα ακάουντ στο διαδίκτυο και ότι αυτό τον βρίσκει αντίθετο και το καταδικάζει: «Κάποια στιγμή να τελειώνουμε με την αισχρότητα της ανωνυμίας. Ειδικά όταν πίσω από το πέπλο μια ανωνυμίας κάποιοι φτάνουν σε σημείο να βρίζουν συγγενείς των θυμάτων. Ακόμα και αν διαφωνείς με όλα όσα λέει ένας γονιός που έχει χάσει το παιδί του, ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να φτάνεις σε σημείο να τον κατηγορείς και να τον στοχοποιείς».
Δεν είναι ορατός ένας άλλος πόλος εξουσίας» λέει ο Γιάννης Παντελάκης και εκτιμά ότι η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει τη θητεία της, καθώς δεν έχει κανένα λόγο να οδηγηθεί πιο νωρίς σε εκλογές. Αυτή είναι η μόνη πρόβλεψη που τολμά, καθώς στις συνθήκες πολιτικής ρευστότητας που επικρατούν, όλα είναι ανοιχτά, ακόμα και όσα σήμερα μοιάζουν απίθανα.
Ο Κώστας Καββαθάς υπήρξε μια εμβληματική μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας και ένας πρωτοπόρος στον περιοδικό Τύπο, με καθοριστική συμβολή στους τομείς της αυτοκίνησης, της τεχνολογίας και της αεροπορίας. Η επιρροή του υπήρξε μεγάλη, αν και ποτέ δεν την επιδίωξε. Ήταν ο δημιουργός των Τεχνικών Εκδόσεων και του θρυλικού περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ, που αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ελληνική αυτοκίνηση —αν και, στην πραγματικότητα, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα περιοδικό για το αυτοκίνητο. Μεταξύ πολλών άλλων, δημιούργησε και το Πτήση & Διάστημα, το πρώτο ελληνικό περιοδικό αφιερωμένο στην αεροπορία και το διάστημα. Τα θέματα τεχνολογίας τα παρουσίαζε με έναν μοναδικό τρόπο, χάρη στην τεχνική του κατάρτιση, την αγάπη του για τη γνώση και το πάθος του για την ποιότητα. Τον ενδιέφερε η χώρα και τα πολιτικά ζητήματα, και δεν δίσταζε να εκφράζει τη γνώμη του —χωρίς να χαρίζεται στην εξουσία. Πολλοί από τους δημοσιογράφους που εργάστηκαν δίπλα του, αλλά και πλήθος αναγνωστών, τον θεωρούσαν πηγή έμπνευσης και προσωπικό τους μέντορα.
Ο διπλωμάτης Αλέξανδρος Μαλλιάς, πρώην πρέσβης της Ελλάδος σε Ουάσιγκτον, Τίρανα και Σκόπια, μιλάει για τις αλλαγές που φέρνει η πολιτική του Τραμπ στις ΗΠΑ και για τις δύσκολες σχέσεις της Ελλάδος με την Αλβανία, ειδικά επί πρωθυπουργίας Έντι Ράμα, για τον οποίο λέει ότι προσπαθεί να δημιουργεί διαρκώς προβλήματα.
Ο Παύλος Γερουλάνος εξηγεί στη Βασιλική Σιούτη γιατί είναι αντίθετος σε μία προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία και γιατί πιστεύει ότι αυτό θα «ενδυνάμωνε τα άκρα που δεν έχουν πρώτη προτεραιότητα τα συμφέροντα της χώρας, αλλά τα συμφέροντα άλλων χωρών».
justme
Ντροπή. Μόνο αυτό.