આ અધ્યાયમાં, ભગવાન વિષ્ણુ પોતે સ્વીકારે છે કે તેઓ સહિત સૌ દેવો પરમ શક્તિ 'યોગમાયા'ને આધીન છે, જેના પગલે સૌ દેવો સંપૂર્ણ શરણાગતિ સ્વીકારીને માતાનું ધ્યાન ધરે છે. પ્રસન્ન થયેલી જગદંબા પ્રગટ થઈને, આવનારા કૃષ્ણાવતારની સંપૂર્ણ દિવ્ય યોજનાનું રહસ્ય ખોલે છે, જેમાં તેઓ પોતે જ મુખ્ય સૂત્રધાર હશે અને વિષ્ણુ સહિત સૌ દેવો માત્ર તેમના 'નિમિત્ત' બનશે.
આ અધ્યાયની શરૂઆત પાપના ભારથી પીડિત ધરતી માતાના કરુણ પોકારથી થાય છે, જે દેવોને લાચાર બનાવીને ભગવાન વિષ્ણુના દ્વારે લઈ જાય છે. ત્યારે, વિષ્ણુ પોતે એક સ્તબ્ધ કરી દેનારું રહસ્ય ખોલે છે કે તેઓ સ્વતંત્ર નથી, પણ બ્રહ્મા-શિવ સહિત સૌ કોઈ પરમ શક્તિ 'યોગમાયા'ને આધીન છે. પોતાની પરાધીનતા સાબિત કરવા, તેઓ રામ અવતારના દુઃખોનું વર્ણન કરે છે, અને સમગ્ર કથાનો કેન્દ્રબિંદુ પુરુષ દેવતાઓથી હટીને આદ્યશક્તિ તરફ ફરે છે.
આ અધ્યાયનો પ્રારંભ ભગવાન નારાયણના એક કરુણામય વચનથી થાય છે, પરંતુ આ જ વચન રાજા જનમેજયના મનમાં શ્રદ્ધાનો મહાસંકટ સર્જે છે. તેઓ સાક્ષાત્ ભગવાન કૃષ્ણની દિવ્યતા પર જ પ્રશ્ન ઉઠાવતા, તેમના ભક્તોની પીડા અને તેમના પોતાના કાર્યોની નૈતિકતાને પડકારતા અનેક તીક્ષ્ણ સવાલો પૂછે છે, જે એક સાચા જિજ્ઞાસુના મનોમંથનને વાચા આપે છે.
આ અધ્યાયમાં, 'સર્વશક્તિમાન વિષ્ણુને શ્રાપને કારણે અવતાર કેમ લેવા પડ્યા?' એવા જનમેજયના ગહન પ્રશ્નથી કથા શરૂ થાય છે. વ્યાસજી દત્તાત્રેય, નૃસિંહ અને વામન જેવા અવતારોની ગાથા વર્ણવ્યા પછી, એક પરમ રહસ્ય ખોલે છે કે આ બધી દિવ્ય લીલાઓ ભગવાનની નહીં, પણ સર્વોચ્ચ 'પ્રકૃતિ' (આદ્યશક્તિ) દ્વારા સંચાલિત છે, અને બ્રહ્મા-વિષ્ણુ-મહેશ પણ તેના જ ત્રણ ગુણોના કાર્યકારી સ્વરૂપો છે.
આ અધ્યાયમાં, પરાજિત ઇન્દ્રની આર્ત-સ્તુતિથી પ્રસન્ન થઈને જગદંબા યુદ્ધભૂમિ પર પ્રગટ થાય છે, ત્યારે ભક્તરાજ પ્રહલાદ પણ તેમને દેવો અને દાનવો વચ્ચે સમતા રાખવા માટે એક ગહન, તત્વજ્ઞાનથી ભરેલી સ્તુતિ કરે છે. આ બંને મહાન ભક્તોની પ્રાર્થના સાંભળી, દેવી કોઈનો પક્ષ લીધા વિના, 'કાળ'ના નિયમનું સન્માન કરવાનો આદેશ આપીને શાંતિની સ્થાપના કરે છે.
આ અધ્યાયમાં, બૃહસ્પતિના છળથી છેતરાયેલા દાનવો પોતાના સાચા ગુરુ શુક્રાચાર્યનો અસ્વીકાર કરે છે અને તેમના ક્રોધિત શ્રાપનો ભોગ બને છે. પશ્ચાત્તાપ પછી શુક્રાચાર્ય તેમને ક્ષમા તો કરે છે, પરંતુ 'કાળ'ની સર્વોપરિતાનું પરમ જ્ઞાન આપતાં સમજાવે છે કે ભાગ્યને કારણે અત્યારે તેમનો પરાજય અને પાતાળગમન નિશ્ચિત છે.
આ અધ્યાયમાં, બૃહસ્પતિના મહાન છળથી વ્યથિત રાજા જનમેજય ધર્મના અસ્તિત્વ પર જ પ્રશ્ન ઉઠાવે છે, જેના જવાબમાં વ્યાસજી સમજાવે છે કે દેવો સહિત સર્વ જીવો માયાના ત્રણ ગુણોથી બંધાયેલા છે અને સાચી મુક્તિ માત્ર આદ્યશક્તિની શરણાગતિમાં છે. કથા ત્યારે એક રોમાંચક વળાંક પર પહોંચે છે, જ્યારે અસલી શુક્રાચાર્ય પાછા ફરે છે અને પોતાના જ રૂપમાં દેવગુરુ બૃહસ્પતિને દાનવોને વેદ-વિરોધી ઉપદેશ આપીને છેતરતા જુએ છે.
આ અધ્યાયમાં, મહર્ષિ ભૃગુ ક્રોધિત થઈને વિષ્ણુને પૃથ્વી પર વારંવાર જન્મ લેવાનો શ્રાપ આપે છે અને પોતાના સત્યના બળથી પોતાની મૃત પત્નીને પુનર્જીવિત કરી દે છે. આ ચમત્કારથી ભયભીત ઇન્દ્ર, તપસ્યામાં લીન શુક્રાચાર્યને વશ કરવા પોતાની પુત્રી જયંતિને મોકલે છે, જે દરમિયાન દેવગુરુ બૃહસ્પતિ શુક્રાચાર્યનું રૂપ ધારણ કરીને દાનવો સાથે મહાન છળ કરે છે.
આ નાટકીય અધ્યાયમાં, દેવતાઓ વચન તોડીને શુક્રાચાર્યના આશ્રમમાં શરણાગત થયેલા નિઃશસ્ત્ર દાનવો પર હુમલો કરે છે, ત્યારે શુક્રાચાર્યની માતા પોતાના અદ્ભુત તપોબળથી સમગ્ર દેવસેનાને સ્તબ્ધ કરી દે છે. ધર્મના સંકટની આ ચરમસીમાએ, સાક્ષાત્ ભગવાન વિષ્ણુને પણ ઇન્દ્રની ઉશ્કેરણીથી સુદર્શન ચક્ર દ્વારા 'સ્ત્રી-હત્યા' જેવું મહાપાપ કરવા વિવશ થવું પડે છે, જે ભવિષ્યના ભયંકર શ્રાપની ભૂમિકા બાંધે છે.
આ અધ્યાયમાં, રાજા જનમેજયના તીક્ષ્ણ પ્રશ્નોના ઉત્તરમાં, મહર્ષિ વ્યાસ 'અહંકાર'ને જ સૃષ્ટિનું મૂળ કારણ ગણાવીને એક મહાન રહસ્ય ખોલે છે કે ભગવાન વિષ્ણુના અવતારો પણ મહર્ષિ ભૃગુના શ્રાપનું પરિણામ હતા. આ શ્રાપની પૃષ્ઠભૂમિ દેવો અને દાનવોના સંઘર્ષમાં રહેલી છે, જ્યાં દેવોએ વિષ્ણુની મદદથી શરણાગતના ધર્મનું ઉલ્લંઘન કર્યું હતું.
આ અધ્યાયમાં, ધર્મની પોતાની સંકુચિત વ્યાખ્યાના અહંકારને કારણે, પરમ ભક્ત પ્રહલાદ પણ તપસ્વી નર-નારાયણને શસ્ત્રો સાથે જોઈને તેમને અધર્મી માની બેસે છે અને યુદ્ધ માટે લલકારે છે. આ વૈચારિક સંઘર્ષ એક હજાર દિવ્ય વર્ષો સુધી ચાલનારા મહાભયાનક યુદ્ધમાં પરિણમે છે, જેનો અંત સાક્ષાત્ ભગવાન વિષ્ણુના પ્રાગટ્ય અને સત્યના ઉદ્ઘાટનથી જ આવે છે.
આ અધ્યાયમાં, મહર્ષિ ચ્યવન અને ભક્તરાજ પ્રહલાદના મિલન દ્વારા 'તીર્થ'ના સાચા અર્થને ઉજાગર કરવામાં આવ્યો છે. ચ્યવન ઋષિ સમજાવે છે કે સાચું તીર્થ કોઈ ભૌગોલિક સ્થળ નહીં, પણ શુદ્ધ અને નિર્મળ મન છે, કારણ કે મનની શુદ્ધિ વિના કોઈપણ યાત્રા વ્યર્થ છે. આ જ્ઞાનથી પ્રેરિત થઈને, પ્રહલાદ પોતાના દૈત્ય-અનુયાયીઓ સાથે સાચી આધ્યાત્મિક યાત્રાએ નૈમિષારણ્ય જવા નીકળે છે.
આ અધ્યાયમાં, વિજયના અહંકારથી ઋષિ નારાયણ પણ ચિંતિત થઈ જાય છે, જે જોઈને રાજા જનમેજય ધર્મના અસ્તિત્વ પર જ નિરાશ થઈ જાય છે. ત્યારે વ્યાસજી પરમ સત્ય ઉજાગર કરતાં કહે છે કે આખી સૃષ્ટિ જ અહંકારમાંથી જન્મી હોવાથી, મુક્તિ તેને મારવામાં નહીં, પરંતુ તેના પ્રત્યે સતત જાગૃત રહીને અલિપ્ત રહેવામાં છે.
જ્યારે કામદેવ અને અપ્સરાઓ નર-નારાયણના તપને ભંગ કરવા આવે છે, ત્યારે ઋષિઓ ક્રોધથી શ્રાપ આપવાને બદલે પોતાની તપસ્યાની શક્તિથી અત્યંત સુંદર 'ઉર્વશી'નું સર્જન કરે છે. આ દિવ્ય સર્જનને જોઈને અપ્સરાઓનો અહંકાર ઓગળી જાય છે અને તેઓ શરણાગતિ સ્વીકારે છે, જે સાબિત કરે છે કે સાચો વિજય વિનાશમાં નહીં, પણ સર્જન અને કરુણામાં છે.
આ અધ્યાયમાં, નર-નારાયણની કઠોર તપસ્યાથી ભયભીત થયેલા દેવરાજ ઇન્દ્ર તેમને ભ્રષ્ટ કરવા માટે લાલચ અને ભયના માયાવી શસ્ત્રોનો ઉપયોગ કરે છે, પરંતુ નિષ્ફળ જાય છે. અંતે, ઇન્દ્ર પોતાનું અંતિમ અસ્ત્ર, કામદેવ અને અપ્સરાઓને મોકલે છે, જેઓ ઋષિઓની અડગ સાધનાને પડકારવા ગંધમાદન પર્વત તરફ પ્રયાણ કરે છે.
આ અધ્યાયમાં રાજા જનમેજય ધર્મના અસ્તિત્વ પર જ પ્રશ્ન ઉઠાવે છે, કારણ કે દેવતાઓ અને મહાપુરુષો પણ સ્વાર્થ માટે છળનો માર્ગ અપનાવતા દેખાય છે. વ્યાસજી માયા અને અહંકારના ગૂઢ રહસ્યને ખોલતા સમજાવે છે કે સાચો ધર્મ બાહ્ય કર્મકાંડમાં નહીં, પરંતુ મનની શુદ્ધિ અને નિઃસ્વાર્થ સત્યના પાલનમાં રહેલો છે.
આ અધ્યાયમાં, મહર્ષિ વ્યાસ વસુદેવ-દેવકીના કષ્ટો પાછળના પૂર્વજન્મના રહસ્યો ખોલે છે. જાણો કેવી રીતે ઋષિ કશ્યપના (વસુદેવ) લોભને કારણે મળેલા વરુણદેવના શ્રાપ અને બહેન અદિતિ (દેવકી) પ્રત્યેની દિતિની ઈર્ષ્યામાંથી જન્મેલા શ્રાપે ભેગા મળીને દેવકીના પુત્રશોક અને કારાવાસના ભાગ્યનું નિર્માણ કર્યું. આ કથા કર્મના અટલ નિયમ અને એક નાની ભૂલના ગંભીર પરિણામોને ઉજાગર કરે છે.
મહર્ષિ વ્યાસ જનમેજયના ગહન પ્રશ્નોના ઉત્તરમાં બ્રહ્માંડના સર્વોપરી નિયમ - 'કર્મ' ના સિદ્ધાંતનું વર્ણન કરે છે. તેઓ ગર્ભવાસના કષ્ટોનું વર્ણન કરી પ્રશ્ન ઉઠાવે છે કે પરમાત્મા સ્વેચ્છાએ આવું દુઃખ શા માટે સ્વીકારે, અને સંકેત આપે છે કે વસુદેવ-દેવકીના જન્મ પાછળ વરુણનો શ્રાપ કારણભૂત હતો. આ અધ્યાય કર્મ, ભાગ્ય અને ઈશ્વરની જટિલ લીલા વચ્ચેના સંબંધ પર પ્રકાશ પાડી, આવનારા રહસ્યો માટે ભૂમિકા તૈયાર કરે છે.
દેવી ભાગવતના ચતુર્થ સ્કંધના પ્રારંભે, રાજા જનમેજય મહર્ષિ વ્યાસ સમક્ષ ભગવાન શ્રીકૃષ્ણના અવતાર અને તેમની લીલાઓ સંબંધિત ગહન પ્રશ્નોનો ભંડાર રજૂ કરે છે. તેઓ કૃષ્ણજન્મના વિરોધાભાસ, પાંડવો અને દ્રૌપદીના અસીમ કષ્ટો, યાદવકુળનો વિનાશ અને ધર્મ-અધર્મના જટિલ મુદ્દાઓ પર પ્રકાશ પાડવા વિનંતી કરે છે. આ અધ્યાય જિજ્ઞાસુ રાજાના મનમાં ઉઠતી શંકાઓ અને ઈશ્વરની લીલાને સમજવાની ઊંડી તત્પરતા દર્શાવે છે.
આ અધ્યાયમાં, દેવર્ષિ નારદ શોકાતુર શ્રી રામ સમક્ષ પ્રગટ થાય છે, સીતાજીના પૂર્વજન્મ (વેદવતી) અને રાવણને આપેલા શ્રાપનું રહસ્ય ખોલી દિવ્ય માર્ગદર્શન આપે છે. તેઓ શ્રી રામને આદ્યશક્તિ દેવીની નવરાત્રિ ઉપાસના કરવાનો ઉપદેશ આપે છે, જેના ફળસ્વરૂપે દેવી ભગવતી સ્વયં દર્શન દઈ રાવણ પર વિજયના આશીર્વાદ આપે છે. આ દિવ્ય કૃપાથી રામચંદ્રજી પોતાના કર્તવ્ય માટે પુનઃ શક્તિમાન બને છે.