ما با پیش‌فرض‌های خودمون زندگی میکنیم؛ یعنی عملاً پیش‌فرض‌هایی که داریم، دارن زندگی ما رو روایت می‌کنن. در این قسمت از پادکست ماورا، به موضوع پیش‌فرض‌ها پرداخته و بحث آزمون پیش‌فرض رو مطرح کرده‌ایم. با آزمون پیش‌فرض می‌تونیم پیش‌فرض‌های خودمون رو صحت‌سنجی کنیم و ببینیم آیا میشه جور دیگری خودم رو برای خودم تعریف کنم؟ جوری که کمتر از پیش‌فرض‌هام در این تعریف استفاده کنم؟
این قسمت، در ادامه قسمت قبلی (زمان و زندگی) ضبط شده است و به راه‌حل‌هایی که می‌شود با آنها فشار زمان را به حداقل رساند، پرداخته می‌شود. آخرین روش، یک‌جور دربرگیرنده همه روش‌هایی هست که در این بخش به آن اشاره شده است.
زمان و زندگی زمان یکی از پنهان‌ترین و در عین حال مهم‌ترین موضوع در زندگی و تحول است. یکی از دلایل اهمیت زمان این است که بسیاری از ما به طور مستمر تحت فشار زمان هستیم و عمدتاً اضطراب زمان را داریم. بنابراین لازم است هر کسی حساسیت خود به زمان را درک و کشف کند تا با آگاهی از عملکرد زمان زندگی بهتر را تجربه کند. برای اینکه حساسیت خود نسبت به زمان را بفهمیم لازم است کشف کنیم که ما زمان را چگونه تجربه میکنیم. آیا زمان برای ما یک مساله مهم است و یا زمان با ما یکی شده است و کلاً آن‌را حس نمی‌کنیم. کسانی که تحت فشار و اضطراب زمان هستند عمدتاً با زمان مواجهه ذهنی دارند. مثلاً انتظار درست کردن, آرزو کردن, خواستن, آینده را تصویر کردن، نمونه‌هایی از تجربه ذهنی زمان است. گروهی دیگر زمان را در موقعیت‌هایی که با آن مواجه می‌شوند تجربه می‌کنند. در این حالت زمان با فرد یکی می‌شود و یا زمان برای فرد درونی می‌شود. وقتی زمان در مواجهه ذهنی تجربه می‌شود منشأ فشار و اضطراب می‌شود. زمان به جای اینکه بستر تجربه شود عامل فشار و اضطراب می‌شود. در این شرایط زمان به صورت خطی و بیرونی زندگی ما را تخریب می‌کند. انسان وقتی با زمان یکی می‌شود که حال, گذشته و آینده را در هم تنیده ببیند و هم اکنون را به عنوان نقطه‌ای که گذشته و آینده در آن تلاقی می‌کنند،درک کند. راه حل مسأله در توقف مواجهه ذهنی است. قضاوت کردن, تحلیل‌های بی‌مورد کردن, مطالعه کردن زیاد و بکار نبستن آموزه‌ها, خوب و بد کردن، نمونه‌هایی از مواجهه ذهنی با زمان است. در این حالت ما زمان را زیست نمی‌کنیم. بلکه آن را همانند یک تهدید می‌بینیم.
در این پادکست، مفهوم «پیش‌فرض» و نقش بنیادین آن در تحول بررسی می‌شود. توضیح داده می‌شود چگونه این پیش‌فرض تثبیت‌شده، رفتارها و احساسات ما را شکل داده و جهان‌بینی‌مان را محدود می‌کند. بر اهمیت کشف و شناسایی پیش‌فرض‌ها تأکید می‌شود و نشان می‌دهد که بسیاری از آنها در کودکی یا در طول رویدادهای مختلف زندگی شکل می‌گیرند. در نهایت، یافتن و کشف این پیش‌فرض‌ها، گامی کلیدی برای گشودگی و آغاز مسیر تحول است.
لطفا نظرات، پیشنهادها و انتقادات خود نسبت به پادکست ماورا را از طریق راه‌های ارتباطی زیر و یا ایمیل podcast@mavara.center با ما در مطرح نمایید: راه‌های ارتباطی: اینستاگرام تلگرام واتسپ ۰۹۰۱۶۶۷۰۱۷۰
ما در پاسخ به کیستی خود یا به ویژگی های رفتاری اشاره می کنیم و یا چیرگی یک نوع ابراز احساس را به عنوان کیستی خود مطرح میکنیم. در این اپیزود به دنبال پاسخ اینکه من کیستم هستیم و در این گفتگو می خواهیم نقطه عطف کیستی خود را در قابلیت های وجودی خود پیدا کنیم. در نتیجه مفهوم قابلیت های وجودی باز می شود و سپس پاسخ من کیستم را با استفاده از این قابلیت ها تعریف می کنیم. در پایان به یک دسته بندی می رسیم که انسانها بر اساس اینکه چگونه به قابلیت های خود دسترسی دارند و از آن استفاده می کنند طبقه بندی می شوند.
معمولا اینطور تصور می‌شود که تحول و تحول یافتگی حوزه‌ای مربوط به فرد است. در حالیکه در واقعیت تحول هم مربوط به شخص می‌شود, هم مربوط به سازمان‌ها و شرکت‌ها می‌شود و هم به طور مستقیم به سیاست و حکمرانی مرتبط است. به عبارت دیگر بدون حل مسایل اساسی تحول , مساله سیاست به راحتی قادر نیست مسایل اقتصادی و غیر اقتصادی را حل کند. در این اپیزود به چهار حوزه تحولی اشاره می‌شود که بدون آنها حکمرانی و سیاست دچار مشکل اساسی می‌شود.
سوال اساسی که در این اپیزود می‌خواهیم به آن پاسخ دهیم اینست که چرا حدود هشتاد درصد سرمایه‌گذاران در بازارهای جهانی زیان می‌کنند. در این مورد مطالب زیاده نوشته شده است ولی یک عامل بسیار مهم مغفول مانده است. این عامل را باید در تحول جستجو کرد. موانع و محدودیت‌های تحولی به دور از آگاهی سرمایه‌گذار و یا معامله‌گر در حال کار کردن هستند و بدون اینکه سرمایه‌گذار بفهمد روی نحوه سرمایه‌گذاری او اثر تعیین کننده می‌گذارد. ولی بیشتر سرمایه‌گذاران فکر می‌کنند که دانش آنها در بازار محدود است. این اپیزود این مساله را مورد کنکاش قرار می‌دهد. گوینده : مرتضی ایمانی راد morteza@mavara.center
در قسمت قبل پادکست ماورا در خصوص مهاجرت با نگاهی تحولی صحبت کردیم. در قسمت ۶۷ خشایار پاک‌فر با ساناز صدوقی که کوچ حرفه‌ای و تسهیلگر دوره‌ی از مدیر به مربی در ماورا است در خصوص تجربه‌اش در مهاجرت گفتگو کرده است. از چرایی، چالش‌ها، تغییرات، دایره انتخاب و امکان‌ها و فرصت‌ها گفتیم و پاسخ‌های ساناز را شنیدیم.
خیلی وقت‌ها وقتی در مورد مهاجرت صحبت میکنیم انگار در مورد یک پروژه صحبت میکنیم. پروژه‌ای که اهدافی را قرار است براورده کند، منابعی باید برایش مصرف شود، مسیرش تا حدودی مشخص است و ابهامات و ناشناخته‌هایی هم دارد. اما در نهایت در هر جابجایی حتی از یک شهر به شهر دیگر، از یک شغل به شغلی دیگر ، از یک کشور به کشوری دیگر کسی که در مواجه با این شرایط قرار دارد و درک و دریافتی خواهد داشت من هستم. حالا مهاجرت به عنوان یک تجربه اول شخص چگونه رخ می‌دهد؟ فرصت‌ها و تهدید‌هایش چگونه خودشان را به ما نشان می‌دهند؟ احساسات و دریافت ما از مهاجرت کجا شکل می‌گیرند؟ فهم ما در این مسیر چگونه می‌تواند دست خوش تغییر شود؟ ما چگونه می‌توانیم برای این فهم نوین آماده باشیم، گشوده باشیم یا چگونه ممکن است بسته باشیم یا در انکار باشیم و اجازه پدیداری به آن ندهیم؟ گوینده : خشایار پاک‌فر khashayar@mavara.center
تا کنون ما برای کاهش مقاومت و پذیرش پدیده های اطرافمان از تکنیک های ذهنی استفاده می کنیم. مثلا با تغییر چارچوب های ذهنی و انگاره هایمان به دنبال راه حلی برای پذیرش پدیده ها هستیم. این نگاه روانشناسانه از طریق تغییر ذهن به دنبال پذیرش است و بسیار رویکرد مشکل و در مواردی نا ممکن است. در رویکردی متفاوت یعنی رویکرد پدیدارشناسانه ما به جای تغییر ذهن به دنبال آشکارکردن پدیده ها یی هستیم که با آنها مواجه می شویم. اینجا دیگر از روش اصالت ذهن در پذیرش استفاده نمی کنیم بلکه با آشکار شدن پدیده مورد مواجهه به پذیرش آن می رسیم. در این اپیزود تلاش می کنیم که با رویکرد پدیدارشناسانه به پذیرش بپردازیم هر چند که با این روش به بسیار از مسایل تحول نیز دسترسی پیدا می کنیم. گوینده : مرتضی ایمانی‌راد morteza@mavara.center
بسیاری از ما در پیش خودمان فکر میکنیم که شهروندان عادی هستیم و سهمی در خشونت و خشم نفرت پراکنی که امروز در جهان است نداریم. بسیاری از ما خودمون رو قربانی خشونت موجود در جامعه می‌بینیم و به نظرمون میاد که ما افرادی آرام و ملایم هستیم که آزارمان به یک مورچه هم نمی‌رسد. ولی وقتی در جامعه و اتفاقات روزمره عمیق می‌شویم عمق خشونتی که در کلام و رفتار ما هست و هیزم در آتش خشونت موجود در جامعه می‌گذارد را می‌توانیم ردیابی کنیم. قسمت ۶۴ از پادکست ماورا به کشف جریان‌هایی می‌پردازد که ما را در شعله ور شدن آتش خشم و خشونت در جامعه شریک می‌کند. گوینده: خشایار پاک‌فر khashayar@mavara.center
زندگی ما وقتی معنا نداشته باشد روزانه به دنبال لذت و هیجان هستیم تا فقدان معنای زندگی خود را پوشش دهیم. ولی چون اینها انسان را به معنا نمی‌رساند، در زندگی به طور مستمر کسالت و روزمرگی تجربه می‌شود. انسان برای اینکه از این کسالت و ملال خارج شود دنبال داشته‌هایی می‌رود که هویت جدیدی برایش به جای معنای زندگی شکل بگیرد. ولی باز انباشت هویت نیز کسالت را از فرد نمی‌گیرد. اینجاست که معنای زندگی نقش خود را به عنوان یک تحول فراگیر نشان می‌دهد. در این اپیزود تلاش شده است زندگی روزمره و لذت‌محور در تقابل با زندگی پویا و معنامحور قرار گیرد و از این تقابل اهمیت معنا در زندگی باز شود. گوینده: مرتضی ایمانی راد morteza@mavara.center
mojtaba khalili
استاد عزیز این سری پادکست هم مثل پادکست های قبلیتون عالی بود اگر امکان داره از این کتاب بیشتر پادکست تولید کنید🙏🌱
Hamid Mirshojaei
مثل همیشه عالی 👏🏻👏🏻
Sahar Shivaee
خیلی عالی بود ممنونم. من یه سوالی دارم و خودم هم به جوابی برای سوالم دارن ولی دوست دارم جواب شما رو هم بدونم. تفاوت پیش فرض ها و شناخت ما از خودمون رو چطور تعریف می‌کنین؟ من فکر میکنم شناخت ما از خودمون ترکیبی از همه پیش فرض های ما هست. پس انگار با گذر زمان و زیاد شدن تجربه هامون نیاز داریم دائم برگردیم و پیش فرض هامون رو بررسی کنیم و یه شناخت جدید از خودمون پیدا کنیم.
Alireza Zonouzian
آقای دکتر عزیز، امروز دوباره این اپیزود رو گوش کردم. اینجا هم مثل بسیاری موارد دیگه شما گفتین و مثال ثابت‌تون بود که پدر و مادر رو ببینیم و بپذیریم. به عنوان مثالی از درست و کامل گوش دادن، دیدن و پذیرفتن. سالها تلاش کردم ولی پذیرش و دیدن و گوش کردنم شامل حیلی‌ها شد ولی نتونستم پدرم رو درست ببینم. نشد که نشد و شد یک حسرت همیشگی در دلم.
Alireza Zonouzian
امروز به نظرم رسید از اول همه پادکست‌ها رو گوش کنم. نمی‌دونم چقدر طول بکشه ولی حتما لازمه و "از لحاظ کاربرد برای من بسیار بسیار اهمیت داره" و برای من قوی کار کرده. جز یه مورد که نتونستم اجراش کنم و دیگه فرصتش رو هم برای همیشه از دست دادم.