همیشه وقتی صحبت فقر فرهنگی به میان می‌آید یاد آن متن کوتاهی می‌افتم که گفته بود: «فقر فرهنگی یعنی چند دندان طلا در دهانت داشته باشی اما حتی یک دانه کتاب هم در کتابخانه‌ات نباشد.»
مدرسه‌ای که قراره بسازم از این که بزاره بچه‌ها با هم ارتباط داشته باشن نمی‌ترسه. بچه‌ها رو می‌ذاره جلوی همدیگه و ازشون می‌خواد با هم حرف بزنن و صحبت کنن که مشکلاتشون رو حل کنن.
وقتی بچه بودیم، همیشه یک سوال پای ثابت چیستان‌هایمان بود: «اگر ادیسون نبود، چی می‌شد؟» بعد هم خودمان جواب می‌دادیم: «هیچی. یک نفر دیگر برق را اختراع می‌کرد.»
یک نفر توئیت کرده بود که در هواپیما با زنی پنجاه ساله همسفر شده که برای یک هفته سفر می‌کرد تا عشق قدیمی‌اش را ببیند. همانی که بیست و پنج‌سال پیش می‌خواست و نشد.
خانواده یک چیز خیلی عجیب است. چه آن خانواده کوچکی که داریم و از چند نفر تشکیل شده چه آن خانواده بزرگمان که کل ایل و تبار را دربرمی‌گیرد.
نفرت رنج‌آور است و بهترین داستانی هم که می‌تواند رنج‌های نفرت را بیان کند، همان داستان سیب‌زمینی‌های درون کیسه است. داستان از این قرار است
یکی نوشته بود: «جوانان خارج‌نشینی که پدر و مادرتان ایرانند و نگرانشان هستید، من می‌توانم کمکتان کنم. از خرید کردن گرفته تا رساندن به بیمارستان و ...»
دارم فکر می‌کنم شاید آن‌قدرها هم بد نباشد اگر بعضی‌هایی باشند که ذهنشان جور دیگری دنیا را ببیند. شاید آن‌قدرها هم بد نباشد که کله‌هایمان بوی قرمه‌سبزی بدهد
قبل‌ترها، مطمئن بودیم که مرکز جهان ماییم و همه به دور ما می‌گردند. یکی دو نفری که دلشان نمی‌خواست این سخن را از پدرمادرهایشان قبول کنند، چیزهای دیگری متوجه شدند: ما مرکز جهان نیستیم
قصد ندارم مسخره کنم، فقط می‌خواهم بگویم این اتفاقی است که در چنین حکومت‌هایی رخ می‌دهد. همان‌هایی که به برابری اعتقاد دارند اما به عدالت نه.
حالا شاید کسی یادش نیاید که اولین مردی که گریه کرد و احساساتش را بروز داد و خالی شد چه کسی بود، اما هربار وقتی می‌بیند مردی حسش را بیرون می‌ریزد، می‌خندد. این را می‌دانم.
ولی من می‌گویم پیروزی بعد از بحران یک‌باره از در تو نمی‌آید. بیشتر شبیه این است که پیروزی، می‌خواهد پایش را از لای در بیاورد تو، اما در با تمام شدت می‌خورد بهش.
وقتی داستان زندگی ملاله را می‌خواندم، این چیزها به نظرم مهم و جالب آمد. او کشورش را دوست داشت و عاشقانه برایش مبارزه کرد. اما در آن کشور، دیگر نمی‌توانست امنیت داشته باشد.
تاریخ را همیشه برندگان می‌نویسند. ملتی که تاریخ نخواند محکوم به تکرار دوباره آن است و ...
این جهانی شدن می‌تواند چیزهای بهتری هم همراه خودش بیاورد. ما می‌توانیم مرزهای میان خود را برداریم. مرزهایی که سال‌ها باعث درگیری و جنگ بودند.
ما آن نسلی بودیم که همه چیز را با سرعتی باورنکردنی دیدیم. باورنکردنی در این حد که در عرض چند سال همه چیز آن‌چنان متحول شد که تکنولوژی‌های قبلش، مسخره به نظر می‌رسیدند.
اصلا و ابدا نیامدم اینجا که از مزایای انتقام نگرفتن بگویم. اتفاقا برعکس، می‌خواهم تجربه‌ام را بگویم. این‌که چرا به نظرم انتقام‌‌گرفتن لذت‌بخش است.
موفقیت، آه، ای موفقیت زیبا. هیچ می‌دانی که تو غایت آمال و آرزوی ما آدمیان هستی؟
چند وقت پیش، آن زمان‌ها که استاتوس گذاشتن مد بود، یکبار نوشته بودم: «وقتی داد می‌زنی، فقط صدات شنیده می‌شود، نه حرفت!» همه به‌به و چه‌چه می‌کردند، یک نفر پیدا نشد بگوید تو که اینقدر خوب لالایی می‌خوانی، چرا خودت بیداری؟
اگر یک چوب جادویی داشتید، دلتان می‌خواست با آن چه کاری انجام دهید؟ حتما کلی ایده جذاب دارید. من اگر بودم، دلم می‌خواست بعضی چیزها را عوض کنم.
EXIT
خیلی عالی مرسی از شما
Samin
هدیه دادن کتاب بیشعوری 😄😄
Samin
اسلام که اومد هرچی خوشی و شادی بود رو حروم کرد و نحس. اسلام دشمن شادی
Esmaeil Amini
خیلی جالب و شگفت انگیزه. ممنون.
Esmaeil Amini
خیلی ممنون بابت زحمات، موفق و پیروز باشید.