Był filozoficznym obieżyświatem. Wykładał między w Londynie, Moskwie, Helsinkach, Genewie, Wilnie i Krakowie. Wzorem starożytnych filozofów w ścisły sposób łączył teorię i praktykę, myśl i życie. Propagował jogę i abstynencję.
"Właściwy duch Adorno to duch muzyczny, a nie filozoficzny, filologiczny, teologiczny lub literacki. Nastrojenie Adorno jest nastrojeniem muzycznym, a cała wrażliwość skierowana w stronę dźwięków i ucha" – twierdzi w swojej nowej książce prof. Szymon Wróbel.
Czasem pobieżnie, czasem z wytężoną uwagą. Niekiedy z dystansem, innym razem zanurzając się w muzycznym żywiole. Dlaczego sprawia nam to przyjemność bądź przykrość? W jaki sposób muzyka splata się z ludzkim przeżywaniem istnienia? I gdzie tu miejsce na ciszę?
Choć kochał los, ten obszedł się z nim wyjątkowo okrutnie. Sprawił, że został cesarzem. Czy był także filozofem? Co rodzi się z mariażu władzy i stoicyzmu?
Bywa dowodem moralnej wrażliwości – spontaniczną reakcją na zło, niesprawiedliwość, na naruszenie tego, co dla nas najważniejsze. Zarazem jednak łatwo wymyka się spod kontroli, stając się bronią przeciwko innym, a czasem zwyczajną grą pozorów...
Solidarność to nie tylko logotyp, transparenty, strajki i podpisane porozumienia, lecz przede wszystkim doświadczenie więzi i współodpowiedzialności za świat. Jej fundamentem jest żywa relacja międzyludzka i wyrastające z niej zobowiązanie, które podjęły miliony Polaków w roku 1980. Ale może, 45 lat później, te wartości straciły już w praktyce na znaczeniu? Gościem Michała Nowaka jest prof. Zbigniew Stawrowski - filozof z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, dyrektor Instytutu Myśli Józefa Tischnera, autor książki "Solidarność znaczy więź".
Arcydramat sądowy. Bez happy endu. Rozmiłowani w procesach Ateńczycy kontra Sokrates, który nie zamierza grać w ich grę. Dlaczego nie chciał ratować życia? Procesem Sokratesa zamykamy cykl spotkań wokół jego postaci z dr. hab. Krzysztofem Łapińskim – filozofem z Uniwersytetu Warszawskiego, autorem książki "Najmądrzejszy. Biografia Sokratesa".
Bez tej dyskusji kształt cywilizacji zachodniej byłby inny. Stawką było rozumne, dobre życie. W tle sukces finansowy kontra wolność, egoizm versus przyjaźń i demagogia w opozycji do troski o wspólne dobro. Sokrates - najsłynniejszy filozof starożytności, który za swoje przekonania oddał życie, i jego rywale, sofiści - populiści antyku, suto cyniczni nauczyciele retoryki, którzy twierdzili, że prawda należy do tego, kto więcej zapłaci, ale też pierwsi badacze języka jako instrumentu. O największej rywalizacji starożytnej filozofii opowiada dr hab. Krzysztof Łapiński, filozof, autor książki "Najmądrzejszy. Biografia Sokratesa".
Każdy z nas ją posiada, a jednak nie każdy potrafi ją w sobie odkryć. W szerokim sensie – wspólna wszystkim. W węższym – zarezerwowana dla tych, którzy potrafią świadomie ją kształtować. Osobowość – zjawisko na pograniczu tego, co dziedziczymy i co świadomie budujemy. Tajemnica, która od wieków fascynowała myślicieli: od Teofrasta i Sokratesa, przez Arystotelesa, po Henriego Bergsona i Józefa Tischnera. Co sprawia, że jedni pozostają anonimowi, a inni stają się "osobowościami" – wpływowymi, rozpoznawalnymi, zapamiętywanymi? Wyjaśnia prof. Piotr Domeracki, filozof i etyk z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
Nieustająco narzekamy na kształt życia publicznego. Winą obarczamy przy tym rządzących i instytucje. Tymczasem każdy z nas je współtworzy, a kłopoty rodzą się nie tylko z nieprzestrzegania ogólnie przyjętych zasad, ale także ze stojących za nimi ideałów. A wyzwań jest coraz więcej, bo stoimy u progu rewolucji AI, która odmienia też tę sferę. O tym właśnie traktuje książka prof. Jana Hartmana "Etyka życia publicznego".
Wywrotowy dziwak, intelektualny heros, idealny obywatel, a może logik? Już w starożytności portretów Sokratesa było wiele. Skąd wzięła się ta niezgodność? Dlaczego do naszych czasów przetrwały te, a nie inne przedstawienia? W jaki sposób jego postać wpłynęła na sposób postrzegania miejsca filozofa we wspólnocie? Wszystkie twarze Sokratesa – to temat drugiego spotkania z dr hab. Krzysztofem Łapińskim z Uniwersytetu Warszawskiego, autorem książki "Najmądrzejszy. Biografia Sokratesa".
Bywa większa i mniejsza, z urodzenia, z powinowactwa i z wyboru. Znacząco wpływa na jednostki, od których zarazem jest całkowicie zależna. Domaga się emocjonalnego zaangażowania, troski oraz odpowiednich słów i czynów- wspólnota.
Nowoczesna opowieść o starożytnej mądrości. Biografia Sokratesa – “Najmądrzejszy” Krzysztofa Łapińskiego to nowe spojrzenie na jednego z założycieli europejskiej filozofii. Rozmowa z Sokratesem była ponoć głębokim doświadczeniem, po którym człowiek odchodził odmieniony.
Jest ucieczką od wolności i towarzyszącej jej trwogi. Polega na szukaniu usprawiedliwień i unikaniu odpowiedzialności za własne czyny. Czy ktokolwiek jest od tego wolny? O fenomenie złej wiary mówił prof. Piotr Domeracki.
Modernizację zwykło łączyć się z sekularyzacją. Od drugiej połowy XX wieku coraz wyraźniej widać jednak splot myślenia i życia społecznego z różnymi formami religijności, duchowości oraz mitu. Czy zatem żyjemy w epoce postsekularyzmu?
Życie może być przygodą, ciężarem, sposobnością, świętością, czy długiem. Przede wszystkim jest jednak żywiołem – przekonuje w swojej nowej książce pt. "Boga nie ma, jest życie" Piotr Augustyniak.
Jedni widzą w nim ideał, zasadę regulującą ludzkie działanie. Inni rodzaj dewiacji lub natręctwa uprzykrzającego życie. Pierwsi uważają, że zawsze jest świadomym wyborem. Drudzy - nieuświadomionym nakazem uwewnętrznionym w toku wychowania.
W "Rachunku myśli" przyjrzeliśmy się świętowaniu. Gościem audycji był prof. Piotr Domeracki, filozof z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Jego oceny są ambiwalentne, choć współcześnie zdaje się mieć więcej przeciwników niż sojuszników. Z jednej strony wskazuje na wyjątkowość i niepowtarzalność jednostki, z drugiej na jej rzekomo nieusuwalny egocentryzm.