Radio Lifo

Αφορμή γι’ αυτήν τη συζήτηση έδωσε η εξαγγελθείσα μεταρρύθμιση για την υπαγωγή των υπηρεσιών αδειοδότησης στο Κτηματολόγιο, στο πλαίσιο των τεσσάρων εμβληματικών μεταρρυθμίσεων που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ, που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως ένα βήμα εκσυγχρονισμού και διαφάνειας. Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, πρόεδρος της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ, επισημαίνει κρίσιμα ζητήματα που θα πρέπει να διασφαλιστούν ώστε η μεταρρύθμιση να μη λειτουργήσει απορρυθμιστικά και σε βάρος του δημόσιου ελέγχου στη δόμηση. Θέτει σημαντικά ερωτήματα που σχετίζονται όχι μόνο με τη στελέχωση και τη λειτουργία των υπηρεσιών Δόμησης αλλά και με τη δυνατότητα του κράτους να ασκεί ουσιαστική και ενιαία εποπτεία στο δομημένο περιβάλλον.Εκφράζει επίσης την ανησυχία ότι πρόκειται για μια κατεύθυνση περαιτέρω αποδυνάμωσης του δημόσιου ελέγχου στο δομημένο περιβάλλον. Όπως σημειώνει, οι κρίσιμες αρμοδιότητες των ΥΔΟΜ, όπως ο έλεγχος αυθαιρέτων και οι πολεοδομικές εφαρμογές, απουσιάζουν εντελώς από τον δημόσιο διάλογο, καθώς το βάρος της μεταρρύθμισης φαίνεται να εστιάζει αποκλειστικά στην επιτάχυνση της έκδοσης αδειών υπό την πίεση των κατασκευαστικών συμφερόντων. Ο σχεδιασμός να κατανεμηθούν οι βασικές λειτουργίες των ΥΔΟΜ στο Κτηματολόγιο (για την έκδοση αδειών), στο ΥΠΕΝ (για τα αυθαίρετα) και στους Δήμους (για τις πολεοδομικές εφαρμογές)– κάνει ορατό τον κίνδυνο πλήρους διάλυσης του ενιαίου χαρακτήρα των υπηρεσιών και περαιτέρω απορρύθμισης του συστήματος.Δεν αρνείται την ύπαρξη φαινομένων διαφθοράς στις ΥΔΟΜ, απορρίπτει όμως τις προσβλητικές γενικεύσεις που στοχοποιούν συλλήβδην τους μηχανικούς του Δημοσίου. Η υποστελέχωση, σε συνδυασμό με το σύνθετο και συχνά αντιφατικό ρυθμιστικό πλαίσιο, εντείνει το αίσθημα έκθεσης και καθιστά τις θέσεις στο Δημόσιο όχι μόνο μη ελκυστικές αλλά και εξαιρετικά επισφαλείς. Το αποτέλεσμα είναι κρίσιμες υπηρεσίες να υπολειτουργούν, αδυνατώντας να επιτελέσουν τον ρόλο τους στον πολεοδομικό έλεγχο.Σχολιάζει επίσης τις λεγόμενες στρατηγικές επενδύσεις, τη μεταφορά ελέγχου των αυθαιρέτων στην Κεντρική Διοίκηση, το ζήτημα των e-αυθαιρέτων όπως και τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό. 

Mπορεί ένας θεραπευτής χωρίς προσωπική εμπειρία αναπηρίας να κατανοήσει ουσιαστικά τις ανάγκες και τις προκλήσεις ενός ΑμεΑ; Και, αντίστροφα, αποτελεί πλεονέκτημα ή περιορισμό το να έχει ο ίδιος αναπηρία; Στο νέο επεισόδιο, η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν κατά πόσο το βίωμα είναι αναγκαίο εργαλείο στη θεραπευτική διαδικασία ή αν η επιστημονική γνώση, η ενσυναίσθηση και η επαγγελματική δεοντολογία επαρκούν για να γεφυρώσουν το χάσμα. Η ψυχοθεραπεύτρια και συστημική ψυχολόγος Μαρία Ρώτα δίνει την επιστημονική της οπτική, αναδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς κάθε συνθήκης και φωτίζοντας τον τρόπο με τον οποίο ένας θεραπευτής μπορεί να σταθεί ουσιαστικά δίπλα σε ανθρώπους με αναπηρία.

Η τυφλοκώφωση είναι μια σύνθετη αναπηρία που συνδυάζει προβλήματα όρασης και ακοής, όχι απαραίτητα σε απόλυτο βαθμό. Ένα άτομο μπορεί να έχει ένα ποσοστό όρασης ή ένα ποσοστό ακοής, αλλά να μην μπορεί να στηριχτεί σε καμία από τις δύο αισθήσεις. Αυτό επηρεάζει την επικοινωνία, την πρόσβαση στην πληροφορία, την κοινωνική ζωή και την καθημερινότητά του. Δεν έχουν όλα τα άτομα με τυφλοκώφωση τις ίδιες ανάγκες, γι’ αυτό και απαιτούνται ειδικές μέθοδοι εκπαίδευσης και υποστήριξης, πέρα από τις υπηρεσίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε τυφλούς ή κωφούς.Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συνομιλούν με τον Γιάννη Παναϊρλή, έναν αρχιτέκτονα στο φάσμα της τυφλοκώφωσης, ο οποίος αφηγείται πώς είναι να ζει, να εργάζεται και να διεκδικεί καθημερινά την ανεξαρτησία του σε μια κοινωνία που σπάνια είναι πραγματικά προσβάσιμη.Μέσα από τη συζήτηση αναδεικνύονται οι αθέατες προκλήσεις της καθημερινότητας και τα εμπόδια που εξακολουθούν να υπάρχουν όσον αφορά την πρόσβαση στην εκπαίδευση και την κοινωνική ένταξη.

Στην «Ανδρομάχη», η κεντρική ηρωίδα, σκλάβα πλέον στο παλάτι του Νεοπτόλεμου, αγωνίζεται να σώσει τη ζωή της –και αυτή του νόθου γιου της– από το εκδικητικό μένος της Ερμιόνης και του πατέρα της Μενελάου. Ενώ, όμως, μοιάζει να είναι αυτή η κεντρική υπόθεση του έργου, στην πορεία ο Ευριπίδης τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια μας κι «εξαφανίζει» την Ανδρομάχη. Δεν πρόκειται, όπως αρχικά φαίνεται, για ένα έργο διάσωσης, κι ας διασώζονται διαρκώς γυναίκες από τον όλεθρο – υπαρκτό ή υποθετικό. Το κέντρο βάρους συνεχώς μετατοπίζεται. Η απρόσμενη εξέλιξη, η ραγδαία αλλαγή ύφους, οι εναλλαγές των ρόλων, οι μεταπτώσεις από το γελοίο στο μελοδραματικό και τέλος στο τραγικό έχουν κάνει πλήθος μελετητών να κατηγορήσουν το κείμενο για έλλειψη ενότητας, ακόμη και για ασυναρτησία. Οι υπερασπιστές του, όμως, έχουν διαφορετική άποψη: «Η ενότητα του έργου έγκειται στην ιδέα του και όχι στην ιστορία», υποστηρίζουν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η ιδέα;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος μοιράζονται τις εμπειρίες τους και δίνουν πρακτικές συμβουλές για το πώς ένα ανάπηρο άτομο μπορεί να απολαύσει τις διακοπές του — ακόμη κι όταν η προσβασιμότητα δεν είναι δεδομένη. Μέσα από προσωπικές ιστορίες και tips, φωτίζουν τρόπους για να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να γίνει η εμπειρία πιο συμπεριληπτική, λειτουργική και, τελικά, πιο ευχάριστη.Από την επιλογή ξενοδοχείου και την πρόσβαση στη θάλασσα, μέχρι τις μετακινήσεις και τη διασκέδαση, εξηγούν πώς ο σωστός σχεδιασμός και η πληροφόρηση μπορούν να κάνουν τη διαφορά — ακόμη και σε μη προσβάσιμους προορισμούς. 

Η Ντίνα Καράτζιου και ο Νάσος Στασινάκης συζητούν για τη νέα κανονικότητα που έχει διαμορφωθεί στα νησιά με τις μονάδες αφαλάτωσης που παράγουν πανάκριβο νερό, τις ανεξέλεγκτες ιδιωτικές γεωτρήσεις, την παλαιότητα των δικτύων ύδρευσης που οδηγεί σε μεγάλες απώλειες νερού και την απουσία ενός συνεκτικού σχεδίου διαχείρισης του φαινομένου, δεδομένης της αύξησης των τουριστικών ροών και της εκτεταμένης εκτός σχεδίου δόμησης στις άνυδρες πλαγιές, που έχουν διαμορφώσει ένα μοντέλο κατανάλωσης νερού το οποίο μοιάζει ασύμβατο με τη φυσική φέρουσα ικανότητα των νησιών. Η κουβέντα στρέφεται και στο ζήτημα της μη αξιοποίησης των επεξεργασμένων λυμάτων, στον λόγο που η επανάχρησή τους για άρδευση, εμπλουτισμό υδροφορέων ή για χώρους πρασίνου παραμένει εξαιρετικά περιορισμένη. Πώς διαγράφεται το μέλλον των ελληνικών νησιών σε σχέση με την υδατική τους αυτάρκεια, όταν η ζήτηση για νερό όχι μόνο δεν σταθεροποιείται αλλά αυξάνεται χωρίς όρια; 

Το νέο πλαίσιο έχει ήδη προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και ανησυχίες, καθώς φέρνει ρυθμίσεις όπως η δυνατότητα 13ωρης ημερήσιας απασχόλησης στον ίδιο εργοδότη − μέτρο που γεννά σοβαρά ερωτήματα, ιδιαίτερα όταν η Eurostat καταγράφει την Ελλάδα ως την ευρωπαϊκή χώρα με τον υψηλότερο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας (39,8 ώρες έναντι 36 της Ε.Ε.). Ποια είναι η ουσία των νέων ρυθμίσεων; Πώς επηρεάζουν την υγεία, την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων; Ποιες προοπτικές και ποιοι κίνδυνοι διαμορφώνονται για το μέλλον της εργασίας;

Υπάρχει τρόπος να δημιουργείς εμπειρίες με νόημα που ταυτόχρονα όμως «αγκαλιάζουν» τη διαφορετικότητα, την ένταξη και τον σεβασμό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον; Και, τελικά, τι σημαίνει ο όρος «mindul cuisine»;Ο παρουσιαστής και content creator Σπύρος Μαργαρίτης υποδέχεται στα στούντιο της LiFO, τη Λουκία Χωραφά, Head of Marketing της Mastercard για Ελλάδα, Κύπρο και Μάλτα και τον σεφ Παύλο Κυριάκη και συζητά μαζί τους για την έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του «Kykloi by Priceless». Παρουσίαση: Σπύρος ΜαργαρίτηςKάμερα / Μοντάζ: Ιωάννα ΣπανούCreative Direction: Βασίλης Καψάσκης

Τι γίνεται όταν η τεχνητή νοημοσύνη συναντά την προσβασιμότητα; Και πώς μπορεί η ίδια η τεχνητή νοημοσύνη να γίνει πιο συμπεριληπτική για όλους; Μέσα από τη συνεργασία της SciFY με το Κέντρο Παιδιού και Εφήβου και άλλους φορείς, σχεδιάστηκε μια δράση που στοχεύει στη δημιουργία θέσεων εργασίας για άτομα με αναπηρία σε ένα από τα πιο ραγδαία αναπτυσσόμενα πεδία: την εκπαίδευση της τεχνητής νοημοσύνης. Ποια είναι τα εμπόδια, ποιες οι ευκαιρίες, και τι σημαίνει πραγματική συμπερίληψη στον ψηφιακό κόσμο του μέλλοντος; Πώς μπορεί αυτό το νέο πεδίο να ανοίξει πραγματικές επαγγελματικές προοπτικές και να οδηγήσει σε μια τεχνολογία πιο δίκαιη και αντιπροσωπευτική;

Καλοκαίρια που διαρκούν περισσότερο, θερμοκρασίες που ανεβαίνουν επικίνδυνα και ένας αστικός ιστός που αδυνατεί να προσαρμοστεί. Η Αθήνα έχει παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο υπερθέρμανσης. Σε μια συζήτηση που αναδεικνύει την επιστημονική διάσταση της κλιματικής κρίσης, ο Διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και μία από τις πιο έγκυρες φωνές στο πεδίο της μετεωρολογίας και της πρόγνωσης επικίνδυνων καιρικών φαινομένων, Κώστας Λαγουβάρδος, φωτίζει τις συνέπειες αυτής της «κλιματικής παγίδας» και το αβέβαιο μέλλον της πρωτεύουσας.Το φετινό καλοκαίρι η Αθήνα δοκιμάζεται ξανά από καύσωνες, από την υψηλή θερμική καταπόνησηαλλά και τη διαρκή απειλή των πυρκαγιών στην Αττική. Και δεν είναι απλώς ένα «κακό καλοκαίρι». Όπως λέει εύστοχα ο σημερινός μας καλεσμένος, «η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα».Τι σημαίνει πραγματικά αυτή η «κλιματική παγίδα» για την πόλη μας, ποιες είναι οι επιστημονικές προβλέψεις για την επόμενη δεκαετία και, τελικά, υπάρχει διέξοδος από αυτήν τη νέα κανονικότητα της υπερθέρμανσης και της επισφάλειας που δημιουργεί;

Απομονωμένη, εξόριστη στο ίδιο της το σπίτι, στην ίδια της τη γενέτειρα. Ανύπανδρη αν και σε ηλικία γάμου, άτεκνη, αν και σε ηλικία τεκνοποίησης. Είναι η παρθένος που θα γινόταν νύφη του πατέρα της και η αδελφή που γίνεται μητέρα τους αδερφού της. Πριγκιποπούλα, αλλά στην πραγματικότητα δούλα «αξιολύπητη / με βρόμικα κουρέλια / που σέρνεται γύρω από τα άδεια τραπέζια». Ένα οξύμωρο δηλαδή... Γυναίκα με ανδρικά στοιχεία στη συμπεριφορά της, ασυμβίβαστη και άμετρη για τα κοινωνικά δεδομένα, αλλά ταυτόχρονα υπερασπίστρια της πατριαρχικής τάξης, όπως την κατηγορούν κάποιες φεμινίστριες. Είναι σαν να υπάρχουν δύο (τουλάχιστον) Ηλέκτρες: η μία εμμονική, κυριευμένη από άμετρο μίσος, σκληρή, αδίστακτη, ασυγκράτητη, η άλλη καταρρακωμένη, ανίσχυρη, βυθισμένη στο πένθος, απαρηγόρητη και αφοσιωμένη μέχρις εσχάτων θυγατέρα. Τελικά, ποιο πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα; Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από τις 4/7 έως τις 5/7, στις 21:00. Παίζουν Γιάννης Αναστασάκης (Παιδαγωγός), Γρηγορία Μεθενίτη (Χρυσόθεμις), Λουκία Μιχαλοπούλου (Ηλέκτρα), Νικόλας Παπαγιάννης (Αίγισθος), Ιωάννα Παππά (Κλυταιμνήστρα), Αναστάσης Ροϊλός (Ορέστης), Περικλής Σιούντας (Πυλάδης)Παίζουν:  Γιάννης Αναστασάκης Παιδαγωγός, Γρηγορία Μεθενίτη Χρυσόθεμις, Λουκία Μιχαλοπούλου Ηλέκτρα, Νικόλας Παπαγιάννης Αίγισθος, Ιωάννα Παππά Κλυταιμνήστρα, Αναστάσης Ροϊλός Ορέστης, Περικλής Σιούντας Πυλάδης

Ποιες είναι οι πιο συχνές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα σήμερα; Σε ποια φάση βρίσκεται ο ψηφιακός μετασχηματισμός τους; Πώς μπορούν τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία όπως το Α.Ι., οι λύσεις cloud και η εξειδικευμένη υποστήριξη να τις βοηθήσουν να κάνουν το άλμα προς την ψηφιακή εποχή, και τελικά, πόσο χρήσιμο είναι, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, να έχεις έναν κατάλληλο συνεργάτη, όπως το Vodafone Business;Ο Ιάσονας Αντωνόπουλος, Head of Business Products & Vodafone Innovus, συζητά με τον αρχισυντάκτη της LiFO, Γιάννη Πανταζόπουλο.

Kάποτε η εικόνα ενός σκύλου ή μιας γάτας σε αναπηρικό αμαξίδιο προκαλούσε λύπηση ή αμηχανία. Σήμερα, έχει αρχίσει να συμβολίζει κάτι βαθύτερο: δύναμη, αξιοπρέπεια και εξέλιξη. Η φροντίδα ενός ζώου με κινητικά προβλήματα δεν βασίζεται μόνο στην αγάπη· απαιτεί γνώση, υπομονή και τα κατάλληλα μέσα. Και αυτό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να το καταλαβαίνουν.Η ενσυναίσθηση μας προς τα ανάπηρα ζώα έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Οι φροντιστές αναζητούν λύσεις που δεν στοχεύουν απλώς στην επιβίωση αλλά στη βελτίωση της ζωής τους – στη δυνατότητα να κινηθούν, να παίξουν, να εκφραστούν.Ο Βασίλης Τζιγκούρας, ιδρυτής της Plus2feet, είναι από τους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε αυτόν τον σκοπό. Κατασκευάζει στο χέρι αναπηρικά αμαξίδια και προσθετικά για κατοικίδια που έχουν χάσει άκρα ή κινητικότητα, δίνοντάς τους πίσω την αυτονομία τους. Σε έναν κόσμο που αλλάζει, η φροντίδα προς τα πιο ευάλωτα πλάσματα δείχνει τι σημαίνει πραγματική πρόοδος. Και κάθε ζώο, όσο διαφορετικό κι αν είναι, αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Στην Ελλάδα καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό στεγαστικής ανασφάλειας στην Ε.Ε. (22%) και το 30% των νοικοκυριών δαπανά πάνω από το 40% του εισοδήματός του για στέγαση, τη στιγμή που στη χώρα, και ειδικά στην Αθήνα, διαθέτουμε τεράστιο αριθμό άδειων κατοικιών. Σύμφωνα με τις διεθνείς στατιστικές, καταγράφεται ως μία από τις πόλεις με τον μεγαλύτερο αριθμό κλειστών ή εγκαταλελειμμένων κατοικιών, ξεπερνώντας ακόμη και τις «Ghost Cities» της Κίνας. Στις διεθνείς στατιστικές η Αθήνα αναφέρεται πάντοτε από τις πρώτες, ή και ως πρώτη παγκοσμίως πόλη των «abandonedhouses»,μπροστά από το Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, το οποίο εγκαταλείφθηκε εξαιτίας της αποβιομηχάνισης και της μαζικής απώλειας θέσεων εργασίας, που οδήγησαν στη φυγή του πληθυσμού και εν συνεχεία στη χρεοκοπία.Για την ερμηνεία αυτής της βαθιάς κοινωνικοοικονομικής αντίφασης, τους τρόπους αξιοποίησης του κτιριακού αυτού αποθέματος που παραμένει κλειστό, τις αιτίες που συσσωρεύτηκαν και δημιούργησαν μια πρωτοφανή στεγαστική κρίση στη χώρα αλλά και τους λόγους για τους οποίους οι κυβερνητικές πολιτικές έφεραν πενιχρά αποτελέσματα στο στεγαστικό πρόβλημα, η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον Δημήτρη Ιωάννου, οικονομολόγο και συγγραφέα, ο οποίος έχει αναδείξει μέσα από την αρθρογραφία του την ιδιαίτερη αυτή πτυχή «του επενδυτικού κεφαλαίου που δεν αξιοποιείται», δηλαδή τα κενά διαμερίσματα και τις κατοικίες της Αθήνας.Από τη συζήτηση αναδεικνύονται λύσεις, λάθη και προτάσεις. Στο τραπέζι της συζήτησης μπαίνουν επίσης τα ακίνητα που κατέχουν τράπεζες και funds, οργανισμοί του Δημοσίου και Νομικά Πρόσωπα που διαθέτουν μεγάλο αριθμό κατοικιών οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται, και προτείνεταινα τις προωθήσουν ταχέως στην αγορά.Το αντεπιχείρημα της κατάρρευσης της τιμής των ακινήτων «είναι αυτό που επιθυμούν να αποφύγουν οι τράπεζες και οι επιχειρηματίες του κλάδου» αλλά ζητάει διακαώς η κοινωνία, όπως και τη διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση των κλειστών ακινήτων. Θα μπορούσε «η φορολόγησή τους σε μεγαλύτερο βαθμό και σε υψηλότερο ποσοστό από τις κατοικίες που χρησιμοποιούνται» να φέρει αποτελέσματα;Και μήπως θα έπρεπε όλες οι πολιτικές της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του στεγαστικού να έχουν στο επίκεντρο την επαναχρησιμοποίηση του κτιριακού αποθέματος της χώρας που βρίσκεται σε απαξίωση;

Η εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων συχνά συνοδεύεται από αντιφατικά μηνύματα: από τη μία, καταγγελίες για φαινόμενα βίας, καταλήψεων και ανομίας· από την άλλη, προσπάθειες αναβάθμισης, διεθνούς καταξίωσης και σύνδεσης με την αγορά εργασίας. Η λειτουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αν και νομοθετημένη, δεν εφαρμόστηκε ποτέ πλήρως. Παράλληλα, μεγάλος θόρυβος έχει προκληθεί από την πρόθεση διαγραφής των λεγόμενων «αιώνιων» φοιτητών –που ξεπερνούν τους 335.000–, με ερωτήματα να εγείρονται για το πόσο δίκαια θα είναι τα οριζόντια μέτρα, ειδικά για εκείνους που παραμένουν ενεργοί και προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Την ίδια ώρα, το μέλλον των ελληνικών ΑΕΙ φαίνεται να επηρεάζεται από κρίσιμες μεταρρυθμίσεις: τον έλεγχο εισόδου, την κάρτα πρόσβασης, την αναδιάρθρωση του ακαδημαϊκού χάρτη, τις συγχωνεύσεις τμημάτων, την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων και την πιθανότητα εγκαθίδρυσης νέων μοντέλων ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Ποιες είναι οι συνέπειες για τα ιδρύματα που δεν εφαρμόζουν τον νόμο; Υπάρχει χώρος για πιο ευέλικτα, καινοτόμα πανεπιστήμια; Μπορεί η σύνδεση με την αγορά να πάψει να είναι ζητούμενο και να γίνει πραγματικότητα; Και, τελικά, ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών ΑΕΙ σήμερα και ποια μεταρρύθμιση είναι πιο επιτακτική; Ο υφυπουργός Παιδείας, Νίκος Παπαϊωάννου, απαντά.

Η Ντίνα Καράτζιου συνομιλεί με τον Γιάννη Σπιλάνη, ομότιμο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Διευθυντή του Εργαστηρίου Τοπικής και Νησιωτικής Ανάπτυξης του ίδιου πανεπιστημίου, για τα κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με τον υπερτουρισμό, την υπερδόμηση και την έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου για τη βιώσιμη ανάπτυξη στα ελληνικά νησιά.Ο Γιάννης Σπιλάνης παρουσιάζει μια ρεαλιστική, αλλά και ανησυχητική εικόνα της κατάστασης, στην οποία –όπως λέει– κυριαρχεί η απουσία διαλόγου με την Πολιτεία. «Οι επιστήμονες καταθέτουν δεδομένα και προβληματισμούς, αλλά η Πολιτεία αποφεύγει τη συζήτηση. Αυτό οδηγεί σε μονολόγους και όχι σε διαλόγους», τονίζει, αναδεικνύοντας τις παρανοήσεις που υπάρχουν γύρω από την έννοια της βιωσιμότητας.Επισημαίνει ακόμη τη σύγχυση που επικρατεί στον δημόσιο διάλογο σχετικά με τον βιώσιμο τουρισμό και την έννοια της φέρουσας ικανότητας – δηλαδή, το πόσο και τι μπορεί να αντέξει ένας νησιωτικός τόπος, σε μια εποχή που «αλλάζει η κλίμακα, το είδος των επενδυτών και η ροή των χρημάτων». «Αυτό που βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα», λέει, «είναι επενδυτές που αγοράζουν, κατασκευάζουν και φεύγουν».Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τμήματα των τοπικών κοινωνιών πλέον αγωνιούν, καθώς βλέπουν τα νησιά τους να χάνονται μέσα σε μια «τουριστική μεγέθυνση, η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη και ανάπτυξη».

Πόσο αποτελεσματικό είναι το influencing των ατόμων με αναπηρία στα socialmedia; Μπορούν τα άτομα με αναπηρία που είναι δημιουργοί περιεχομένου να αλλάξουν τις χρόνιες στερεοτυπικές αντιλήψεις για την αναπηρία; Ποια η σχέση αυτών των δημιουργών με τον ακτιβισμό; Στα ζητήματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία χωράνε ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ; Βοηθούν στην εξοικείωση με τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία με έναν πιο ανάλαφρο τρόπο; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν το θέμα με καλεσμένη την contentcreator Μαρία Χατζηιωάννου, γνωστή και ως MariaRolls. Φωτό: The Outsiders

Πώς αλλάζει ο τρόπος που πληρώνουμε στο περίπτερο ή κάνουμε streaming μέσα από τις πλατφόρμες και πώς η τεχνητή νοημοσύνη και οι AI agents διαμορφώνουν το μέλλον των αγορών; Κι ακόμα, γιατί η Gen Z πληρώνει τον καφέ της με το smartphone, τι σημαίνει τελικά «έξυπνη μετακίνηση», πόσο ασφαλείς είναι οι ανέπαφες συναλλαγές και πώς τα δεδομένα της Visa βοηθούν τον ελληνικό τουρισμό να γνωρίζει το ύψος των εξόδων που κάνουν οι επισκέπτες στην Ελλάδα; Ο αρχισυντάκτης της LiFO, Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με τον Νίκο Πετράκη, Country Manager της Visa στην Ελλάδα.

Σε μια χώρα όπου οι πλαγιές των νησιών χτίζονται πιο γρήγορα από ότι φυτρώνουν τα αγριολούλουδα, ο υπερτουρισμός δοκιμάζει τα όρια της φέρουσας ικανότητας νησιών και τόπων, αλλοιώνει το φυσικό τοπίο και διαβρώνει την αρχιτεκτονική μνήμη, ο πρωτογενής τομέας παραμένει παραγκωνισμένος και υποτιμημένος, χωρίς την πολιτική και αναπτυξιακή προσοχή που του αναλογεί. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα διαθέτει ένα σπάνιο φυσικό θησαυρό, πληθώρα ενδημικών φυτών, πολύτιμα οικοσυστήματα, μια βιοποικιλότητα δηλαδή που μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο λίθο για ένα αγροδιατροφικό μοντέλο ανθεκτικό, παραγωγικό και μακροπρόθεσμα βιώσιμο. Ποια είναι η σημασία της περιβαλλοντικά υπεύθυνης αξιοποίησης της ελληνικής φύσης; Ποιες ευκαιρίες μπορεί να προκύψουν για τη χώρα από ένα παραγωγικό μοντέλο που θα δώσει βαρύτητα στον πρωτογενή τομέα, μέσα από πρακτικές όπως η αναγεννητική γεωργία; Μπορεί ο πρωτογενής τομέας να αποτελέσει βασικό πυλώνα για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Μπορεί η Ελλάδα να επανεφεύρει το αναπτυξιακό της αφήγημα, επενδύοντας στη γη και όχι αποκλειστικά στο τουριστικό της κεφάλαιο, όπως κατεξοχήν κάνει μέχρι σήμερα; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον Νίκο Κουτσιανά, ιδρυτή της Apivita και δημιουργό της Symbeeosis, για τις ευκαιρίες που μπορούν να προκύψουν για τη χώρα, από ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν θα αντιμετωπίζει τη γη μόνο ως «real estate».

Mπορεί ένα άτομο με αναπηρία να μετακινηθεί και να επισκεφθεί εύκολα τα καταστήματα της Κυψέλης; Πόσο δύσκολο είναι τελικά να γίνει πραγματικά προσβάσιμη μια γειτονιά; Και, τελικά, επωφελούνται μόνο τα άτομα με αναπηρία από περισσότερη προσβασιμότητα ή και όλοι μας; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τη σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο Νάνσυ Σπετσιώτη, η οποία κατοικεί στην Κυψέλη και έχει αναλάβει να καταγράψει την προσβασιμότητα της Φωκίωνος Νέγρη, και όχι μόνο, με σκοπό να αναδείξει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία.