Szczerze Wątpię

Czym jest natchnienie biblijne? Czy autorzy biblijni mogli się mylić? Zapraszam do posłuchania odcinka o tym, jak rozumieć "świętość" tekstu biblijnego. Również o tym, jak to możliwe, że z tego samego fragmentu biblijnego można wyprowadzać sprzeczne wnioski.

Wierzyć - co tym właściwie znaczy? Jak się zmieścić - i czy trzeba - w konkretnym nauczaniu swojego Kościoła? Czym są dogmaty i natchnienie biblijne? Wydaje się, że misz-masz, ale to wszystko jest tak ze sobą połączone, że potrzebne, żeby w końcu powiedzieć, co to właściwe znaczy, kiedy mówię "wierzę". Jak przy okazji poprzedniej książki, każdy kto chciałby zapoznać się z treścią "Esejów (nie)ortodoksyjnych" może wpłacić dobrowolną kwotę na suppi, co będzie wsparciem mojej działalności. Czytam książki, więc na nie zwykle przeznaczam te pieniądze, ale przyznam, że mam marzenie, by mieć gramofon, więc dyby ktoś chciał mi zrobić taki prezent na urodziny, żeby się dołożyć do mojego marzenia i przy okazji poczytać moją książkę to będę bardzo rad. :) Wsparcie możliwe tutaj: https://suppi.pl/szymonantczak-szczerzewatpie Strona fb: https://www.facebook.com/share/3i5v4ZW6M3DkBPmj/?mibextid=wwXIfr

Szósty rozdział Ewangelii Jana opowiada o tym, że spożywanie Ciała Pańskiego daje życie. A co z tymi, którzy zgodnie z dyscyplina sakramentów nie mogą przystępować do Komunii? Czy na pewno Komunia to wyraz zjednoczenia z Bogiem? A może tylko wyraz wierności kościelnemu systemowi? Zapraszam do słuchania!

W tym odcinku zastanawiam się nad tym, czy katolicka doktryna o czyśćcu nie znosi potrzeby istnienia piekła. Lubię myśleć, że piekło - jako doświadczenie jakiegokolwiek człowieka - nie istnieje. I co z tego wynika? Czy mówienie o wolności to wystarczająca perspektywa odnośnie do życia po śmierci? Czy dramat ludzkiego losu może sprowadzać się do kwestii wolnego wyboru?

O księdzu, który chciał odejść z Kościoła, choć ostatecznie jedynie (i aż) zrezygnował z posługi prezbitera. I o tym, że z jakiegoś powodu Kościół w Polsce boi się pytań. Szukam światła na kolejny krok.

Kolejna odsłona podcastu, w którym zastanawiam się nad sensem spowiedzi. Patrzę na nią z różnych perspektyw i próbuję zwrócić uwagę na rzeczy ważne, bez których - moim zdaniem - spowiedź może wydawać się bez sensu.

Potrzeba męstwa, aby być chrześcijaninem w Kościele - napisał Hans Urs von Balthasar w książce "Chrześcijanin i lęk". Zwykle to zdanie o odwadze bycia chrześcijaninem znajduje się w formie opozycyjnej "do tego świata". Szwajcarski teolog zwraca jednak uwagę na zupełnie inny rodzaj ewangelicznej odwagi. I to wcale nie taki, by wskazywać palcem, kto zawinił choć i uznanie tej prawdy jest istotną częścią zdrowienia Kościoła. Nie chodzi jedynie o odwagę tych, którzy w zgodzie z własnym sumieniem odchodzą. Jest jeszcze jeden rodzaj odwagi, świętej odwagi, którą dziś próbuje się czasami unieważnić, ale to właśnie ona ratuje Kościół. Balthasar wskazuje coś, co nazywa "trzecią drogą" drogą o wysoko postawionej poprzeczce, drodze nie dla wszystkich, ale drodze, która jest wejściem w drogę krzyża, która podtrzymuje Kościół przy życiu. Być może to trudne, ale wobec kultury dbania o siebie, Balthasar mówi o innej drodze, której nie wartościuje moralnie, ale z pewnością wskazuje na to, co podtrzymuje Kościół.

Religijność nie jest tym samym co duchowość. Ponadto, jeśli rozumieć wiarę jako "relację z Bogiem" to psychoterapia musi mieć także na nią wpływ. Nie jesteśmy jako ludzie złożeni z odrębnych światów: dusza, duch i ciało. Wszystko wzajemnie się przenika. Jest jedno. Zatem, czymś oczywistym jest, że przejście psychoterapii będzie mieć wpływ także na wiarę, religijność ,przeżywanie duchowości. Czy można więc wyleczyć się z Boga? A może wyleczyć się z potrzeby Boga? Czy to oznacza, że Bóg to tylko pewien kocept? Zapraszam do słuchania.

O książce Piotra Augustyniaka "nie ma boga, jest życie", której lektura nie pozwala zostać obojętnym wobec fundamentalnych pytań, i to nie tylko człowieka wierzącego. Książka posiadająca w sobie potencjał formatowania myślenia. Bez wątpienia fascynująca lektura, choć być może nie dla wszystkich. Także o tym, co mógłby do tej dyskusji wnieść ze swoją teologią Henri de Lubac. Kto chciałby wesprzeć moją działalność można to zrobić tutaj, za co bardzo dziękuję, bo dzięki temu mogę czytać i opowiadać nadal:https://suppi.pl/szymonantczak-szczerzewatpie

Bazując na gorącym ostatnio temacie próbuję opowiedzieć o drodze, która może doprowadzić Kościół do zdrowienia.

Sąd Boży nie jest boskim bejtem .Sąd nie jest oceną. Gdyby się do tego zastosować, może prościej byłobym się w Kościele dogadać...

Instytucja kościoła nie zawodzi, bo zawodzi - powiedziałem po tym, jak postanowiłem, że zrezygnuje z posługi prezbitera w Kościele. Jakiś czas temu napisałem na fb o tym, że słyszę osoby, które w Kościele czują się bezdomne. Ja także w tym momencie czuję się bezdomny. Więcej: nie czuję się w Kościele chciany. Chciane w Kościele mogą nie czuć się osoby homoseksualne, osoby w powtórnych związkach, małżeństwa, które decydują się na in vitro, kobiety decydujące się na ab*rcję, osoby przeżywające poważny kryzys własnej tożsamości płciowej, bezdomni, właściwie każda osoba będąca w jakimś poważnym kryzysie życiowym, stająca wobec decyzji dramatycznych. Jak Kościół jako instytucja dotyka ich dramatu?

Zainspirowany myślą Karla Rahnera życzę Wam uczenia się bycia człowiekiem.