The Film Pit

Αυτή τη βδομάδα, ο Στέλιος και ο Αχιλλέας εξετάζουν την πιο Μάκη ταινία που έχουν δει, χωρίς το Μάκη.Η ατιμη η κενωνία τον ανάγκασε να σημειώσει την πρώτη του απουσία από την αρχή τούτου του πόντκαστ, αν και πνευματικά ήταν εκεί μέσω της εξαιρετικής επιλογής του The Deadly Art of Survival.Μια ταινία 99.8% βάημπς, που για άλλη μια φορά φέρνει στο φιλμπιτικό προσκήνιο τη Nέα Υόρκη των σέβεντιζ, αλλά αυτή τη φορά με μία τζούρα νίνια / τσαντάκηδες / σαντουιτσοκλέφτες / φαρσέρ. Χουάτ ε τουίστ.Στα πλας του επεισοδίου, η πιθανότατη πλέον μετονομασία της Αγίας Ζώνης σε Disco Dojo, μια ιστορία θανατηφόρας επιβίωσης από την Άνω Τούμπα των νάηντιζ, και άλλα όμορφα.

Μια ταινία που ξεκινά με πολλαπλά θανατικά και το fat shaming ενός μικρού παιδιού μπορεί να είναι κάτι λιγοτερο απο οσκαρική;ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ.Διότι το Τέντακλος καταφέρνει να κοιτάξει στα μάτια την τρομακτική οροσειρά Νάηστικ και να πει με θάρρος: "θα την κατακτήσω". Άσχετες μιουζικές με την εξέλιξη της ταινίας, χαρακτήρες που τους βλέπεις μια φορά και μετά τους ξεχνάς, ένα επιστήμονας που γουστάρει (ενδεχομένως σεξουαλικά) τις φάλαινές του, ο Κώστας Χαρδαβέλας της Αμερικής και στην μέση ένα χταπόδι γίγας που ΞΕΚΑΘΑΡΑ του αρέσει να παίρνει μάτι περισσότερο και απο τον Κώστα Τουρνά στο βίντεο κλιπ της αξέχαστης επιτυχίας του "Όμορφη".Αυτό είναι το Τέντακλος.Χωρίς φόβο και χωρίς ΙΝΤΣΑ πάθους.

Εν όψει της αρχής του δεύτερου σκέλους της όγδοης σεζόν, σας έχουμε ένα σφηνάκι πόντ έτσι για απεριτίφ. Νέα από το FULL MOON FILM MARATHON, απντέητ που κανείς δε ζήτησε, αλλά και δημοσιογραφική χαμαλοδουλειά μεγατόνων ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟΙ.Κατα τ' άλλα, από βδομάδα θα είμαστε πίσω στα γνώριμα λημέρια του Φιλμπιτ, με μια σειρά ταινιών-λεκούμια.ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Στις 19/08 τo Film Pit προσγειώνεται στο ΚΠΙΣΝ για να «ντύσει» την Πανσέληνο του Αυγούστου με ταινίες από το κινηματογραφικό του μπαούλο σε ένα μαραθώνιο ταινιών με 80s νοσταλγία. Τέρατα της μυθολογίας, αυτοκίνητα χωρίς φρένα, καημπόηδες χωρίς άλογα, διάλογοι με αξέχαστες ατάκες, αγωνία, δράση, ψυχεδέλεια και μια μεταμεσονύχτια έκπληξη σας μπονους κανονάκι περιμένουν.Σε αυτό το Αυγουστιάτικο σπέσιαλ, ο Ατσιλέας, μόνος κι έρημος στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης, σας παίρνει από το χεράκι για μια γύρα στις ταινίες που επιλέξαμε για σας.ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ βρισκει την ευκαιρία να ρίξει και λίγο φως σε έναν σημαντικό συντελεστή από την κάθε ταίνια γιατί πως αλλιώς θα περάσει η ώρα μεσημεριάτικα το φελέκι μου μέσα.

Ένα έξτρα σπέσιαλ-σπέσιαλ για να σας πούμε καλό καλοκαίρι, ερχόμαστε ως μάρτυρες υπεράσπισης ταινιών που χλευάστηκαν, ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑΝ και χαρακτηρίστηκαν για διάφορους λόγους "κακές", "'άθλιες" ή/και "αποτυχημένες".Οπλισμένοι με 3 ταινίες each, ο Στέλεος, ο Ατσιλέας και ο Ασημάκης επιχειρούν να ΣΩΣΟΥΝ και να αθωώσουν μικραί και μεγάλαι παραγωγαί και στην πορεία ΙΣΩΣ, λέμε ΙΣΩΣ να πείσουν και εσάς για τα λεγόμενά τους, μήπως και αισθανθούν ΛΙΓΟΤΕΡΟ άθλιοι.Θα αποτύχομε ασφαλώς, αλλά ακούστηκε ωραίο το παραπάνω.Επίσης και. Μπόνους κανονάκι. Όλσο δις. ΤΖΟΝ ΤΡΑΒΟΛΤΑ. Και τα λέμε σε περίπου έναν μήνα.

Πολλές φορές διαβάζουμε ή ακούμε ότι μια ταινια είναι ένα "love letter" σε κάτι. Λίγες φορές όμως κάτι τέτοιο ισχύει πραγματικά. Χωρίς ίχνος κυνισμού. To Lost Arcade είναι όμως μια 100% ερωτική επιστολή σε μια πραγματικότητα που κανονικά θα έπρεπε να έχει σβήσει, αλλά κάποιοι περίεργοι-τρελοί-ρομαντικοί την κρατούν ζωντανή. Το απόλυτα from-the-heart δημιούργημα του Κερτ Βίνσεντ και της Αηρίν Τσιν κατεβαίνει τα σκαλιά του ημι-υπογείου και μαζί του ξεδιπλώνουμε και εμείς τις αναμνήσεις μας απο τα ουφάδικα, τις μπλιμπλικερί και τα δικά μας arcade.Τα coin-ops που μας σημάδεψαν, αυτά που πέρασαν ξώφαλτσα και εν τέλει την δική μας σχέση με αυτά τα ξεχασμένα μαγαζιά που κάποτε ήταν ο λόγος για να "δραπετεύουμε" απο το σχολείο και την πραγματικότητα την ίδια. Arcades man. This brought back some memories.

Για να μην χαλάσομε τελείως την ροή των ποδκαστ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ ΧΤΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΜΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΠΟΔΚΑΣΤΙΝ, βρισκόμεθα εδώ με ένα ΕΚΤΑΚΤΟ Φιλμ Πιτ, μιας και λόγω εργασιών δεν μποράμε ούλοι να είμαστε στας Αθήνας.Αυτήν την εβδομάδα λοιπόν, τραβάμε ελαφρό χειρόφρενο και κοιτάμε τις ταινίες που μας ΑΡΕΖΑΝ μέχρι στιγμής μέσα στο 2024. Συμφωνάμε σε όλα; Διαφωνάμε σε όλα; Συμφωνωδιαφωνάμε σε όλα; Και τελικά ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ του 2024, ή είμαστε τίποτα μαλάκηδες;Αυτά και άλλα τόσα, στο σημερινό πεσόδιο, γιατί η δουλειά στο ημι-υπόγειο δεν σταματά ποτές.

Ομάδα επίλεκτων Γιοκαρίνηδων, Γόηδων και γενικών Μουσάτων πάει Βιετναμ να σώσει κάτι μόμολα, αλλά ο παλαιός της ομάδας παθαίνει ζουγκλο-φήβερ (οβ σορτς), παραμένει εκεί και μεταμορφώνεται σε ντραγκ οβερλορδ. Χρόνια μετά, ο πιο μαλλιά-φανέλα-τρέλα της ομάδας καλείται απο την CIA να ξαναπάει στην ζούγκλα, να τονε βρει και να τον κάνει:1. ντα2. νεκρό3. να επανέλθει στην τάξη4. έναν συνδυασμό απο τα παραπάνω. Στον δρόμο του θα συναντήσει σεξ γουόρκερς που γίνονται όπλα, σεξ γουόρκερς που κρατάνε όπλα και σεξ γουόρκερς που κοιτάνε όπλα. Μια πολεμική ταινία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο μια άλλη πολεμική ταινία (κάποια, δεν χρειάζεται να γίνομε συγκεκριμέην), ένα έργο ζωής και μια έκφραση τέχνης που πάνω απο όλα μας κάνει να σκεφτούμε:Τελικά, στο Βιετνάμ απο ποιο μήκος τρίχας και πέρα έτρωγες φυλάκα;

O φόλα υποτιμημένος αλλά φανατικά πιστός υπηρέτης του action cinema σε όλες του τις μορφές Αλβέρτος Πάγιουν, επιστρέφει στο υπόγειο, αφήνει στο ντουλάπι την ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα και κάμει το φόκους στην ίσως πιο ολοκληρωμένη στιγμή της καριέρας του με το Νέμεσις, ένα σαημπερ-πανκικό, low-budget, high cinematic stakes κομψοτέχνημα που θέλει να πει πολλά, ίσως να μην καταφέρνει πάντα, αλλά διατηρεί απαράμιλλο στυλ και πένταλ-του-δε-μέταλ ακσιονιές που όχι μόνο ζήλεψαν αλλά και αντέγραψαν πολλές παρόμοιες παραγωγές που ακολούθησαν.Με τον Ολιβιέ ΓΚΓΚΓΚΓΚΓΚρούνεγγγγγγ στην θέση του πρωταγωνιστή, το καυτό χοτ-ροντ του Πάγιουν αναζητά και οφείλει να πάρει μια τίμια επανεξέταση, ένα πιο ειλικρινές ΑΣΕΣΜΕΝΤ απο το φθηνότατο "νταημ στορ μπλέηντ ράνερ" που έχει λάβει ανά τα χρόνια και ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ΑΥΤΟ ΑΝ ΟΧΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΕΣΤΗ ΑΝΧΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΜ ΠΙ;Άλμπερτ, ΓΙΟΥ ΑΡ ΛΟΒΝΤ.

Η εν λόγω ταινία, είναι θα λέγαμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ταινια που σε έναν ιδανικό κόσμο ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ για να δώσει ζωή και σφυγμό στο σπουδαιότερο πόδκαστ στην ευρύτερη περιοχή της Αγίας Ζώνης.Μιλάμε εντωμεταξύ για μια ταινία που τα έχει όλα. ΟΛΑ. Τσαμπουκάδες έχει, κωμωδία έχει, άκσιον έχει, ΟΜΟΡΦΑ παιδιά έχει, ΜΑΛΑΚΕΣ έχει, ΤΟ ΠΙΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΤΟ ΕΧΕΙ, πιθανή σύνδεση για ένα σπίνοφ του Τζουράσικ Παρκ (οπως πρέπει να έχει ΚΑΘΕ ταινία που σέβεται τον εαυτό της) έχει, ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;Ίσως ένα μπουκάλι τζιν και μια χουφτα μυοχαλαρωτικα αλλά νταξει, αυτά περισσότερο για την φάση.

O Tοντ Φίλιπς, πολλά, ΠΟΛΛΑ χρόνια πριν μας δώσει την σιχαμερή κουράδα του Τζόκερ, ξεκίνησε το ταξίδι του στα κινηματογραφικά με ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟΤΑΤΟ ΕΠΟΣ. Ακολουθώντας τον GG Allin και την μπάντα του, ο Φίλιπς καταγράφει με πολλές φορές εμετική λεπτομέρεια τον ίσως πιο KONΤΡΟΒΕΡΣΙΑΛ φρόντμαν στην ιστορία της μουσικής , αλλά και τον κομιούνιτι των ανθρώπων που περιστρέφεται γύρω απο τον GG, απο τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΩΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΥΛ ΑΔΡΕΦΟ ΤΟΥ, μέχρι τους φίλους του απο το σχολείο, τους φανατικούς οπαδούς του και ΑΣΦΑΛΩΣ τον πρώην συνεργάτη του, για τον οποίον τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια ο κύριος Αχιλλέας. Ή και όχι. Ενα ντοκιμαντέρ που ΞΕΚΑΘΑΡΑ δεν είναι για όλους και που ΞΕΚΑΘΑΡΑ θέλει γερό στομάχι, το Hated ήταν ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ να κατέβει τα σκαλιά του ημι-υπογείου, SO HERE WE FUCKING ARE.

Ολοκληρώνουμε την τριπλέτα της Νέας Υόρκης αλλά ΟΧΙ ΤΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΚΑΝΑΜΕ ΛΑΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΚ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ με το Flyin Cut Sleeves, σίγουρα το λιγότερο light hearted από τα προηγούμενα. Το Μπρονξ παραμένει σκατένιο και κάπου μέσα σε όλα μια δασκάλα και μια συμμορία Πορτορικάνων με όραμα προσπαθούν να αλλάξουν τον ανθρωποχάρτη της εμπόλεμης ζώνης του Μεγάλου Μήλου. Εξετάζοντας μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, το Flyin Cut Sleeves καταφέρνει να αποτυπώσει με άφθονη δόση ρεαλισμού μια περίοδο με μπόλικο sensationalism από μεριάς media και να μείνει μακριά από εύκολα συμπεράσματα. Επίσης και. Μας εισάγει στην μουσική των Ghetto Brothers.

Ο Ντάνι ο Γκαρσία καταπιάνεται με τον βόρειο πόλο του NYC πανκ, αλλά και με τον απόλυτο προορισμό της Αντυ-Γουορχολικης σουρταφέρτας, για να σπάσει και λίγο η εμμονή με το ευλογημένο CBGB. To Max's Kansas City ξεβράζει από μέσα του υπέροχες ιστορίες και σκηνικά και με την παρέλαση μιας εντυπωσιακής στρατιάς talking heads, o Γκαρσία δίνει μικρόφωνο στους πρωταγωνιστές και ουχί στους λέω-ότι-ήμουν-κι-εγώ-εκεί αν και τελικά η ΑΠΟΛΥΤΗ σταρ δεν είναι άλλη από την φανταστική Jayne County. ΣΙΓΑ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ. Ένα ντοκουμέντο μιας εποχής που πονάει κάπως που δεν θα ζήσουμε, αλλά χαιρόμαστε που την νιώθουμε ΛΙΓΟ έστω κι έτσι.

H ιστορικη σύμπραξη του σκηνοθέτη Γκάρι Βάης και του δημοσιογράφου Τζον Μπράντσο, αποτελεί μια απο τις πλέον χαρακτηριστικές αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερες καταγραφές της συμμοριακής πραγματικότητας στην Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 70. Βασισμένη στα κοντινά και "ξερά" πλάνα του Βάης, που εκμεταλλεύτηκε την οριακά φιλική σχέση που είχε αναπτύξει ο Μπράντσο με τους Savage Skulls και τους Savage Nomads, δύο αντιμαχόμενες συμμορίες του Νότιου Μπρονξ, το 80 Blocks From Tiffanys είναι ένα short and sweet πέρασμα απο ένα κεφάλαιο της αστικής ιστορίας της Νέας Υόρκης που έχει δικαίως γεννήσει μια δαιδαλώδη μυθολογία, η οποία μέχρι και σήμερα "χρωματίζει" κάθε γωνιά της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς απο μια τέτοια θεματολογία, ο Βάης επιμένει να μένει μακριά απο τον κοινωνικό σχολιασμό και την κριτική, μπαίνοντας πιο ζεστά στην καθημερινότητα των ανθρώπων που εξετάζει, δημιουργώντας τελικά ένα αποτέλεσμα που οριακά θυμίζει ένα holiday movie, έστω και αν αυτό προέρχεται απο μια ΚΑΤΙ ΣΑΝ εμπόλεμη ζώνη.

Απο την ανυποληψία στα τέλη της δεκαετίας του 70, στις "πειρατικές" κόπιες που του έδωσαν ζωή και στην επίσημη και αφόρητα αργοπορημένη πρεμιέρα στις αρχές των 00ς, το Death Bed έφαγε πολλά κορμιά, άφθονη κριτική και ακόμα περισσότερα κινηματογραφικά χιλιόμετρα ώστε να φτάσει στο ημι-υπόγειο της Αγίας Ζώνης. Να που όμως τα κατάφερε. Το χαμένο art-house διαμάντι του Τζορτζ του Μπάρι, ίσως μια απο τις πλέον παρεξηγημένες ταινίες όλων των εποχών, καταδικασμένο για χρόνια στα ράφια με τα "καλτ" και με τα "σο μπαντ ιτς γκουντ", κατάφερε με το παραισθησιακό του στήσιμο να διεκδικήσει και εν τέλει να κερδίσει μια πιο ρεαλιστική θέση για την αξία του και να στέκεται σήμερα σαφώς πιο περήφανα στην πίστα του "αν δεν με πιάνετε πρόβλημά σας". Αναμενόμενα θα ερχόταν και στην αγκαλιά μας και στο πόντκαστ αυτής της εβδομάδας, στήνουμε ένα απόλυτα ειλικρινές love-in για σατανιασμένο κρεβάτι και τα σωθικά του. Ακούστε, νιώστε και ξαναδείτε το Death Bed.

Επιστήμονας από το πάνω ράφι πέφτει λαβωμένος από το οργανωμένο έγκλημα και γίνεται Άηρον Μαν πριν τον Άηρον Μαν. Οι παραγωγοί του τότε όμως δεν πείστηκαν από τις προθέσεις του και άφησαν τούτο εδώ το δημιούργημα στο ράφι, παγιδευμένο κάπου ανάμεσα στο κινηματογραφικό κατι-σαν και το τηλεοπτικό περίπου. Παίζοντας δυνατά στην κλίμακα Ναητ Στικ, το EXO MAN είναι η ταινία αυτής της εβδομάδας. You've been warned

Το αριστουργηματικά DIY καυσωνικό έπος του Μπρετ Μακόρμικ, με το πενιχρό μπάτζετ αλλά με το αίμα σε κουβάδες, κατεβαίνει τα ημι-υπόγεια σκαλιά. Νεαρός ανθυπο-τραγουδιστής των Journey με γυαλί Τερμινέητορ κολλάει Βαβυλωνιο-τερατίτιδα από έναν όγκο της μάνας του και γίνεται σκλάβος στις αιματηρές του ορέξεις. Του όγκου. Αλήθεια. Ελάχιστο νόημα, άφθονα κενά πλάνα και οικιακά έπιπλα με δόντια. It don't get much better.

Τα είπαμε. Τα ξαναλέμε. Μας πολεμάνε τα συστήματα. Ίσως και ο Κώστας Μπίγαλης. Οκ όχι ο Κώστας Μπίγαλης μπορεί να κάμαμε λάθος αλλά οκ το είπαμε τώρα, δε σβήνει. Εδώ λοιπόν είναι το AUDIO TRACK του μαρτυρικού κομεντέρι σέσιο για το Αμέρικαν Σαολίν που κατακεραυνώθηκε από ξένα κέντρα αποφάσεων. Η ιστορία της ταινίας είναι μοναδικιά και γεμάτη από νοήματα και εσείς μποράτε πλέον να δείτε την ταινία και μετά να ακούσετε τι είπαμε ή πρώτα να ακούσετε τι είπαμε και μετά να τη δείτε η ΤΕΟΣΠΑΝΤΩΝ ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ. **** ΠΡΕΗΚΙΝ ΝΙΟΥΖ **** ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΧΑΣΕ. Καλά δεν έχασε αλλα τέλως πάντως βρήκαμε μια γωνία του ίνορνετ που κρατάει μια πιο χαλαρή στάση στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Βαράτε το παρακάτω λινκ για να φαν τα μάτια σας αγνό, ατόφιο λάηβ κόμεντερι χωρίς συντηρητικά: https://www.dailymotion.com/video/kI5dSQ7Pb5w3PqAzfaY

Άλλη μια κινηματογραφική προσπάθεια του σπουδαίου Ντέιβιντ Εη Πράηορ, του απόλυτου ΗΓΕΜΟΝΑ τούτου εδώ του ημι-υπογείου που αποδεικνύει ότι όταν οι πλούσιοι τα βάζουν με τους πτωχοί, νικήτρια βγαίνει ΠΑΝΤΑ η τέχνη. Στο Ντεθ Τσεης, ένας νεαρός χαίτουλας, οπλισμένος παρά την θέληση του με ένα μοναδικό όπλο-αλάρμ-κλοκ αποφασίζει να τα βάνει με την Λερναία Ύδρα του κεφαλαίου επειδής ΣΕΝΑΡΙΟ και τελικά τηνε πληρώνει ο τόκεν αφρο-αμερικέν. Κοινώς, ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΠΡΑΓΙΟΡ ΠΑΛΙ ΦΤΥΝΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Ένα Χαρντ Τάργκετ πριν την ώρα του, ένα Χαντ για χαμηλά πάτσετ και ένα προμο για κρις κραφτ, το Ντεθ Τσεης τρέχει χωρίς ανάσα, χωρίς γεμιστήρες (δεν χρειάζονται) και χωρίς σουτιέν. Και ξαναλέμε. ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ;

Μια ταινία σταθμός. Μια ταινία που προσπαθεί, ΘΕΛΕΙ και τελικά καταφέρνει να γεμίσει το κενό ανάμεσα στο φρατ-κόμεντι και τον σουπερνατσουραλ τρόμο, ένας ύμνος στο καλό σενάριο, το ακόμα καλύτερο μοντάζ και ίσως, λέμε ΙΣΩΣ τον πιο τρομακτικό Φρέντι-Κρούγκερ-απο-τα-λιντλ που έχει περάσει από το υπόγειο. Σημείωση: ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ. Σημείωση 2: Φήμες που θέλουν τον Αχιλλέα να μην είδε ούτε τα οπενιγκ κρεντιτς ελέγχονται ως συκοφαντικές. Σημείωση 3: Μας ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι ο Αχιλλέας όντως δεν είδε την ταινία, οπότε ζητάμε συγγνώμη για την σημειώση 2.