The Green Post-it: Το Πόντκαστ

Το podcast γίνεται για λίγο bookcast και συζητάμε για τρία εκπληκτικά βιβλία, το πώς συνδέονται μεταξύ τους θεματικά και τα επίπεδα εμβάθυνσης που σου επιτρέπουν να κατέβεις. Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ (1942), Ο Αναρχικός Τραπεζίτης τού Φερνάντο Πεσσόα (1922) και Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς του Λέων Τολστόι (1886).

Πώς περάσατε στις διακοπές σας και πώς να βαθμολογήσετε σωστά την εμπειρία σας; Το σύστημα αξιολόγησης νησιών ήρθε για να μείνει! Μερικά λόγια για την Ανάφη, την Αμοργό, τον Θεό και τα ξενύχτια που δεν έζησα.

Για όσους μείνετε σπιτι: ταινίες, σειρές, επιτραπέζια, συνταγές για κοκτειλ, συνταγές για καλοκαιρινά γεύματα και κάνε το μπαλκόνι σου νησί. Για όσους πάτε διακοπές: νησιώτικα tips, παραλιακά tips και μερικές σκέψεις για last minute αποδράσεις. 

Το νέο trend μας προτρέπει να κάνουμε διακοπές σπίτι μας - όχι επειδή δεν έχουμε λεφτά να πάμε στα ελληνικά νησιά, αλλά επειδή θα περάσουμε τέλεια και χωρίς αυτές. Σε μια χώρα που παραπαίει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και προσκυνάει τους τουρίστες της, ρομαντισμός είναι να εξιδανικεύεις το ανυπόφορο για να μπορέσεις να το κάνεις υποφερτό.  

Τι είναι η καμπύλη δημιουργικότητας - δεν υπάρχει, τη φαντάστηκα ή μπορεί και να υπάρχει - και πώς γίνεται τη μια μέρα να μπορείς να γράψεις βιβλίο για ένα θέμα και την άλλη να μην μπορείς να γράψεις ούτε τον τίτλο; Ένα επεισόδιο για την έμπνευση, τη δημιουργικότητα και … τα ποτήρια!

Πώς παίρνεις μια απόφαση; Βήμα 1: Κλαίς. Βήμα 2: Αναρωτιέσαι πώς παίρνεις μια απόφαση. Ε μετά κάνεις λίστες με pros & cons, νομίζεις ότι αποφασίζεις αλλα τελικά ξεαποφασίζεις και η ζωή κυλάει σε αυτό το αέναο decision loop. Και πες ότι παίρνεις τελικά την απόφαση μετά από πόνο, δάκρυα και χρήση της βοήθειας του κοινού. Για ποιόν εαυτό σου την παίρνεις; Για τον τωρινό ή για τον μελλοντικό; Και μέχρι πότε κινδυνεύεις αυτή η απόφαση να καθορίσει τη ζωή σου; Ένα επεισόδιο που καταλήγει στη ματαιότητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο και όλα αυτά ενώ απλώς ξεκίνησε να αναρωτιέται αν απόψε θα πάει σινεμά ή θα κάτσει σπίτι.

Το θολωμένο μου μυαλό προσπαθεί να ασχοληθεί με το woke culture και αυτό που καταφέρνει - εκτος απο το να αυτομπερδευτεί - είναι να αφήσει εκεί έξω πολλά (ΠΟΛΛΑ) ζητήματα που θέλουν επιπλέον σκέψη και ανάλυση. Ίσως είναι το πιο αντιπροσωπευτικό επεισόδιο για το τι συμβαίνει συνήθως στο κεφάλι μου πριν καταφέρω να δομήσω τα πράγματα και να τα πω. Οπότε μπορείτε να το δειτε σαν πείραμα ή να σκεφτείτε ότι ένιωσα τόσο οικέια πια σε αυτό το πόντκαστ που με άφησα να περιπλανιέμαι άφιλτρα περιμένοντας στωικά το δικό μου cancel.

Το εντελως ανεξπέκτιντ λογοτεχνικό ντιμπέιτ των ημερών χώρισε αυτή τη φορά τους ανθρώπους σε Καραγατσομάχους και Καραγατσολάτρες με αφορμή το άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Lifo με τίτλο «Η πατριαρχία δεν φύτρωσε μόνη της: Η Μεγάλη Χίμαιρα και οι έμφυλες ταυτότητες», το οποίο εντοπίζει στο έργο αλλα και στον ίδιο τον συγγραφέα μίσος, σεξισμό και πατριαρχία 101. Εμείς πάλι, αναρωτιόμαστε πώς πρέπει να κρίνεται η τέχνη του παρελθόντος, πώς αυτή του σήμερα και πόσα red flags έχουν μέσα οι παροιμίες του σοφού του λαού.

Ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός, ο ποιητής, ο φιλόσοφος, ο διανοητής, ο άνθρωπος Θανάσης Παπακωνσταντίνου και το υπαρξιακό του έργο σε ένα επεισόδιο που χρωστούσα στον εαυτό μου. . . . Ακούστηκαν τα τραγούδια: Η τράτα (Στην Ανδρομέδα και στη Γη, 1995) San Michele (Ο Ελάχιστος Εαυτός, 2011) Ήμερος ύπνος (Βραχνός Προφήτης, 2000) Του κάτω κόσμου οι φυλακές (Στην Ανδρομέδα και στη Γη, 1995) Επιτύμβιο (Αγία Νοσταλγία, 1993) Οι γριές (Βραχνός Προφήτης, 2000) Πηγές: Να βρώ ξανά του νήματος την άκρη, Λεων Α. Ναρ, 2022 Συνεντεύξεις: Provocateur, Χρύσα Λύκου (2018) Popaganda, Χρύσα Λύκου (2021) Mixgrill, Κωνσταντίνος Ρουμελιώτης (2021) Εφημερίδα των Συντακτων, Δήμητρα Αθανασοπούλου (2023) Parallaxi, Χάρης Δημαράς (2024)

Τα τηλέφωνα, τα μηνύματα, οι χρονιαπολλάκηδες του facebook, τι ακριβώς σημαίνει το να χαίρομαι το όνομά μου και το παράδοξο με τα σκέτα “χρόνια πολλά” που έρχονται είτε από τον πιο αγαπημένο σου άνθρωπο είτε από έναν εντελώς άγνωστο. 

Αντι-προτάσεις βιβλίων. Όχι δεν μιλάω άσχημα για κανέναν, ίσα ίσα αποθεώνω σχεδόν όλα τα μισοδιαβασμένα βιβλία μου (και είναι αρκετά) και αναρωτιεμαι τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που παρατάει στη μέση και ξεχνάει δια παντός κάτι που (κι όμως) του αρέσει πολύ! . . . Στο επεισόδιο αναφέρονται τα παρακάτω βιβλία: Everything is Fucked, Mark Manson Thinking Fast and Slow, Daniel Kahneman Sapiens, Yuval Noah Harari The Mixer: The Story of Premier League Tactics, Michael Cox Kitchen Confidential, Anthony Bourdain Love’s Executioner, Irvin Yalom Why We Sleep, Matthew Walker Cathedral - Raymond Carver Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Irvin Yalom Voces, Antonio Porchia Περί Τυφλότητος, Ζοζέ Σαραμάγκου Ο επαναστατημένος άνθρωπος, Albert Camus Το νόημα της ζωής, Viktor Frankl Conversations on Love, Natasha Lunn Τα Εις Εαυτόν (Meditations), Μάρκος Αυρήλιος Προπαγάνδα και Παραπληροφόρηση, Αρης Χατζηστεφάνου

Όπως συνειδητοποίησα σχετικά πρόσφατα, δεν είμαι multitasker. Είμαι ένας αποτυχημένος άνθρωπος που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο νο1 skill που απαιτείται για να επιβιώσεις με αξιοπρέπεια στον μάταιο τουτο σύγχρονο κόσμο. Το θέμα είναι ότι ούτε εσεις είστε multitaskers. Συγκεκριμένα το 97,5% από εσάς είναι ακριβώς σαν κι εμένα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το multitasking δεν υπάρχει, είναι ψευδαίσθηση!

Ποια είναι η σωστή απάντηση στην ερώτηση “τι μουσική ακούς;” Πόσα είναι τελοσπάντων τα μουσικά είδη και γιατί πετάω τα σκουπίδια μου στο youtube; Είναι πλέον όλες οι playlists λάθος; Μια (εκτενής) αναδρομή στο μουσικό μου hopping!

Τι σχέση έχουν τα στυλό πολλών χρωμάτων με τους ανθρώπους πολλών ενδιαφερόντων; Είναι πιο εξαντλητικό να κυνηγάμε την εξειδίκευση ή να προσπαθούμε να γίνουμε homo universalis; Τι πρέπει να κάνουμε με το 11,41% του χρόνου μας και τελοσπάντων πειράζει να είμαστε μέτριοι σε πολλά και τέλειοι σε τίποτα;

Το Ζάρι, η Μαρίνα Σάττι, τα “τα”, ο στίχος-manifestation, τα τοπ γιουροβιζιονικά τραγούδια και οι σημαίες της Παλαιστίνης. Ένα επεισόδιο για ζέσταμα πριν από ημιτελικό και (αυτό τους έλειπε να μην) τελικό!

Η πόλη που προσκυνάει τσιπς με γεύση Μαραντόνα, κορνάρει πιο πολύ κι από Έλληνα μπλοκαρισμένο στον Κηφισό και σκέφτηκε να κάνει την πίτσα deep fried. Τρείς μέρες στη Νάπολη που ήταν περισσότερο κοινωνικοπολιτική ανάλυση over spritz παρά οτιδήποτε άλλο. Αυτά που είδα, αυτά που σκέφτηκα και αυτά που πήρα για homework.

Γιατί μιλάμε τόσο συχνά για τον καιρό; Είναι οι εποχές συναισθήματα και τι σχέση έχει η κλιματική κρίση με την ειλικρινή επικοινωνία; Γιατί χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας όταν πέφτει έξω το δελτίο καιρού και πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να ανεβοκατεβάζουμε τα χειμερινά και τα καλοκαιρινά ρούχα;

Το umami που δεν είναι βρισιά, γιατί η μπανάνα είναι το αντίθετο του αβοκάντο, τι σημαίνει για σένα το καλάθι του σούπερ μάρκετ σου και τέλος πάντων τι πρόβλημα έχετε όλοι με την πίτσα; Το επεισόδιο καταναλώνεται over cooking ή over delivery.

Από την ταινία “Perfect Days” του Wim Wenders στο βιβλίο “Η Τέχνη της Ρουτίνας” του Mason Currey. Σε αυτό το επεισόδιο προσπαθούμε να καταλάβουμε αν η ρουτίνα μπορεί να είναι ευεργετική και την αναλύουμε μέσω του πρωταγωνιστή της ταινίας, αλλά και των ιστοριών σημαντικών ανθρώπων που για κάποιο ανεξήγητο λόγο ξυπνούσαν στις 5 το πρωί από επιλογή.

Διακοπές. Επιστροφή. Μελαγχολία. Κανονικότητα. Repeat. Τι είναι η “εποχική κατάθλιψη μετά τις διακοπές” και πώς να (μην) την αντιμετωπίσετε! Γκρινπόστικο tip στο τέλος του επεισοδίου!