Sterre werd een beetje te vroeg geboren, maar verder ging het de eerste jaren goed. Tot er plots allerlei problemen begonnen op te duiken. Sterre stopte met eten en kon niet meer naar school. Er vielen diagnoses als autisme en ARFID, maar ze blijven als gezin ook verder zoeken. Want er is veel meer aan de hand, alleen is het heel moeilijk om daarin gehoord én geholpen te worden. Ondertussen vecht Liz als een leeuwin voor haar dochter. Om ervoor te zorgen dat Sterre hier vandaag nog is, heeft zorgmama Liz zichzelf helemaal opzij gezet. Want Sterre eet alleen op een bepaalde plek buiten, in het bijzijn van haar mama. Dus hun hele leven is gebouwd rond die eetmomenten.
Toen de dochter van Rob na zes maanden zwangerschap geboren werd, gaven de dokters haar eigenlijk meteen op. Maar Ichelle kwam erdoor en groeide op tot een fantastische vrouw. Toen ze haar eigen naaiwinkel opende in Oostburg (NL) ging het haar voor de wind. Maar op een dag verdween Ichelle. Eerst kwamen er wel nog vreemde sms'en, maar daarna werd het stil. Wekenlang werd er naar haar gezocht, ook door haar vader. Uiteindelijk bleek dat Sandra, die verderop ook een winkel had, Ichelle had vermoord en in stukken had gesneden.
Hematoloog Tessa Kerre is gespecialiseerd in stamceltransplantaties en immunotherapie. Ze is een heel empathische dokter, die tot het uiterste gaat voor haar patiënten. Dat doet ze met diepgravend onderzoek, innovatie en de allerbeste zorgen, maar ook met kunst. Hematologiepatiënten blijven vaak een leven lang verbonden met haar afdeling, dus bouwen ze ook echt een band op. Tessa brengt troost op een - voor een ziekenhuiskamer - onconventionele manier: door kunst tot bij de zieke te brengen, in allerlei vormen.
Een adoptie wordt vaak vooral bekeken vanuit de kant van de wensouders, veel minder vanuit het kind. Shashitu kwam vanuit Ethiopië in een Nederlands gezin terecht, maar dat liep niet vlot. Vandaag woont ze in Antwerpen en heeft ze volledig gebroken met haar adoptieouders. In de zoektocht naar zichzelf, voelde ze heel erg dat die andere kant van adoptie nog altijd een groot taboe is. En net die stem wil ze graag laten horen. Want het is jammer genoeg niet altijd een positief verhaal. Er is in het verleden heel wat fout gelopen met buitenlandse adopties. Je trekt een kind ook altijd weg uit zijn natuurlijke omgeving. En ook als er alleen maar liefde is, laat dat altijd sporen na.
De zoektocht naar je echt thuis voelen is een rode draad in het leven van Natalja, ook al is dat vaak onbewust. Omdat het in Belarus niet meer veilig was, kwam ze als tiener met haar moeder, broer en stiefvader naar België. Dat is ondertussen meer dan twintig jaar geleden, maar het blijft moeilijk om hier echt haar weg te vinden. Tegelijk voelt Belarus ook niet meer als thuis. Ze kan en mag er zelfs niet naartoe reizen, waardoor haar drie kinderen hun opa alleen maar kennen van een scherm. Daarnaast omschrijft Natalja zichzelf als een non-binaire moeder. Ook op het vlak van genderidentiteit is het een zoektocht naar jezelf mogen en kunnen zijn, naar veiligheid. Dit is een verhaal over de zoektocht naar je thuis voelen, op de plek waar je woont én bij jezelf.
Na zijn vervroegd pensioen viel de papa van Eline in het spreekwoordelijke zwarte gat, hij raakte ook steeds meer sociaal geïsoleerd. Een verslaving is geen verhaal van vandaag op morgen, het sluipt er bijna onzichtbaar in. Op geen enkel moment wilde haar vader toegeven dat er een probleem was, hij dronk ook altijd stiekem. Daarom kon externe hulp ook niet echt tot hem doordringen. Uiteindelijk moest Eline haar papa afgeven aan de gevolgen van de verslaving.
Elke Decruynaere en haar zus groeiden op in een warm zorggezin. Hun beider ouders, leerkracht en verpleegster, hadden met veel liefde hun leven georganiseerd rond de oudste zoon Korneel, die een verstandelijke en fysieke beperking heeft. Toen de moeder van Elke een hersenbloeding kreeg, kon ze niet meer mantelzorgen omdat ze zelf hulpbehoevend werd. Ze werd depressief en koos uiteindelijk voor euthanasie. Toen daarna haar vader ook nog op intensieve belandde, maakte Elke uiteindelijk de keuze om haar schepenambt in Gent los te laten. Ze zorgt nu mee voor haar grote 'kleine' broer.
Op een koude februarinacht werd Ellen wakker van een vreemd geluid. Een paar minuten later stond ze met haar vier kinderen op straat, want de vlammen sloegen toen al door het dak van de garage. Niemand raakte gewond, de materiële schade werd uiteindelijk vergoed en hersteld, maar het trauma blijft. Ellen heeft het nog altijd moeilijk met slapen, omdat er een soort permanente waakfunctie geactiveerd is. Want het besef dat het ook heel anders had kunnen aflopen, is heel erg aanwezig.
Het leven is hard geweest voor Gilbert. Zijn vader stierf op jonge leeftijd in vreemde omstandigheden, een paar jaar later moest Gilbert ook zijn moeder onverwacht afgeven. Het grote landbouwersgezin bleef verweesd achter. Als zevende in de rij klampte Gilbert zich vast aan zijn oudere zus, tot ook zij niet veel later overleed na een korte ziekte. Maar hij vindt het geluk bij Norette en werkt zichzelf op in het bankwezen. Zijn drie fantastische dochters geven hem veel energie. Een paar maanden geleden werd dat geluk bruusk afgepakt toen hun oudste dochter Sofie, zelf moeder van twee prachtige dochters, uit het leven stapte. Gilbert is enorm verdrietig maar niet boos. Omdat hij zelf te kampen had met depressies, begrijpt hij het ook ergens.
Het was een warme dag in mei toen haar man belde met het vreselijk nieuws. Kevin had een werkongeval gehad op het familiebedrijf en dat niet overleefd. Fien sprong meteen in de auto. Haar mama zat naast haar, in haar buik een baby en op de achterbank haar dochtertje én de twee kinderen van haar broer. De vraag of hij nog bij bewustzijn was, moest Fien beantwoorden met de hardste woorden dat hun papa overleden was. Kevin was een fantastische kerel, maar soms ook een pain in the ass. Zoals dat hoort bij grote broers. Omdat ze ook collega’s waren, zag Fien haar broer elke dag. Kevin wordt enorm hard gemist op allerlei fronten, maar de zoektocht in het rouwproces zorgde bij Fien ook voor een positieve omwenteling. Met Vlechtwerk laat ze mensen op verhaal komen als ceremoniespreker in vreugde en verdriet.
Ellen is de enige podcastgast die - helaas - voor een tweede keer te gast is bij WEG. In aflevering 9 vertelde ze over levend verlies en hun zorgenkind Sofia. Hoe moeilijk dat is, maar ook hoe een sterk team ze vormde met haar man Alexander. Vorige zomer gebeurde het ondenkbare. In hun vakantiehuis in de Ardennen zakte de grote liefde van Ellen plots in elkaar, hij overleed dezelfde dag. Het verdriet is loodzwaar, maar Ellen zoekt overal schoonheid. Ze is ook graag rebels in het rouwen, want afscheid zelf vastpakken kan zoveel troost bieden.
De dood van zijn moeder maakte als tiener een stevige indruk op Roel. Jaren later moest hij ook afscheid nemen van zijn voldragen dochter. Samen met zijn ex-vrouw maakte hij daar een heel bijzonder verhaal van, met alle ruimte voor persoonlijke invulling. Die lijn trok Roel ook door in zijn werk, want als deskundige maakte hij van de begraafplaats in Leuven een open parel van rust, gezelligheid en warmte. Het afscheidsritueel.
De meeste zelfdodingen zijn niet impulsief, maar Evelien is er heel erg van overtuigd dat het bij haar man Thijs wel een momentopname was. Hij werkte vaak laat, dus ze was niet meteen ongerust. Ook toen hij 's ochtends nog niet thuis was, dacht ze niet aan een wanhoopsdaad. Zelfs niet toen de politie ernaar vroeg. Uiteindelijk vond een familielid Thijs in de tuin, maar alle hulp kwam te laat. Evelien bleef achter met twee kleine kinderen en een baby in haar buik.
Haar zusje werd ziek toen Eve in de buik van haar mama zat. Ze stierf toen Eve nog een baby was. Een paar jaar later moest ze ook haar mama afgeven aan kanker. Samen met haar broer en vader probeerde Eve iets van haar leven te maken. Maar het verlies van vroeger bepaalde ook haar volwassen leven. Toen gebeurde het ondenkbare: ook haar broer, vader van drie kinderen, werd ziek. Eve moest hem ook afgeven, maar het was een heel ander rouwproces dan bij haar moeder. Ooit zaten ze met zijn vijven rond de tafel, nu blijven alleen Eve en haar papa achter.
Inge en haar broer woonden na de scheiding bij hun vader. Toen hij plots overleed in een ongeval werd hun leven grondig overhoop gegooid. Jaren later reisde Inge de wereld rond, misschien als vlucht van het verdriet? Ze trouwde met een Nieuw-Zeelander en kwam vijf jaar geleden met haar gezin opnieuw naar België. Ze reisde het land rond om zoveel mogelijk mensen te spreken die haar vader hadden gekend, om een ruimer beeld van hem te krijgen. Ze werkt ook bij vzw Missing You, een organisatie die kinderen en jongeren helpt bij het rouwen. Binnenkort komt er opnieuw een afscheid aan, want het gezin gaat terug naar Nieuw-Zeeland.
Lobke kreeg als dertiger het verdict borstkanker. Ze was meteen enorm strijdvaardig. Tijdens haar behandeling probeerde ze zo actief mogelijk te blijven, want ze wilde nadien de sportieve draad graag weer oppakken. Maar dat bleek een beetje naïef, want er is een leven voor en na borstkanker. Zelfs als je officieel genezen bent, sleep je de gevolgen voor altijd mee.
Toen Robin na twee zwangerschappen nieuwe kleren nodig had, overviel hem een een gigantische golf van stress. Opnieuw, want alles wat met kledij te maken had, voelde al zijn hele leven als een enorme last. Op een dag paste hij een mannenhemd en dat voelde heel goed aan. Het was de start van een complexe puzzel, waarbij steeds meer stukjes in elkaar vielen. Het was ook de start van een moeilijke weg en een lang proces, waarbij het zoeken is naar een nieuwe identiteit. De transitie naar een mannenlichaam en een mannenleven, gaat ook gepaard met heel veel verlies: Afscheid van een heel liefdevolle relatie, maar ook afscheid van een leven waarbij alles duidelijk in een hokje past.
Na de scheiding van zijn ouders bleef Dieter bij zijn vader wonen. Toen zijn moeder een paar jaar later uit het leven stapte, besefte hij op die jonge leeftijd nauwelijks wat dat betekende. Zijn vader kreeg na een tijdje een nieuwe relatie en ook 'nieuwe' kinderen. Hij nam steeds meer afstand van zijn oudste zoon. Op papier heeft hij alles gedaan wat moest om Dieter te groot te brengen, maar emotioneel is er een gigantische afstand.
De zwangerschap en bevalling verliepen vlot, maar een paar dagen na zijn geboorte werd Hector slapper en grauwer. Het zoontje van Maud werd overgebracht naar een ander ziekenhuis en bleek een zeldzame stofwisselingsziekte te hebben. In zijn korte leventje kon hij één keer gaan wandelen met zijn ouders, één keer de winterzon op zijn gezicht voelen, één keer een echt mensje zijn. Niet veel later overleed hij, Hector had geen schijn van kans. Zijn moeder en ex-senator voor CD&V Maud Vanwalleghem schreef een fantastisch boek over dit vreselijke verhaal: Hector was hier. Daarin vertelt ze over het leven en haar verdriet, maar ze weet ook treffend de vinger te leggen op hoe onze maatschappij vervreemd is van wat er echt toe doet.
Het was voor Thomas eigenlijk altijd moeilijk om mee te draaien in het ‘systeem’, maar vanaf zijn zestiende ging het echt bergaf. Hij zocht afleiding in drank en drugs, tot een hersenbloeding door cocaïnegebruik hem fataal werd. Laura blikt terug op haar woelige jeugd, waarin haar ouders alles geprobeerd hebben om haar te beschermen én Thomas te helpen. Maar tegenover het monster drugs stonden ze machteloos.