احمد ظاهر

یاد روزگار شیرین

ای رشک گلها دادی

معشوقه به سامان شد

ای نگاهت سبز تر از

زیبای خوب رویان

سر سر پشته

عاشق شده ی ای دل

مست شدم ساقی

ای که از کلک هنر

چون درخت فروردین

بیا بریم به سنگران

میگویم که دوستت دارم

من بیچاره مجنون با ظاهر هویدا

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

صد ره در انتظارت

شاید شاید که من خمار باشم با نینواز

شادی کنید ای دوستان

بروید ای حریفان با هنگامه

خواب از چشمانم ربودی

دلبرا گر تو یار من باشی