Sensor Podcast

SENSOR#3W tkance miasta potrafi dostrzec szerokie spektrum zjawisk społecznych. Tam zaszczepia niektóre swoje artystyczne interwencje. Wiele z jego prac definiuje haktywizm. Skanuje czujnym i wrażliwym umysłem nie tylko przestrzenie fizyczne i miejskie, ale też w swojej twórczości bada cyfrowe odbicia i formy. Prowokuje i zachęca do refleksji na temat prywatności społeczeństw informacyjnych, m.in. stawiając przed nami lustro odbić z kamer przemysłowych, które śledzą nas na każdym kroku. Wywraca na drugą stronę mechanizmy inwigilacji. Między innymi rozmywa tożsamość cyfrowych skanów twarzy i proponuje przyjrzeć się abstrakcyjnym, cyfrowym obiektom, by uruchomić w nas intensywny proces interpretacji ram mediów. Kiedy większość z nas z entuzjazmem zakładała swoje profile na Facebooku, on z uważnością przyglądał się, jak panoptyzm wkracza w kolejne przestrzenie naszego życia, oplata się wokół społecznych działań w sieci. Uważa, że pojęcie wirtualności wymaga redefinicji i łączy to z badaniem percepcji, działając na granicy… możliwości komputerowych wyliczeń skomplikowanych iluzji optycznych. Był też kuratorem artystów i artystek nowych mediów, działając oddolnie na arenie międzynarodowej. Ponadto można go nazwać poetą faktur wyciągniętych z architektonicznej materii miasta, ale też promotorem projekcji mappingowych. Roch Forowicz opowiada o swoich działaniach, dzieląc się wartościowymi obserwacjami o percepcji i roli nowych mediów i przybliża nam swoje haktywistyczne działania.WYWIAD (inna wersja, txt): https://sensorpodcast.pl/wywiad_forowiczRoch Forowicz: http://rochforowicz.plW podcaście wykorzystano (od 9:42 do 10:38) muzykę Jarka Grzesicy do pracy ”Opticon II”: https://vimeo.com/78530220

Sensor #2Zdarza się, że warstwę światła mapuje na obiektach fizycznych. Raz nawet zaprosił do współpracy posty z Twittera, które sterowały kolorystyką strumienia fotonów. Abstrakcyjne i wygenerowane kształty łączy z materią namacalną, obecną zmysłowo. Uczy kreatywnego kodowania, w którym zabawa formą stanowi znaczną część programu zajęć. W jego pracach rezonuje koncepcja Radical Atoms rozwijana przez MIT, co też można zauważyć w większości prac grupy panGenerator, którą współtworzy od 11 lat. Ukończył Sztukę Mediów na warszawskiej ASP i… Multimedia i Sztuczną Inteligencję na Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych.Dzięki twórczej wymianie i zderzeniu kilku osób grupa panGenerator przeobraża kategorię sztuki cyfrowej w Polsce. W burzach mózgów łączą wyobraźnię i konkretne myślenie, ulotność z funkcjonalnością i przekazem, który porusza (nie tylko) szare komórki. Estetyzacja i nadanie nowych funkcji komponentom elektronicznym, które inni projektanci i projektantki często ukrywają pod skorupą materii, u grupy panGenerator wypływa na powierzchnię i definiuje ich unikatowy styl. Bez nich byłoby bardzo szaro na mapie polskiej sztuki cyfrowej, a dzięki nim – otwiera się ona na kreatywne kodowanie, spekulatywny design i wizualny eksperyment. Świat już dawno otworzył szeroko ramiona na przyjęcie ich prac. Krzysztof Goliński opowiada o swojej praktyce twórczej i o tym, jak m.in. postrzega kreatywną wymianę z odbiorcą i odbiorczynią sztuki cyfrowej.WYWIAD (inna wersja) pisana: https://sensorpodcast.pl/wywiad_golinskiKrzysztof Goliński: http://www.golinski.org

Eternal Engine to hybryda artystyczno-komercyjna. Wyrasta z VJ-ingu, gamingu, a nawet z oddolnych, zinowych działań o charakterze cyberfeministycznym i inicjatyw opensource’owych. Za nazwą ukrywa się duet: Jagoda Wójtowicz i Marta Nawrot. Dziewczyny najlepiej odnajdują się w tworzeniu gender-fluidalnych artefaktów i działań, które oscylują na granicy materii i wirtualnej substancji. Lepią cyfrowe, biomorficzne byty i „wszelkiego rodzaju wizualne przekazy, które hakują szyszynki”. Wcielają się w awatary, aby badać nowomaterialistyczny potencjał cyberprzestrzeni, zwłaszcza w kolektywnych działaniach. Ich prace celują w zmiany systemów i celebrują ekosystemy, aplikując solarpunkową troskę i wrażliwość w cyfrowych przestrzeniach doświadczeń.Prace Eternal Engine „kalibrują” zmysły, świadomość ciała, wymierzone są w krótkowzroczność stereotypów i inne przyzwyczajenia percepcji. Dziewczyny uczą się, eksperymentując i szukając wskazówek na forach internetowych, oglądając tutoriale. Ostatnio rozkładają na części zagadnienia sztucznej inteligencji oraz uczenia maszynowego.