Bibi Instrumentals بیکران بیکلام

پاییز کوچک من،گنجایش هزار بهار،گنجایش هزار شکفتن دارد.وقتی به باغچه می­نگرم روح عظیم «مولانا» را می­بینم‌که با قبای افشان‌و دفتر کبیرش‌زیر درخت­های گلابی قدم می­زندو برگ­های خشک زیر قدم­هایش شاعر می­شوند.وقتی به باغچه می­نگرم«بودا» حلول می­کنددر قامت تمام نیلوفرها. وقتی به باغچه می­نگرم‌پاییز «نیروانا» ست.پاییز نی زنی است‌که سحر ساده­ ی نفسش رادر ذره­‌های باغ دمیده است‌و می­زند  که سرو به رقص آید.پاییز کوچکِ من‌دنیای سازِش همه رنگ­هاست با یکدیگرتا من نگاه شیفته­ ام رادر خوش­ترین زمینه به گردش برم‌ و از درخت­های باغ بپرسم‌خواب کدام رنگ یا بیرنگی را می­بیننددر طیف عارفانه­ ی پاییز؟#حسین_منزوی

قسم به اصالت مزه‌ها و طعم‌ها. قسم به چای، به گیاه، به موسیقی. قسم به فیلم‌های خوبی که هنوز ندیده‌ام. قسم به مشغله‌های محدود کننده و تکراری؛که زندگی به شکل تمسخرآمیزی هنوز هم زیباست.💚🫠🪷

...بشریت، یک پل است. سعی نکن فقط یک انسان باشی، وگرنه غیرانسان می‌شوی. سعی کن ابَرانسان شوی؛ این تنها راه انسان‌بودن است؛ راه دیگری وجود ندارد. هدفت را جایی در ستارگان قرار بده؛ فقط در این صورت رشد می‌کنی.و انسان پدیده‌ای در حال رشد است؛ یک روند است. اگر هدف والایی نداشته باشی، رشد متوقف می‌شود. آنوقت گیر افتاده‌ای، آنوقت راکد و بیات می‌شوی. این چیزی است که برای میلیون‌ها انسان در دنیا رخ داده است. به چهره‌هایشان نگاه کن: مانند زامبی‌ها هستند، گویی که در خواب هستند و یا تحت تاثیر مواد مخدر سنگ شده‌اند.براستی چه اتفاقی برای قلب‌های این مردم افتاده است؟ هیچ تازگی، سرزنده‌بودن، هیچ شعله و شور زندگی در آنها دیده نمی‌شود…. گُنگ شده‌اند. چه اتفاقی برایشان افتاده است؟آنان چیزی را از دست داده‌اند. چیزی را از کف می‌دهند؛ آنان کاری را که برای آن ساخته‌شده‌اند انجام نمی‌دهند، تقدیر خودشان را زندگی نمی‌کنند و آن را محقق نمی‌سازند.انسان اینجاست تا اَبَرانسان شود. بگذار هدف تو اَبَرانسان باشد. فقط آنوقت است که قادر هستی انسان باشی، و در آسایش.هر چه بیشتر به یک اَبَرانسان دگرگون شوی، بیشتر درخواهی یافت که دیگر در تشویش و در اضطراب نیستی. غنچه‌ها بزودی می‌آیند و شکوفا خواهند شد. شادمانی در انتظار است؛ می‌توانی منتظر و امیدوار باشی تا شکوفا شوی.وقتی رشد و حرکتی نداری، وقتی که سعی داری فقط یک انسان باشی، آنگاه رودخانه از جریان بازایستاده است؛ دیگر به سمت اقیانوس روان نیست. زیرا رفتن به سوی اقیانوس یعنی تو انگیزه‌ای داری که اقیانوس بشوی. وگرنه چرا باید به طرف اقیانوس بروی؟رفتن به سوی اقیانوس یعنی ممزوج‌شدن با اقیانوس، یعنی اقیانوس‌شدن.هدف، خدایی‌شدن است. فقط وقتی می‌توانی انسان باشی که هرگونه تلاش را برای الهی‌شدن انجام داده باشی. در خودِ همین تلاش‌ها، انسانیت تو شروع به درخشش می‌کند. در خود همین تلاش‌ها، زنده خواهی شد.وقتی خودِ زندگی بسیار اغنا‌کننده، سرشار و مسرور است؛ پس این چیست که انسان را رنجور می‌سازد؟زندگی اغنا‌کننده هست، ولی تو در تماس با زندگی نیستی. آن تماس قدیمی گم شده است، تماس جدیدی هم برقرار نشده است. تو در یک مرحله‌ی انتقالی هستی، بنابراین زندگی کسل‌کننده، میان‌حاله و غم‌انگیز به‌نظر می‌رسد ــ حتی بیهوده.ژان‌پل سارتر می‌گوید: “انسان یک اشتیاق عبث و بیهوده است ـــ شوقی بیهوده و ناتوان، سروصدای بی‌جهت در مورد زندگی، که چیزی در آن نیست... یک زندگیِ بی‌معنی!”بله، هرچه بیشتر در خودت محصور بمانی، وقتی فقط در محدوده‌ی انسان‌بودن باقی بمانی، وقتی هدفِ والایی نباشد و رشدی درونی نداشته باشی، البته که زندگی بی‌معنی‌ و بی‌معنی‌تر می‌شود. آنگاه در رنج هستی.خوشحال ‌بودن یعنی طبیعی بودن. این فقط چیزی طبیعی در جهانِ هستی است. جهان هستی از ماده‌ای به‌نام خوشحالی ساخته شده است. فقط نگاه کن: آیا نمی‌توانی این را در درختان ببینی؟… که چقدر شاد هستند…. آیا پرندگان را در حال خواندن نمی‌بینی که چقدر شاد هستند؟مسرور بودن مطلقاً طبیعی است. اما خود، یا همان نفْس، این اجازه را نمی‌دهد. [نفْس، از رنج تغذیه می‌کند؛ بنابراین رنجور بودن را رها نمی‌کند.] برای همین است که مردم اینهمه در مورد بدبختی‌هایشان حرف می‌زنند.آنان فقط با صحبت کردن در مورد رنج‌هایشان، افراد خاصی می‌شوند! مردم پیوسته در مورد بیماری‌هایشان، سردردها، معده‌دردها و سایر مشکلاتشان حرف می‌زنند. تمام مردم هریک به نوعی دچار بیماری‌هراسی hypochondriac هستند. و اگر کسی رنج‌های تو را باور نداشته باشد، تو آزرده می‌شوی. اگر کسی با تو همدردی کند و رنج‌هایت را باور کند ـــ حتی با نسخه‌ی بزرگنمایی شده‌ی آن ـــ احساس خوشحالی می‌کنی! این احمقانه است، ولی باید درک شود. رنج، تو را فردی خاص می‌سازد؛ تو را نفسانی‌تر می‌کند. یک انسان رنجور می‌تواند نفْسی متراکم‌تر از یک انسان شاد داشته باشد.انسان شاد واقعاً نمی‌تواند نفْس داشته باشد، زیرا انسان فقط وقتی شاد می‌شود که نفْسی وجود نداشته باشد. هرچه نفس کمتری داشته باشی، شادمان‌تر هستی؛ هرچه شادتر باشی، نفْسِ کمتری داری.نفْس در شادمانی حل می‌شود. تو و شادمانی نمی‌توانید با هم وجود داشته باشید؛ تو [بعنوان فردی خودمحور یا همان نفس‌محور] فقط وقتی هستی که رنج وجود داشته باشد. در شادمانی، نفْس حل شده است.#اشو 📚«آموزش فراسو»جلد ۲/۴مترجم: ‌م.خاتمی🪷🫠💚🍁1404/8/4🍁

وقتی به آنچه در تملک ما نیست می‌نگریم، ممکن است به‌ آسانی این فکر به ذهن ما خطور کند که: "چه میشد، اگر این مالِ من بود؟" و احساسِ محرومیت می‌کنیم. اما بهتر است به‌ جایِ این بیاندیشیم که "اگر آنچه دارم، از آنِ من نبود، چه میشد؟"  📘 در باب حكمت زندگی 👤 #آرتور_شوپنهاور🪷🫠💚

عشق آدم را به جاهای ناشناخته می‌برد؛مثلاً به ایستگاه‌های متروکه، به خلوتِ زنگ‌زدهٔ واگن‌ها، به شهری که فقط آن رادر خواب دیده ای‌...وقتی عاشق شدی ادامهٔ این شعر راتو خواهی نوشت...! #رسول_یونان🪷🫠💚

روح ریاضی محض است .روح،همچون هندسه‌ای پنهان در مه،خطوطش را خدا با پرگار نور کشیده،و نسبت‌هایش را با معادلات عشق سنجیده.هر حس، یک نقطه؛هر اندیشه، یک بردار؛و هر آرزو، منحنی‌ای که به بی‌نهایت می‌رسد.اگر زاویه‌ات با حقیقت راست باشد،تمام خطوطت به مرکز آرامش بازمی‌گردد،و اگر کج شوی،فرمول‌هایت در خود فرو می‌ریزند.روح، ریاضی محض است،اما زبانی که می‌فهمد، زبان موسیقی و دعاست🪷🫠💚

یک پدیده‌ای هست به اسم: Revenge bedtime procrastination که مطمئنم همه تجربه کردیم.یعنی شب‌ها با این‌که نیاز به خواب داریم و خسته‌ایم، باز هم دیر می‌خوابیم. چون تو در طول روز، به دلیل کار و مشغله‌ی زیاد، وقت آزادی که برای خودمون باشه رو نداشتیم؛ پس خواب شب رو برای داشتنِ اون تایم آزاد، قربانی می‌کنیم🪷🫠💚خدا،امید و خواب را برای جبران غم های زندگی به ما ارزانی داشته..فرانسوا ولتر

دنیا زود می‌گذره و آدم فرصت کمی داره تا با عشق‌اش همه‌چیز رو نوازش کنه؛ انسان‌ها، حیوانات، زمین و حتی نسیم صبحگاهی. زندگی کوتاهه، اما همین فرصت کم می‌تونه قلب ما و جهان رو پر از آرامش و نور کنه. عشق ورزیدن، بلندترین چیزی‌ست که می‌تونیم به دنیا هدیه بدیم و همین کوتاهی لحظه‌ها، ارزش هر نگاه و لمس عاشقانه رو دوچندان میکنه💚🫠🐾

مراقبت، نوازش و غذا دادن به یک سگ می‌تواند برای قلب و ذهن انسان به همان اندازه‌ی مدیتیشن و برای روح انسان به همان اندازه‌ی دعا آرام‌بخش باشد – دین کونتز🐾🫠💚

گاهی وقتا حس می‌کنی حیونا بیشتر از آدما می‌فهمنت. یه نگاه کوتاه، یه نفس گرم، کافیه تا بفهمی که هیچ قضاوتی در کار نیست؛ فقط حضوره، فقط بودن. اون لحظه‌ها انگار یاد می‌گیری عشق لزومی نداره اسم داشته باشه یا توضیح داده بشه، خودش از دل سکوت جاری می‌شه.این موسیقی برام مثل زمزمه‌ی همون عشقه؛ ساده، بی‌نقاب و بی‌حساب. عشقی که توی دمِ آرام یه اسب، توی شیطنت چشم‌های یه گربه، یا حتی توی پرواز بی‌خیال یه پرنده پیداش می‌کنی. انگار حیونا به ما یاد می‌دن چطور بی‌واسطه عاشق باشیم، بی‌هیچ 《چرا 》و 《اگر》

بیا برویم توی خیابان‌های خالی از عشق قدم بزنیم...باهم که باشیم بوسه‌ و باران حتما خودشان را می‌رسانند🫠💚

عشق ،هسته ی گیلاسی ست ناگهان ؛پریده در انحنای گلوی غافل پیراهنت !نفست تنگ می آید، تار تار نگاهت،گمان می برند مرده ای ،گمان می بری گریخته ای ...و چون گلوله ای سرخ بی دعوت سبزت می کند.سرت را باغچه ای،سرت را گلدان کوچکی ...سرت را شکوفه می بافد ،و تو را از دهانت فتح می کند !بی آنکه پلکی بزنی ...#حورا_حقشنو

ببخش باران ؛تو هِي مي باري وما هِي شسته نمي شويم..ااحمد/شاملو❥▰࿇‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‎‌‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎❥▰࿇🌺🍃▰▰▰▰▰▰▰▰▰▰▰▰

     چه می‌کنند آدم‌ها،   اگر موســیقی را از آنها بگیرند ،   کلمات و نُت‌ها را ...      آرزوها را ...       عشـــــق را ...    و معجزه‌ی دست‌ روی سازها را؟! مثل باد سرد پاییز

جیبِ بزرگتر نمیخواهد، چتر هم همینطور. پاییز فقط دلبر میخواهدبا یک خیابان که خشاب اش پر از عشق باشدو ته مانده های باران ؛ بعد آرام آرام ماشه را بچکانی روی گونه اش همین.#مریم_قهرمانلو✨

هواسرد است وآتشِ نگاهِ تو روشن...!چایِ باران در فنجانِ قهوه ای چشمم دَم کشیده است ؛نترس!شانه ات را نزدیک تر کن دردهایم از دهن افتاده‌اند‌

‌شهریور عاشق انار بود🌸🍃اماهیچ وقت حرف دلش را به انار نزد. آخر انار شاهزاده باغ بودتاج انار کجا و شهریور کجا؟!انار اما فهمیده بود ,می‌خواست بگوید او هم عاشق شهریور است اما هر بار تا می‌رسید ، فرصت شهریور تمام می‌شد؛ نه شهریور به انار می‌رسیدو نه انار می‌توانست شهریور را ببینددانه‌های دلش خون شد و ترک برداشت سال‌هاست انار سرخ است ...سرخ از داغی و تندی عشق🍃🌸و قرن‌هاست شهریور بوی پاییز می‌دهد

رودخانه‌ها از آب خود نمی‌نوشند. درختان میوه‌های خود را نمی‌خورند. خورشید به خودش نمی‌تابد، و گُل‌ها عطرشان برای خودشان نیست.‌ زندگی برای همه‌ی ما قانون طبیعت است.‌ همه‌ی ما برای کمک به یکدیگر به دنیا آمده‌ایم. مهم نیست چقدر سخت، هرقدر هم که سخت باشد، با هم که باشیم زندگی خوب است‌. زندگی وقتی تو شادی خوب است، اما خوب‌تر وقتی‌ست، که دیگران به اُمید تو شادند🫠💚

زندگی حتی وقتی انکارش میکنی ، حتی وقتی نادیدەاش میگیری ، حتی وقتی نمی خواهی اش از تو قویتر است .از هر چیز دیگری قویتر است . آدمهایی که از بازداشتگاەهای اجباری برگشتەاند دوباره زاد و ولد کردند . مردان و زنانی که شکنجه دیده بودند ، که مرگ نزدیکانشان و سوخته شدن خانەهاشان را دیده بودند ، دوباره به دنبال اتوبوس ها دویدند ، به پیش بینی هواشناسی با دقت گوش کردند و دخترهایشان را شوهر دادند .باور کردنی نیست اما همین گونه است . زندگی از هر چیز دیگری قویتر است . 📘 من او را دوست داشتم 👤 #آنا_گاوالدا✨🫠💚

شما و تمام کسانی که دوستشان دارید، روزی خواهید مرد. تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته اید یا کارهایی که انجام داده اید برای تعداد کمی از مردم اهمیت خواهند داشت، آن هم صرفا برای یک مدت کوتاه. این حقیقت ناخوشایند زندگی ست. تمام مسائلی که به آن ها فکر می کنید یا کارهایی که انجام می دهید، تنها گریز استادانه ای از این حقیقت اند. ما غبارهای کیهانی بی اهمیتی هستیم که در یک نقطه ی آبی پرسه می زنیم و به هم برخورد می کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می کنیم و اهدافی برای خودمان می سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم. پس از قهوه ی لعنتی تان لذت ببرید"تکه‌ای از کتابِ "اوضاع خیلی خراب‌‌ست