Όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια

Στο νέο επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», που κυκλοφορεί και vidcast φιλοξενούμε και γνωρίζουμε μία από τις πιο επιδραστικές καλλιτέχνιδες- τραγουδίστριες  τη Νεφέλη Φασούλη και μας μιλά όχι μόνο ως κορίτσι της σκηνής, αλλά ως άνθρωπος που έμαθε να μετατρέπει τις αβεβαιότητες, τις απογοητεύσεις και τις ρωγμές σε δημιουργία.Η συζήτηση δεν ξεκινά από τα τραγούδια, αλλά από τις στιγμές πριν από αυτά. Από τις πρώτες φορές που ένιωσε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τη χωρά έτσι όπως είναι δομημένο και την εγκλωβίζει. Η Νεφέλη μας μιλά για την παιδική της ηλικία ως παιδί πολύτεκνης οικογένειας, που σχεδόν μεγάλωσε στον αυτόματο. Οι πανελλήνιες εξετάσεις και η νομική που την απελευθέρωσαν και της άνοιξαν το δρόμο στη φοιτητική ζωή και το τραγούδι.Πώς είναι να ξεκινάς τα όνειρα σου μες την κρίση; Πώς είναι να ζεις κάθε μέρα σαν να μην έχεις να χάσεις τίποτα;"Όταν πιάνεις πάτο και είσαι στο μηδέν είναι μια πολύ απελευθερωτική διαδικασία."Μιλάμε για την επιλογή της να συμμετέχει σε φεστιβάλ όπως το φεμινιστικό και για τη θέση της γυναίκας σήμερα στην κοινωνία, αλλά και στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Πρέπει ο καλλιτέχνης να έχει φωνή και για άλλα κοινωνικά θέματα;Πώς ένιωσε όταν η επιτυχία της "Πρόσωπο δικό μου" τραγουδήθηκε από τραγουδίστρια άλλου είδους;Το επεισόδιο κλείνει με μια πιο ανάλαφρη, αυθόρμητη ματιά: μικρές χαρές, αγαπημένα τραγούδια, αγαπημένες γειτονιές της Αθήνας.Η Νεφέλη Φασούλη είναι ένα απλό, πανέμορφο κορίτσι, ένα πρόσωπο δικό μας, που δίνει σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες και λεμόνια, μια απίστευτη γλύκα με την παρουσία της, την ενέργειά της και τη μουσική της. Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, βάλε να ακούσεις Νεφέλη! 

Στο σημερινό επεισόδιο του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια", φιλοξενούμε μια γυναίκα που δεν έμαθε απλώς να μετατρέπει τα λεμόνια της ζωής σε λεμονάδα, αλλά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο: σε φωνή, σε διεκδίκηση, σε αγάπη. Η Άννα Κουρουπού – ακτιβίστρια, συγγραφέας, διευθύντρια του Red Umbrella Athens, μοιράζεται μαζί μας ιστορίες βαθιά ανθρώπινες, γεμάτες φως, πόνο, αντοχή και απίστευτη δύναμη.Η Άννα θυμάται το παιδί που υπήρξε, τις πρώτες συγκρούσεις με τις προσδοκίες των άλλων, αλλά και τα πρόσωπα που της έδωσαν κουράγιο που αργότερα έγιναν κομμάτι της διαδρομής της.Η συζήτηση προχωρά στη φυλομετάβαση, στην πορεία προς την αυτογνωσία. Πόσο εύκολη η δύσκολη είναι η απόφαση να αλλάξεις φύλο; "Ήταν μόνο δύο γιατροί στην Ελλάδα που έκαναν αυτές τις επεμβάσεις χωρίς γνώση και κατέστρεψαν πολλά παιδιά και αυτό ήταν πολύ τραυματικό για την κοινότητα."Τι πρέπει να απαντούμε σε όσους ασκούν τρανσοφοβικό λόγο;"Τι μπορεί να σου κάνει ένα τρανς άτομο; Το πολύ πολύ να το δολοφονήσεις."Δεν γίνεται να μιλήσουμε για την Άννα χωρίς να αγγίξουμε το κομμάτι της βίας και του αποκλεισμού – με σεβασμό και ανθρώπινη ευαισθησία. Περιγράφει τις μορφές βίας που άφησαν σημάδια, αλλά και την τεράστια ερώτηση: πώς επιβιώνει κανείς σε μια κοινωνία που επιμένει να του λέει πως δεν χωράει; Η Άννα δεν ωραιοποιεί, αλλά φωτίζει. Και μας δείχνει πώς ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει κάτι που σε κρατά.Από εκεί, φτάνουμε στον ακτιβισμό, στις μάχες για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων και την εργαζόμενων στο σεξ. Μιλά για τις νίκες που άλλαξαν κάτι πραγματικό, για τα λάθη που κάνει ακόμη η κοινωνία, και για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.Και μετά, η ανθρώπινη πλευρά: γέλια, άβολες στιγμές, απλές καθημερινές χαρές, φόβοι που νικήθηκαν και φόβοι που μένουν.Ένα επεισόδιο για την ορατότητα, την επιβίωση, τον αγώνα, αλλά πάνω απ’ όλα, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Στο νέο επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», φιλοξενώ δύο σημαντικούς Έλληνες πολεμικούς ανταποκριτές, τον Πάνο Χαρίτο και τον Στρατή Αγγελή, που ανοίγουν μπροστά μας έναν κόσμο που οι περισσότεροι βλέπουμε μόνο από την απόσταση της οθόνης. Αν και οι δύο τους, αρνούνται την ταμπέλα του πολεμικού ανταποκριτή και το εξηγούν με έναν μοναδικό και ταπεινό τρόπο, και αρκούνται στην ιδιότητα του δημοσιογράφου που καταγράφει την αλήθεια μέσα σε χαλάσματα, όπου ο φόβος συνυπάρχει με το καθήκον και η ανθρώπινη αντοχή δοκιμάζεται καθημερινά.Η συζήτηση ξεκινά με τον Πάνο Χαρίτο να περιγράφει το τι σημαίνει να είσαι «αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας». Από τον εμφύλιο στο Ζαΐρ, μέχρι τις συγκρούσεις στη Γάζα, τη Βαγδάτη, τη Λιβύη και το Λίβανο, μοιράζεται τον τρόπο με τον οποίο ο πόλεμος σε μεταμορφώνει από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο μέτωπο. Ο Στρατής Αγγελής, με τη δική του ξεχωριστή διαδρομή στα διεθνή γεγονότα, μιλά για το «ναι» που λες σε μια αποστολή που μπορεί να σε φέρει στο όριο, αλλά και για την ενοχή που συχνά συνοδεύει έναν δημοσιογράφο όταν ο πόνος μπροστά του είναι αβάσταχτος.Οι δύο δημοσιογράφοι ανοίγουν τις πιο δύσκολες σελίδες της εμπειρίας τους: τον φόβο, τις στιγμές που η ζωή και η δουλειά συγκρούονται, τα πρόσωπα που δεν ξεχνούν ποτέ. Μιλούν για τον θάνατο που «σε πλησιάζει χωρίς προειδοποίηση», και τις σωστές αποφάσεις που πρέπει να παρθούν άμεσα, αλλιώς δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί.Η συζήτηση περνά στην επικαιρότητα: Γάζα και Ουκρανία. Με ψυχραιμία, αναλύουν τι συμβαίνει πραγματικά στο πεδίο και πόσο διαφορετική είναι η εικόνα που μεταφέρεται στο ευρύ κοινό. Στέκονται ιδιαίτερα στον ρόλο της προπαγάνδας με τον αποκλεισμό των δημοσιογράφων από τις κρίσεις, όπου η πληροφορία διακινείται ταχύτερα από ποτέ, αλλά όχι με αλήθεια."Ή το κάνεις συνειδητά και ξέρεις που βρίσκεσαι ή το κάνεις από άγνοια και δεν θα΄ πρεπε να είσαι εκεί.""Σε καμία περίπτωση ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να αποτελεί εκείνος το στόρι."Το επεισόδιο κλείνει με μια πιο προσωπική νότα: πώς γυρίζεις «σπίτι» μετά τον πόλεμο, τι σε κρατά όρθιο και πώς επαναπροσδιορίζεις την έννοια της κανονικότητας. Κι εκεί, μέσα από την εμπειρία τους, έρχεται και το πιο δυνατό μήνυμα: ότι ο πόλεμος, αν και σκληρός δάσκαλος, τους έμαθε να εκτιμούν βαθύτερα την ειρήνη, και την αλήθεια.

Υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν να ζουν με τα πόδια γερά στη γη και νιώθουν πολύ ασφαλείς εκεί. Και υπάρχουν κι εκείνοι που γεννήθηκαν για να κοιτάζουν τον κόσμο από ψηλά. Ο Εμμανουήλ Καραλής ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, όχι μόνο γιατί πετά πάνω από τον πήχη, αλλά γιατί έμαθε να βλέπει τη ζωή από μια άλλη οπτική: εκείνη της προσπάθειας, της πίστης και της εσωτερικής ελευθερίας.Στο πρώτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια" έχω την χαρά να φιλοξενώ το πιο χαμογελαστό παιδί του ελληνικού αθλητισμού, τον Μανόλο όλων μας.Και μπορεί αυτό το χαμόγελο να ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του μετά από πολλές δυσκολίες, bullying, ρατσισμό και τελικά την κατάθλιψη, αλλά τώρα είναι εκεί και δίνει μαθήματα ζωής, ελπίδας, και αισιοδοξίας.Η κουβέντα μας ταξιδεύει στα παιδικά του χρόνια. Στους γονείς που στάθηκαν θεμέλιο, στη μητέρα-βράχο και στον πατέρα-προπονητή. Στις δυσκολίες της δυσλεξίας που έγιναν αφετηρία δύναμης. Μια ιστορία αγάπης και στήριξης, που αποδεικνύει πως τα όνειρα ξεκινούν μέσα από την οικογένεια, αρκεί οι άνθρωποι που σε αγαπούν απλώς να πιστέψουν σε εσένα.Στη συνέχεια, περνάμε στην αθλητική του πορεία, στις μάχες μέσα και έξω από το στάδιο, στους ανθρώπους που τον στήριξαν, στις προκαταλήψεις που διαλύθηκαν με ένα άλμα. Από την καθημερινή προπόνηση μέχρι τη 4η θέση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, ο Καραλής αφηγείται με ειλικρίνεια τι σημαίνει να χάνεις, να μαθαίνεις, να συνεχίζεις.Μιλά για φιλίες που σφυρηλατήθηκαν στον "αέρα" του επί κοντώ. Για τον Μόντο Ντουμπλάντις, και τις στιγμές που ο ανταγωνισμός μετατρέπεται σε συντροφικότητα. Για το πώς η χαρά και ο σεβασμός ενώνουν ακόμη κι αυτούς που κυνηγούν το ίδιο μετάλλιο. Για την συγκατοίκηση με τον Μίλτο Τεντόγλου στο Ολυμπιακό χωριό και για τη σχέση τους.Και έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι. Το χάλκινο μετάλλιο που πανηγύρισε σαν να ήταν χρυσό και τα ρεκόρ που σπάει στους αγώνες και όχι στην προπόνηση. Με ποιους δαίμονες χρειάστηκε να παλέψει μέχρι να φτάσει εκεί; Ποιοι ήταν οι στίχοι που το βράδυ πριν αγωνιστεί τον συγκίνησαν;Ο Εμμανουήλ Καραλής είναι από αυτά τα πρόσωπα που μπαίνουν μέσα σε ένα χώρο και φωτίζονται τα πάντα. Είναι στάση ζωής του ή γεννήθηκε έτσι; Ποιο ήταν το δικό του φως που, όταν το γνώρισε, δεν θέλησε να το ξανά χάσει; Και τι είναι ο πήχης για εκείνον, πέρα από σίδερο και αριθμούς; Θα σας απαντήσω εν συντομία εγώ, χωρίς να προδώσω τίποτα άλλο από τη συζήτησή μας. Ο πήχης είναι για τον καθένα μας ένα προσωπικό μέτρο υπέρβασης, ελευθερίας και συνειδητοποίησης ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ όμορφη για να μην τη ζεις στο 100%!Μανόλο σε ευχαριστώ.

Στο τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», φιλοξενώ τον βουλευτή Α΄Αθήνας Παύλο Γερουλάνο και μαζί ξεδιπλώνουμε τη δική του ιστορία στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, την πολιτική, τη ζωή του και τα γεγονότα που τον στιγμάτισαν, όπως η πρόσφατη απώλεια της αδερφής του.Ο Παύλος Γερουλάνος φαινομενικά είχε μια εύκολη ζωή. Όμως η πορεία του στην πολιτική είχε τελικά ,όπως και ο ίδιος παραδέχεται, περισσότερες στενοχώριες, παρά χαρές, αλλά αυτό είναι που τον κάνει να συνεχίζει να προσπαθεί και να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο.Ήταν δυσλεκτικός σε μια εποχή, όπου ο όρος ήταν άγνωστος, έτσι η ταμπέλα του «βλάκα» μαθητή πολύ σκληρή. Απελευθερώθηκε στο πανεπιστήμιο όταν ένας καθηγητής παρόλο που «κοκκίνισε» την εργασία του από τα ορθογραφικά του λάθη, του έβαλε άριστα για τις απόψεις του.Η πολιτική ήρθε από τα φοιτητικά του χρόνια στην Αγγλία, με τους Εργατικούς. Στο ΠΑΣΟΚ τον έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου. Στη θητεία του ως υπουργός Πολιτισμού, συνέβησαν δύο κλοπές και τον οδήγησαν σε παραίτηση που δεν έγινε όμως δεκτή.«Η πρώτη ήταν προειδοποιητική, στη δεύτερη κατάλαβα ότι κάτι εγώ δεν έχω κάνει καλά και έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη.»Μεγάλωσε σε οικογένεια μόνο με αδερφές και στη συνέχεια η οικογένεια που δημιούργησε με τη σύζυγό του Λάρα, είχε πάλι μόνο γυναίκες. Τον βοήθησε αυτό να καταλάβει καλύτερα τη γυναικεία φύση;«Με απελευθέρωσε να έχω τόσες γυναίκες κοντά μου, να μιλούν για δικαιώματα από νωρίς, να συζητούν ανοιχτά για θέματα περιόδου, με βοήθησε να τις καταλάβω.»Συζητάμε για την πατριαρχία στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο, για το αν ο ίδιος πιστεύει ότι μια μέρα θα εξαλειφθεί τελείως.Η απώλεια της αδερφής του, που έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια, ήταν κάτι που τον στιγμάτισε.«Στον θάνατο του πατέρα μου πίεσα τον εαυτό μου πολύ για να είμαι γενναίος και εσωτερίκευσα τα συναισθήματά μου. Στη Δέσποινα όμως, μετά από πολλά χρόνια αισθάνθηκα όλα αυτά τα πράγματα που μια απώλεια μπορεί να φέρει.»Συζητάμε για την τοξικότητα στη βουλή και στην καθημερινότητα, παραδέχεται ότι σε κάποιες φάσεις υπήρξε και ο ίδιος τοξικός στη ζωή του, όμως έκανε δουλειά πάνω σε αυτό και το άφησε πίσω του.Τέλος, μας μιλά για την προσπάθειά του να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, που όμως δεν ευοδώθηκε. Ονειρεύτηκε ποτέ τον εαυτό του πρωθυπουργό της χώρας;«Σωστή επιλογή της λέξης ονειρεύομαι, άλλες φορές τα όνειρα βγαίνουν και άλλες όχι.»Τον ευχαριστώ που μου άνοιξε την καρδιά του και κλείσαμε μαζί με αυτόν τον όμορφο τρόπο τη δεύτερη σεζόν του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια».Σας ευχαριστώ όλους που κάνατε τα «λεμόνια» συντροφιά σας και απαραίτητο συστατικό του μήνα σας. Ραντεβού τον Οκτώβριο.Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φύτεψε τους σπόρους του και κάνε το δέντρο σου να ανθίσει. Δώρα

Σε αυτό το επεισόδιο του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια" η Δώρα Τσαμπάζη φιλοξενεί την Ιωάννα Παλιοσπύρου, και μιλούν για τα πέντε χρόνια από την επίθεση με βιτριόλι, τον Μάιο του 2020.Η Ιωάννα αποκαλύπτει πώς κατάφερε να κάνει την επίθεση να μοιάζει με ένα κακό όνειρο, αλλά και ποιες ήταν οι δύο μυρωδιές που της ξύπνησαν το τραύμα της και κόντεψε να χάσει τις αισθήσεις της. Από που πηγάζει αυτή η δύναμη; Και όταν η ζωή της έδωσε λεμόνια, τι αποφάσισε να κάνει;  

Στο σημερινό επεισόδιο του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια", που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Στάθη και κάνουμε μια όμορφη κουβέντα για τη δημοσιογραφία, την ενημέρωση, το χρέος απέναντι στο κοινό. Κάνουμε όμως και μια βουτιά στα γεγονότα που τον σημάδεψαν, είτε σε επίπεδο ενημέρωσης, είτε σε προσωπικό επίπεδο.Ο Παναγιώτης Στάθης, έχοντας βιώσει δύο απώλειες μέσα στην οικογένειά του από νωρίς, τον πατέρα του και τον αδελφό του, μιλά με συγκίνηση για το αίσθημα της αδικίας που νιώθει πολλές φορές ότι τον πνίγει, αλλά μας μιλά και για την αισιοδοξία του για το μέλλον και την ίδια τη ζωή που είναι πολύ όμορφη και πρέπει να τη ζήσουμε.Η κουβέντα μας ξεκινά με τη δημοσιογραφία και την πρωινή ενημέρωση. Ξεδιπλώνοντας τη συζήτηση, προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση από κοινού, στο αν υπάρχει τελικά αντικειμενική δημοσιογραφία.  «Θέλει πολλή προσπάθεια και εμπειρία, με τα χρόνια ίσως και να το πετυχαίνεις.»Στη βάρδιά του, του έτυχε να ανακοινώσει πολλές δυσάρεστες ειδήσεις στον αέρα. Ποιες ήταν αυτές που τον συγκλόνισαν και θα τις θυμάται για πάντα;  «Στην περίπτωση της μικρής Άννυς που την τεμάχισε ο πατέρας της, μου είχαν κοπεί τα γόνατα.»Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στην τραγωδία στα Τέμπη. Ποια είναι η δική του εκτίμηση; Πιστεύει ο ίδιος ότι θα μάθουμε κάποια στιγμή πραγματικά τι συνέβη και θα αποδοθεί δικαιοσύνη;«Στην τραγωδία των Τεμπών, έγιναν όλα λάθος. Και δυστυχώς το δυσοίωνο είναι ότι δεν υπάρχει ένα πρόσωπο που θα βγει να πει: ¨Έγινε αυτό" και να τον πιστέψει κάποιος. Και αυτό είναι μια μεγάλη «επιτυχία» του πολιτικού και δικαστικού προσωπικού της χώρας και ολόκληρου του συστήματος θεσμών σε αυτή τη χώρα.»Ο Παναγιώτης Στάθης έχασε νωρίς τον πατέρα του και τον αδερφό του όταν ήταν νεότατος, μόνο 47 ετών.  Θεωρεί ηρωίδα της ζωής του τη μητέρα του που κατάφερε να μεγαλώσει τα δυο παιδιά της χωρίς τον πατέρα τους, αλλά και όταν έχασε τον ένα της τον γιο, γύρισε και του είπε: «Στη ζωή έρχονται κάποιες στιγμές που πρέπει να γίνεις πέτρα, μια τέτοια στιγμή είναι τώρα.»«Με πνίγει το αίσθημα της αδικίας ειδικά για τον αδερφό μου γιατί έφυγε νέος και σκέφτομαι πόσα θα μπορούσε ακόμα να προσφέρει στα παιδιά του.»Τέλος, το δικό του μυστικό για τη ζωή, είναι να τη ζήσουμε. Και χρησιμοποιώ ακριβώς τα λόγια του. «Ζήστε παιδιά, ζήστε όπως γουστάρετε». Παναγιώτη Στάθη σε ευχαριστώ.

Αυτό το επεισόδιο «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» με καλεσμένη τη Σοφία Βαγενά, θα ήθελα να το αφιερώσω σε κάθε γυναίκα που βρίσκει τη δύναμη να καταγγείλει τον θύτη της, να σταθεί μπροστά του αγέρωχη σε μια κρύα δικαστική αίθουσα όπου θα προσπαθήσει ο θύτης της να αποδείξει ότι όλα αυτά που η ίδια καταγγέλει δεν συνέβησαν ποτέ ή εκείνη τα προκάλεσε και σε όσες γυναίκες δεν πρόλαβαν να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους ή πρόλαβαν αλλά το νομικό μας σύστημα δεν ήταν επαρκές να τις προστατεύσει ουσιαστικά στη συνέχεια. Μιλήστε, φωνάξτε, μέχρι η αλήθεια σας να γίνει πιο δυνατή από τα ψέματα του θύτη και την ανεπάρκεια του συστήματος. Η Σοφία Βαγενά είναι η πρόεδρος ισότητας και δικαιωμάτων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών, μια γυναίκα που αποτέλεσε ένα από τα βασικά γρανάζια για να αλλάξει η αντιμετώπιση των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας από τους αστυνομικούς υπαλλήλους, να βελτιωθούν τα πρωτόκολλα και να εκπαιδευτούν οι αστυνομικοί υπάλληλοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν με επαγγελματισμό και τη σοβαρότητα που αξίζουν τα θύματα κακοποίησης. Η γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των θυμάτων και την προστασία τους. Το σύστημα ξεγυμνώθηκε και τελείως και αποκαλύφθηκε το χάος και οι βασικές ελλείψεις εκπαίδευσης και αντιμετώπισης. Σήμερα με τη Σοφία Βαγενά, κάνουμε αναδρομή σε εκείνη τη μοιραία για την Κυριακή βραδιά, και συζητάμε για όλα αυτά τα πρωτόκολλα που φαίνεται να έχουν αλλάξει σημαντικά από τότε. «Μετά τη γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα, άλλαξε τελείως το πρωτόκολλο, πέρα από την εκπαίδευση των αστυνομικών και τη στελέχωση των γραφείων ενδοοικογενειακής βίας, έχουμε περάσει σε ένα αστυνομικό εγχειρίδιο, όπου περιγράφονται τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει ο αστυνομικός από τη στιγμή που θα εισέλθει μια γυναίκα στο γραφείο του για να καταγγείλει τον θύτη της.» «Δεν είμαστε συμβατοί με την Grevio, τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Την έχουμε αφήσει στη θεωρία και όχι στην πράξη. Αν την είχαμε εφαρμόσει ως χώρα, δεν θα είχαμε καμία γυναικοκτονία.» Με τη Σοφία Βαγενά, καταλήγουμε, δυστυχώς, σε μια δύσκολη και σκληρή αλήθεια. Λέμε στις γυναίκες να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους θύτες τους, αλλά ακόμα και όταν τα κάνει τέλεια η αστυνομία και παραδίδει τον θύτη στη δικαιοσύνη, δεν της παρέχονται ακόμα τα κατάλληλα μέτρα και τα εχέγγυα ώστε να μείνει ουσιαστικά προστατευμένη και ο θύτης της μακριά της. «Δυστυχώς οι περισσότερες γυναικοκτονίες συμβαίνουν μετά την καταγγελία του θύματος, γιατί ο θύτης επιστρέφει ακόμα πιο θυμωμένος και το νομικό σύστημα αποδεικνύεται ανεπαρκές να προστατεύσει τη γυναίκα.» Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες πρέπει να σιωπήσουν. Το αντίθετο, σημαίνει ότι οι φωνές τους πρέπει να γίνουν κραυγές, προκειμένου το κράτος να παρέχει άμεση απονομή δικαιοσύνης, ουσιαστική στήριξη στο θύμα, σκληρότερες και πιο άμεσες ποινές στους θύτες.

Σε αυτό το επεισόδιο «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ την καλαθοσφαιρίστρια, πρωταθλήτρια, record woman Εβίνα Μάλτση, European MVP, με συμμετοχές και στο WNBA, για να μιλήσουμε για το πώς κατάφερε να επιβιώσει και να διακριθεί σε ένα άθλημα το οποίο έχουμε ταυτίσει κυρίως με τους άντρες.  Η Εβίνα μας εξιστορεί το πάθος της από μικρή για το μπάσκετ, μας αποκαλύπτει πως από τότε που θυμάται τον εαυτό της παίζει με μια μπάλα, μας μιλά για τις μάχες που έδινε στην αλάνα προκειμένου να την παίξουν τα υπόλοιπα παιδιά τα οποία ήταν όπως είναι αναμενόμενο όλα αγόρια, αλλά και για τη διαφορά που έκανε ο προπονητής που είχε τότε στη Γουμένισσα στο Κιλκίς, ο οποίος ήταν αυτός που πίστεψε τότε στην γυναικεία ομάδα, μέσα από την οποία κατόρθωσε η Εβίνα να διακριθεί.Με την Εβίνα κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν. Στο πως η ίδια ονειρεύτηκε τον εαυτό της, στις δυσκολίες τις οποίες συνάντησε, στη σύγκριση που γινόταν πάντα με τους άντρες. Μάλιστα στο ερώτημα αν υπήρχε θαυμασμός από την αντίστοιχη εθνική ομάδα των ανδρών, η Εβίνα μας απαντά πως «στην αρχή ξεκάθαρα δεν μας βλέπανε».  Κατά πόσο έχει αλλάξει αυτό σήμερα; Και πως ένιωσε όταν ένας μεγάλος σταρ της εθνικής ομάδας ανδρών της έστειλε συγχαρητήρια για την διάκριση που πήρανε;  Τι ονειρεύεται για την προπονητική σήμερα και πως πρέπει οι προπονητές να προσεγγίζουν τα παιδιά αλλά και τα νεαρά κορίτσια;  Πως η ίδια φαντάζεται τον εαυτό της να προσεγγίζει τα παιδιά και τι προτεραιότητες βάζει;  Μία κουβέντα που αξίζει να ακούσουμε με αφορμή και το Eurobasket γυναικών που θα διεξαχθεί τον Ιούνιο στο ΣΕΦ. Και ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε τελικά σε τι διαφέρουν οι γυναίκες από τους άντρες που αγωνίζονται σε αυτό το υψηλό επίπεδο;  Και ίσως να μας εμπνεύσει ή να μας παρακινήσει να αγοράσουμε ένα εισιτήριο για την διοργάνωση αυτή των γυναικών, με την ίδια χαρά που θα αγοράζαμε και για την αντίστοιχη των ανδρών.

Σε αυτό το επεισόδιο του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια" που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ την επιχειρηματία Ήρα Κατσαντώνη, ένα αέρινο και γλυκό πλάσμα, που στην ομορφότερη στιγμή της ζωής της, δοκιμάστηκε με έναν πολύ σκληρό τρόπο. Η Ήρα είναι η κόρη της πολύ αγαπημένης τραγουδίστριας Ελπίδας. Και μιλά με περηφάνεια για αυτό. Βιώνοντας πριν λίγα χρόνια την απώλεια του πατέρα της,  η Ήρα, λίγο πριν φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί, ένα πρόβλημα προέκυψε τις τελευταίες εβδομάδες της κύησης της και η καρδιά του εμβρύου σταμάτησε να χτυπά. Έτσι, ενώ θα ετοίμαζε βαλίτσα σε λίγες μέρες για το μαιευτήριο για να γίνει μητέρα, πήγε για να το γεννήσει νεκρό, γνωρίζοντας από πριν ότι δεν θα γυρίσει με παιδί στο σπίτι.Τι είναι αυτό που την ώθησε στο να δημοσιοποιήσει την ιστορία της με ένα ποστ που ράγισε καρδιές στο instagram;Πώς ένιωσε κατά την επιστροφή στο σπίτι χωρίς το παιδί της; Και πόσο πιεστικό ήταν αυτό απέναντι στον κόσμο που την έβλεπε τόσους μήνες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και της ευχόταν "Να σου ζήσει"; Πόσο τη βοήθησε ο διαλογισμός στο να προχωρήσει; Πίστεψε ότι θα καταφέρει ξανά να γίνει μητέρα;Η Ήρα με ηρεμία, ωριμότητα και γλυκύτητα μας μιλά για την εμπειρία που την άλλαξε βαθιά, αλλά δεν κατάφερε να της κλέψει την αισιοδοξία. Γίνονται για κάποιο λόγο τελικά όλα; Δύο χρόνια σχεδόν μετά, που κρατά πλέον στην αγκαλιά τον 6 μηνών γιο της, μας δίνει όλες τις απαντήσεις στο δικό της γλυκόπικρο και τόσο σπουδαίο ταξίδι στη μητρότητα.

Σε αυτό το επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ δύο υπέροχα πλάσματα με ενσυναίσθηση και πολλή αγάπη μέσα τους, τη Σοφία και τον Γιάννη. Μας μιλούν για τη σχέση τους, την αγάπη τους για τα ζώα, για το πολύ άγριο ατύχημα του Γιάννη που του στέρησε τα δύο του άκρα και που αποτέλεσε και την αφορμή να γνωριστούν και τη ζωή τους τώρα πια καθημερινά παρέα με την αναπηρία και τις δυσκολίες της.Όταν ξεκίνησα να γράφω πέρυσι αυτή τη σειρά επεισοδίων, δεν φανταζόμουν πόσες ιστορίες δυνατές θα έβρισκα που θα συμπλήρωναν τέλεια τη φράση, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια. Η Σοφία και ο Γιάννης είναι ένα τέτοιο επεισόδιο, κούμπωσαν υπέροχα, γιατί οι ίδιοι έμαθαν τις δυσκολίες να τις ξεπερνούν με χαμόγελο και αισιοδοξία.Ο Γιάννης έχασε τα πόδια του το 2012 όταν ένα τρένο τον παρέσυρε και ήταν μπλεγμένος από κάτω του για 20 μέτρα. Όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, χαμογελούσε, παρά του ότι έχασε τα πόδια του, γιατί έζησε.Η Σοφία, μια υπερταλαντούχα δημιουργός και τραγουδίστρια, από μικρή ήθελε να προσφέρει. Έμαθε στα 17 της τη νοηματική και η έννοια συμπερίληψη ήταν στη ζωή της σχεδόν από πάντα. Εθελόντρια, εκπαιδεύτρια σκύλων για τυφλούς, πάντα στην καθημερινότητά της, όπως και στην τέχνη της, θέλει να εκφράζει την αγάπη της για τον συνάνθρωπο.Και αυτοί οι δύο άνθρωποι, ενώθηκαν, και το αποτέλεσμα ήταν ευτυχία για εκείνους και μάθημα ζωής για όλους εμάς.Θα κρατήσω τη φράση του Γιάννη: «Δεν θα άλλαζα το ατύχημα μου, γιατί έτσι ήρθε στη ζωή μου ο πιο σημαντικός άνθρωπος». Και θα αφήσω τα υπόλοιπα σε εκείνους. 

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου σήμερα και σε αυτό το επεισόδιο του «Οταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» φιλοξενώ τον πρώτο άντρα της σεζόν που μας μιλά για το θέμα υγείας του, που οι περισσότεροι μέχρι σήμερα θεωρούν ότι είναι αποκλειστικά γυναικείο, τον καρκίνο του μαστού. Ο Θεόδωρος Καράογλου είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, πρώην Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης και πρώην Υφυπουργός Εσωτερικών. Τον Αύγουστο του 2022 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, μία νόσο, που οι περισσότεροι, λαθεμένα, πιστεύουν ότι αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Γνώριζα την ιστορία του γιατί ήμαστε και οι δύο ομιλητές σε διημερίδα που είχε οργανώσει το Άλμα Ζωής Πάτρας και τώρα μας δόθηκε η ευκαιρία να το συζητήσουμε και από κοντά. Πώς έγινε η διάγνωση και τι ρόλο έπαιξε η σύζυγός του που επέμεινε να κάνει εξετάσεις; Πώς ένιωσε ο ίδιος στο άκουσμα της διάγνωσης και γνώριζε ότι αφορά και τους άντρες η συγκεκριμένη ασθένεια; Μας εξιστορεί με συγκίνηση, τις πρώτες σκέψεις αλλά και τις κινήσεις του μόλις έμαθε για την ασθένεια του. "Έκανα τη διαθήκη μου γιατί πάντα ήμουν άνθρωπος του καθήκοντος και έγραψα επιστολές για τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου να τις διαβάσουν όταν θα έχω φύγει". Λίγες μέρες μετά τη διάγνωση, ο γιος του παντρευόταν. "Δεν είπαμε τίποτα για να μη χαλάσει η χαρά τους. Χόρευα στον γάμο σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά η ψυχούλα μου το ξέρει." Μας μιλά για τον τρόπο που γίνεται η αυτοεξέταση στους άντρες, αλλά και τους λόγους που αποφάσισε τελικά να μιλήσει δημόσια για αυτό, ενώ ο ίδιος όπως λέει, αισθάνθηκε στην αρχή μεγάλη ντροπή. Στο τέλος, κάνουμε για σημαντική συζήτηση και για τη δημόσια υγεία. Τον τιμά που παραδέχεται ότι υπάρχουν πολλές ελλείψεις και πολλά πράγματα να γίνουν στο Ε.Σ.Υ. προκειμένου να λάβει κάποιος ασθενής της ίδιας προσοχής και ταχύτητας σε θεραπείες, όπως έλαβε και ο ίδιος στον ιδιωτικό τομέα. Φυσικά από την συζήτηση δεν έλειψε και η αναφορά στο πρόγραμμα "Φώφη Γεννηματά" και τα περιθώρια βελτίωσης και του προγράμματος αυτού. Τον ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη και την κουβέντα, και που βρήκε το θάρρος να σπάσει το στερεότυπο αυτής της ασθένειας και να βγει μπροστά δίνοντας δύναμη και σε άλλους άντρες και γυναίκες.

Σε αυτό το επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» καλεσμένη μου είναι η δημοσιογράφος Χριστίνα Βίδου και μας μιλά για τις απώλειες που τη σημάδεψαν αλλά και την τεράστια αλλαγή στο μυαλό της. Από τη βύθιση στην κατάθλιψη και την παραίτηση από τη ζωή, έφτασε στο "Οφείλουμε να συνεχίσουμε". Και αυτή ακριβώς η ιστορία της και η δουλειά με τον εαυτό της είναι αυτό που αξίζει να ακούσουμε σήμερα.Τη Χριστίνα Βίδου είναι αλήθεια πως ήθελα από καιρό να την καλέσω. Οι λόγοι; Αρκετοί, θα αρκεστώ να αναφέρω απλώς πως η Χριστίνα Βίδου είναι μια γυναίκα που θαυμάζω και τη θεωρώ πρότυπο γυναίκας, μητέρας και δημοσιογράφου. Είναι πλέον παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου του Σαββατοκύριακου στον Σκάι (όταν έγινε η εγγραφή μας δεν είχε ολοκληρωθεί η μεταγραφή της από την ΕΡΤ). Τα χτυπήματα που δέχτηκε στη ζωή της πολλά, ίσως περισσότερα από όσα αντέχει ένας άνθρωπος, και σε διάφορες περιόδους της ζωής της, από πολύ νεαρή ηλικία μέχρι πρόσφατα και απώλειες όλων των ειδών, ξαφνικές και μη. Η πρώτη, ο θάνατος σε τροχαίο του μεγάλου της έρωτα, ήταν και αυτή που την συγκλόνισε πιο πολύ από όλες. Έφτασε κοντά στο να λυγίσει, 8 χρόνια τιμωρούσε τον εαυτό της ζώντας σε πλήρη απομόνωση, έφτασε στο σημείο να λέει «Ζούσα χωρίς να ζω». Μιλήσαμε για το πώς πήρε την απόφαση να αλλάξει και να συνεχίσει τη ζωή της, αναφερθήκαμε στην απώλεια του πρώην συζύγου της και πατέρα της μονάκριβης κόρης της Λορένας. Για το πώς βίωσαν και οι δύο την απώλεια του ύστερα από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο και την πιο δυνατή και συγκλονιστική στιγμή με την κόρη της, όπως λέει η ίδια, όταν η Λορένα σκόρπισε τις στάχτες του στη θάλασσα. Η ζωή της στέρησε νωρίς και την μητέρα της και όμως η Χριστίνα περνάει πλέον με αποφασιστικότητα το μήνυμα πως «στη ζωή προχωράμε». Ποιο είναι αυτό που την αγχώνει σήμερα; Γιατί εργάζεται τόσες ώρες και τόσο σκληρά; Τι μήνυμα θέλει να περάσει; Και τι απαντά στην  ερώτηση «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια;». Αν θαύμαζα την Χριστίνα Βίδου μια φορά πριν, μετά από αυτήν την συνέντευξη την θαυμάζω ακόμα περισσότερο και είμαι βέβαιη πως τα λόγια της θα βοηθήσουν και θα ανακουφίσουν πολύ κόσμο που παλεύει με τη διαχείριση του πένθους και της απώλειας.

Στο πρώτο επεισόδιο του 2025 του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ τη βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς και πρώην υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, σε μια κουβέντα που δεν θα ακούσετε κανένα πολιτικό σχόλιο, καθώς κάνουμε μια διαφορετική και πολύ χρήσιμη κουβέντα από την οποία καταφέρνουμε να γνωρίσουμε και περισσότερα για τον χαρακτήρα της. Η Έφη Αχτσιόγλου είναι γνωστή σε όλους και όλες για την πολιτική της διαδρομή, για τη θητεία της στο Υπουργείο Εργασίας κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και επίσης γνωστή για τις θέσεις της, στις οποίες, όταν αφορά σε δικαιώματα, σε γυναίκες, στην ισότητα, δεν θα βάλει ποτέ νερό στο κρασί της, γιατί ανήκει σε αυτούς που όποια κι αν είναι η ερώτηση, ο άνθρωπος είναι η απάντηση. Κάνουμε μια αναδρομική στα μαθητικά της χρόνια, όπου ήταν η απουσιολόγος που έκανε τα στραβά μάτια σε όσους έκανα κοπάνα και σχολιάζουμε το εκπαιδευτικό σύστημα που ακόμα παραμένει παρωχημένο. «Είναι σοκαριστικό να βλέπεις ξύλο ανάμεσα σε παιδιά και οι υπόλοιποι γύρω αντί να το σταματούν, να τραβάνε και βίντεο. Υπάρχει πλέον μια νομιμοποίηση της βίας.» Σε αυτό το επεισόδιο, εκτός από πολιτικό, την γνωρίζουμε ως γυναίκα και άνθρωπο και αγγίζουμε θέματα που η ίδια δεν έχει συζητήσει πριν δημόσια, όπως τη μητρότητα, τον αποκλειστικό θηλασμό, τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από μία εργαζόμενη μητέρα. «Υπάρχει μια κλειστή αφήγηση για τη μητρότητα, ότι είναι μια εικόνα απαλότητας, γαλήνης και δεν είναι έτσι πολλές φορές, όμως η αλήθεια είναι ότι η ζωή σου αλλάζει τελείως συναισθηματικά.» Η ίδια αναφέρεται στα αρνητικά σχόλια που είχε δεχτεί για την εμφάνισή της, ούσα λεχώνα και ξενυχτισμένη. Πώς τα αντιμετώπισε και γιατί αποφάσισε τότε να μιλήσει; «Το διαδίκτυο έχει δώσει τη δυνατότητα της ελευθερίας που εξελίχθηκε σε μια αδιανόητη ασυδοσία ύβρεων.» Μιλάμε για τα δικαιώματα των γυναικών, την ισότητα στην εργασία και η ίδια παραδέχεται όμως ότι ανήκει στις προνομιούχες ως βουλεύτρια. «Ο σεξισμός είναι καθημερινό φαινόμενο. Ξεκινά από τη γλώσσα, το βλέμμα, το mansplaining.» Αγγίζουμε το θέμα των γυναικοκτονιών, ποια η διαφορά της έννοιας με την ανθρωποκτονία και γιατί η ανθρωποκτονία δεν καλύπτει τη δολοφονία γυναικών; Για ποιον λόγο είναι αναγκαία η νομική κατοχύρωση του όρου, αλλά και ένα ακόμα θέμα που συνδέεται έμμεσα με τις γυναικοκτονίες, την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που τελικά δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε. «Το προηγούμενο οικογενειακό δίκαιο είχε ως επίκεντρο το παιδί, αυτό δεν κάνει κάτι τέτοιο και είναι τρομακτική μια τέτοια οπισθοδρόμηση.» Συνομιλώντας μαζί της σκέφτηκα ότι χρειαζόμαστε περισσότερες γυναίκες στην πολιτική όπως εκείνη, με βαθιά γνώση του αντικειμένου τους, αλλά και με δυναμισμό και ευαισθησίες. Σε μια Βουλή που ακόμα ανδροκρατείται, οι φωνές αυτές αποτελούν έναν φάρο ελπίδας, διαφορετικότητας και ενσυναίσθησης. Εύχομαι να απολαύσετε το επεισόδιο αυτό όσο κι εγώ, κατά την ηχογράφησή του.

Σε αυτό το επεισόδιο «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ ένα κορίτσι θαύμα, ένα κορίτσι ακούραστο και ασταμάτητο που αγαπάει στα σπορ και την αγαπούν κι αυτά, την Χριστίνα Βραχάλη.Η Χριστίνα είναι από τις καλύτερες Ελληνίδες αθλητικογράφους, καθώς όχι μόνο αγαπά αυτό που κάνει, αλλά έχει και βαθιά γνώση των σπορ. Τελείωσε τα ΤΕΦΑΑ και λάτρευε το μπάσκετ, όμως πεπρωμένον φυγείν αδύνατον και το «μικρόβιο» της δημοσιογραφίας πέρασε από τον πατέρα και στην κόρη. Η πρώτη της δουλειά ήταν στην ΕΡΤ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σύντομα τα χαρακτηριστικά πράσινα μάτια της κατέκτησαν τα αθλητικά δελτία ειδήσεων.Μαζί συζητάμε για τις δυσκολίες που συνάντησε σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα και την στιγμή που γύρισε και είπε στον πατέρα της ότι θα σταματήσει, γιατί δεν κάνει για αυτό.«Στα περισσότερα ανδροκρατούμενα επαγγέλματα ισχύει αυτό, δεν πείθονται ότι για να είσαι 20 χρόνια στο χώρο, κάτι κάνεις σωστά.»Η Χριστίνα έγινε πριν ένα χρόνο μητέρα, αναπάντεχα, χωρίς να το έχει προγραμματίσει και χωρίς να έχει χτυπήσει το καμπανάκι της μητρότητας. Πώς βιώνει το θαύμα που της συμβαίνει και πόσο βουνό της φάνηκε όλο αυτό στην αρχή;«Δεν ήμουν ο άνθρωπος που είχε συνδυάσει την ευτυχία του αποκλειστικά με τη δημιουργία οικογένειας.»Αυτό που δεν γνωρίζουμε για την Χριστίνα είναι ότι πριν από αρκετά χρόνια, είχε αρκετούς τραυματισμούς στο μπάσκετ και αναγκάστηκε να αλλάξει αγαπημένο άθλημα, έτσι μπήκε στη ζωή της η θάλασσα.«Ασχολήθηκα με το σερφ. Η επαφή με τη φύση με επαναφέρει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις».Ένα επεισόδιο που αποδεικνύει ότι η αποφαστικότητα στις γυναίκες είναι μια καθημερινή μάχη.

Σε αυτό το επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» που κυκλοφορεί και σε vidcast έχω τη χαρά να φιλοξενώ μια γυναίκα - πρότυπο, μία γυναίκα σύμβολο δύναμης και μία survivor της άσχημης μοίρας που της επιφύλαξε η ζωή μόλις στα 23 της να χάσει τον σύζυγό της, έχοντας ήδη μια κόρη και δύο δίδυμα κορίτσια στην κοιλιά της.

Στην πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» στο  LadyLike, η Δώρα Τσαμπάζη υποδέχεται με χαρά τη σημαιοφόρο της Ελληνικής Ολυμπιακής αποστολής στο Παρίσι, την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη.Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη που έγινε γνωστή κυρίως το 2022 μετά τους συγκλονιστικούς αγώνες της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το back to back χρυσό μέσα σε τρεις ημέρες, μας ξεδιπλώνει την δική της ιστορία στον αθλητισμό και των πρωταθλητισμό.

Σε αυτό επεισόδιο ξεδιπλώνουν παρέα με τη Δώρα Τσαμπάζη τη φιλία τους και την τέχνη του drag. Τον εκφοβισμό που δέχτηκαν στα σχολικά χρόνια, την παιδική κακοποίηση και την παρενόχληση εν ώρα εργασίας που βιώνουν ακόμη και σήμερα στο show τους.

Στο νέο επεισόδιο "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια" η Δώρα Τσαμπάζη φιλοξενεί την ανάπηρη πρωταθλήτρια Κατερίνα Σαράντη που γεννήθηκε με ημιμέλεια κνήμης άμφω τελική. Από βρέφος μέχρι τα 18 της υποβλήθηκε σε δεκάδες χειρουργικές επεμβάσεις, που τον αριθμό τους δεν θυμάται πια. Σήμερα είναι πρωταθλήτρια παρατρίαθλου.