белліт пад піва
Subscribed: 137Played: 2,948
Subscribe
© белліт пад піва
Description
тры дзяўчыны абмяркоўваюць нетыповыя творы з беларускай літаратуры, жартуюць і п'юць піва
44 Episodes
Reverse
2п'ем піва і пераварваем шкло
чытаем "новую драму" і п'ем піва
дум вайбовы твор пад піва
чытаем смешны твор і п'ем піва
чытаем Сыракомлю і п'ем піва
чытаем смешную п'есу і п'ем піва
чытаем дэпрэсіўны твор і п'ем піва
чытаем Уршулю Радзівіл і нешта п'ем
чытаем фанфікі і паміраем
п'ем піва і моцна любім гэтую кнігу
вельмі сумна п'ем піва
чытаем шыкоўны твор і п'ем піва
пхем піва і чытаем кнігу пра панкаў
чытаем цяжкі твор і пакутуем
чытаем гістарычную прозу і п'ем збіцень
чытаем філасоўскі інды твор і п'ем піва
п'ем піва і абмяркоўваем бабуль ды дзядуль
п'ем піва з Анхелай Эспіносай Руіз і абмяркоўваем "Беларусь ў фантастычных апавяданнях"
чытаем Веру Бурлак і п'ем каляднае піва
п’ем піва і разважаем пра творчасць самага чоткага хлапчука Серабранкі
Top Podcasts
The Best New Comedy Podcast Right Now – June 2024The Best News Podcast Right Now – June 2024The Best New Business Podcast Right Now – June 2024The Best New Sports Podcast Right Now – June 2024The Best New True Crime Podcast Right Now – June 2024The Best New Joe Rogan Experience Podcast Right Now – June 20The Best New Dan Bongino Show Podcast Right Now – June 20The Best New Mark Levin Podcast – June 2024
Download from Google Play
Download from App Store
United States
Здаецца, што чысцец ёсць у каталікоў, а ў праваслаўных няма. То бок у другіх у рай ці пекла напраўляюць нашмат хутчэй)))
Шкада, што ў выпуску не згадваўся Кен, ён сапраўды шыкоўна падыходзіць 😂
люблю калі вяжа хурма))) шыбары не
А я прапаную гаварыць у каментах не пра вуліцы, а пра могілкі. 😁
Насамрэч з гадамі мне ўсё больш падабаецца Радаўніца, бо ты не толькі наведваеш сваіх памерлых родзічаў, але і маеш шанец паглядзець на цікавыя надмагіллі. У гэтым годзе заўважыла на могілках (куды прыйшла да сваіх прашчураў) нейкую магілу побач. Прыглядзелася - а там фота бабулі і маладога хлопца. Ну, думаю, як шкада, гэта мабыць маці і яе сын, які рана памёр. Пачала чытаць - а гэта муж і жонка, мужык пражыў шмат гадоў да глыбокай старасці і проста захацеў выкарыстаць здымачак сябе маладога. 😅
Вялікі дзякуй за вашу справу! ps: слухаў выпуск на х2 =)
Яе гэта збіцень можа быць лепшым у жыцці, а як жа "Калядны цуд"? 😱
Твой твар, калі слухаеш раніцай, а вядучыя параілі слухаць увечары: 😭 Шыкоўны выпуск! 😍 Была ў Купалаўскім тэатры на "Шляхціц Завальня" прыкладна ў 2019 годзе, там вобразы Сарокі і Плачкі былі зроблены так, што адразу разумееш, хто маецца на ўвазе за гэтымі героямі. 😁
Калі табе асабіста ў падкасце сказалі не хвалявацца, бо ўсе водгукі чытаюць з задавальненнем 😍 Дарэчы, з выдавецкай справай усё не зусім так. Адзінае, што сапраўды добра прадаецца -- вучэбная літаратура. Тыражы невялікія што ў кніг на беларускай, што на рускай, бо зрабіць нейкую канкурэнцыю расійскім выдаўцам беларускія не могуць. Не такая вялікая краіна, не так шмат людзей купляе кнігі, да таго ж чым менш тыраж, тым больш кошт на асобнічкі. А самыя малыя тыражы ў паэзіі. Я б не сказала, што ў дзяржаўных выдавецтваў выходзяць такія сабе творы. Ёсць добрыя, ёсць дрэнныя, трэба вышукваць рэцэнзіі (ахаха, hard mode was chosen). Так і з прыватнымі выдавецтвамі: можна знайсці ачмурэнныя кнігі, а можна і ну зусім другасныя)
Аднойчы Антон Паўлавіч Чэхаў сказаў : "Краткость - сестра таланта". Гэтыя словы ўспрымаюцца па-рознаму у розных абставінах і этапах жыцця, і зараз я вельмі згодны з ім у кантэксце літаратуры. Я з захапленнем слухаў апавяданні О.Генры, якія чытаў мне тата у вечары; яны былі аб самым галоўным і нядоўгія, я не паспавяў пачаць сумаваць. Калі мабільныя тэлефоны толькі ўваходзілі ў масы, і адаслаць sms было выразна танней чым званіць, ды і якасць сувязі застаўляла жадаць лепшага, мы з сябрамі спаборнічалі, хто лепей можа перадаваць думкі і разумець іншых па маленечкім сказам. Абмежаванне ў 160 сімвалаў лацінкай, кірыліцай і таго меньш, і смешныя стыпендыі з'яўляліся добрым стымулам, нейкім развіццём дзэн-будызма ў звычайным жыцці. Каго я падманваю, каб за невялікія грошы і эффектыўна размаўляць з дзяўчынамі. Зараз мікра-фармат абумоўлены рытмам жыцця Gangnam style, але гэта добра і зразумела розным пакаленням, тое што нас аб'яноўвае. Кожны агучаны сказ твораў Веры Бурлак - як залатая жыла у
Дзіўныя рэчы і думкі прыходзілі ў галаву, пакуль слухаў падкаст. З пачатку - якая смешная фамілія, няўжо "размаўлялая"(спадзяюся ё такое слова ў беларускай мове) "Лу-па-сін". Потым, маналог Тоні, і думкі ў другім напрамку - здаецца гэта рэнкарнацыя Пушкіна, але з мясцовым каларытам, чалавек які нарадзіўся ў Беларусі ў "перастройку", жыве ў Серабронксу, але талент усёж лезе вонкі. І ў канцы - я таксама хачу стаць яго сябрам у VK, бо як мне бачыцца, з гэтым чалавекам мне будзе вельмі цікава пагутарыць на разнастайныя тэмы; адной з якіх будзе як складана ствараць вобраз для іншых, і потым самаму пачынаць у яго верыць і рабіць часткай сябе. Ніякіх сумнёваў, я буду шукаць яго творы, можа зраблю неверагоднае - нават знайду свой чытацельскі білет у Нацыяналку, каб патрымаць у руках кнігі з яго творчасцю, вельмі спадзяюся, што такія існуюць. І толькі адно пытанне без адказу - што такога адбылося ў жыцці Насты, што яе ніяк не пужае перспектыва "зняцца ў кліпе" Лупасіна, няўжо Серабранка так гар
Я вельмі люблю пераходзіць ў рэжым "душнила", калі пакідаю каментары, але менавіта ў Вашым падкасце гэта даводзіцца велімі рэдка; я цярплівы і дачакаўся. Па-першае; сорамна рыгатаць з людзей, якія змянялі структуру вады, казалі добрыя рэчы і г.д. Пакаленне якое ўсім СССР слухалі і верылі Кашпероўскаму у канцы 80-х. Навукова-папулярны фільм. на гэту тэму з пачадку паказалі на адным з федэральных каналаў(гэтых вашых інтырнэтаў яшчэ не было), глядзелі і распавядалі адзін аднаму, нават у школах усяго СНД паказвалі гэты навуковы фільм, пра даследванне не абы каго, а японскага вучонага, з міравым іменем. Канешне, потым вызначылась, што ніякіх мікраструктур не усталёўваецца, а вучоны проста прадае за вялікія грошы танную пасуду, і пасля "адкрыцця" увогуле перастаў займацца навукай; як і тое што у Японіі больш усяго доўгажыхароў дадавала надзей на добрае жыццё. Па-другое, пра сувязь секса і нараджэнне дзяцей. У 16 стагодззі безумоўна насельніцтва разумера гэтуб сувязь, але трэба памятаваць пр
Добры і вельмі лампавы падкаст, усяго ў меру, у лепшых традыцыях жанру). Леккае і цікавае чытво, пасля складанага вершаванага твора, вельмі добрая рэкамендацыя. Чым зацапіў меня гэты выпуск - незвычайным хоббі Софы, і кароценькім адкрыццем Насты. Чаму? Усё проста, можна шмат чаго казаць і распявядаць аб усім сусвеце, экзестанцыяльныя крызісы і лёс нацыі, свабодна разважаць аб творчасці аўтараў і г.д. але толькі сябрам і блізкім мы можам паведаміць, аб сваіх марах і жаданнях, хоббі якія прыносяць асалоду менавіта нам(няхай несур'ёзных, але менавіта асабістых). Гэта прыемна, мы становімся сябрамі яшчэ крыху больш. І абавязвае... І зноў кавалак тэксту з старой песні, не маючай ніводнага дачынення да твора; проста, для павелічэння колькасці і унікальнасці. ))) "...Взгляни, ты помнишь меня? Ведь это были я и ты Летали за облаками Зачем, скажи, люди Мысли, песни и мечты Скрывают за семью замками?"
Бываюць дні як дні, калі ты жывеш сваё сумнае жыццё, вырашаеш свае пытанні, і нават не думаеш пра што-небудзь добрае. А бываюць дні, калі ты сварышся з начальствам адной з тваіх прац, ездзеш у трамваі на курсы павышэння кваліфікацыі ад другой працы і ўключаеш любімы падкаст, каб хоць на некалікі хвілін не тануць у нянавісці ў першаю чаргу да сабе самога. Ты слухаеш палову, каб на зваротным пуці было таксама што паслухаць. Як заўсёды, у думках пачынаеш дыялог з Вамі, недзе спрачацца, смяешся з гэтага, і прымушаеш сам сябе слухаць далей, бо мне даступны толькі адзіны хлях для выказання думкі - менавіта тут, у каментары. Складаеш план:1)Паразважаць пра сакральны момант зоофіліі; 2)напісаць нешта ў духу - "challenge accepted", на конт складанага апавядання 3)канешне падзякаваць і адзначыць, што на castbox няма спасылак на patrion, а дадатковы кантэнт займець вельмі жадана😅 Але ўсё рушыцца, калі твой nickname гучыць у падкасце, такія неверагодныя дзяўчыны кажуць пра цябе, і ты нібы становіш
Сколькі слухаю Ваш падкаст, столькі і думаў, што буду чытаць усё што абмяркоўваеце. Як жа я памыліўся. Першы твор які не прачытаю... Вельмі брыдка чытаць пра гвалт жанчын і хатакрайнікаў(у самым шырокім сэнсе), дзве рэчы, што выклікают наімацнейшую агіду на людзей менавіта ў мяне. Мабыць, аўтар, як і я, жадаў перапрацаваць гэта праз творчасць, не мне вырашаць. Такіе творы абавязкова обмяркоўваць сярод моладзі, "пока сердца для чести живы"(©А.С.Пушкин), для мяне гэта занадта.
Ведаеце, што самае прыемнае для мяне у падкасце? Ніколі не здагаецеся - камэо Канохі! Жартую, самае прыемная, што не гледзячы на эмансіпацыю, фемінізм, і іншыя цячэнні ў свеце, якія я безумоўна паважаю і лічу патрэбнымі, дзяўчаты застаюцца дзяўчатамі. Гэта адчуваецца у Вашых галасах і інтанацыях, выбар аўтара (мне велімі рэжа слух "аўтарка, блогерка"; я стары і хворы чалавек, я ўжо паўгады не быў у лазні, мяне дзеўкі не любяць - я дазваляю сабе быць рэтраградам) і твора для азнакамлення. Галоўная гераіня не смагла выстаяць перед "геніем, плейбоем і філантропам", (ой, не тое), перад брутальным графам (калі я правільна зразумеў). І як заўсёды, вялікі дзякуй за падкаст, сапраўдная асалода!
як можна злавацца, на такі цудоўны падкаст?! Самае прыемнае для аўтара, калі яко творчасць абмяркоўваюць, а не просто хваляць альбо лаяць. У падтрымку Глобуса, жадаю дадаць некалькі слоў. Калі выходзіць з парадыгмы: уся творчасць чалавека -аўтапартрэт, тады - у Глобуса вялікія праблемы як з самаацэнкай, так і з псіхікай. Але ё прыклады, калі аўтар вельмі жыва, яскрава і неверагодна дакладна апісвае перыпетыі жыцця, сам у якіх удзельнічаць ніяк не мог: Высоцкі і ўся яго "франтавая лірыка"(якая даводзіла да слёз сапраўдных франтавікоў), Шолахаў і яго "Ціхі Дон"(доўгі час лічыўшыйся плагіятам, але "узнагарода знайшла героя"), і мабыць, шмат іншых. Улічвая, што Глобус не даваў каментары пра творы (асабіста пра спробу забойства коціка), я як яскравы прадстаўнік "мужыцкага роду", кажу "АБЖЭКШЭН!". Абавязкова прачытаю творы, і не таму што яны "рылі хорні", мускулійныя і так далей; а таму што з падкасту, па апісанням я пазнаў свайго знаёмага (па працы сустракаў розных людзей), які як раз пад
даўно чытала, але памятаю пачуццё бездпаможнасці і адчаю ад гэтага сюжэта. я б не чаплялася да таго, што чужынцаў паказалі як людзей з сярэдняга ўсходу і як называлі сына Любы, гэта ўсё дадавала да атмасферы кнігі, калі б Станкевіч пісаў больш абачліва, не атрымалася б так пранізліва (а калі б у ролі чужынцаў былі расейцы, куды больш зразумелыя, але для многіх "братні народ", пэўна кнігу б прачыталі яшчэ менш людзей і крытыкавалі б за іншае). літаратура вельмі часта падае праблему ў утрыраваным выглядзе, каб лепш дашло, што ў аўтара занадта добра атрымалася. я не думаю, што кніга вучыць брацца за ружжо ў любых незразумелых абставінах. мне здаецца, яна вучыць не баяцца адстойваць сваё адэкватнымі сродкамі, калі дапамагчы больш няма каму. Даня рэальна мог усіх перастраляць, калі б кніга прапагандавала чыста сілавыя метады.
вы так смачна расказваеце пра піва, што я зноў пайшла і купіла сабе піва (калядны цуд) :)
"Лідскае зімовае" знайшла ў Алмі на Каменнай горцы)