رادیو هجده بنفش

نیم ساعت هایی هستند که هر از گاهی سر از پیله بیرون می آورند و با ما سر می کنند و بعد بار و بندیل خود را جمع می کنند، روی دوش خود می اندازند و تا می توانند از ما دور می شوند.همین نیم ساعت ها هستند که اصل دیوانگی را بسط می دهند و چه تار هایی از وجود آدم را مرتعش نمی کنند تا موسیقی شویم در این زمانه ی فالش و دور از دسترس. من رادیو هجده بنفش هستم. یکی از همین نیم ساعت ها،آرام می آیم و شاید آرام بروم ولی در طول بودنم هیچ روحی را آرام رها نمیکنم و به انتظار فریادی دسته جمعی می نشینم تا یک روز پای کامپیوتر ها یا شاید کنار هدست پلیرها از همراهانم سر بگیرد. از فریاد می خواهم که تمام پیله های تنهایی را تکه تکه کند و روزی را می بینم که در کنارم، هیچ کس تنهایی را با خود زمزمه نمی کند.ما می شویم و ما می مانیم،دلگرمی همدیگر می شویم. من دلگرم به چشمان،دستان، به اشک ها و لبخند های شما و شما دلگرم به من که از همان نیم ساعت های بی سکون زندگی خواهم بود