Η Αγάπη βρίσκεται στο ΟΑΚΑ, είναι μέσα στο αυτοκίνητο και περιμένει τον γιο της να τελειώσει την δραστηριότητά του. Καθώς χαζεύει έξω από το παράθυρο σκέφτεται μια σειρά που βλέπει τελευταία στην τηλεόραση και της έχει κάνει εντύπωση κάτι, το οποίο το συναντά συχνά σε συζητήσεις με φιλικά πρόσωπα. 

Πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από τον θεσμό του γάμου όταν θέλεις να χωρίσεις αλλά δεν το κάνεις επειδή δεν «σ ’αφήνει» ο θεσμός να το κάνεις και όχι η ουσία του γάμου, που για την ίδια είναι η σχέση με τον άνθρωπο που έχεις παντρευτεί? Αναρωτιέται γιατί ακούει αρκετές φορές: «Δεν μπορώ να το κάνω γιατί είμαι ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ…» και όχι: «Δεν μπορώ να το κάνω γιατί αγαπάω τον άντρα μου/ την γυναίκα μου… δεν θέλω να τον/την πληγώσω….». Η αίσθησή της είναι ότι εδώ στην Ελλάδα, κυρίως στην επαρχία,  για να «σου επιτρέπεται» να χωρίσεις πρέπει μόνο να το κάνεις αν υπάρχει σωματική βία, αν είναι ο άλλος αλκοολικός, χαρτοπαίχτης και αυτό με δυσκολία σε κάποιες περιοχές. 

Σκέφτεται πόσο εύκολο είναι να πάρει την ευθύνη και να πει σε κάποια φίλη της αν βρεθεί στην ίδια θέση της παντρεμένης Πένυς και ερωτευτεί κάποιον άλλον, ότι γι’ αυτήν ο τόσο ευχάριστος ΘΕΣΜΟΣ έχει μετατραπεί σ’ έναν πανύψηλο τοίχο και την εμποδίζει να δει πιο πέρα για να μπορέσει να προχωρήσει?