گاهی توی زندگی‌مون به نقطه‌ای می‌رسیم که حس می‌کنیم چیزی سر جاش نیست. شاید دیگه اون لباس‌هایی که قبلاً باهاشون راحت بودیم، الان بهمون حس خوبی نمی‌دن. شاید وارد فصل جدیدی از زندگی شدیم؛ مثل تغییر شغل، ورود به دانشگاه، شروع یک رابطه جدید یا حتی پایان یه رابطه. اینجاست که کم‌کم متوجه می‌شیم چیزی درون‌مون تغییر کرده، و حالا ظاهر بیرونی‌مون هم باید با اون تغییر هماهنگ بشه.

برای بعضی‌ها، این موضوع از یک اتفاق خاص شروع میشه. مثلاً وقتی عکس قدیمی‌شون رو می‌بینن و حس می‌کنن اون آدم توی تصویر دیگه خودشون نیست. یا وقتی توی جمعی قرار می‌گیرن و متوجه می‌شن لباس‌هاشون بازتابی از شخصیت‌شون نیست. همین‌جاهاست که استایل شخصی تبدیل میشه به یک دغدغه، به یه نیاز. نه از جنس مد و فشن، بلکه از جنس خودشناسی.

در واقع، میل به تغییر استایل شخصی اغلب نشونه‌ایه از یک تغییر درونی. یه جور بازتاب بیرونی از مسیری که در درون‌مون طی می‌کنیم. استایل برای خیلی‌ها فقط پوشش نیست؛ زبان بی‌کلامیه که باهاش خودمون رو به دنیا معرفی می‌کنیم. وقتی این زبان دیگه هم‌صدا با درون‌مون نیست، وقتشه که دوباره کشفش کنیم، بسازیمش، و باهاش نسخه جدیدی از خودمون رو نشون بدیم.