یک انسان معمولی و سالم در هر ساعت می تونه حدود 5 کیلومتر پیاده روی کنه. طبق تحقیقات اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری همین انسان معمولی اگه یه دوچرخه‌ی خیلی معمولی داشته باشه می تونه حداقل 20 کیلومتر در ساعت رکاب بزنه. حالا اگه یه دوچرخه خوب و با امکانات کافی داشته باشه، با استقامت بدنی متوسط می تونه به عدد 50 کیلومتر در ساعت هم برسه.

این اعداد و ارقام به ما نشون میده که با دوچرخه خیلی ساده و راحت می شه مسافت های کوتاه و بلند شهر رو رکاب زد و بدون تولید کربن به مقصد رسید.

شاید بگید مگه میشه برای تردد در شهری مثل تهران که پستی و بلندی زیادی داره از دوچرخه استفاده کرد؟ معلومه که میشه. خیلی ها رو میشناسم که با همین دوچرخه های معمولی در بالا و پایین شهر رکاب زدند. اونایی که حالا پا به سن گذاشتن خوب یادشونه که با دوچرخه خیابون های شمالی و جنوبی یا بالعکس رو رکاب می زدند، اونم چه رکاب زدنی روی خاک و آسفالت نامرغوب اون سالها.

البته قبول دارم برای تازه کارها رکاب زدن در سربالایی های شهر خیلی مشکله ولی میشه با تقویت توان فیزیکی و انجام چند تغییر ساده بر روی قسمت های مکانیکی دوچرخه این وسیله آروم و سربه زیر رو به یوزپلنگی دونده و چابک تبدیل کرد و شهر رو باهاش درنوردید.