شاید اونموقع به اندازه الان نمی دونستم چه میگم، الان ولی میتونم، تو، داریم تا تو! یعنی نمیشه نوشتش، میشه گفت! اگه ت نبود، گفتن نبود، گوی و گویش میشد گرداندنش. برای همین، نمیشه نوشت، باید گفت. ولی نه اینکه نباید نوشت، خیلی باید مراقب بود چی مینویسیم. چون برای خودمون نوشتیم، معنا و کلمه رو نه، نیت و عشق رو به قول نیوتن، هرچقدر به هرچی وارد کنید، به خودتون وارد شده در واقع. پس کلن هرچی هست، اگر تویی بود دیگه برای منه اکر دیگه نیست پس، برا ت، اگر هست، که هست، ما در نهایت، می رسیم به خودمون، که نهایتا ما میگیم، نهایتا سیب نیوتن برا من، چون هر گوهی خوردیم، خودمون خوردیم، چه قانون جاذبه رو کفش کردیم، چه کشف کردیم... چه خوردیم از بهشت اومدیم بیرون، چه کفش پامون شد تو بهشت، بهشت هم یادمون رفت کفش نکنیم، کشف کنیم. بهشت رفتنی نیست، موندنیه، خوندنیه، بهشت، فعل امر هشتن هست، یعنی رها کردن، یعنی ره آ کردن، به راه خویشتن برگشتن، نه راه رفتن!