محمد رعنا، اصرار داشت که «ساختمان آسیب اندکی دیده است و خیلی جدی نیست و برای صد سال باقی می‌ماند.» کارگران که جمع شده بودند مضطربانه یکدیگر را نگاه ‌کردند، اما زمانی‌ که صاحب کارخانه تهدید کرد که دستمزد آن‌ها را قطع می‌کند، با اکراه به مجتمع پلازای‌ رعنا در داکا بازگشتند. چند ساعت قبل شکافی در ساختمانِ پنج‌طبقه ظاهر شد و کارگران‌ هراسان از ساختمان بیرون آمده و به خیابان ریخته بودند. درست ۴۵ دقیقه پس از بازگشت کارگران به کارخانه، یکی از خاموشی‌های معمول بنگلادش کارخانه را در تاریکی فرو برد و ژنراتور‌های پشت بام به کار افتادند. ارتعاشات ناشی از ژنراتورها، دیوارهای سست ساختمان را لرزاند و ساختمان به کلی فرو ریخت.

آن روز ۲۴ آوریل ۲۰۱۳ بود، حادثه‌ای که به کشته‌شدن هزار کارگر و مجروح‌شدن تعداد زیادی منجر شد، مجروحانی که دیگر قادر به کار کردن نبودند. 

این فاجعه خشم جهانی را برانگیخت و جامعه جهانی خواستار تغییراتی بنیادی شد. 

در این پادکست روایت مبارزه برای حقوق کارگران صنایع پوشاک در بنگلادش را می‌شنویم.