آخر شب که میشه

خسته…

میری بی سرو صدا دراز میکشی…

دلت شکسته از دست کارای خودت…

دلت واسه یکی خیلی تنگه…

شایدم…

واسه خودت…

دلت میخواد یکی باشه که به حرفات گوش کنه…

نمیخواد چیزی هم بگه…

فقط همین…

گوش بده کافیه…

یاد صداش می افتی

کم کم بغض گلوتو میگیره

به گریه می افتی

واسه اینکه کسی صدای هق هق تو نشنوه

بالشتو گاز میگیری

بعد کلی زجه زدن

هه…

یه خنده ی تلخ…

یه آه آروم…

بغضتو توی گلوت حبس میکنی و میگی بیخیال…

اون اینطوری شادتره…

عکسشو میبینی…

با خودت میگی:

“خوشبحالت چه خوشگل شدی”…

بعد بغضت…

بیخیال…

هیچکس هم از اون شب با خبر نمیشه…

که چی بهت گذشته…

صبح میشه…

و باز میخندی…

همه هم میگن خوش بحالش…

چه زندگی شادی داره…

هه…

امروزم تموم شد…

شب بعد…

امشب تکرار دیشب..

هدیه تو به من : عمیقا گوش فرا دهی همین!