از قرن هفدهم که هلندی‌ها آفریقای جنوبی را مستعمره کردند، خود را نژاد برتر معرفی کردند، بومیان را کنار گذاشته و قدرت سفیدپوستان را تحکیم کردند. اما در سال ۱۹۴۸ پیروزی حزب ناسیونالیست - که تمامی آن را سفیدپوستان تشکیل می‌دادند - فصل تازه‌ای در سرکوب‌گری در تاریخ آفریقای جنوبی باز کرد.

رهبر حزب اعلام کرد: «شعار ما حفظ برتری نژاد سفید در آینده است. حتی اگر لازم باشد از زور استفاده می‌کنیم.» قوانین آپارتاید جدید یا «آپارتس به زبان آفریقای جنوبی»، برتریِ نژاد سفید را حفظ می‌کرد. آن هم با تقسیم‌بندی نژادی مانند اروپایی‌ها، هندی‌ها و رنگین‌پوستان و آفریقایی‌ها.

غیرسفیدپوستان، به زور در مناطق محروم و فقیر اسکان داده می‌شدند و باید برای مسافرت اجازه می‌گرفتند. از حق رای‌دادن و مشارکت در دولت و ازدواج با سفیدپوستان هم محروم بودند و در بیش‌تر موارد حتی حق تملک زمینی را هم نداشتند.

آن‌ها ده‌ها سال در برابر این تبعیض، مقاومت کردند، ولی نتوانستند تغییر واقعی به وجود بیاورند. سال‌های بعد، و در حوادثی مانند قتل‌عام شارپ ویل در۱۹۶۰ و شورش سووِتو در ۱۹۷۶، دولت به‌شدت معترضان را سرکوب کرد و بعضی از رهبران مانند نلسون ماندلا را به زندان انداخت و برخی دیگر را هم به قتل رساند.

اما اواخر دهه ۱۹۷۰، انجمن‌های مردمی و مدنیِ زیادی در شهرک‌های سیاه‌پوست‌نشین ظهور کردند. فعالیت‌های این گروه‌ها سیاسی نبود و فقط بر توسعه اجتماعی متمرکز بودند.

پوپو مولِفی، از فعالان آن دوره، می‌گوید: «جنبش نیاز داشت که روی مسائل محلی کار کند تا به مردم اعتماد‌به‌نفس بدهد که آنها می‌توانند از طریق فعالیت‌های توده‌ای، زندگی خود را تغییر دهند».

فعالان، جوامع محلی را حول مسائلی چون افزایش اجاره‌بها و نرخ خدمات اولیه مانند آب و اسکان اجباری بسیج کردند. آنها از طریق تظاهرات، امتناع از پرداخت اجاره، تشویق مردم به خریدنکردن و بایکوت، مقامات را تحت فشار قرار دادند و موفق شدند دست‌آوردهای کوچک و محسوسی داشته باشند. گرچه می‌دانستند که باید چشم‌انداز وسیع‌تری را ببینند. آن‌ها می‌گفتند که: «ما باید افزایش اجاره‌بها، حمل‌و‌نقل و آب و برق را دودِ حاصل از آتش آپارتاید فرض کنیم و نیروی خود را برای خاموش‌کردن آتش بسیج کنیم.»

نسخه نوشتاری:

goo.gl/49YyFK

صفحه اینستاگرام آموزشکده توانا:

instagram.com/tavaana

کانال تلگرام آموزشکده توانا:

t.me/Tavaana_TavaanaTech