نژاد آتش همزاد آفتاب بلند

با هم بیگانه

پرنده درقفس

شیرین ترین آواز

خشم خویش

ای امید بی نیرنگ

دیر است گالیا...

اشک زمین

دستم نمیرسد که در آغوش گیرمت

هوای روی تو دارم نمیگذارندم

ای عشق

من آن صبحم که ناگاهان چو آتش در شب افتادم

سیاه و سپید

دگر نگاه مگردان

آرزوی صبح امید

سرگذشت چمن دل را به درد می آورد

مژده بخش دل خرم

اندوه سبزه های پریشان

دعوتنامه

در این خانه بگردید