اینجاست که پرسشی طبیعی مطرح می‌شود: اگر جز اینکه افراد را ترغیب کنیم کمتر با ضمایر اول شخص به خودشان فکر کنند ، وادارشان کنیم طوری به خودشان اشاره کنند که انگار با فرد دیگری صحبت می‌کنند چه اتفاقی می‌افتد؟

نظر ما این بود که استفاده از نام خودمان در عین به کارگیری ضمایر دوم شخص و سوم شخص، فاصله هیجانی ایجاد می‌کند، چون باعث می‌شود وقتی داریم با خودمان حرف می‌زنیم احساس کنیم با کس دیگری صحبت می‌کنیم.

مثلاً فرد به جای اینکه با خود فکر کند چرا امروز سر همکارم داد زدم ؟می‌تواند اینطور فکر کند : چرا امروز ایتن سر همکارش داد زد؟