شعر کلاسیک کُردی از جنبۀ تصاویر شعری، موضوعات، مفاهیم، واژه‌ها و اصطلاحات دارای چنان سطح بلند و ساختار منسجمی است که به عنوان سند و دلیل اثبات می‌کند بدون پیشینۀ غنی نبوده است و حتماً از طریق آشنایی با تجربه‌هایی بوده که در چنین سطحی پدید آمده است. از دیدگاه نظریۀ بینامتنیت نیز این موضوع قابل تأیید است که یک پیشینۀ شعری در آفرینش لایه‌های تصویری، معنایی و ساختار شعر کلاسیک کُردی نقش داشته است. از میان تمام احتمالاتی که شاید توجّه پژوهشگران بدان‌ها معطوف شود، بر اساس نشانه‌های درون‌متنی و برون‌متنی قابل اثبات است که پشتوانۀ شعری شعر کلاسیک کُردی به شعر کلاسیک فارسی برمی‌گردد؛ به همین سبب موتیف و تصاویر شعری زیادی از سنت‌های ادبی شعر کلاسیک فارسی وارد شعر کلاسیک کُردی شده است. گرچه این قضیه در هر سه شاخۀ شعر کلاسیک کُردی قابل مشاهده است، امّا در شعر گورانی، در مقایسه با شعر کُردی میانه و شمال، کم‌رنگ‌تر است. در این پژوهش چگونگی بهره‌مندی شاعران کلاسیک کُرد از سنت‌های ادبی شعر فارسی بررسی می‌شود تا آشکار گردد که بیشتر در چه موضوعات شعری سنت‌های ادبی منعکس شده و میزان خلاقیت شاعران کُرد در چه سطحی بوده است. برآیند کار دالّ بر این است که بازتاب سنت‌های ادبی بیشتر در شعر غنایی و عرفانی قابل مشاهده است و شاعران کُرد سعی کرده‌اند در چهارچوب این سنت‌ها خلاقیت و نوآوری به دست دهند. مضمون‌سازی نوین و بومی‌سازی تصاویر و موضوعات شعری، برجسته‌ترین شگردی است که شاعران کُردی در سنت‌های ادبی خلاقیت نشان داده‌اند.