حیاط‌ خلوت‌، خلوتی‌ در حیات‌ آدم‌هاست‌ به‌ هنگامی‌ که‌ بیگانه‌ با همه‌ وقت‌های‌ خویش‌اند و بیگانگان‌ زمان‌ را بازمی‌شناسند.

این رمان را می‌توان «رمان جنگ» نامید؛ هرچند که موقعیت‌ها و صحنه‌های جنگ کمتر در آن بیان می‌شود، اما بدون شک یکی از شاخص‌ترین نوشته‌ها در حوزه جنگ است.

«آشور» شخصیت اصلی داستان که جانباز جنگ است، تن و روح‏‌اش چنان با جنگ آمیخته که هم جدایى از جنگ برایش در حکم مرگ است و هم ماندن در آن. او به همراه خواهرش، شریفه، و پسر ۱۱ساله ای که شاهد نام دارد و او را برادر خود معرفی می‌کند، در آبادان و در مدرسه‌ای که حالا دیگر مدرسه نیست، زندگی می‌کنند. اما برخلاف آشور، دوستان‌‏اش که در جنگ نبوده‏‌اند، هرکدام به نحوى و در جاهایى دور از هم به زند‏‌گی‌‏شان ادامه می‌دهند و به آن عادت هم کرده‏‌اند. به همین سبب است که نمی‌توانند و حتی نمی‌خواهند دوباره به شهرِ جنگ‏‌زده‏‌شان، که دیگر همان نیست که در جوانی‌‏شان بود، بازگردند.

این شاید موضوعی باشد که خیلی از ما آن را دیده و یا تجربه کرده باشیم: آن‏هایى‌که بدون جنگ نمی‌توانند زند‌‏گى کنند و آن‏هایى که می‌خواهند فراموش کنند تا بتوانند زند‌‏گى کنند. درون‌مایه اصلی داستان نیز همین است.

«فرهاد حسن‌زاده» خود اهل آبادان است. جنگ و روزهای خون و آتش و مقاومت را از نزدیک تجربه کرده است. او برای نگارش حیاط خلوت، در سال ۱۳۸۲ جایزه اول ادبیات پایداری را دریافت کرد.

*دوستانی که یکدیگر را گم کرده‌اند پس از سال‌ها دور هم جمع می‌شوند تا خاطرات کودکی و نوجوانی را نبش‌قبر کنند. در این میان عشق فراموش شده و آتش زیر خاکستر شریفه و همایون دوباره گرمی‌ می‌گیرد. اما مسئله‌ی اصلی این عشق است یا آشور که در گذر زمان دارد فراموش می‌شود یا خود شریفه که قربانی جنگ شده است؟