در عبور از گورستان مه آلود، نیکلاس لِموری طوسی با دمی راه‌راه را می بیند که به جز چشمان زرد رنگش، تمام بدن آن مانند مجسمه‌ای خشک شده است و تکان نمی خورد. او می‌ایستد و براندون که متوجه این موضوع شده است، به او می گوید(( این سزای کسانی است که از ماهی های سنت لورنس می‌خورند. او می ماند تا تاریکی گانول را تماشا کند))...