حدود هشت دهه از عمر نهادِ هنر نوگرای ایران می‌گذرد. اما این نهاد هنوز جامعه مدنیِ قوام یافته و متشکلی ندارد. این جامعه مدنی از ثبات و تداوم انواعِ گروه‌ها، کانون‌ها و انجمن‌هایی پدید می‌آید که می‌توانند حول هدف و آرمانی گردهم جمع شوند. در طول این هشتاد سال علی‌رغم محدودیت‌ها و مشکلات، کسانی این مسئولیت را بر دوش خود احساس کردند که برای شکل‌گیری نهادهای مدنی تلاش کنند. قبل از انقلاب کانون‌هایی همچون گالری آپادانا، انجمن خروس جنگی، تالا قندریز و کانون پرورش کودکان و نوجوانان و ... و بعد از انقلاب نهادهایی همچون کف، چارسو، موسسه‌ی ماه‌مهر، کارنما، آتلیه مس و ... هر کدام به شکلی نقشی در ایجاد نوعی از نهاد یا کانون اجتماعی ایفا کردند. در این گفت‌وگو جنبه‌ی تجربیِ شکل‌گیری و تدوام یکی از این کانون‌های حوزه‌ی هنرهای تجسمی مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ «مرکز چارسو». مرکز چارسو به مدیریت سعید روانبخش بیش از بیست سال ا‌ست که محل آموزش و اجتماع و گفتگو و پژوهش حول و حوش هنرهای تجسمی است. هنرجوهای بسیاری از طریق کلاس‌های کنکور این مرکز به دانشگاه راه یافته‌اند، در آنجا هنر آموخته‌اند. با هنرمندان و منتقدین و نویسنده‌ها از نزدیک آشنا شده‌اند و جامعه‌ی هنرهای تجسمی را شناخته‌اند. گفت‌وگوی ایمان افسریان و مسلم خضری با سعید روانبخش مدیر عامل مرکز چارسو پیرامون ایده‌ها و انگیزه‌های شکل‌گیری این مرکز است. اینکه؛ چگونه نهادی ساخته و پاسداری می‌شود؛ چگونه یک نهاد تداوم می‌یابد و پیشرفت می‌کند؛ مشکلات و چالش‌هایی که با آن روبه‌روست چیست؛ نسبت آرمان‌خواهی و «مفید بودن و کارآمد بودن» در فعالیت نهادی به چه معناست؛ و چه ضرورت‌هایی برای ادامه دادن وجود دارد. اینها از پرسش‌های محوری‌ این گفت‌وگو است. 

با این گفت‌وگو همراه ما باشید.

مجموعه‌ی دیمتی حامی انتشار این فایل شنیداری‌ست.

آهنگساز: سبحان افسریان 

گوینده: صبا تقوی

برای پیوستن به جمع حامیان حرفه: هنرمند و کمک به تداوم فعالیت‌مان به لینک زیر مراجعه کنید:

https://herfeh-honarmand.com/support/