رویای ایرانی، این تصویر آرمانی از آینده‌ای روشن و متعالی، همواره در طول تاریخ، ذهن و دل ما را به خود مشغول کرده است. این رویا، که ریشه در فرهنگ غنی، تاریخ پرفرازونشیب و آرزوهای جمعی دارد، تنها با خیال‌پردازی و امید زنده نمی‌ماند، بلکه نیازمند روایت‌هایی است که آن را به تصویر بکشد و به پیش براند. در اینجا است که داستان و ادبیات به عنوان ابزاری نیرومند وارد می‌شوند؛ چراکه داستان توانایی آن را دارد که رویاها را از دنیای ذهن به عرصه واقعیت نزدیک کند، الهام‌بخش باشد و جامعه‌ای را به حرکت درآورد.

ادبیات و روایت‌گری، با خلق جهان‌های خیالی و شخصیت‌های ماندگار، می‌توانند آرمان‌های جمعی را در قالب قصه‌هایی جذاب و تاثیرگذار بازتاب دهند. از اسطوره‌های کهن تا رمان‌های مدرن، داستانها همیشه بستری برای ترسیم رویاها و بازگو کردن آرزوهای یک ملت بوده‌اند. بنابراین، نقش داستان در رویاپردازی ایرانی فراتر از سرگرمی است؛ آن را باید زبانی دانست که رویاها را ملموس می‌کند و راه رسیدن به آنها را هموار می‌سازد.

پیشنهاد می‌کنم این گفت و گو را با تیمور آقامحمدی عزیز (نویسنده و پژهشگر)، در رابطه با رویای ایرانی دنبال کنید.