شاید این بار، کمی بهتر نوشت

 عاشقی را غرقِ در باور نوشت

 غُصه‌ها را قِصه‌ای دیگر نوشت

 از کجا این باور آمد که گفت:

 گر رَوَد سَر، برنگردد سرنوشت؟

 گُل بکاریم؛ از دلِ گِل، گُل بَراریم

 در زمستان، در بهاران، زیرِ باران!

 گُل بکاریم؛ گر بخواهیم، گر نخواهیم،

 باغبانِ روزگاریم!

 گر تو روزی را زِ این بازی بدانی

 نکته‌یِ رمزش بخوانی

 لحظه‌هایِ زندگی چون موج دریاست

 گرچه سرد و سخت، زیباست

 موجِ این دریا گر از پس سرگذشتت

 سرنوشتت، سرگذشتت

 بر فرازِ قله‌یِ باور، سفر کن

 بالِ خود را بازتر کن

 همچو حافظ، پای‌کوبان و غزل‌خوان

 لشگرِ غم را بسوزان

 در فلک سقفی نمانده این زمانه

 پَر بِزن تا بی‌کرانه...

همایون شجریان