Wątkiem przewodnim opowieści jest wysiłek emancypacji, wyzwolenia, walki o prawa kobiet, żądanie samostanowienia o własnym ciele, życiu, pracy, rodzinie; pęd ku samorealizacji, ku zaangażowaniu społecznemu i politycznemu; praca i współpraca na rzecz innych kobiet, z innymi kobietami. Opiekunki, społeczniczki, emancypantki, feministki avant la lettre, ratujące i wspierające najsłabsze i najsłabszych, tworzące relacje między kobietami, międzypokoleniowe więzi, przekraczające i znoszące antagonizmy klasowe, występujące wbrew krzywdzącym stereotypom. Ustalające własne zasady, żądające (jak się wówczas wielu wydawało) – niemożliwego. Zbuntowane wobec patriarchalnych hierarchii i

społecznych struktur uniemożliwiających kobietom życie w zdrowiu, bezpieczeństwie fizycznym i psychicznym, w osobistym i profesjonalnym spełnieniu, w ekonomicznej niezależności. Walczące na tysiąc sposobów o autonomię i siłę podmiotową, o pozycję zawodową, o niezależność finansową dla siebie i dla innych kobiet, dziewczyn, dziewczynek. Kolejne wątki i osnowy prowadzą do dalszych opowieści – herstorii – które, mamy nadzieję, będą powstawać; które trzeba odnaleźć, zrekonstruować, powołać, kontynuować, tkać dalej. Z uwagą i czułością przyglądajmy się zatem znanym konstelacjom, poszukujmy nowych, zagubionych, nieopisanych. Zapalajmy nowe gwiazdy.

Luiza Nader, Marika Kuźmicz, Zofia Rojek Warszawa, maj 2022
czytała: Zofia Rojek