دکتر «آلویس آلزایمر »، روان پزشک آلمانی در سال 1901 میلادی برای اولین بار نشانه‌هایی از این بیماری را تشریح کرد. دکتر آلزایمر متوجه شد که یک بیمار خاص در بیمارستان، دارای مشکلات عجیبی است؛ مشکلاتی مانند دشواری در خوابیدن، اختلال حافظه، تغییرات شدید در خلق و خو و گیجی فزاینده. وقتی بیمار فوت کرد، دکتر آلزایمر توانست بر روی بیمار آزمایش انجام دهد و نظریه‌اش در مورد اینکه احتمالا نشانه های بیماری این فرد به دلیل بی نظمی در ساختار مغزش به وجود آمده را آزمایش کند. چیزی که زیر میکروسکوپ معلوم بود، تفاوت های واضح در بافت مغز را نشان می داد؛ پیچش غیر عادی پروتئین ها که به آن ها "پلاک" گفته می‌شود و در هم تنیدگی رشته‌های عصبی که جزو این تفاوت‌ها بود.
این پلاک‌ها و پروتئین‌ها در کنار هم باعث تخریب ساختار مغز می‌شوند. پلاک‌ها هنگامی افزایش پیدا می‌کنند که یک پروتئین دیگر در غشای چرب سلولی که دور تا دور سلول‌های عصبی را در بر گرفته است، به وسیله یک آنزیم خاص، جدا شده و باعث ایجاد پروتئین «بتا-آمولاید» می‌شود این پروتئین حالتی چسبناک داشته و تمایل دارد که یک جا جمع شود، این تمایل به جمع شدن "پلاک"را شکل می‌دهد . این توده‌ها پیام‌ها را مسدود می‌کنند و در نتیجه ارتباطات بین سلولی صورت نمی‌گیرد. همچنین به نظر می‌رسد که باعث واکنش ‌های دفاعی‌ای شده که منجر به نابودی سلول‌های عصبی از کار افتاده می‌شود.
دلیل پیچ خوردگی رشته‌های عصبی در بیماری آلزایمر پروتئینی است که به آن «تائو» گفته می شود.
منبع: ویدوال