Επιστροφή στη δουλειά μετά τη γέννα! 

Επιστροφή στα παλιά λημέρια. 

Η' επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος για κάποιες... 

Πόσο θα ήθελα να είναι μια όσο το δυνατόν λιγότερο τραυματική εμπειρία για όλες τις μαμάδες, είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο ελεύθερο επάγγελμα! 

Πόσο θα ήθελα να υπάρχει πρόβλεψη για την ομαλή «προσαρμογή» ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος στη νέα πραγματικότητα! 

Πόσο θα ήθελα να υποστηρίζεται θεσμικά και έμπρακτα η νέα μαμά ώστε να μπορεί να δημιουργήσει τη ΝΕΑ, διττή ταυτότητά της: αυτή της εργαζόμενης ΚΑΙ της μαμάς. Πόσο απαιτητικοί και οι δυο ρόλοι. 

Πόσο θα'θελα να μη νιώθουμε ότι πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε δίπολα: Μαμά ή τίποτα. Επαγγελματίας ή τίποτα. Όλα ή τίποτα. Όπως λέει και το σύνθημα: Περιμένουν ότι θα δουλεύουμε σαν να μην έχουμε παιδία, και να μεγαλώνουμε παιδιά σαν να μη δουλεύουμε! 

Είναι κρίμα να σκοτώνονται όνειρα, φιλοδοξίες και κίνητρα, απλά επειδή έγινες μαμά. Μα είναι κρίμα και να βλάπτονται δεσμοί, συνειδήσεις και μητρικά ένστικτα επειδή πρέπει να αφήσεις ξαφνικά το μωρό σου για τόσες πολλές ώρες. 

Θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα για πιο ομαλή «επανένταξη».

Εύχομαι μια μέρα να δοθεί η βοήθεια και η αξία που αρμόζει στο ρόλο της μητέρας. Και του πατέρα φυσικά. Απλά .. ξέρεις 🙏. 

Μέχρι τότε, εύχομαι κάθε νέα μαμά να νιώθει ότι έχει επιλογές. ❤️ 

Κι αν όχι, να μπορεί να βρει την ηρεμία και το νόημα στις τρέχουσες συνθήκες της*. 

Στο σημερινό podcast μίλησα λίγο για όοοολα αυτά με την Λία, μια εργαζόμενη μαμά δυο παιδιών που βίωσε την επιστροφή στην εργασία εν μέσω καραντίνας, τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης, και κατάφερε με θάρρος και ειλικρίνεια να διεκδικήσει συνθήκες που την βοήθησαν να ανθίσει και στους δυο ρόλους της! 

Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το ελπιδοφόρο της μήνυμα κι εύχομαι όλες μας να νιώθουμε ότι μπορούμε να «μετακινηθούμε» όσο χρειάζεται, μέχρι να νιώσουμε καλά στο πετσί μας. ❤️

Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς, 💕

Χριστίνα 👸

* Είμαι πολύ προσεκτική με αυτό το θέμα των συνθηκών και του σεβασμού των περιορισμών σε μια δεδομένη στιγμή για τον κάθε άνθρωπο. Είμαι προσεκτική γιατί έχω οδηγήσει μισή ώρα κλαίγοντας από το γραφείο μιας παιδοψυχολόγου μέχρι το σπίτι μου, όταν πήγα για να με συμβουλέψει όταν ο Ηλίας ήταν περίπου 5 μηνών για το τι ήταν καλύτερο να κάνω για την ψυχολογία του παιδιού και τον δεσμό μας: «να πάρω το μειωμένο ωράριο της μιας ώρας κάθε μέρα, ή όλο μαζί κάθε Παρασκευή;». Κι εκείνη ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε και τα δύο είναι χάλια για τον δεσμό μας και για το παιδί, και ότι θα πρέπει να παραιτηθώ και να βρω κάτι άλλο να κάνω. Δε λέω ότι είχε άδικο απαραίτητα, όμως λέω ότι πλήγωσε τόσο άσχημα μια «λεχώνα», που της έτρεχε το γάλα μαζί με τα δάκρια στο τιμόνι επί τόση ώρα και δεν μπορούσε να ηρεμήσει ούτε αφού πήγε σπίτι. Μου είπε σωστά πράγματα και μου τα είπε χύμα και τσουβαλάτα. Το θέμα είναι όμως ότι με γέμισε ενοχές, που περισσότερο κακό μου κάναν παρά καλό. Δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω τη δουλειά, δεν βγαίναμε οικονομικά σε εκείνη τη φάση με τον άντρα μου, και δεν είχα καμία βιώσιμη εναλλακτική. Μου πήρε 4 χρόνια και ένα δεύτερο παιδί για να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να κάνω πράξη τις συμβουλές της. Και ναι είχε δίκιο θα πω αναδρομικά. Και θαυμάζω όσους είναι τόσο αποφασιστικοί, δυναμικοί και κατασταλαγμένοι ώστε να κάνουν άλματα όταν χρειαστεί, και να πάρουν το κόστος. Όμως και όλοι οι δυσκολεμένοι, οι εγκλωβισμένοι, και οι διστακτικοί, δε θέλουν ξύλο. Υποστήριξη και κατανόηση θέλουν κι αυτοί μέχρι να βγουν από το τούνελ τους και να το πάρουν αλλιώς. 

ΥΓ: Αυτό είναι ένα απόσμασμα από το σημερινό μου newsletter που στέλνεται κάθε Πέμπτη στα εκλεκτά πριγκιπικά μου μέλη 🥰. Αν θες να γραφτείς κι εσύ, μπες εδώ: http://eepurl.com/di5VXn