‘Ooit was Proust in Oostende als klein ventje, samen met zijn grootvader. Proust noemde deze stad het eindpunt waar je terechtkomt als je altijd maar verder de kustlijn volgt. Oostende was voor hem ‘een strand, verlaten van de rest van de wereld’. Dat klopt met wat de dichter Hedwig Speliers zei, die hier al dertig jaar woont. Oostende, de charmante terminus, finis terrae, het eindpunt waar de wereld ophoudt. Soms denk ik: de ondergang wacht me hier op.’

Uit: Een kamer in Oostende.