Καθώς η Μαρίνα αφηγείται τα τραυματικά βιώματα της παιδικής της ηλικίας, ανά διαστήματα βουρκώνει, με μικρές παύσεις στο λόγο της. Τα δάκρυα της είναι πια δάκρυα ανακούφισης, όχι πόνου, όχι φόβου. 

Η παιδική κακοποίηση αποτελεί φαινόμενο ευρέως διαδεδομένο. Και διαπράτεται αθέατα στο προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον. Η κοινωνία, αποσιωπώντας ένα συχνό και υπαρκτό φαινόμενο κρατά ενεργές ''τις πληγές'' και ''τα τραύματα΄΄. Κάποιες μορφές κακοποίησης δικαιολογούνται ως απαραίτητα μέτρα διαπαιδαγώγησης. Όσο συνεχίζουμε να κωφεύουμε και να θεωρούμε αόρατο τον ψυχικό πόνο, τόσο θα φουντώνουν απειλητικά οι φλόγες της ντροπής και θα μας καταπίνουν. 

Η Μαρίνα τόλμησε να σπάσει τον φαύλο κύκλο και τα κατάφερε. Η ιστορία της είναι παράδειγμα δύναμης και αυτοφροντίδας.