Met dit verhaal completeert de Modern Dutch Podcast zijn verzameling losse Drones-verhalen, die ik ooit nog wel eens wil bundelen onder de titel Leuke Jongens. Het is ook het laatste losse Drones-verhaal dat Wodehouse geschreven heeft, in 1966. Hij was toen dus al 85 jaar oud, maar zijn stijl was nog even sprankelend als altijd. Het is een opmerkelijk lang verhaal, in druk zo’n 67 bladzijden. Die lengte, de vele actieve personages en de hele opzet van het verhaal doen vermoeden dat het wellicht oorspronkelijk als een roman gepland was.

Er zijn, als zo vaak bij Wodehouse, in dit verhaal ook weer een aantal elementen te vinden die hij eerder gebruikt heeft, met name is er wel een erg grote overeenkomst met The Luck of the Bodkins (een boek van ruim 30 jaar eerder!) waarin Monty Bodkin een parelsnoer over de grens smokkelt in een Mickey Mouse-pop. Aan het eind van het verhaal komen allerlei locaties voor op Long Island, waar Wodehouse inmiddels al vele jaren woonde (net als Freddie Threepwood), en waar precies over een jaar de Convention van de Amerikaanse Wodehouse Society (TWS) plaatsvindt.