این بخش‌هایی که خوندیم، چیزی نیست که جسم‌ و طبیعت گذشته ما دوست داشته باشه بشنوه و خلاصهٔ‌ کوچکی از موعظه بالای کوهه با این موضوع که داشتن یه زندگی مسیحی، همیشه ساده نیست و اینطور نیست که هر جور که دوست داشته باشیم، به اسم مسیحی بتوینم زندگی یا عمل کنیم.

نه اینقدر آسون بگیریم که بخوایم روح و الزامش رو ساکت کنیم و نه اینقدر سخت، که افراد ازمون فرار کنن. واسه همین این هشداریه که خوبه بهش توجه کنیم.

تو بخش اول، از گناهایی صحبت میشه که از دست و پا یا چشم سر میزنه که اگه فصل ۷ رو بیاد بیارید، دیدیم ریشه گناه از درونه که همیشه تو رفتار و اعضای ما خودشو نشون میده و اگه فکر ما توسط روح مسیح کنترل شه، دست و پا و چشم‌های ما چیزی که گناه می خواهد رو نمیتونن انجام بدن مگر اینکه تسلیم وسوسه بشیم.

گناه بیشتر از هر عضوی مربوط به فکر و درون‌مونه. اگر دست راستمون را قطع کنیم، باز هم دست چپمون آماده گناهه. اگر بدن‌مون را حتی تکه تکه کنیم، باز هم می تونیم تو ذهن و قلبمون گناه کنیم.

اگه هم کسی هم پیدا نشه به خطا یا گناهی متهممون کنه یا حتی مورد تشویق و به‌به و چه‌چه بقیه باشیم، وقتی کمی قدوسیت خدا بشناسیم، میفهمیم که چقدر وضع‌مون خرابه حتی اگه بنظر بهتر از بقیه باشیم.

وقتی که این متن رو میخونیم به عنوان یه مسیحی، این برامون نگران کننده میشه چرا که ایمان داریم که بخاطر مسیح نجات پیدا کردیم و میتونیم وارد آزامی خدا بشیم ولی سوالی که پیش میاد اینه که:

چرا این هشدارها نوشته شدن؟

یا آیا ممکنه مسیحیان هم به جهنم بیفتن یا این آیات واسه یهودیا یا بی ایمانان نوشته شده؟

فرصت نیست بخوایم این سوالا رو تک‌تک بررسی کنیم ولی خوبه که بهشون فکر کنیم چون بخشایی هستن که معمولاً کمتر ازشون موعظه میشه با اینکه خیلی موضوعات جدی هستن.

بزارید اول به لغت جهنم یه نگاهی بندازیم و بعد شاید بتونیم راحت‌تر به نتیجه گیری‌هایی دست پیدا کنیم.

جهنم، از لغت عبری گرفته شده از دره‌ای به اسم حنوم تو جنوب غربی اورشلیم، که جایی بود که پرستنده‌های بت مولک، فرزندانشون رو برای قربانی سوختنی تقدیم میکردن و این مکان بعدها تبدیل به جایی شد که زباله‌ها، اونجا سوخته میشدن و آتش‌‌اش خاموش نمیشد و باقی‌مونده زباله‌ها هم رفته‌رفته، کرم میزدن.

این تو دید یهودیان، تصویری از جهنم بود که آتش‌ و کرم‌ها، نمادی از خشم، داوری و عذاب گناه بود.

ولی وقتی میرسیم به آیه ۴۹، با آتش دیگه‌ای روبرو میشیم که نماد قدوسیت خداست. زمانی که افراد میخواستن قربانی به حضور خداوند بیارن، ابتدا باید اون رو نمکین میکردن بعد تقدیم میشد.

و نامه رومیان میگه که ما باید بدن‌هامون رو قربانی زنده پسندیده خداوند بدانیم و تقدیم به خداوند کنیم ولی این قربانی زنده هم باز نیاز به نمک داره که اون نمک ما تو عهد جدید همون روح‌القدسه که طعم دهنده و نگهدارنده مائه. این روح‌القدسه که ما رو نسبت به طبیعت کهنه‌امون که مایل به گناهه، حفظ و نگه میداره.

قبلاً، برای نگهداشتن چیزی به مدت طولانی، بهش نمک میزدن تا فاسد نشه چون چیزی مثل گوشت، طبیعتاً فاسد میشن و ما تا روزی که خداوند بهمون فرصت زندگی رو داده، نیاز داریم که این نمک را در خودمون داشته باشیم. بدون روح و نمک نمیتونیم در برابر وسوسه‌هایی مثل دنیا دوستی‌، شهرت، تنبلی، هوس‌ها و چیزای دیگه بایستیم کنیم.

این نمک، ما رو از بازگشت به گناه حفظ میکنه، عیسی تو انیجیل یوحنا میگه که ما پاک هستیم به واسطه کلامی که بهتون میگم و این جدایی ما از گناه و ناپاکی، چیزیه که بواسطه روح‌القدس، روزبروز بیشتر میشه.

اگر انجیل با آموزه‌های انسانی عوض کنیم، اونوقته که نمک تو زندگی‌مون، شوری را از دست میده و طبیعت گذشته‌امون برمیگرده.

واسه همه‌امون زمان‌هایی بوده و هست که نه گفتن به بعضی چیزا راحت نبوده یا ممکنه که تسلیمشون شده باشیم. هشدارهای کتاب مقدس، همیشه به سود ما بوده تا به ضررمون. میخوام تشویقتون کنم که بیشتر تسلیم روح خدا بشیم، هرچند بعضی وقتا سخت یا شاید غیرممکن بشه، ولی خداوند هیچ وقت اجازه نمیده که بیشتر از طاقت‌مون تو سختی‌ها قرار بگیریم.