گاهی ز عمق جان و دل، غمگین و نالان می شوم
در این سکوت و بی کسی، همواره حیران می شوم
گاهی به شوق دیدنت، از خود چه بی خود گشته و
گاهی ز فکر رفتنت، شب ها پریشان می شوم
خسته ام ای دلربا از این هیاهو های پوچ
خسته ام از خستگی، از بس که پنهان می شوم
آن چنان خوبی که هرکس می شود مدهوش تو
در غیاب روی تو هر لحظه ویران می شوم
برق چشمان قشنگت برده عقل از سر ولی
با تو من عاقل ترین مخلوق دوران می شوم
عاشق شعر و شعوری پس به شاعر امر کن
حافظ اشعار سعدی در گلستان می شوم
یک نفس از عطر زلف تو برای من بس است
با تو من مجنون ترین مجنون ایران می شوم