مفهوم مخارج بعدی در استاندارد حسابداری دارایی‌های ثابت نامشهود به مخارجی اشاره دارد که پس از مرحله شناسایی اولیه دارایی، بر روی دارایی‌های نامشهود انجام می‌شود. استانداردهای حسابداری برای شناسایی و نحوه برخورد با این مخارج ضوابط خاصی تعیین کرده‌اند. به طور کلی، این مخارج باید به عنوان هزینه‌های دوره‌ای شناسایی شوند، مگر اینکه شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد این مخارج موجب افزایش منافع اقتصادی آینده دارایی می‌شوند.

برخی از اصول و ضوابط اصلی در این زمینه عبارتند از:

شناسایی هزینه‌ها: اگر مخارج انجام شده منجر به افزایش منافع اقتصادی دارایی نامشهود نشود، این مخارج باید به عنوان هزینه‌های جاری شناسایی شوند.

افزایش منافع اقتصادی: اگر مخارج بعدی منجر به افزایش منافع اقتصادی آتی دارایی نامشهود شود، مثلاً با افزایش ظرفیت تولید یا بهبود کیفیت محصولات یا خدمات، این مخارج باید به ارزش دفتری دارایی اضافه شوند.

معیارهای شناسایی: برای شناسایی مخارج بعدی به عنوان بخشی از دارایی نامشهود، این مخارج باید قابل اندازه‌گیری و به طور قابل اتکا قابل سنجش باشند. همچنین باید این مخارج به طور مشخص به دارایی مربوطه نسبت داده شوند.

مثال‌ها: به عنوان مثال، هزینه‌های نگهداری و تعمیرات عادی معمولاً به عنوان هزینه‌های جاری شناسایی می‌شوند، در حالی که هزینه‌های ارتقاء که موجب افزایش عمر مفید دارایی یا بهبود عملکرد آن می‌شوند، می‌توانند به ارزش دفتری دارایی اضافه شوند.

این اصول به شرکت‌ها کمک می‌کند تا به صورت منسجم و مطابق با استانداردهای حسابداری، مخارج بعدی را در دارایی‌های نامشهود شناسایی و گزارش کنند.

https://khanehesabdari.com