صدای شاعر

سیمین خلیلی، مشهور به سیمین بهبهانی (زاده ۹ تیر ۱۳۰۶، تهران – درگذشته ۲۸ مرداد ۱۳۹۳، تهران)، یکی از برجسته‌ترین غزل‌سرایان معاصر ایران است. او که به "بانوی غزل ایران" شهرت دارد، با نوآوری‌های خود در قالب غزل، تحولی در این نوع شعر کلاسیک به وجود آورد.

مهم‌ترین ویژگی شعر سیمین بهبهانی، نوآوری در قالب غزل است. او با شکستن قواعد سنتی، وزن‌های جدیدی را به غزل افزود و مضامینی اجتماعی، سیاسی و روزمره را وارد این قالب کلاسیک کرد. شعرهای او آینه‌ای از دغدغه‌های جامعه، حقوق زنان، عشق، آزادی و رنج‌های مردم است. زبان شعر او زبانی صمیمی و نزدیک به گفتار روزمره مردم است که همین ویژگی باعث شده آثارش برای عموم مخاطبان قابل درک و جذاب باشد.

گفتی که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم

گفتی اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم

گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید ز در

گفتم که با افسون گری او را ز سر وا می کنم

گفتی که تلخی‌های می، گر ناگوار افتد مرا

گفتم که با نوش لبم آن را گوارا می کنم

گفتی چه می‌بینی بگو، در چشم چون آیینه ام

گفتم که من خود را در او، عریان تماشا می‌کنم

گفتی که از بی‌طاقتی دل قصد یغما می‌کند

گفتم که با یغماگران، باری، مدارا می‌کنم

گفتی که پیوند تو را با نقد هستی می‌خرم

گفتم که ارزان تر از این من با تو سودا می کنم

گفتی اگر از کوی خود روزی تو را گویم برو

گفتم که صد سال دگر، امروز و فردا می کنم

گفتی اگر از پای خود زنجیر عشقت وا کنم

گفتم ز تو دیوانه تر دانی که پیدا می‌کنم

سیمین بهبهانی