Aticha Gabulon's Podcast

เขารู้ว่าถ้าคนเราเดินตรงไปเรื่อยๆ หลายๆ วัน หลายๆ สัปดาห์ หลายๆ เดือน หลายๆ ปี เขาจะเดินกลับมายังจุดเดิม สมมติว่าเขาลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินไปตอนนี้ สักวันหนึ่งเขาจะเดินกลับมาที่โต๊ะตัวนี้อีกด้านหนึ่งมันต้องเป็นแบบนั้นแหละ ใครๆ ก็รู้“ฉันรู้” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น “ถ้าฉันเดินตรงไปเรื่อยๆ ฉันก็จะเดินกลับมายังโต๊ะตัวนี้”“ฉันรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนั้น” เขาพูด “แต่ฉันไม่เชื่อหรอก เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องพิสูจน์ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า”---- Aunty reads Die Erde ist rund ป้าจะอ่านให้ฟัง: โลกกลม  (จากเล่ม 'เรื่องเด็กๆ: โต๊ะก็คือโต๊ะ')

แผลบาดลึกเชิงอารมณ์เป็นราคาที่คนเราต้องจ่ายชำระ เพียงเพื่อจะเป็นตัวของตัวเอง Aunty Reads: What I Talk About When I Talk About Runningป้าจะอ่านให้ฟัง: เกร็ดความคิดบนก้าววิ่ง 

“พยายามจะไม่หลงรักใครเกินตัวอยู่หรือครับ""ใช่ครับ ตอนนี้ผมกำลังพยายามแบบนั้นอยู่พอดี"“ด้วยเหตุผลอะไร""เป็นเหตุผลที่ง่ายมากครับ เพราะถ้ารักมากเกินไปก็จะตัดใจไม่ได้ ทุกข์ทรมานจนแทบทนไม่ไหว หัวใจแทบจะทนรับน้ำหนักเอาไว้ไม่ได้ ผมถึงพยายามที่จะไม่หลงรักเธอจนเกินตัว"Aunty reads - Men Without Women

ทีวีพีเพิลจงใจเลือกเอาช่วงเย็นวันอาทิตย์มาที่ห้องของผม พวกเขาลอบเข้ามาในห้วงเวลาที่มีแสงสลัวราง ราวกับความคิดหดหู่ ราวสายฝนที่อำพรางตัวพร่างพรูลงมาอย่างเงียบเชียบ

ผมใช้แผ่นหลังบังไม่ให้ผู้คนด้านขวาเห็น พับหนังสือพิมพ์เปลี่ยนมาถือด้วยมือซ้ายแล้วค่อยๆ ลดต่ำลงเพื่อสร้างมุมลับตา สอดนิ้วกลางและนิ้วชี้ของมือขวาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขา แสงไฟนีออนสะท้อนกับกระดุมที่แขนเสื้อโค้ตของเขาเล็กน้อยและเลื่อนสู่มุมขอบเขตสายตา สูดลมหายใจช้าๆ แล้วหยุดการหายใจไว้อย่างนั้นก่อนจะคีบมุมกระเป๋าสตางค์แล้วดึงออกมา --- นักล้วงกระเป๋าหนุ่มมือฉกาจ ไร้ญาติ ไร้เพื่อน ไร้พวกพ้อง แต่ไม่ไร้ซึ่งอดีต และอดีตนั้นย้อนกลับมาฉุดรั้ง ลากเขาเข้าสู่การตกเป็นเครื่องมือกระทำการอุกอาจ ตกเป็นประหนึ่งเบี้ยบนกระดานที่ถูกควบคุมไร้สิ้นหนทางจะปฏิเสธ  ถูกกลุ่มอาชญากรร้ายกาจบังคับให้ใช้ความสามารถของเขาทำงานให้ แลกกับสวัสดิภาพของตน และของผู้คนที่เขามีน้ำใจด้วย ผลงานรางวัล  Kenzaburō Ōe  ประจำปี ค.ศ. 2010

คนขาดไร้จินตนาการจะเติมหัวใจตัวเองด้วยเศษหญ้าฟางข้าวไม่ได้ตระหนักไม่รู้ตัวด้วยซ้ำคนพวกนี้จะพ่นคำกลวงเปล่าเข้าใส่พยายามบังคับให้ผู้อื่นกระทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ 

เขาไปพบหย่อมบลูเบอร์รีแห่งใหม่ตรงบริเวณหุบเขาเล็กๆ ล้อมรอบด้วยป่า ห่างจากบ้านไปราวหนึ่งกิโลเมตร ที่ลุ่มนี้ซ่อนตัวอยู่ระหว่างหน้าผาที่โอบล้อมทะเลสาบ มีหินขนาดมหึมาสองก้อนยืนจังก้าอยู่ตรงตีนผา คล้ายดวงตามืดบอดของกบยักษ์  กิ่งก้านเรียวเล็กของต้นบลูเบอร์รีแตกยอดแผ่คลุมทั่วแอ่งเป็นผืนพรมปูลาดเรียบ โดยเฉพาะกิ่งที่เติบโตบนเนินด้านใต้ที่มีแดด ออกลูกผลสีน้ำเงินดกหนา จากเรื่อง บลูเบอร์รีจากเล่ม นักผจญภัยและเรื่องฟินน์อื่นๆ  (รวมเรื่องสั้นแปลกประหลาด เซอร์สุด หลุดโลก จากฟินแลนด์) 

งานแล้วเสร็จตามกำหนด แต่ภาพใบหูยังติดอยู่บนผนัง เหตุหนึ่งคือผมขี้เกียจรื้อลงมา อีกส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะผมคุ้นชินกับใบหูยักษ์เสียแล้ว เหตุผลที่แท้จริงก็คือ ผมแอบหลงรักใบหูแกะรอย แกะดาว บทที่ 1 ลึงค์วาฬกับสาวสามอาชีพ

ชายใดร่วมเตียงกับสกั๊งก์ ชายนั้นไม่ควรบ่นว่าลูกของเขาตัวเหม็น

วันอาทิตย์สำหรับเท็งโกะคือ ตัวตนที่คล้ายดวงจันทร์อันบิดเบี้ยว ซึ่งหันแต่ด้านหลังที่ดำมืดให้ตลอด ในวัยเด็ก เท็งโกะนึกอยู่บ่อยครั้งว่า จะดีแค่ไหนถ้าวันอาทิตย์ไม่เวียนมาถึง จะสนุกแค่ไหนถ้ามีเรียนทุกวันไม่มีวันหยุดเลย และภาวนาขอให้วันอาทิตย์ไม่เวียนมา

ในวินาทีนั้นเอง ขณะที่ผมนึกภาพนักบินบนดวงดาวส่งยิ้มมาให้ ผมก็รู้ว่าเพื่อนร่วมทางของผมคือใครแน่นอน! แกะ ดอกไม้ เสื้อคลุมสีน้ำเงิน... 

ถ้าเริ่มหาข้อแก้ตัวขึ้นมาก็จะต้องหาต่อไปไม่มีวันจบสิ้นฉันไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนั้นได้

ร่างกายจะรักสิ่งที่จิตใจรังเกียจได้ไหมนะ อันเจลา•••อย่าไปไหน•••มาร์กาเร็ต มัซซันตีนี เขียน•••นันธวรรณ์ ชาญประเสริฐ แปล •••วันนี้มีพัฒนาการ มีใส่เพลงเปิด และเพลงคลอ ด้วยนะเธอ  •••------- •••Music from Pixabay •••Loyalty Freak Music : 13-HarshLove•••DanielVeesey : Sonata No 05 in C Minor Op 10 No 1-II Adagiomolto

ภาพของเธออยู่ที่นั่นเสมอ ทุกคราวที่หยิบอัลบัมงานแต่งงานออกมา แต่ภาพของเธอสดใสร่าเริง ไม่ต่างจากศพที่เพิ่งจมน้ำตายใหม่หมาดที่รักหญิงคนนี้เป็นใครกัน สวมแว่น นั่งแถวที่สองช่างเถอะ ไม่มีความสำคัญใดๆ สามีหนุ่มให้คำตอบ แค่ป้ายากจนของผม- เรื่องเล่า ป้ายากจน - จากเล่ม 'เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน'ที่เลือกเรื่องนี้มาอ่านให้ฟังเพราะว่ามันแสดงให้เห็นถึงหนึ่งในคุณสมบัติของนักเขียน นั่นคือ ความช่างสังเกต มองเห็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ หรือในบางกรณี คือ เห็นภาพใหญ่ ประเด็นต่างๆ ที่คนทั่วไปอย่างเราๆ ไม่ทันได้เห็น ไม่ได้ใส่ใจ ป้ายากจนในเรื่องนี้ อาจจะเป็นป้าจริงๆ คนตัวเล็กๆ มีตัวมีตน หรือเป็นการเปรียบเปรยกับภาวะอะไรบางอย่าง ก็สุดแล้วแต่จะตีความกันไป แต่พอได้อ่านแล้ว อย่างน้อย เราก็ถูกสะกิดแล้ว ดวงตาและหัวใจของเราก็จะเปิดกว้างมากขึ้น เห็นและรู้สึกในสิ่งที่เราเคยมองข้ามไปมากขึ้น